برای اینکه بدانیم مردم یک کشور چه اندازه نزد رهبران آن حرمت دارند؛ لازم نیست که شناخت عمیقی از اوضاع آن کشور داشته باشیم. گاهی حتی دیدن چند تصویر ساده از خواندن صدها صفحه مقاله گویاتر است.

اگر به مجالسی که رهبر جمهوری اسلامی در آن حضور دارد دقت کنیم، شخص خامنه ای همواره بر روی مبل راحتی جلوس کرده و باقی مدعوین در کنار یا در مقابل رهبر جمهوری اسلامی و بر روی زمین نشسته اند. اگر از یک نفر مدافع نظام بپرسید که چرا این جماعت بر روی زمین نشسته اند؟ به شما خواهد گفت که نشستن بر روی صندلی از سنتهای غربی است. در صورتی که ما می دانیم که حتی ایرانیان باستان هم از صندلی استفاده می کردند. تصاویر بجای مانده از تخت جمشید در اینباره گویا است. اگر بپرسید که چرا رهبرتان بر روی صندلی، این نماد غربی، نشسته؟ احتمالا پاسخی درباره کمردرد خامنه ای خواهید شنید. نکته ی جالب درباره مجالس خامنه ای این است که خود او تنها کسی است که مجاز است کمردرد داشته باشد و باقی مدعوین — که برخی از آنها به مراتب سالخورده تر از خود او هستد — کمر درد ندارند یا مجاز نیستند که داشته باشند. گاهی این مجالس در سالنهای بزرگ چند هزار نفری برگزار می شود و باز هم فقط این خامنه ای است که در میان هزاران تن انبوه جمعیت کمردرد دارد و می تواند از مبل راحتی استفاده کند. بقیه سران نظام هم که در هنگام سخنرانی های خامنه ای کمردرد ندارند؛ وقتی به مجالس خصوصی خودشان می روند کمردرد پیدا می کنند و در میان جمعیت نشسته بر زمین روی مبل می نشینند. خود آقای خامنه ای کمردرد را در هنگام کوهنوردی و گردش و تفریح فراموش می کند.

مسئولین نظام اسلامی از ساده ترین موضوعاتی مانند شرکت در یک جلسه ی سخنرانی هم برای تحقیر مردم (و حتی هوادارانشان) و برای نمایش قدرت استفاده می کنند. حالا اگر تصاویر مجالس سخنرانی سران نظام اسلامی را با سخنرانیهای سران دیگر کشورهای جهان مقایسه کنید متوجه اختلاف ها خواهید شد. مثلا اگر به سخرانیهای اوباما یا دیگر سران آمریکا نگاه کنید، شخص سخنران همواره به احترام جمعیت در پودیوم می ایستد و جمعیت مقابل بر روی صندلی می نشینند. فرقی نمی کند که سخنرانی چه اندازه طولانی باشد؛ سخنران همواره به احترام جمعیت می ایستد و سخنرانی می کند و مستمعین در جای راحت تر هستند.

تفاوتهای به ظاهر ساده در مجالسی که رهبران کشورهای جهان و نمایندگانی از مردم در آن کشورها حضور دارند، بخوبی می تواند مناسبات قدرت و جایگاه مردم آن کشورها را نشان دهد. در آمریکا رهبران کشور توسط مردم انتخاب می شوند و مشروعیتشان را از مردم می گیرند و پیوسته به همراهی مردم نیاز دارند؛ اما در ایران رهبران مملکت نماینده ی خدا هستند و احتیاجی به مشروعیت مردمی ندارد. در آمریکا و بسیاری دیگر کشورهای جهان مردم ارباب هستند و رهبران مستخدمین مردمند؛ اما در ایران رهبران اربابان و سروران هستند و مردم امت و رعیت این اربابان. آمریکا کشوری است که یک چهارم اقتصاد جهان و بزرگترین ارتش تاریخ جهان را در اختیار دارد. ایران کشوری است که نه تنها هنوز توسعه نیافته که هر روز بیشتر در منجلاب فقر و فساد و گمراهی سقوط می کند.