Американцы имеют пресловутый: Если вам нравится, если вы посмотрите, как утка, утка утка как ходьбы; звук, он, вероятно, утка!

Смысл этого говорят, что если вы видите что-то, что выглядит как утку или гуся вероятно Кита или нет и Зебра является то, что вы думаете, что это утка. Конечно, это не является гарантией что вы определенно будете утка; например, кто-то может иметь механические утка, что вы обманули меня, или вы не можете иметь хорошее понимание симптомов, что Утиная и дал ваши чувства от доминирующей подозрение это то же самое, но утка.

Г-н Фархади получил Оскар во второй раз, погружая иранцев с радостью и гордостью. Причина, по которой мы пошли на Оскар Фархади–که هیچ ربطی به ما، به عنوان یک ملت، ندارد–Мы так гордимся тем, что нам больше нечем гордиться.. на самом деле, они оставили нам больше нечего гордиться! بنابر این هرگاه نام یک ایرانی، یا هر چیزی که مرتبط به مقوله ایران است، به شکل مثبتی مطرح می شود ما هم به ناگاه غریق در شعف و افتخار می شویم.

По нескольким причинам, я думаю, что эта новая честь, которую мы получили, не была столь случайной.. این افتخار جدید مصادف شد با طرح ناعادلانه ی ممنوعیت ورود اتباع ایرانی به آمریکا که با تحریم فرهادی رویه کاملا سیاسی گرفت و به شکلی شانس برنده شدن فیلم را افزایش داد. از آنجایی که جو شدید ضد ترامپ در هالیوود وجود دارد، اینکه تحریم آقای فرهادی به کسب جایزه اسکار یا دستکم ایجاد نوعی همدردی با سازنده فیلم ختم شود، جای تعجب نباید داشته باشد.

Фархади является одним из самых известных директоров известных правительственных СМИ, особенно Корпуса стражей исламской революции, которые не любят художника, но не мешать ему показывать и делать свою работу.. همین موضوع مخالفت با در نظر گرفتن اینکه تهیه کننده فیلم نخست برنده اسکار فرهادی خود سپاه پاسداران (Пасаргад Банк) это было, это немного сложнее.

Я думаю, что мы обязаны этой новой чести, по крайней мере в некоторой степени к КСИР. البته این موضوع بدین معنا نیست که لزوما خود فرهادی یا عوامل فیلمش یا کسانی که جایزه را دریافت کردند، مزدور حکومتی باشند یا نباشند؛ صرفا بدین معنا است که سپاه با ابزارهایی این اقدام را مدیریت کرده و در شرایط کنونی که هجمه شدید علیه ایران بوجود آمده، توانسته امتیاز تبلیغاتی بگیرد. این موضوع استفاده از هنر یا حمایت از هنر در مقاطع خاص در میان سازمانهای اطلاعاتی دنیا پیشینه طولانی دارد، بطوری که گاه خود هنرمند هم بخشی از جریان پروپگاندا است؛ و گاه بدون اینکه رسما بخشی از آن باشد در همان راستا فعالیت می کند.

با اینحال اگر رییس جمهور جدید آمریکا تا امروز یک چیز را بخوبی اثبات کرده باشد، آن این است که برای این قبیل تبلیغات و اثرات روانی آن ارزشی قایل نیست. پیش بینی من این است که اگر لزومی به هر نوع تقابل با ایران احساس شود، اینطور تبلیغات سیاسی-هنری بیشتر از همان چند شبکه اجتماعی بردی نخواهد داشت و دستگاه حاکمه آمریکا اقدامات خود را انجام خواهد داد.