Nicht verstehen, warum Onkel? Dies ist ein رفیقمان in der Die höchsten Einträge! Auseinander, denn wir respektieren die Boykotteure sind lieben Übergang Mshasha Kommentare und verstehen nicht, dass das Versprechen dieser Nation mit unserem Freund, wenn sie eine kostengünstige Möglichkeit der Skorpion und die Mtmadnaneh waren freut sich lediglich, نشیمنگاه die Größe von der Couch, die Abstimmung zu schütteln und geht zu geben Bestätigung der Sir Abstimmung; er hat einen Weg zu zeigen, dass wir ein Nfahm Scorpion nicht Gort fehlt jetzt gehen möchten!

Nach einer Runde von Songs "Mullah Hassan بیامد kam Smston, Leiter der" flüsterte sich weil sie mobilen Situation tun werden! November طبیعتش, dass die Natur erfordert Dell, dünn, mit Freunden aus den Abstimmungen unzufrieden zu sein und hat nicht wirklich, dass ich Menschen. Ich verstehe nicht, warum wir diese Dinge auseinander zu tun?

خدمت این رفیقمان عارضم که اخوی! ما نگفتیم شما رای نده که رژیم مشروعیت نگیرد. رژیم نه مشروعیتی دارد نه اساسا نظر تو برایش مهم است. حکومتی که روز روشن زن و بچه ی مردم را می برد تجاوز جنسی می کند و جنازه اش را هم تحویل نمی دهد، مترصد مشروعیت رای تو نیست. چیزی که خدمت شما بزرگواران عرض کردیم این بود که این انتخابات کارکرد افیونی دارد، دور همی رفقا رای می دهید، یک آهنگ سر اومد زمستون یا یار دبستانی هم می گذارید و فضا می روید.

مشکل مخدر، مانند این، تحریک سیستم دوپامین در مغز است. یعنی وقتی شما جنس را مصرف می کنی، حالا چه علف باشد، چه رای به ملا حسن، سیستم پاداش دهی در مغز شروع به ترشح دوپامین می کند و این پیغام غلط را می فرستد که همه چیز معرکه است و نیاز به هیچ اقدام دیگری نیست. در واقع مخدر مشکلی را حل نمی کند فقط درد را به طور موقت کاهش می دهد؛ اقدامی برای درمان مرض اصلی نمی کند ولی سراغ سیمپتم یا عارضه ی بیماری می رود. اینطور می شود که یک ملت انتخابات به انتخابات، منتظر ملا حسن و ملا حسین می شود تا بروند برایش حق اش را بگیرند؛ و روز به روز هم اوضاعش خرابتر می شود. در صورتی که اگر این ملت ملتفت مرض اصلی بود و دنبال درمانش می رفت اینهمه درد و رنج را تا به امروز تحمل نمی کرد.

خدمت این رفیقمان عارضم که سالی صد و هشتاد هزار ایرانی مهاجرت می کنند؛ ولی الباقی این جماعتی که در مملکت ایران زندگی می کند باید همانجا بمانند و جایی نمی توانند بروند. وضع ایران هم بدتر می شود، خیلی بدتر می شود؛ آن اندازه بد می شود که ملت سیاهی امروز را در توهماتشان آرزو کنند. اینطور نیست که اگر نظامی سی و هفت سال پدر یک مملکت را درآورد؛ از نظام آموزشی، تا محیط زیست و اقتصاد و اخلاقیاتش را نابود کرد، تاثیراتش همان زمان معلوم شود. حالا شما می خواهی بروی رای بدهی آهنگ سر اومد زمستون بخوانی، برو رای بده! ولی راه حل درمان وضع مملکت انتخابات نیست؛ تحریم فعال، اعتصابات سراسری، و مبارزات بدون خشونت است. ملت های دیگر پیش از ما این راه را رفتند؛ ما هم هر زمان تصمیم به تغییر بگیریم باید همان مسیر را طی کنیم.