Im ersten Jahr, in dem ich im Iran studierte, gab es eines Tages im Unterricht eine Debatte über ein historisches Thema, und ich stellte eine Behauptung auf.. Mein Meister sagte, du sagst, dass das der falsche Grund ist! Ich weiß nicht mehr, ob er Recht hatte oder ich, oder was das heute überhaupt war, aber ich erinnere mich an die Antwort, die ich ihm gab.. Ich sagte meinem Professor, dass ich, um einen Doktortitel zu bekommen, 10.000 Seiten Bücher lesen musste, und ich las viel über 10.000 Seiten über die Geschichte der Welt..

Ich hatte damals gehört, dass ich, um einen Doktortitel zu bekommen, 10.000 Seiten Fachmaterial lesen musste, was mehr ist.. Ich lese ein paar tausend Seiten pro Monat.. Zu dieser Zeit nahm ich jedoch an, dass ich mit ein paar Büchern des Universums zusammen war..

امروز که آن حرف دوازده سال پیش را بیاد می آورم به ساده لوحی آن زمان خودم می خندم. فرق یک دکترا و شاگرد سال اول دانشگاه این نیست که کدام بیشتر مطلب خوانده اند. فرق آن که دکترا گرفته (دکترای صلواتی مدارس ایران را منظورم نیست!) و آنکه نگرفته این است که یک دانشمند می داند چه چیز را چطور و در کجا بخواند و چطور بفهمد و چطور ارتباط آن را با بقیه معلوماتی که از قبل داشته معلوم کند. یک دانشمند حد و مرز جهالت و نادانی خود را درک می کند؛ قلمرو دانش عمومی در یک زمینه–دستکم در تخصص خودش–را می داند؛ راههای کسب معرفت را می شناسد و خطاهای احتمالی که ممکن است در این مسیر مرتکب شود را هم درک می کند.

وقتی کسی هیچکدام از اینها را نداند و یک کتاب را باز کند و از ابتدا تا انتها بخواند در آن مقوله عالم نمی شود. این را می نویسم برای اینکه بسیاری از کسانی که اخیرا دیدم از روی صدق و خلوص مطالبی را می خوانند و سعی می کنند به دیگران منتقل کنند یا بر پایه آن استدلال می کنند و تصورشان هم این است که راه کسب فضیلت همین خواندن چند کتاب است؛ که متاسفانه این ایده صحیح نیست. با خواندن بیشتر شما معلومات بیشتری بدست می آورید؛ اما اگر ندانید چه چیزی را می خوانید و چطور باید آن را بخوانید و چطور در ارتباط با معلومات دیگر بفهمید در آن مقوله عالم نمی شوید.