Errores en el argumento صدیقین Avicena demostrando la existencia de Dios

Ibn Sina. La imagen es en el ámbito público.

Ibn Sina. La imagen es en el ámbito público.

Avicena como el científico más grande en Irán y en los productos de Oriente.. Además, se le conoce como el filósofo más importante del mundo musulmán.. Enciclopedia de Filosofía de la Universidad de Tennessee Ibn Sina es el filósofo más prominente del mundo antes de los tiempos modernos.

sobrenatural (metafísica) Ibn Sina es uno de los más completos y detallados en toda la historia de la filosofía, aunque ha tomado sus componentes de la filosofía de Aristóteles y la nueva filosofía platónica, pero en última instancia lo que hizo es esconderse en su esencia y No tiene antecedentes delante de él..

Ibn Siná a la existencia de Dios como intelecto puro (intelecto puro) Él creía, y la prueba que presentó para probar la existencia de Dios fue considerada por filósofos como Thomas Echoins en la siguiente era.. Este burhan con el burhan de Ansam Canterbury (Burhan Anselm) Uno de los ejemplos más interesantes y posiblemente influyentes de la Edad Media.

Antes de ver el método de Avicena para probar la existencia de Dios, necesitamos saber que este argumento se basa completamente en el principio de causalidad.. Sentido común (Sentido común) Dice que todo en el mundo y lo que tenemos a nuestro alrededor tienen causas que sucedieron en un tiempo anterior a su discapacidad, esta regla siempre está en la vida cotidiana y en el mundo que conocemos, pero como Stephen Hawking En este video Explica que la causalidad no se aplica a la emergencia del universo y a la prueba de la existencia de Dios.. Es decir, según Hawking, podemos tener un universo sin causa..

Ibn Sina distingue entre naturaleza y existencia, argumentando que hay tres estados inherentes para ella antes de que llegue a existir.. Todo lo que existe o no existe, antes de que sea en absoluto o no lo sea, es inherente o imposible, o puede ser existente u obligatorio.. Es imposible existir, lo cual es inherentemente imposible.. Por ejemplo, si definimos un triángulo que tiene cuatro lados, es inherentemente imposible tener este triángulo.. Puede haber una existencia que puede existir, pero no es necesaria.. Todo lo que tenemos a nuestro alrededor y en el mundo que nos rodea es posible, lo que significa que es inherentemente posible, pero no es necesario.. A medida que nos damos cuenta de que las criaturas y los fenómenos de este universo surgen o desaparecen.. Obligatorio es lo que es inherentemente obligatorio, es decir, cuya esencia y esencia requiere su existencia.. El hecho de que el mundo exista a nuestro alrededor requiere una explicación, y Avicena cree que esta es una explicación de la existencia de Dios.. Negar que existe tal cosa como la existencia obligatoria significa asumir que todo lo que existe en el universo puede existir.. Pero, ¿es posible tal cosa?

Según Avicena, todo lo que existe en nuestro mundo necesita una razón fuera de sí mismo para hacerlo posible.. Dado que la causa en sí misma puede existir, necesita otra causa que la haga posible.. Por ejemplo, tu existencia requiere al menos una razón.. Digamos que la causa necesaria de tu existencia son tus padres.. En este caso, la causa de tus padres son sus padres, y esta secuencia puede durar para siempre.. Se podría decir que debido a que el mundo no es incesante, entonces este procedimiento es imposible.. Pero no es necesariamente algo que cause problemas a Avicena porque Avicena cree en la eternidad del mundo, es decir, no se aplica al mundo primitivo, sin embargo, no es posible tener una cadena eterna de causas, y en última instancia, los discapacitados deben haber sido creados por una discapacidad irrazonable, y esta es una de las reglas conocidas del conocimiento de Aristóteles..

Avicena argumenta que la colección de estas causas y discapacidades — que sean posibles y permitan que existan unos a otros — También es posible y deben tener una razón fuera de sí mismos que haga posible su existencia, y la razón por la que es obligatoria es Dios.. Por supuesto, Avicena no explica por qué Dios existe..

La objeción de este argumento es que Ibn Sina asume que el posible conjunto de seres es posible.. En caso de que sepamos que una colección no necesariamente tiene las propiedades de sus componentes.. En matemáticas, por ejemplo, una cadena de números no es un número.. O, por ejemplo, una máquina no necesariamente tiene las propiedades de sus componentes.. Por lo tanto, una objeción al argumento de Avicena es que el posible conjunto de seres no es necesariamente posible.. En ese caso, tal vez encontramos nuestra obligación.. En otras palabras, el mundo mismo, su pasado y su futuro pueden ser obligatorios para los seres posibles en el gobierno.. Otra objeción a este argumento es que puede haber varias existencias obligatorias.. No hay razón para ser simplemente obligatorio para al-Wajib y ese ser obligatorio es necesariamente Dios.. Por ejemplo, podemos afirmar que los números son obligatorios..

Aunque la mayoría de los libros enseñados dentro de los seminarios y universidades que apuntan a los argumentos de Ibn Sediqin terminan aquí, el argumento de Ibn Sina no termina aquí.. Ibn Sina concluye de su razón que un ser obligatorio debe tener propiedades como ser monoteísta, no material, sabio y poderoso.. Ibn Sina argumenta que si hay algunos actos obligatorios en lugar de uno obligatorio, inevitablemente debería haber un desacuerdo entre ellos que es el medio de diferenciación, y si algo se convierte en su distinción, entonces la causa es precedida por los discapacitados, y como resultado, esto es una violación de nuestra suposición original.. De aquí concluye que sólo puede existir uno obligatorio.. Por lo tanto, este nahj obligatorio no puede tener componentes porque si tiene componentes, esos componentes deben ser distintos entre sí, y la razón de esta distinción precede a su discapacidad, lo que es una violación de la suposición obligatoria.. Concluye que la causa obligatoria o primera es simple y no compuesta y no puede ser material porque la materia tiene componentes.. Entonces, ¿cuál es esta primera u obligatoria causa de ser? Ibn Sina argumenta que Dios u obligatorio es el ser de intelecto puro. Puesto que Dios es obligatorio, no puede cambiar, porque si cambia, inevitablemente habrá una diferencia, y la razón de la diferencia en la existencia de Dios como discapacitado es porque viola nuestra suposición original en la existencia obligatoria de Dios.. Debido a que no puede cambiar, es puramente generalizado y no es una parte.. En otras palabras, Dios puede conocer las reglas más generales del mundo, por ejemplo, la naturaleza de la tormenta basada en los poderes que creó, pero no puede saber de la tormenta que vino en Filipinas hace unos días y el alcance de la destrucción que siguió, porque el intelecto de Dios es simplemente un intelecto omnipresente y no hay ningún cambio en él.. این موضوع از جمله دلایلی است که بعدها برخی فلاسفه ی جهان اسلام مثل الغزالی و العشعری به برهان ابن سینا ایراد گرفتند.

Puedes deja una respuesta, o Trackback desde tu propio sitio

Enlace corto a este post:

39 Responder a Errores en el argumento صدیقین Avicena demostrando la existencia de Dios

  • Ali Dijo:

    No te desnudas, es una prueba
    Solo juegas con las palabras sin ningún tipo de indiferencia..

    Mostrar  
  • Mehrdad Dijo:

    Hola, gran amigo. … Tengo algunas cosas que estoy diciendo aquí.:
    1- Donde has dicho:(La objeción de este argumento es que Ibn Sina asume que el posible conjunto de seres es posible.. En caso de que sepamos que una colección no necesariamente tiene las propiedades de sus componentes.. En matemáticas, por ejemplo, una cadena de números no es un número.. O, por ejemplo, una máquina no necesariamente tiene las propiedades de sus componentes.) No creo que sea cierto porque si esas cadenas de números se consideran cada una sola, su dicho es correcto, pero si consideramos esos números en relación entre sí, por ejemplo, los juntaremos, entonces tendremos un nuevo número con sus propias propiedades.. En el caso de una máquina, la coordinación de componentes separados entre sí hace que la máquina funcione y cree una cosa general que incluya todos sus subconjuntos y sea obligatoria.. Si aplicamos esta visión al universo, el universo está compuesto de innumerables componentes posibles de la existencia que se mueven en perfecta armonía y ley.. Así que una visión holística puede primero ver el universo como una sola tonelada y luego llegar a entender el En-ul-Haq.. En cuanto a lo siguiente, creo que Dios ha impuesto un conjunto de leyes en el mundo y ya no interfiere en este mundo.. Así que es una tormenta en Filipinas, pero como está legalmente hecha, no hay interferencia..
    Gracias por su buen contenido. :)

    Mostrar  
    • Admin Dijo:

      Hola estimado amigo,
      Gracias khobtan comentario. Creo que tienes dos cosas que son similares al nombre de cada lugar te. En inglés a usted Ambigüedad Decir. Una colección de hechos significadas total (Una reunión de) No números. Por ejemplo, el conjunto de números o números primos son los números contienen números para parejas con características específicas, pero no son un número. Puede ser una colección de las propiedades de sus componentes no tienen o no poseen las propiedades de los componentes pero no necesariamente. El ejemplo en este contexto no se limita sólo a la colección de números. Por ejemplo, la mayor parte de mi cuerpo se compone de agua y. Pero esto no significa que tenemos, por ejemplo, las propiedades del agua en 100 grados Celsius al vapor o cero grados ir en hielo o si nos sentamos allí en algún lugar. Esta entrada es principalmente que estaba al lado de los filósofos grupos de Avicena. Como escribí esto para mi errores de transición alta de la Universidad de Munich de la filosofía es un podcast y es accesible desde aquí a Londres کینگزکاج. Ser victorioso.
      historyofphilosophy.net/Avicena-Dios

      Mostrar  
    • Anónimo Dijo:

      Hola querido amigo
      Te recomiendo que primero leas las colecciones..

      Mostrar  
  • objetivo Dijo:

    Derecha. El autor de este artículo es un tipo que persigue ciertos objetivos. ( Lo cual queda claro por la apariencia del sitio. ) Y estos defectos superficiales para Avicena en mente son un signo de deshonestidad y prisa en lograr su propósito previsto y no tienen ningún valor.. Burhan Sediqin Abu Ali es una de las mejores pruebas de existencia de todos los tiempos..

    Mostrar  
  • […] Los forerones son los primeros forerones.. En un artículo que escribí sobre el burhan de Ibn Sediqin, expliqué que Ibn Sina fue escrito más tarde por algunos filósofos. […]

    Mostrar  
  • Amir Dijo:

    Hola y gracias por su buen contenido, vi estas frases en Wikipedia e incluye la crítica que el Sr. Amelie ha planteado por la crítica de Hume al argumento de la posibilidad y la necesidad.. Quería que guiaras cuáles son los errores críticos del Sr. Amelie y dónde está.

    La inhosmilidad de reclamar la capacidad del mundo en su conjunto
    Hume dice que de la promesa de que en el mundo encontramos fenómenos cuya existencia parece posible, no se concluye que el mundo en su conjunto sea posible, la prueba de que todos los eruditos son posibles, pero no puede afirmar que la suma del mundo es posible..

    Crítica de Hume Bug(Aprox. Amelie)
    Amelie dice que la invalidación del problema se debe a que el gobernante asume que al razonar la posibilidad de mahavi, se ha utilizado la existencia de la suma de los mundos.El teorema utilizado en este argumento es que es posible que sin el uso de inexistente, sea un teorema verdadero que sea fiel a todas las posibilidades, no a la suma de ellas..

    Mostrar  
    • Admin Dijo:

      Saludos, querido amigo, disculpas por responder tarde.

      las dos frases que me enviaste son algo tontas. Así que tenemos que escribirlo.. Pero antes de eso se ha argumentado en el argumento de siddiqin o la posibilidad y necesidad de tal cosa, todo lo que existe en nuestro universo es posible y requiere una criatura más allá de sí misma para existir.. Hasta aquí conocemos este lugar.. Entonces Ibn Sina argumentó que estos cuerpos necesitan la primera causa, que es falsa y que es necesaria, y esa es la primera causa de Dios..

      David Hume ha argumentado que no hay ninguna razón por la que la colección de estas entidades también pueda existir, pero que puede garantizar la existencia de componentes, es decir, el conjunto de entidades puede no existir..

      Burhan necesita pruebas de que todos los eruditos son posibles, pero no puede afirmar que la suma de eruditos sea posible..

      En la frase anterior, en lugar de "todos los mundos", podemos escribir todos los seres.. Es decir, Borhan describe a cada ser. (Lo que existe en el mundo) Cómo es posible existir, pero no ha sido capaz de explicar que su colección o todo el universo es posible.. La importancia de este dicho es que si el universo no es posible, entonces hemos aceptado nuestra existencia obligatoria y, por lo tanto, la existencia de Dios no puede ser probada..

      El Sr. Amoli ha argumentado de acuerdo con lo que usted envió.:

      El problema es que el gobernante asume que en el argumento de la posibilidad de mahavi, se ha utilizado la existencia de la suma del mundo.El teorema utilizado en este argumento es que es posible que sin el uso de inexistente, sea un teorema verdadero que sea fiel a todas las posibilidades, no a la suma de ellas..

      Reescribe la historia de Amelie. Amelie dice que la objeción de Hume es que asume que la existencia total de los eruditos también es (O el mismo mundo.) Es posible existir.. Si borhan ha examinado a todos los seres posibles o a todos los seres posibles, no el universo puede ser un conjunto de universos..

      El argumento de Amelie implica que ha aceptado que el mundo de Lesma no es posible, pero no ha respondido a Hume, solo para repetirse.. El hecho de que el universo no exista es un problema de razonamiento, porque si no es posible, entonces el ser obligatorio no es necesariamente Dios.. Amelie no ha respondido a esto, solo para decir de nuevo que cada miembro es posible..

      Mostrar  
  • Anónimo Dijo:

    Hola, por favor ponga la crítica de Burhan Sediqin Mulla Sadra, porque la posibilidad y la necesidad de este Sina y Burhan Siddiqin Mulla Sadra tienen algunas diferencias.. Gracias

    Mostrar  
  • Farshid Esmaeili Dijo:

    por favor, no compliques el asunto. Como ex estudiante de Hawking y su amigo actual, explico sus pensamientos en una o dos filas..
    Hawking de alguna manera acepta al ser obligatorio, pero no lo ve como Dios.. Es obligatorio tener las leyes de la física.. Hawking dice que las leyes de la física son suficientes para crear el universo de la creación, y no hay razón para considerar a un Dios involucrado en el universo de la creación..
    Mi artículo científico hawking y yo se publicará pronto..

    Mostrar  
  • Farshid Esmaeili Dijo:

    Hawking, por su parte, anuncia el fin de la filosofía y dice que cuando la ciencia de la física explica la geografía del universo de la creación en los últimos años, no hay necesidad de filosofía.. Hawking anuncia el fin de la filosofía y quiere que los filósofos ensalten su tienda y se retiren..

    Mostrar  
  • Esmaeili Dijo:

    Hawking, por su parte, anuncia el fin de la filosofía y dice que cuando la ciencia de la física explica la geografía del universo de la creación en los últimos años, no hay necesidad de filosofía.. Hawking anuncia el fin de la filosofía y quiere que los filósofos ensalten su tienda y se retiren..

    Mostrar  
    • Amir Dijo:

      Querida, sin duda usaremos tu artículo científico, pero te refieres a la frase “Mundo de la Creación” Es un poco vago.. ¿Significa eso que la física, en sus condiciones previas y suposiciones, para el universo, “Khaleghi” O lo que su Profeta (PBD) quiere decir, “Universo” No. “Mundo de la Creación”؟
      Las leyes son muy importantes, pero el punto de discusión es si estas leyes pertenecen únicamente a un ser, seres o una totalidad existencial que reconocemos. (Y no sus reglas.)Qasim, ¿o son estas leyes, en sí mismas, seres, seres o seres, y nada más?
      y la otra pregunta es si esta existencia o seres, (Independientemente de cuáles sean las propiedades, atributos y reglas que rigen cada uno.) ¿Han existido siempre o fueron borrados y luego entraron en el reino de la existencia? Incluso si puedes explicar todos los atributos y leyes del mundo, la pregunta sigue siendo que estas leyes, en última instancia y en un todo, describen qué o qué es o qué, y la autenticidad y la bolsa de esta cosa o cosa. (Allí) ¿Qué?
      De hecho, significa saber cuáles son, en general, todas estas leyes, atributos y características, en lugar de tratar de abordar estas leyes por sí mismas.. De hecho, no hay cantidad de conocimiento de los atributos, la pregunta sigue siendo que esto “Cosa” یا “Allí” یا “Disponible” ¿Cuáles son todos estos rasgos, a qué pertenece o quién es? y la respuesta que “pertenece a alguien o algo que le pertenece” También es inútil porque no hace más reconocimiento, y eso es (Allí)Este es el tema de la filosofía y uno de los obsoletos y anulados brahimins que se les han dirigido..

      Mostrar  
  • Amir Dijo:

    Hola, muchas gracias por tu respuesta.
    Puedo sorprenderme y lamento que a pesar de tales defectos y defectos sobre la posibilidad de necesidad o siddiqin – Los llamados y citando a los partidarios y simpatizantes son los principios más inigualables de los ámbitos de la filosofía, la lógica y el pensamiento.- En los sitios web de humanidades y redes relacionadas, somos testigos de tal volumen de propaganda religiosa e ideológica exagerada sobre la existencia de Dios y la wilaya, y están tan agitados y conscientes de Dios que en el caso de las bebidas familiares..

    Mostrar  
  • Ramtín Dijo:

    Saludos y saludos, en la filosofía islámica o en el siddiqin burhan se dice: “Lo hay, lo hay.” Y todo lo que existe no es más que existencia, y Dios está allí, pura existencia y existencia. . Entonces, si todos ustedes son los demás, ¿cómo hay tantas diferencias y seres diferentes? ¿Debido a diferentes rasgos? ¿O debido a nuestras limitaciones mentales?
    Se dice que ninguno de ellos, debido a los niveles existenciales.(Hay un colchón.) . Eso suena un poco extraño, porque si, por ejemplo, cuatro cosas como el espacio-tiempo y las manzanas y el calor y las sillas no son lo mismo para nosotros, ¿es porque son constantemente diferentes? Incluso se dice que sus rangos son diferentes. Quiero decir, todos están hechos de algo llamado existencia, pero la concentración, la dilución o la intensidad y debilidad de esto. “Allí” ¿Es diferente en ellos? En ese caso, ¿no es Dios un componente o compuesto material? Quería pedirte que me aconsejaras un poco sobre el siguiente texto, así como sobre el colchón de la existencia o los niveles existenciales, o si hay contradicciones en estos supuestos. (Gracias):

    Un ser, según el supuesto racional, no puede salirse de una de las tres condiciones, o abstenerse de la existencia, es decir, es la ausencia, u obligatoria, es decir, es lo mismo que la existencia;. Abstenerse de la existencia que no puede existir, por lo que su condición es clara, por lo que quedan otros dos supuestos, posible que no haya ni un requisito ni una necesidad en sí misma, de modo que para existir, la existencia debe agregarse a ella para existir, por ejemplo, ser humano no es igual a estar allí, por lo que la tierra una vez estuvo vacía de seres humanos; Y en cualquier momento, los seres humanos pueden ser desmantelados de la tierra, por lo que el ser posible debe agregarle la causa de la existencia, y lo único que puede agregar existencia es la existencia misma, porque es el único ser que es el mismo y no requiere la existencia.. Por lo tanto, es sólo la existencia la que es obligatoria, es decir, la única existencia que es lo mismo que la existencia.. Según este supuesto, la ausencia de la existencia obligatoria significa la suposición de la ausencia de existencia, y la suposición de que no había existencia, es decir, la suposición de la ausencia de lo posible existente, y la suposición de que la existencia no era posible, es decir, la suposición de la existencia de lo posible. . Entonces, con la ausencia del ser obligatorio, puede que no haya forma de cuestionar cómo se comunican entre sí..
    Básicamente, si se entiende el concepto correcto de existencia obligatoria y existencia posible, incluso la suposición de la posible existencia de existencia sin existencia obligatoria sería imposible, porque la suposición de la posible existencia de la existencia sin la existencia obligatoria, es decir, la suposición de la existencia del discapacitado sin causa, es imposible;

    1. Porque el discapacitado significa una persona que tiene una causa, por lo que el discapacitado sin causa, es decir, la criatura no tiene causa, lo cual es inherentemente contradictorio. .

    2. Causa y efecto tienen dos significados: arriba y abajo, izquierda y derecha, asesino y víctima y … Y tales conceptos siempre están juntos, de alguna manera si uno estuviera en mente, el otro estaría en mente, y si uno estuviera fuera de la mente, el otro estaría fuera de la mente.. Por lo tanto, no es posible imaginar el ser posible sin el ser obligatorio en mente, ni la posible realización externa del ser sin el ser obligatorio..

    Por encima de estos, es esencialmente imposible asumir que no hay obligatoria. El hecho de que imaginen fácilmente la ausencia del ser obligatorio se debe a que no piensan correctamente en el ser obligatorio, es decir, en lugar del ser obligatorio, imaginan un ser posible, por ejemplo, en lugar del ser obligatorio, imaginan un ser constructivo u ordenado.. Mientras que existencia obligatoria significa existencia misma, sin ninguna otra condición, es decir, mera existencia, la palabra obligatoria en la frase obligatoria de existencia no es adverbio sino para la interpretación, existencia obligatoria significa ser lo mismo que necesidad, es decir, ser la misma, por lo que la suposición no era obligatoria, es decir, la suposición de existencia no obligatoria, es decir, la suposición de inexistencia que no existía. Es lo mismo, y tal suposición es inherentemente contradictoria.. Si queremos hacer esta contradicción más tangible con el ejemplo, decimos que la suposición del ser obligatorio es como la suposición del triángulo cuadrángulo, o como la suposición rojo-azul, o como los pares número cinco..

    Mostrar  
    • Admin Dijo:

      Se dice que ninguno de ellos, debido a los niveles existenciales.(Hay un colchón.) . Eso suena un poco extraño, porque si, por ejemplo, cuatro cosas como el espacio-tiempo y las manzanas y el calor y las sillas no son lo mismo para nosotros, ¿es porque son constantemente diferentes? Incluso se dice que sus rangos son diferentes. Quiero decir, todos están hechos de algo llamado existencia, pero la concentración, la dilución o la intensidad y debilidad de esto. (Gracias):

      Queridos saludos, no soy un experto en filosofía islámica. También recuerde que mis fuentes para la filosofía islámica no son fuentes persas, por lo que es posible que no entienda exactamente lo que quiere decir.. Pero por lo que he notado, en la historia de la filosofía de Capecleston, esto se explica en parte..

      Capeleston describe la filosofía de Avicena Así es como escribe. Esa existencia obligatoria es el único ser cuya existencia se esconde en su propia naturaleza.. El ser obligatorio no puede existir para nada fuera de sí mismo ni puede estar presente en sus propios componentes.. Así que hay una existencia obligatoria porque es inherentemente existente.. Puede haber una existencia de algo fuera de sí mismo, y dado que esta lucha no puede durar para siempre, puede haber una existencia obligatoria, no por su propia naturaleza..

      En su ejemplo, el espacio, el tiempo, la mesa y el calor existen a la vez;. El único ser obligatorio está disponible.. Así que no tenemos dos entidades más que seres, que son inherentemente inexistentes.. La diferencia entre las dos entidades es que la existencia sólo puede existir en relación con la existencia obligatoria.. Si te refieres a este tipo de unidad de existencia (panteísmo) Es, creo que es una especie de panteísmo.. Para definir su límite con el panteísmo, escribe Capelston, Ibn Sina define la distinción entre los dos conceptos de naturaleza y existencia.. La existencia de manzanas, puertas y ventanas es diferente de la de Dios porque Dios existe inherentemente. (Según Avicena,) Y no hay componentes, y hay otros para Allah, no para ellos mismos..

      Mostrar  
  • Ramtín Dijo:

    También pido disculpas por enviar el mensaje dos veces, el nombre de mi hermano. “Alireza” De forma predeterminada, en la sección, “Te llamas” Que tenía que cambiarlo..

    Mostrar  
  • Ramtín Dijo:

    Tenía otra pregunta para su servicio.: Si la existencia obligatoria misma es lo mismo que la existencia y no lo es y no es destruida y no es destruida y por lo tanto Dios es el resto y su vida es eterna y eterna, entonces ya que se dice que no hay nada más que la existencia y lo que sea, ¿es posible que no haya una existencia misma? Entonces, ¿por qué cambia eso o cambia?
    Si la vida de la existencia posible, que en sí misma es la misma, puede cambiar, ¿por qué no puede la vida obligatoria de la existencia, que a su vez es lo mismo que la existencia, ser el mismo y el mismo ser? En absoluto, en la misma cosa, en una cosa, es monótono, homogéneo y armonioso, y en una cosa pura y pura, el cambio no se produce porque es todo lo que es y es todo lo que es y no es más que eso y no debería ser, así que si todo es lo mismo y todo existe y no hay nada más que existencia, hay todo lo demás en el universo, hay un cambio. No debería serlo, no debería haber un desacuerdo, no debería haber multiplicidad, pero ¿no es realmente estúpido decir que realmente no hay desacuerdo y lo es?

    Mostrar  
    • Admin Dijo:

      En el comentario anterior escribí que uno exaltado está disponible pero no a su propia esencia. Así que si el argumento n pone nuestro Sina موجودیم base no esencia.

      Hay dos distinto concepto y esencia. Nuestra vida puede cambiar porque los seres resultantes no zatman. La vida de Dios no puede cambiar porque es inherentemente disponible.

      Mostrar  
      • Ramtín Dijo:

        Gracias por su atención y orientación, les pido que cobren.:

        Primer argumento:
        1- Sea lo que sea, no hay nada más que existencia..
        ۲- Dios o el ser obligatorio es existencia o existencia. (Resultado de 1)
        3.- Criatura o ser posible es existencia, existencia o existencia. (Resultado de 1)
        4.- Obligatorio y posible son una cosa: “Allí” . (Resultado de 2 y 3)
        5- Dios y la criatura son una cosa. (Resultado de 4)
        6.- Pero Dios y la criatura no son la misma cosa.. (Ciertamente)
        7.- پس اگر نتایج از گزاره ۱ منطقی باشد(به لحاظ ساختار)، گزاره ۱ غلط است.

        استدلال دوم:
        فرض خلف گزاره ۱ باختصار:
        1- هرچه که هست وجود نیست و چیزی غیر از وجود هست.(فرض خلف)
        ۲- غیر از “Allí”، تنهاعدم” Es. (Ciertamente)
        3.- ذات غیر از وجود است. (جناب ابن سینا)
        4.- پسذات”، “Fuera de línea” Y “معدوم” Es. (Ciertamente)
        5- Sea lo que sea, no hay nada más que existencia. (فرض خلف باطل و گزاره ۱ صحیح است)

        نتیجه استدلال اول و دوم : 1- واجب الوجود و ممکن الوجود، یک چیز(Allí) هستند و نه چیزی جز آن (مثلا ذات)

        تناقض امکان و وجوب

        (با تشکر مجدد)

        Mostrar  
        • Admin Dijo:

          Gracias querido amigo. El primer argumento es válido (válido) Pero parece perfecto (sonido) Fuera de línea. No veo donde argumento de Avicena que hay un Dios. En cuanto leí el argumento de Descartes es similar a Avicenna discutido la existencia de Dios no es de la esencia de Dios منفک. Es decir, la esencia de Dios es esencial para la existencia de Dios no necesariamente. Por lo tanto no significa que es la esencia misma. La existencia de una propiedad es la esencia de Dios no es de la esencia de esta propiedad, pero no es lo mismo que منفک. En el texto inglés que has enviado a mí, en cuanto a lo observado, que hay la misma esencia. Así que esta es la primera en el argumento son suposiciones correctas a menos que tú mismo pones texto documental. De lo contrario, el actual "Dios" significa que es importante y la criatura está también disponible y no es uno mismo.

          El segundo argumento en el caso de la primera y la segunda suposición es incorrecto. Sea lo que sea, y no hay nada que. Aquí están el concepto y por lo tanto se. Si está tan bien y si no entonces. No puede ser nada. نمی توانید بگویید عدم هست. عدم یعنی نبودن و نیستی. هر چه هم که هست موجود است یعنی حایز وجود است؛ خود وجود نیست. فرض سوم این است که چون ذات و وجود دو چیز هستند پس اگر ذات وجود نیست حتما عدم است. مثل اینکه استدلال کنیم دانایی و وجود دو چیز هستند پس اگر دانایی وجود نیست لابد عدم است.

          Pero un error en el argumento de Avicena fue que no menciono en el texto y también es posible que sea una cadena de la alojodeha de un exaltado hace posible los medios esenciales exaltado uno no se puede deshabilitar, a menos que la cadena entera del universo, la reducción obligatoria de un exaltado. Existe la posibilidad de pasar requiere la existencia de posibles alojodeha es de la cadena.

          Mostrar  
  • Ramtín Dijo:

    باز هم ازتون عذرخواهی میکنم، قرار بود فقط یک سوال بپرسم.

    Mostrar  
  • Ramtín Dijo:

    سلام، خیلی از پاسخگویی و لطفتون ممنونم.

    به مفهومهرچه هست وجود است و جز وجود چیزی نیست، در تقریری از خود برهان اشاره شده. (ویکی پدیا، برهان صدیقین):

    ۱-در خارج واقعیتی هست (Ciertamente)؛
    ۲-واقعیت خارجی متکثر است (Ciertamente)؛
    ۳-در خارج واقعیت هایی هست (از ۱ و ۲
    ۴-هر واقعیت خارجی، وجود است و جز وجود چیزی در خارج نیست (اصالت وجود
    ۵-در خارج جز وجود های متکثر چیزی نیست (از ۳ و ۴
    ۶-همه وجود ها از یک سنخ حقیقت اند؛به بیان دیگر،همه وجودها حقیقت یگانه ای دارند (Hay un colchón.)؛
    7. Fuera de la verdad de la existencia, se ha logrado la pluralidad (de 5 y 6)؛
    8. No es posible derivar de la única verdad de la existencia, la pluralidad, a menos que estemos con al-Ashtrak y nosotros, casi todos los seres, existamos de la misma verdad. (Ciertamente)؛
    ۹-ممکن نیست ما به الامتیاز و ما به الاشتراک وجودهای متکثر همه از سنخ حقیقت یگانه وجود باشند،مگر این که برای این حقیقت بتوان درجه های متکثری از کمال و نقص فرض کرد (Analizando el significado de la perfección y la imperfección relativa)؛
    10. No es posible señalar los grados plurales de imperfección y perfección en la realidad, excepto mediante la suposición de una dinastía con discapacidad causal en la que cualquier existencia más imperfecta se presenta como sólo una existencia más completa de la primera.
    11. No es posible provenir de la única verdad de la pluralidad, excepto por la asunción de la dinastía teserica de la existencia. (de 8, 9 y 10)؛
    12. La dinastía tscy de existencia sin el primer anillo, que incluye la existencia infinita, no puede ser asumida;
    13. No es posible derivar de la única verdad de la existencia, la pluralidad, a menos que se asuma la existencia infinita del ser. (de 11 y 12)؛
    14- Hay una existencia infinita (de 7 y 13)؛

    El resultado de la:Dios existe.
    En esta prueba, las proposiciones 4, 6, 10 y 12 deben ser probadas..

    Entonces, en realidad, :
    Dios está allí y está.! Es a la vez existente y existente.! (Proposición 4 a 11 y el resultado del burhan)

    He estado aquí antes y en uno de los artículos. (21 de noviembre)، این عبارت رو (هرچه هست وجود است و چیزی جز وجود نیست) از فردی که زمینه تخصصشون، فلسفه اسلامیه، براتون نقل قول کردم. اما جهت تایید عرایضم و بررسی بیشتر، اگر وقتی بود، به گفت و گوی این صفحه و صفحات قبل عنایت بفرمایید. (http://www.askquran.ir/thread20855-17.html)

    Sinceramente

    Mostrar  
    • Admin Dijo:

      Gracias querido amigo. Su argumento parece صدیقین con otro argumento Avicenna en el nombre del argumento se pega en صدیقین. El argumento صدیقین (El argumento más correcto de medios y استوارترین) También llamado argumento argumento de Avicenna y Mulla sadra. Filosofía de Mulla sadra no es lo mismo pero similar a Avicena. Características que usted menciona no es una semejanza a la metafísica de la metafísica de Mulla sadra Avicena o no vieron como le escribí anteriormente tengo algo en la filosofía de Avicena.

      Dios es pura existencia sin esencia, calidad o propiedad que experimenta el cambio o movimiento. Los orígenes de esta doctrina se encuentran en la cuenta de Avicena de la contingencia radical que considera la distinción entre necesario y contingente en la simplicidad de la existencia de la necesaria producción de la complejidad de la existencia y la esencia de la contingente de, donde el contingente existe un a quien refieren accidentes en lo que se conoce como su 'esencia'.

      En el caso de Mulla sadra como otro amigo había mencionado en esta página debe estar en la oportunidad apropiada para escribir una entrada. Ser victorioso.

      Mostrar  
      • Ramtín Dijo:

        با سلام و تشکر فراوان از راهنماییتان. کاملا حق با شماست و برهان صدیقین ملاصدرا و امکان و وجوب ابن سینا با یکدیگر متفاوت هستند.
        متاسفانه علی رغم پیگیری زیاد، بنده نتوانستم در جایی، نقد و بررسی صریح و منطقی این دو را بیابم. ¿Son estos dos argumentos dogmáticos entre las numerosas escuelas filosóficas y tanto como se propagan? En este caso, ya sean escuelas de escepticismo, fisicalismo, etc., y filósofos como Kant, Hume, Russell, Nietzsche, Marx, Engels, Schopenhauer, Heidegger y … ¿Sólo han estado ocupados con la enemistad, la terquedad y la rebelión de la escuela correcta y del brahmán más correcto y firme?
        Para torcer el tema, incluso se afirma que hay aproximaciones muy numerosas y diferentes de los dos.. فقط یک نقدی بر تقریر آقای طباطبایی از صدیقین ذکر شده که احتمالا آنهم بخاطر محال تلقی نکردن تسلسل از جانب ایشان توسط خود مدافعین برهان طرح شد.
        En general, se dice que los rastros son bajos y receptivos, y las aproximaciones y defensas a menudo son detalladas, con peticiones y un intenso juego con las palabras árabes.. Por supuesto, los teólogos se llaman a sí mismos términos filosóficos y especializados, y consideran que la simplicidad y la falta de verborrea en la palabra son inapropiadas y persas..
        Si hay una oportunidad, le pido que en el nuevo artículo que prometió, explique las aproximaciones y críticas infligidas a estas dos afirmaciones no en forma de un pergamino de los defensores, no en una breve referencia a unas pocas frases de crítica de un filósofo occidental, no simplemente los adverbios de los nombres de los críticos, ni con una descripción resumida de la biografía de los filósofos, sino en forma de lógica formal o proposicionalidad..

        با سپاس و آرزوی بهترین ها

        Mostrar  
  • اصغر Dijo:

    فلسفه‌(!)ی اسلامی = ک*شعر از اول تا آخر = آلت تحمیر

    Mostrar  
  • اصغر Dijo:

    «برهان صدیقین یک بازی کلامی هست و به همین دلیل در منابع روز فلسفه دین در دنیا نامی از آن آورده نمیشود و کسی آنرا جدی نمیگیرد. این برهان یک ویژگی زبانی در زبان عربی (واژه «وجود») را گرفته و میگوید چون وجود وجود دارد، و وجود همان خدا است پس خدا وجود دارد»

    Mostrar  
    • Ramtín Dijo:

      Saludos a usted, estoy totalmente de acuerdo con usted, pero si desea mencionar el contenido con ridículo, insultos, gemidos y maldición, entonces su palabra es mal tiempo y los partidarios de la filosofía islámica, solo a los ojos de los sabios, lo juzgan..

      Para probar su contenido, necesita conocer los conceptos básicos y los principios(Por ejemplo, de los malos y los nahayeh de Tabatabai.) Documentar, simplificar y aclarar, y documentar, problemas lógicos y explícitos, y simplemente cualquiera puede venir y decir:
      El idealismo de Kant, como el fisionismo o incluso tu palabra(!)= K*Poesía del 1º al final = El pene de Tahmir

      Mostrar  
  • Ashkan Dijo:

    Aproximación y crítica de la originalidad de la existencia de la sabiduría trascendental

    این نوشتار کوششی است در نقد تقریر اصالت وجود که از جمله اصول و مبانی فلسفه اسلامی و حکمت متعالیه ملاصدراست. Curiosamente, esta actitud en Irán es ahora el único elemento dominante en las escuelas filosóficas de la universidad y el seminario..

    “Allí”Es la pieza central de la filosofía islámica, que a menudo implica discusiones metafísicas.. Asignatura de Filosofía Islámica “Existencia para nosotros ho-existe” Se titula. Por supuesto, las lecturas en filosofía islámica han considerado el tema de la filosofía islámica disponible para nosotros..

    Para investigar los errores y los inconvenientes de la filosofía islámica, uno debe sin duda reconsiderar el concepto de su concepto central, es decir, la existencia o la existencia..

    La recitación de la sabiduría de Al-Sadri ha cerrado el camino como si estuviera cerrado a cualquier otro pensamiento.. Con el fin de confiscar favorablemente, los mulás no sólo no han criticado los escritos de Mulla Sadra en general, sino que también recomiendan que se suministre.. مفاد آن را در کتب دبیرستان لحاظ کرده ، در همه رشته‌ها شمه‌ای از نوشتار وی تدریس می‌شود و پیوسته ، بودجه‌های هنگفتی نیز برای نهادهای اشاعه دهنده تفکر صدرائی اختصاص داده می شود.

    ۱٫ تقریر اصالت وجود
    ۱٫۱ اصل واقع:
    فلسفه صدرائی اصلی با نام اصل واقعیت دارد. اصل واقع بیان می‌کند که جهان خارجی واقعیت دارد. نمی‌توان در وجود جهان خارج شک کرد. می‌توان یک نتیجه فرعی هم از این اصل گرفت و آن وجود خطاست. وجود خطا هم بدیهی است. اصل واقع در نگرش صدرائی علم عینی مورد نظر فلاسفه غرب را تضمین شده می‌داند. وجود جهان خارج بدیهی است و نیازی به بحث در این مورد نیست.

    ۱٫۲ مفهوم و حقیقت وجود:
    صدرا ابتدا میان مفهوم و حقیقت وجود تفاوت می‌نهد. عالم موجودات عالم تکثر است و این تکثر حاصل حدود و عوارض و لواحق خاص مکانی و زمانی هر یک از ایشان می‌باشد. به عبارتی هر موجود خاص خصوصیاتی دارد که آن را از دیگر موجودات جدا می‌سازد. در عین این کثرت همه این موجودات را «هست» و واجد «وجود» می‌دانیم. « وجود بر همه آنها یکسان اطلاق می‌شود و همه آنها در وجود بعضی «هستی» مشترک‌اند و آن هستی است که مابه‌الاشترک موجودات است. Desde el punto de vista de Sadra, la "existencia" es un concepto general de crédito abstracto que se abstrae de seres fuera de la mente.. En opinión de Sadra, este es el "concepto general de crédito abstracto y obvio". Mulla Sadra considera la existencia como un concepto general de crédito, abstracto. El concepto de existencia está separado de sí mismo.

    1.3 Originalidad de la existencia:
    اصالت وجودیان می‌گویند آنچه در خارج تحقق دارد وجود است و ماهیت عبارت است از لواحق و عوارض و حدود وجود. وجود حقیقی خود یا خاصه است و یا مطلق و عام. "Cada uno de estos niveles de existencia, que son seres especiales, son indiscutibles para el concepto de existencia.. بنابراین وجود گاه اطلاق می‌شود به مفهوم کون‌فی‌العیان و شکی نیست که وجود به این معنی امری اعتباری انتزاعی مصدری است و گاه اطلاق می‌شود و اراده می‌شود آنچه منشاء انتزاع آن مفهوم است و آن وجود عین خارجی است و واحد است و متقرر در عین است و ساری در تمام موجودات است و از این جهت گفته‌اند العالم کله وجود و الوجود کله» .

    Vemos que en la originalidad de la existencia, es la "existencia" la que cubre a todo el público en general. . existe o se encuentra en un ser particular en cuyo caso tiene un límite. En la originalidad de la existencia, "existencia" versus "naturaleza" es el origen de la existencia. موجود اولا مصداق وجود است و نه ماهیت و ماهیت در موجود اعتباری و توهم می‌باشد.

    گفته شد که وجود ذی مراتب است، این تنها مرتبه کامل وجود است که واجب است و دیگر مراتب وجود ممکن هستند.

    ۱٫۴ ماهیت:
    طبق تعریف مشهور فلسفی ماهیت، به عنوان چیستی در جواب (ما حقیقه؟) عنوان می‌شود. در فلسفه ملاصدرا ماهیت اعتباری است. این یعنی یک ویژگی یا چیستی خاص در خارج تنها اعتبار ذهن از وجود است و توهمی بیش نیست. برای نمونه می‌توان این نمونه ها را خواند:
    «از طرفی ملاحظه می‌شود که در دار تقرر و خارج اشیاء مختلف‌اند و متعدد و متکثرند از این جهت گفته‌اند که این تکثرات و اختلافات عبارت از حدود و عوارض و لواحق آنند پس وجود علاوه بر مفهوم عام اعتباری که یک امر است و ذهنی است و اعتباری است مصداقی دارد در خارج که آنهم یک امر است که بواسطۀ حدود و لواحق و عوارض مختلف متعدد و متکثر می‌نماید پس نمودها متعددند و خود وجود واحد است و در کمال خویش ساری است.» (سجادی، سید جعفر، مصطلحات فلسفی صدرالدین شیرازی، نهضت زنان مسلمان، صفحۀ۲۳۸)

    «ماهیات عبارتند از همان اعتبارات حدودی و مرتبه‌ئی و منتزع از مراتب وجودند و امور عدمی می‌باشند» (همان/ صفحۀ هشت)

    ۱٫ «ماهیات تنها جلوه و نمودهائی هستند که واقعیت‌های خارجی آنها را در ذهن ادراک ما بوجود می‌آورد و گرنه در خارج از ادراک نمی‌توانند از وجود جدا شده و بوجهی مستقل شوند.»( طباطبایی، محمد حسین،اصول فلسفه و روش رئالیسم، بکوشش سید هادی خسروشاهی، مرکز بررسیهای اسلامی، چاپ اول، صفحۀ ۱۴۶)

    «ماهیات و اعیان ممکنات، وجود حقیقی نداشته، موجودیت آنان تنها به این معنا است که رنگ و پرتو هستی را می‌پذیرندو آنچه در همۀ نمودها و ماهیات جلوه گر می‌شود، چیزی جز حقیقت وجود نیست، پس حقایق ممکنات همیشه، در حال نیستی بوده و هستند.(صدرالمتألهین، اسفاراربعه، ج۲، ص ۲۸۶-۳۴۷؛ به نقل از یثربی، یحیی، عیار نقد۲،بوستان کتاب، ۱۳۸۷، چاپ دوم، قم، صفحه ۶۸)

    ۲٫ انتقادات از فلسفه ملا صدرا
    ۳٫۱٫۱: اصالت وجود ملاصدرا در ادامه تأکید بر باطن جهان است.
    بحث اصالت وجود همگامی پیش می‌آید که عالم ظاهر و بالفعل موجود همه چیز نبوده و یک جهان باطنی هم در نظر گرفته شود. «شاید قدیمی‌ترین شکل بحث اصالت، از آن جا آغار شده که انسان برای جهان، ظاهری جدا از باطن پنداشته است» (Mismo).

    هم فلسفه یونانی در نمونه‌هائی چون پارمنیدس و افلاطون و هم حکمت هندی این اعتقاد را داشته‌اند. عرفای ما هم به دنبال بحث اصالت رفته اند.

    بدبینی به جهان واقع در این مکاتب نمونه دارد. کونفرد این مکتب کلان را الهام گرفتگان فیثاغورث می‌داند به تظر کونفرد آنها «می‌گویند که این دنیا، افق تیره‌ای است که در آن اشعه‌ی انوار الهی منکر گشته و در ابهام و تاریکی فرو رفته است» (همان،صفحۀ۴۷)

    در همین راستا زنون و پارمنیدس به اصالت وجود هندیان به اصالت برهمن، افلاطون به اصالت مثل افلوطین به اصالت واحد و عرفا به اصالت وجود تاکید داشتند فارغ از آنکه آنها اصالت وجود را در چه می‌دانند عالم واقع محسوس برای آنها اعتباری و توهم است.

    اصالت وجود در عرفا دو رکن دارد: اول رکن حیث هستی‌شناختی و دوم حیث معرفت‌شناختی(همان/صفحۀ ۵۶-۵۲). حیث هستی شناختی قائل به اصالت امری که وجود است که واجب و یگانه بوده و همه کثرات تنها نمود آن هستند را شامل می‌شود. «این تعینات ، نمودها، تجلیات و شئون اصیل نبوده بلکه نمودهایی اعتباری و پنداری‌اند وبس؛ اما ادراکات ضعیف و چشم های احول بشر، از دیدن آن وحدت، ناتوان هستند و جز کثرات ظواهر و نمودها را درد نمی‌یابند. مگر دیده‌ی بصیرت و حقیقت بین درون در کار باشد.» (همان/صفحۀ۵۳)

    درحیث معرفت‌شناسی عرفا عقل و حس را ناتوان از درک حیث هستی‌شناختی اعلام می‌کنند. در این حیث «چگونگی درک و دریافت این اصالت و اعتباریت» مورد بررسی قرار می‌گیرد.

    برای مثال در حیث هستی شناختی «ابن عربی نیز مانند افلاطون، رویه جهان را سایه درون می‌داند .. بنابراین جهان خیال است» (همان/صفحۀ۵۷ :ابن عربی، فصوص و الحکم، فص یوسفی (9.))

    ۳٫۱٫۲ : اصالت وجود ملاصدرا و نقد آن :
    اگر چه ملاصدرا اصل هستی‌شناختی عرفا را تا حدودی عوض می‌کند اما در حیث معرفت‌شناختی او می‌خواهد تا به معرفت‌شناسی فلاسفه در‌آید. حال، در حیث هستی‌شناختی، ادعاهای ملاصدرا را نقد و کنار نهاده و در حیث معرفت‌شناخی، اشکالات اساسی را مطرح میکنیم:

    ملاصدرا اصالت وحدت وجود را می‌پذیرد اما کثرات را هم می‌خواهد داشته باشد. ملاصدرا می‌پذیرد که در پدیده خارجی وجود و ماهیت جدائی‌ناپذیر است و این تنها در ذهن هست که وجود و ماهیت جدا می‌شوند اما در خارج قائل است که یا وجود اصالت دارد یا ماهیت. مراد او این است که پدیده خارجی اولا بالذات هستی است و یا نیستی. به پاره ای از نوشتارهای ملاصدرا توجه می‌کنیم:

    «موجود و وجود ویژه شخصی است که نه موجودیت حقیقی شریک و همتا دارد ونه در عالم نظیر و مانند و در دار هستی، جز او دیاری نیست. و هر چه جز او در دار هستی به نظر آید، از ظهورات ذات و تجلیات صفات اوست؛ صفاتی که در واقع عین ذات او هستند.» (عیارنقد/صفحۀ۶۷: صدرالمتالهین، اسفاراربعه، ج۲، ص ۲۸۶-۳۴۷)

    «ماهیات و اعیان ممکنات، وجود حقیقی نداشته موجودیت آنها تنها به این معناست که رنگ و پرتو هستی را می‌پذیرندو آنچه در همه نمودها و ماهیات جلوه گر شده و در همه شئون و تجلیات دیده می‌شود چیزی جز حقیقت وجود نیست، پس حقایق ممکنات همیشه، در حال نیستی بوده و هستند.» (همان/ صفحۀ ۶۹)

    در اینجا، ملاصدرا وجود عام ذهنی را که معقول ثانیه فلسفی است به عین سرایت داده و آن را به عنوان معقول اول گرفته و در نسبت با ماهیت هم همین کار را تکرار نموده و پس از آن، پرسش از اصالت یکی از این دو کرده است:

    «از آنجا که بخش کردن یک چیز به هستی و ماهیت، ذهنی است، آنچه در خارج تحقق دارد، این دوگانگی را نخواهد داشت. انسان، اسب، سنگ، آب و درخت ، هر یک پدیده عینی‌اند که به هیچ روی، به هستی و ماهیت بخش شدنی نیستندملاصدرا، این دوگانگی ذهنی هستی و ماهیت را جدی گرفته، چنین می‌گوید که هر چیزی یک هستی دارد و یک ماهیت، و چون هر چیزی در خارج یک چیز است و دو چیز نیست، باید تنها یکی از دو مفهوم هستی و ماهیت، اصیل باشد. یا هستی اصیل باشد و ماهیت اعتباری و یا برعکس.» (همان/ صفحۀ ۷۲-۷۱)

    بواقع هم قائلین به فلسفه مشاء و هم قائلین به حکمت اشراق بر این نکته که وجود یک مفهوم عام فلسفی است و در عین تنها موجود وجود دارد اتفاق نظر دارند و این اظهار‌نظر ملاصدرا که مشائین را معتقد به اصالت وجود و اشراقیون را معتقد به اصالت ماهیت می‌داند بی‌پایه است.

    برای نمونه بهمنیار درباره وجود می‌گوید:
    « وجود، آن چیزی نیست که اشیاء در جهان هستی تحقق پیدا کنند، بلکه وجود همان بودن شیء در خارج یا خارجی شدن شیء آن استو چون «وجود» یک مفعوم عام است، جایش درذهن ما خواهد بود؛ زیرا مفهوم وجود؛ مانند مفاهیم دیگر، با وجود ذهنی دیگر، با وجود ذهنی تحقق می‌یابد، در حالی که تحققش در خارج با یکی از مصادیق آن، از موجودات خارجی است.»(همان/ صفحۀ ۹۵: بهمنیار، التحصیل، کتاب دوم(مابعد الطبیعه) مقاله اول، فصل اول و دوم)

    و نیز در آثار سهروردی می‌توان ملاحظه نمود:
    «وجودبه یک معنا و مفهوم، بر جوهر، سیاهی، انسان و اسب صدق می‌کند. بنابراین، مفهوم وجود، یک معنای معقول بوده، تک تک این حقایق، عام‌تر است. همچنین است مفهوم ماهیت، شیئیت، و ذات به گونه کلی. و از این رو این گونه محمولات، انتزاعی و عقلی محض‌اند.»(همان/ صفحۀ ۹۹:سهروردی، حکمه‌الاشراق، بخش اول، مقاله سوم، فصل سوم، حکومت اول)

    همچنین از نظر معلم ملاصدرا یعنی میرداماد ، قضیه از این قرار است:
    «بنابراین وجود در خارج چیزی جز تحقق‌ خارجی موجودات نیست و چیزی نیست که اشیا به سبب اتصاف به آن تحقق داشه باشند در ذهن نیز همین گونه است. وجود ذهنی هر چیزی همان تحقق آن چیز در ذهن است. هرچه معلول باشد خود ذات و ماهیتش با جعل بسیط مجعول و معلول فاعل است و وجود حکایتی از جوهر ذات مجعول اوست که فعلیت خارجی یافته است.» (محمد باقر محقق داماد، قبسات، قبس دوم، و مضۀ اول)

    نقدی که اشراق به مشائیون داشتند و بر اساس آن ملاصدرا تعبیر نادرست اصالت ماهیت را برای آنان استفاده کرده است مربوط به این است که سهروردی فکر می‌کرده است که مشائیون وجود را اصل گرفته‌اند که به نظر او مانند ماهیت باید معقول ثانی فلسفی و از این رو اعتباری باشد.

    «به گمان سهروردی، مشائین، «وجود» را محور بحث‌های خود قرار داده‌اند، در حالی که وجود از مفاهیم عام است و بر حقیقت اشیا دلالت نمی‌کند، چنان که خود ابن سینا نیز وجود را افزون بر ماهیت اشیا دانسته است. این نکته اگر محور فلسفه، یک مفهوم انتزاعی و گسترده باشد، طبعا از عین و خارج، فاصله می‌گیریم و با ذهن درگیر می‌شویم، بسیار دقیق است؛ اما چیزی که هست این که مشائیان، موجود را محور بحث های فلسفی خود قرار داده‌اند و اگر وجود نیز مطرح شده باشد، به معنای همان موجود است. وسهروردی نیز در کتابشحکمه‌الاشراق، «شیء» را موضوع مابعد الطبیعه قرار داده، و آنرا به نور و ظلمت بخش کرده است. بسیار روشن است که منظور سهروردی از «شیء»، نه مفهوم عام، بلکه حقایق و موجودات خارجی می‌باشد.» (همان/۱۰۲)

    نقد اساسی که بر محور فلسفه اسلامی رخ می‌دهد و پیشینه اصالت وجود را در فلسفه قبل از ملاصدرا در فلسفه نادر می داند، اصالت وجود اعتقاد فلاسفه نبوده و اساسا اصالت ماهیت به آن صورتی که صدرا تقریر کرده است مورد نظر فلاسفه اشراق نبوده است.

    اصالت وجود مدعای عرفا بوده است و صدرا صرفاً آن را به زبان فلسفی بیان نموده است و خود با معرفی مشائین و اشراقیون به عنوان اصالت وجودی و ماهیتی برای آن جعل پیشینه کرده است.
    دکتر یثربی، استاد تمام در رشته فلسفه و کلام اسلامی که پژوهش‌های او در حوزه نقد فلسفه اسلامی و عرفان اسلامی دارای جایگاه ویژه ای است معتقد است که اصالت وجود مشکلی را حل نمی‌کند و بهتر است به همان صورت عرفانی بیان شود. تفکیک وجود و ماهیت در ذهن بهتر است به دو نتیجه زیر که در آثار ابن سینا و ارسطو مشترک است منجر شده و بسط یابد:

    «در اینجا یادآوری یک یک نکته بایسته است و آن این که جدا کردن تحلیلی مفهوم ماهیت از مفهوم وجود، از همان آغاز می‌توانست یک هدف مهم فلسفی را دنبال کند که می‌توان آن را در دو گزاره زیر خلاصه کرد.

    (A)) با پذیرش هستی چیزی، مشکل شناخت آن از میان نمی‌رود.
    (B))فهم چیستی چیزی دلیل بر هستی آن نیست.» (همان/۱۰۶)
    دکتر یثربی بر خلاف ملاصدرا همه فیلسوفان پیش از ملاصدرا را اصالت ماهیتی می‌داند. این تفاوت این است که ماهیت در خارج موجود است. یعنی قابل انفکاک از وجود نیست. نمی‌توان وجود را از آن جدا نموده و اصالت داد.

    در بارۀ اصالت وجود، محمدحسین طباطبایی سوالی می‌پرسد که به نظر می‌رسد در ادامه سعی در پاسخ دادن به آن را داشته است. طباطبایی می‌پرسد:
    «مفهوم انسان از واقعیت- که مبغوض ایده آلیست می‌باشد- حکایت می‌کند یا مفهوم هستی؟»

    پاسخ وی در واقع بسط خود پرسش است، او می‌گوید «روشن است که هر چیزی، یعنی هر واحد واقعیت‌دار خارجی در سایه واقعیت، واقعیت‌دار می‌شود و اگر فرض کنیم هستی از آن مرتفع شده نیست و نابود گردیده، نداری بیش نخواهد بود.»

    سوال طباطبایی در واقع این است که مفهوم انسان از واقعیت حکایت می‌کند یا مفهوم هستی از واقعیت حکایت می‌کند؟ البته او انسان را «واحد حقیقت‌دار» دانسته است.

    او در جواب واقعیت را به جای هستی نهاده و صورت پاسخش در واقع این است که مفهوم هستی از هستی حکایت می‌کند. و نه مفهوم یک واحد واقعیت‌دار. در اینجا واحد واقعیت‌دار که همان‌ موجود است، خبر از واقعیت نمی‌دهد بلکه واقعیت خبر از واقعی می‌دهد.

    به نظر می‌رسد یک جای کار اشکال دارد. اگر ما موجود را حذف کنیم چگونه واقعیت از واقعیت خبر خواهد داد؟ به نظر می‌رسد طباطبایی با این کار یعنی اعتباری دانستن موجود، خود واقعیت یا وجود را اعتباری دانسته است.

    از سوی دیگر او می‌پرسد مفهوم انسان از هستی خبر می‌دهد یا مفهوم هستی از هستی خبر می‌دهد؟ به نظر می‌رسد می‌توان به این سوال این چنین پاسخ داد بی‌آنکه به اشکالی اساسی برخورد. انسان موجود از هستی خبر می‌دهد. اشکال اساسی طباطبایی چون ملاصدرا در اینجا این است که مفهوم انسان و وجود را که در خارج کاملا یک چیز است در خارج جدا فرض کرده است. وجود در ذهن یا مفهوم هستی در خارج وجود ندارد. در خارج موجود یا به تعبیر خودش واحد واقعیت‌دار هست و نه وجود. موجودی که خود اصیل است. آنچه در خارج تحقق دارد تنها منشاء انتزاع وجود است و در واقع تنها موجود است که در آن وجود و ماهیت وحدت دارند.

    در ادامه و نتیجه‌گیری از این پرسش و پاسخ طباطبایی نتیجه گرفته است:
    «اصل اصیل در هر چیز وجود و هستی آنست و ماهیت آن پنداری است.(1) یعنی واقعیت هستی بخودی خود (بالذات و بنفسه) واقعیت‌دار یعنی عین واقعیت است و همه ماهیات با آن واقعیت‌دار و بی‌آن –بخودی خود- پنداری و اعتباری می‌باشد(۲). بلکه این ماهیات تنها جلوه‌ها و نمودهائی هستند که واقعیتهای خارجی آنها را در ذهن ادراک ما بوجود می‌آورند و گرنه در خارج از ادراک نمی‌توانند از وجود جدا شده و بوجهی مستقل شوند(3.).» ( طباطبایی، محمد حسین،اصول فلسفه و روش رئالیسم، بکوشش سید هادی خسروشاهی، مرکز بررسیهای اسلامی، چاپ اول ، صفحه۱۴۶)

    ملاحظات زیر ناظر بر مطالب بالاست:
    ۱٫ در اینجا به نظر می‌رسد طباطبایی، هستی و ماهیت را در موجود جدا کرده است می‌توان کلامش را به این جمله برگرداند: اصل اصیل در هر «موجود» وجود و هستی آن است و ماهیت آن پنداری است. او هستی را از چیستی موجود جدا نموده و اصالت می‌دهد. حال می پرسیم که آب بدون چیستی چیست؟! اگر چیستی آن پنداری است وجودش به چیزی تعلق گرفته است.

    ۲٫ به نظر می‌رسد طباطبایی در اینجا ماهیت در ذهن را با ماهیت در خارج که با وجود متحد است خلط نموده است. اینکه بگوییم هستی خودش هستی است به چه معناست؟ آیا جهان واقع مجموع اشیاء واقعی و اصیل نیست و وجود مفهومی عام نمی‌باشد؟

    ۳٫ اساساً اعتقاد مخالفان اصالت وجود هم همین است. آن ها هم می‌گویند ماهیت جدا از وجود نیست. ما در عالم خارج موجود داریم. اما آنچه آن‌ها مخالف‌اند این است که ماهیات را اعتباری بدانیم. در خارج از ما واقعیت اسب از واقعیت سیب جداست هر چند ما می‌توانیم هر دو را متصف به وجود در معنای معقول ثانی بدانیم.

    جهان در نظر طباطبایی مجموعه‌ای از موجودات نیست بلکه یک کل واحد موجودات است. اما ما وجود را موجود موجود می‌فهمیم. همه علوم رسمی بشری تا‌کنون این طور هستند. آنها به ماهیات می‌پردازند و با مقولات سرو کار دارند. بینش صدرایی به وحدت وجود می‌رسد. وحدت وجودی که باید در منطقی عرفانی و در وضعی عرفانی به دنبال‌اش بود.

    اما کار باینجا ختم نمی شود. به نظر می‌رسد در اینجا اشکالی نهفته باشد که حاصل تقریر طباطبایی و بلکه حاصل خود اصالت وجود است. ما یک چیز را (واقعیت) را به دو چیز تقسیم کرده‌ایم اول خودش با عنوانی دیگر (Está) و دوم توهمی از آن چیز (ماهیت). بعد سوال کرده‌ایم کدام اصل و واقعیت است. سوال در واقع فرآیندی است که جواب را ضروری می‌کند!

    بحث از «اصل اصیل هر چیز وجود و هستی آن است» بحث از هستی است که هستی است. مراد از هر چیز «اسب» نیست بلکه اسب یا گاو و نه از حیث اسبی و یا گاوی یا ماهوی اش که از حیث تقررش در وجود و بهره گیری از هستی موجود لحاظ شده است. این بیشتر نزدیک به این همانی گویی است. مثلا بگوییم هستی هستی است!

    پس در ادامه که طباطبایی می‌گوید«ماهیت آن پنداری است»، بحث در این است که اگر اسب یک موجود است پس هستی اسب و گاو و اسب بودنش یک امر بی‌اهمیت و موهوم است. در ادامه هم طباطبایی باز موجود را وجود می‌گیرد. اگر هستی نباشد موجود نیست. فراز پایانی موجود منتزع از امور ماهوی را در خارج مستغرق در هستی می‌داند. این «گاو» برای ما موجود است. اما در خارج تنها هستی است. در این صورت ما موجودی نخواهیم داشت و در خارج تنها وجود خواهد بود. این در حالی است که فلاسفه مسلمان به اصیل بودن موجودات در مقابل اهل عرفان معتقدند.

    منابع و مآخذ:
    ۲٫ سجادی، سید جعفر، مصطلحات فلسفی صدرالدین شیرازی، نهضت زنان مسلمان
    ۳٫ یتربی، سید یحیی ، عیار نقد ۲، بوستان کتاب، قم، چاپ دوم، ۱۳۸۷
    ۴٫ طباطبایی، محمد حسین،اصول فلسفه و روش رئالیسم، بکوشش سید هادی خسروشاهی، مرکز بررسیهای اسلامی، چاپ اول

    Mostrar  
  • Ashkan Dijo:

    با تشکر از درج نوشتار. شکل صحیح جمله اولاین نوشتار کوششی است در نقد تقریر اصالت وجود که…” بود که لطفا تصحیح کنید. تقاضا دارم اگر نوشتار نیازمند نقد یا ضمیمه است، لطفتان را دریغ نفرمایید.

    Mostrar  
    • Admin Dijo:

      Gracias querido amigo. Como había escrito en respuesta a la کامنتگذار anterior, tengo la oportunidad de escribir una historia sobre Mulla sadra, que lamentablemente aún no adelante posición. La última entrada, también es las respuestas más detalladas.. Ser victorioso.

      Mostrar  
  • طلبه Dijo:

    الحمد لله الذی جعل اعدائنا من الحمقاء

    تو با این مطالبی که تو وبلاگت گذاشتی فقط میتونی عوام ساده لوحی مثله خودتو فریب بدی. تاکیدی که روی این نقدهای سطحی و ساده ی غربی ها داشتی، مثل همین ها که تو قسمت (ایرادات برهان صدیقین ابن سینا) یا (El argumento que prueba la existencia de Dios es lógicamente errores) گذاشتی، حاصل کژ فهمی فلاسفه غربی یا تو و امثال خودته و الا قبلا جواب همه این بقول خودت (ایرادات!) داده شدن. برهان امکان و وجوب ابن سینا و هم برهان صدیقین ملاصدرا حاصل دسترنج نوابغ جهان اسلام هستن که در صحت و اتقان، بالاترین مراتب رو دارن. ضمنا بهتره راجع به مطلبی کپی پیست کنی یا بنویسی که لااقل سوادشو داشته باشی.

    برهان‌ صدیقین‌ ملاصدرا و رد آراء کانت‌ و هیوم‌ در نقد براهین‌ اثبات‌ باریتعالی‌

    در این‌ نوشتار غرض‌ تبیین‌ اجمالی‌ برهان‌ صدیقین‌ ملاصدرا و بررسی‌ نقدهایی‌ است‌ که‌ ایمانوئل‌ کانت‌ و دیوید هیوم‌ بر براهین‌ نظری‌ خداشناسی‌ در غرب‌ مطرح‌ کرده‌اند. در این‌ بررسی‌ سعی‌ بر آن‌ است‌ که‌ نشان‌ داده‌ شود نقدهای‌ سیستماتیک‌ این‌ فیلسوفان‌ در برابر برهان‌ صدیقین‌ کاربری‌ ندارد و این‌ برهان‌ مصون‌ از این‌ انتقادهاست‌. در ابتدا به‌ تبیین‌ اجمالی‌ این‌ برهان‌ می‌پردازیم‌:

    برهان‌ صدیقین‌

    برهان صدیقین برهانی‌ است در اثبات‌ وجود باری‌ تعالی که‌ در آن‌، با بحث‌ از حقیقت‌ هستی‌، به‌ وجوب‌ و ضرورت‌ ازلی‌ سلوک‌ کنند. در این‌ برهان‌، از شی‌ء به‌ خود شی‌ء استدلال‌ می‌کنند و در آن‌، راه‌ عینِ مقصود است‌. در براهین‌ دیگر از غیر حق‌ پی‌ به‌ حق‌ می‌برند، مثلاً از ممکن‌ به‌ واجب‌ یا از حادث‌ به‌ مبدأ قدیم‌ یا از حرکت‌ به‌ محرک‌ منزه‌ از حرکت‌، اما در این‌ برهان‌ چیزی‌ جز حق‌، حدّ وسط‌ برهان‌ نیست‌.([1]) عنوان‌ صدّیقین‌ را نخستین‌ بار ابن‌ سینا به‌ این‌ برهان‌ اطلاق‌ کرده‌ است‌؛ وی‌ در انتهای‌ نمط‌ چهارم‌ می‌گوید: تأمل‌ کن‌ که‌ چگونه‌ بیان‌ ما درباره‌ ثبوت‌ اوّل‌ تعالی‌ و وحدانیت‌ او در برائتش‌ از نقصها نیازمند به‌ چیزی‌ جز تأمل‌ در نفس‌ وجود نبود و به‌ بررسی‌ مخلوقات‌ و افعال‌ او نیاز نداشت‌؛ اگر چه‌ آنها نیز دلیلی‌ بر او هستند ولی‌ این‌ نوع‌ استدلال‌ محکمتر است‌ و مقام‌ بالاتری‌ دارد. یعنی‌ وقتی‌ حال‌ وجود را در نظر بگیریم‌، خود وجود از آن‌ جهت‌ که‌ وجود است‌، ابتدا بر وجود واجب‌ و سپس‌ بر سایر موجودات‌ شهادت‌ می‌دهد؛ و به‌ مثل‌ آنچه‌ گفتیم‌ در کتاب‌ خدا اشاره‌ شده‌ است‌، آنجا که‌ می‌فرماید: «آیات‌ و نشانه‌های‌ خود را در جهان‌ و انسان‌ بزودی‌ ارائه‌ خواهیم‌ داد تا برایشان‌ روشن‌ گردد که‌ تنها او حق‌ است‌.» البته‌ اینگونه‌ حکم‌ و استدلال‌ مخصوص‌ طایفه‌ای‌ از انسانهاست‌. سپس‌ در کتاب‌ خدا چنین‌ آمده است: «آیا پروردگار تو که‌ بر هر چیز گواه‌ است‌ خودش‌ بس‌ نیست‌؟» اینگونه‌ حکم‌ و استدلال‌ از آنِ صدّیقین‌ است‌ که‌ خدا را بر وجود خدا گواه‌ می‌گیرند نه‌ غیر خدا را.([۲])
    چون‌ در این‌ برهان‌ از حقیقت‌ وجود به‌ ضرورت‌ ازلی‌ آن‌ استدلال‌ می‌کنند، آن‌ را برهان‌ اِنّی‌ دانسته‌اند؛ البته‌ آن‌ قسم‌ برهان‌ انّی‌ که‌ در آن‌ از یکی‌ از دو متلازم‌ به‌ دیگری‌ سلوک‌ می‌کنند. از اینرو کسانی‌ که‌ برهان‌ صدّیقین‌ را لِمّی‌ می‌دانند (که‌ در آن‌ از علت‌ به‌ معلول‌ پی‌ می برند)، نظرشان‌ نمی‌تواند درست‌ باشد؛ زیرا برهان‌ لمّ در فلسفه‌ الهی‌ راه‌ ندارد.([3.])

    تقریر ملاصدرا

    برهان‌ صدیقین‌ با تقریر ملاصدرا جلوه‌ای‌ دیگر یافت‌. او برهان‌ خود را محکمتر و شریف‌تر از براهین‌ دیگر می‌داند. برهان‌ او مبتنی‌ بر مبانی‌ عقلی‌ فلسفه اوست‌؛ لذا در توضیح‌ آن‌، ابتدا به‌ طور اشاره‌ و مختصر به‌ آن‌ مبانی‌، بدون‌ ذکر استدلالهای‌ لازم‌، می‌پردازیم‌ و سپس‌ اصل‌ برهان‌ را مطرح‌ می‌کنیم‌.
    الف‌) مفهوم‌ وجود و حقیقت‌ آن‌
    وجود معنایی‌ در ذهن‌ و حقیقتی‌ در خارج‌ دارد که‌ در این‌ برهان بحث‌ درباره‌ حقیقت‌ متمایز از مفهوم‌ آن‌ مورد نظر است‌. حقیقت‌ وجود، از لحاظ‌ حضور و کشف‌، آشکارترین‌ و ذاتش‌، از لحاظ‌ تصور و درک‌ کُنهِ آن‌، مخفی‌ترین‌ چیزهاست‌. زیرا حقیقت‌ آن‌، عین‌ خارج‌ بودن‌ است‌ و لذا قابل‌ درک‌ نیست([4.]) و باید به‌ حضورش‌ رفت‌ نه‌ اینکه‌ حضور آن‌ را در ذهن‌ قرار داد. مفهوم‌ وجودکه‌ متمایز از حقیقت‌ آن‌ است‌بدیهی‌ است‌ و با خودش‌ درک‌ می‌شود نه‌ با چیز دیگر، و همین‌ مفهوم‌ است‌ که‌ در ذهن‌ بر ماهیت‌ یا وجود عارض‌ می‌شود.

    ب‌) اصالت‌ وجود

    آنچه‌ در خارج‌ تحقق‌ دارد حقیقت‌ وجود است‌ نه‌ ماهیت‌؛ ذهن‌ از حدود و مرز وجودات‌ خارجی‌، ماهیت‌ را انتزاع‌ می‌کند، و چنین‌ نیست‌ که‌ در خارج‌ ماهیاتی‌ باشند و ذهن‌ از آنها مفهوم‌ وجود را اعتبار کند. پس‌ آنچه‌ حقیقتاً در خارج‌ هست‌، مثلاً درخت‌ نیست‌ بلکه‌ وجودی‌ است‌ با محدودیتهایی‌ که‌ ذهن‌ از این‌ حدود، مفهومی‌ به‌ نام‌ درخت‌ را انتزاع می کند. اصالت‌ وجود از مهمترین‌ مبانی‌ این‌ برهان‌ است‌.

    ج‌) تشکیکی‌ بودن‌ وجود

    حقیقت‌ وجود در همه‌ موجودات‌، حقیقتی‌ است‌ واحد، بدین‌ معنی‌ که‌ این‌ حقیقت‌ در موجودات‌ مختلف‌ یکی‌ بیش‌ نیست‌؛ در عین‌ حال‌، موجودات‌ متکثر در همین‌ حقیقت‌یعنی‌ وجودکثرت‌ دارند؛ لذا حقیقت‌ وجود در عین‌ وحدت‌، کثرت‌ و در عین‌ کثرت‌، وحدت‌ دارد. آنچه‌ سبب‌ امتیاز و اختلاف‌ موجودات‌ از یکدیگر می‌شود همان‌ وجود است‌؛ زیرا بر اساس‌ اصالت‌ وجود، چیزی‌ جز وجود تحقق‌ ندارد که‌ بتواند وجه‌ تمایز باشد. در عین‌ حال‌، وجه‌ اشتراک‌ موجودات‌ نیز حقیقت‌ وجود است‌. لذا وجه‌ تمایز موجودات‌ همان‌ وجه‌ اشتراک‌ آنهاست‌ و بالعکس که‌ همان‌ تشکیک‌ خاصّی‌ است‌. پس‌ بازگشت‌ اختلاف‌ موجودات‌ به‌ شدت‌ و ضعف‌ و تقدم‌ و تأخر آنهاست‌.

    De) ارتباط‌ علت‌ و معلول‌ (با توجه‌ به‌ اصالت‌ وجود)

    در علیت‌ تامه‌، علت‌ هستی‌ بخشِ معلول‌ است‌، در نتیجه معلول‌ با علت‌ معیت‌ دارد، و نمی‌توان‌ وقوع‌ معلول‌ را در زمانی‌ متأخر از علت‌ در نظر گرفت‌ (این‌ توهّم‌ از خلط‌ میان‌ علّت‌ مُعِدّه‌که‌ شرط‌ و نه‌ علت‌ است‌با علت‌ تامه‌ پیش‌ می‌آید) و به‌ دنبال‌ آن‌، با توجه‌ به‌ اصالت‌ وجود، به‌ این‌ مطلب‌ می‌رسیم‌ که‌ اگر رابطه‌ علّی‌ و معلولی‌ در جهان‌ وجود داشته‌ باشد (که‌ وجود دارد) نمی‌توان‌ ذات‌ معلول‌ را فرض‌ اول, آنچه را که معلول از علّت دریافت می کند فرض دوم و تاثیر علت‌ را در معلول‌ فرض‌ سوم‌ دانست‌. پس‌ در معلومات‌، وجود و موجود و ایجاد یکی‌ است‌؛ یعنی‌ هویت‌ موجود عین‌ هویت‌ وجود و عین‌ هویت‌ ایجاد است‌. لذا وابستگی‌ و نیاز معلول‌ به‌ علت‌، عین‌ هویت‌ معلول‌ است‌ و اساساً این‌ دوگانگی‌ ساخته‌ ذهن‌ است‌؛ زیرا از این‌ لحاظ‌، دوگانگی‌ نیست‌ و محال‌ است‌ که‌ چنین‌ دوگانگی‌ در خارج‌ باشد. ذهن‌ انسان‌ به‌ علت‌ انس‌ با ماهیت‌، به‌ هر یک‌ از ماهیات‌، استقلالی‌ مفهومی‌ می‌بخشد و برای‌ علت‌ و معلول‌، دو ماهیت‌ متمایز مستقل‌ در نظر می‌گیرد و در صدد یافتن‌ ارتباط‌ میان‌ این‌ دو ماهیت‌ بر می‌آید؛ در صورتی‌ که‌بنا بر اصالت‌ وجودمعلول‌ چیزی‌ جز احتیاج‌ و وابستگی‌ نیست‌. به‌ عبارت‌ دیگر، معلول‌، از شئون‌ علت‌ و عین‌ فقر است‌ و ارتباط‌ آن‌ با آن‌ علت‌ ربط‌ اشراقی‌ یعنی‌ یک‌ جانبه‌ و طرف‌ ساز است‌، نه‌ ربط‌ مقولی‌ که‌ متوقف‌ به‌ دو طرف‌ باشد. با این‌ وصف‌، هر معلول‌ مرتبه‌ ضعیفی‌ از علت‌ ایجاد کننده‌ خویش‌ است‌، و علت‌ نسبت‌ به‌ آن‌ کمالی‌ دارد که‌ او ندارد، زیرا این‌ نیاز ذاتی‌، او را متأخر از علت‌ گردانده‌ است‌. بنابرین این‌ هویت‌ تعلّقی‌، معلول‌ راکه‌ عین‌ نیاز است‌در وضعی‌ قرار داده‌ است‌ که‌ به‌ محض‌ حذف‌ اضافه‌ آن‌ به‌ علت‌، معدوم‌ است‌ (بلکه‌ دیگر چیزی‌ نیست‌ که‌ معدوم‌ باشد). بدین‌ ترتیب‌، معلولیت‌ همراه‌ با محدودیت‌ است؛‌ بگونه‌ای‌ که‌ از لحاظ‌ وجودی‌، در برابر علت‌، در مرتبه‌ ضعیفتری‌ قرار می‌گیرد. معلول‌ موجودیت‌ و وجود تعلّقی‌ را در یک‌ صفت‌ واحد داراست‌، و چون‌ تعلّقی‌ است‌، محدودتر از علّت‌ است‌؛ در نتیجه‌ معلول‌، حدودی‌ وجودی‌ دارد و حدود همان‌ است‌ که‌ باعث‌ اعتبار ماهیت‌ می‌شود.

    ) حقیقت‌ وجود

    حقیقت‌ وجود پذیرای‌ عدم‌ نیست‌؛ موجود از این‌ حیث‌ که‌ موجود است‌، هرگز معدوم‌ نمی‌شود و معدوم‌ نیز از این‌ حیث‌ که‌ معدوم‌ است‌، هرگز موجود نمی‌شود. حقیقت‌ معدوم‌ شدن‌ موجودات‌ عبارت‌ است‌ از تغییر و تغیّر در حدود وجودات‌ خاصّه‌، نه‌ اینکه‌ وجود، پذیرای‌ عدم‌ گردد. اینکه‌ آیا وجود هست‌، یعنی‌ آیا وجود وجود دارد؟ بی‌ معنی‌ است‌. پیداست‌ که‌ وجود وجود دارد، ولی‌ تفاوت‌ در نحوه‌ وجودو نه‌ در خود وجوداست‌.
    چنانکه‌ پیشتر گفتیم‌، وجود دارای‌ مراتب‌ تشکیکی‌ است‌ و شدت‌ و ضعف‌ دارد. ضعفِ آن‌ ناشی‌ از معلولیت‌ است‌ و معلول‌ از این‌ حیث‌ که‌ معلول‌ است‌ و وابسته‌، از علت‌ ضعیف‌تر است‌، و علت‌ در قیاس‌ با معلول‌، وجود اَقوایِ اوست‌. البته‌ این‌ ویژگی‌ علت‌ در قیاس‌ با معلولش‌ است‌ و اگر خود، معلولِ علتی‌ دیگر باشد، وجودی‌ ضعیفتر از علت‌ خود خواهد بود. حال‌ اگر حقیقت‌ وجودبماهوَ هوو قطع‌ نظر از هر حیث‌ و جهت‌ و وابستگی‌ که‌ به‌ آن‌ ضمیمه‌ گردد منظور شود، مساوی‌ با کمال‌ و اطلاق‌ و غنا و شدت‌ و فعلیت‌ و عظمت‌ و جلال‌ و بیحدّی‌ و نوریّت‌ است‌. اما نقص‌، تقیّد، فقر، ضعف‌، امکان‌، محدودیت‌ و تعیّن‌، همه‌ از حیث‌ تأخر در وجود به‌ جهت‌ معلولیت‌ است‌؛ و موجود از آن‌ جهت‌ متّصف‌ به‌ این‌ صفات‌ می‌گردد که‌ وجودی‌ محدود و تعلّقی‌ است‌. در نتیجه‌، تمامی‌ این‌ نقصها از حقیقت‌ محض‌ اولیه‌ وجود منتفی‌ است‌.
    بنابرین‌، نقص‌ و ضعف‌ محدودیت‌ همه‌ ناشی‌ از معلولیت‌ است‌. از اینرو اگر وجودی‌ معلول‌ باشد، در مرتبه‌ متأخر از علت‌ خود، طبعاً دارای‌ مرتبه‌ای‌ از نقص‌ و ضعف‌ و محدودیت‌ خواهد بود، زیرا معلول‌ عین‌ تعلق‌ و اضافه‌ به‌ علت‌ است‌ و نمی‌تواند در مرتبه‌ علت‌ باشد. معلولیت‌ و مفاض‌ بودن‌، عین‌ تأخر از علت‌ و عین‌ نقص‌ و ضعف‌ و محدودیت‌ است‌ و همین‌ محدودیت‌ است‌ که‌ وجود او را بگونه‌ای‌ در تشابک‌ با عدم‌ قرار می‌دهد.([5])

    با این‌ توضیحات‌، این‌ نتیجه‌ حاصل‌ می‌شود که‌ حقیقتِ هستی‌، موجود است‌، به‌ معنای‌ اینکه‌ عین‌ موجودیت‌ است‌ و عدم‌ بر آن‌ محال‌ است‌؛ و از طرفی‌، حقیقتِ هستی‌ در ذات‌یعنی‌ در موجودیت‌و در واقعیت‌ داشتنِ خود مشروط‌ به‌ هیچ‌ شرط‌ و مقیّد به‌ قیدی‌ نیست‌. هستی‌ چون‌ هستی‌ است‌، موجود است‌ نه‌ به‌ ملاک‌ دیگر و نه‌ فرض‌ وجود دیگر؛ پس‌ هستی‌ در ذات‌ خود مساوی‌ با بینیازی‌ از غیر و نامشروط‌ بودن‌ به‌ چیز دیگر یعنی‌ مساوی‌ با وجوب‌ ذاتی‌ ازلی‌ است‌. در نتیجه‌، حقیقت‌ هستی‌، در ذات‌ خودقطع‌ نظر از هر تعیّنی‌ که‌ از خارج‌ به‌ آن‌ ملحق‌ شودمساوی‌ با ذات‌ لایزال‌ حق‌ است‌. پس‌ اصالت‌ وجود، عقل‌ ما را مستقیماً به‌ ذات‌ حقّ رهبری‌ می‌کند نه‌ به‌ چیزی‌ دیگر؛ و باید غیر حق‌ راکه‌ البته‌ جز افعال‌ و آثار و ظهورات‌ او نخواهد بودبا دلیل‌ دیگر پیدا کرد نه‌ حق‌ را.

    صدرالدین‌ شیرازی‌([6.]) این‌ برهان‌ را چنین‌ آورده‌ است‌: همچنانکه که‌ گذشت‌، وجود حقیقت‌ واحد عینی‌ بسیطی‌ است‌ که‌ هیچ‌ اختلافی‌ بین‌ افرادش‌ لذاته‌ وجود ندارد، مگر از حیث‌ کمال‌ و نقص و شدت‌ و ضعف‌ وو غایت‌ کمال‌ آن‌، که‌ تمامتر از آن‌ نباشد، همان‌ است‌ که‌ متعلق‌ به‌ غیر نباشد، و تمامتر از او قابل‌ تصور نباشد؛ زیرا هر ناقصی‌ متعلق‌ به‌ غیر است‌ و نیازمند به‌ تمام‌ شدن‌ خود؛ و پیشتر روشن‌ شده‌ است‌ که‌ تمام قبل‌ از نقص‌ است‌ و فعل‌ قبل‌ از قوه‌، و وجود قبل‌ از عدم‌ است‌، و همچنین‌ تبیین‌ شد که‌ تمام‌ شی‌ء خود شی‌ء است‌، نه‌ چیزی‌ افزون‌ بر آن‌؛ پس‌ وجود یا مستغنی‌ از غیر است‌ و یا نیاز ذاتی به‌ غیر دارد. اولی‌ واجب‌ است‌ و آن‌ صرفِ وجود است‌ که‌ هیچ‌ چیزی‌ تمامتر از او نیست‌، و هیچ‌ شائبه‌ عدم‌ یا نقص‌ در او راه‌ ندارد. و دومی‌، ماسوای‌ اوست‌، و افعال‌ و آثار او محسوب‌ می‌شود که‌ هیچ‌ قوامی‌ برای‌ ماسوایش‌ جز به‌ قوام او نیست‌. چرا که‌ حقیقت‌ وجود هیچ‌ نقص‌ ندارد و نقص‌ فقط‌ به‌ جهت‌ معلولیت‌ به‌ وجود ملحق‌ می‌شود؛ و آن بدین‌ دلیل است‌ که‌ معلول‌ امکان‌ ندارد در فضیلت‌ وجود با علتش‌ مساوی‌ باشد. پس‌ اگر وجود مجعول‌ به‌ جعل‌ قاهری‌ نباشد که‌ آن‌ را بوجود آورده‌ و به‌ آن‌ تحصّل‌ بخشیده‌ باشد، نمی‌توان‌ آن‌ تصور کرد که نوعی‌ قصور در آن‌ هست‌. زیرا همانگونه‌ که‌ دانستی‌، حقیقتِ هستی‌ بسیط‌ است‌، و هیچ‌ حد و تعینی‌ جز فعلیت‌ و حصول‌ محض‌ ندارد، در غیر این‌ صورت‌، بایستی‌ در آن‌ ترکیب‌ راه‌ داشته‌ باشد یا ماهیتی‌ غیر از موجودیت‌ داشته‌ باشد. همچنین پیشتر گذشت‌ که‌ وجود اگر معلول‌ باشد، بنفسه‌ مجعول‌ به‌ جعل‌ بسیط‌ و ذاتش‌ بذاته‌ نیازمند یک‌ جاعل‌ است‌، و در ذات‌ و جوهر تعلق‌ به‌ جاعلش‌ دارد. پس‌ ثابت‌ گردید و تبیین‌ شد که‌ وجود یا در حقیقت‌ تام‌ و در هویت‌ واجب‌ است‌ و یا ذاتاً نیازمند آن‌ و جوهراً وابسته‌ به‌ آن‌ است‌. و بنابر هر قسمتی‌، ثابت‌ شد و روشن‌ گردید که‌ وجود واجب‌ الوجود در هوّیت بی نیاز از غیر است و این همان بود که در صدد اثبات‌ آن‌ بودیم‌.
    در توضیح‌ ضرورت‌ ازلی‌، که‌ همان‌ ضرورت‌ ذاتی‌ فلسفی‌ است‌، و تفاوت‌ آن‌ با ضرورت‌ ذاتی‌ منطقی‌، باید گفت‌: وقتی‌ در منطق‌ می‌گویند در قضیه ای مثل‌ «مثلث‌ سه‌ ضلع‌ دارد»، محمول‌ (سه‌ ضلع‌ داشتن‌) برای‌ موضوع‌ (مثلث‌) ضرورت‌ ذاتی‌ دارد، به‌ این‌ معناست‌ که‌ سه‌ ضلع‌ داشتن‌ برای‌ مثلث‌ ضروری‌ است‌ و این‌ ضرورت‌ مقید به‌ زمانی‌ یا شرطی‌ یا وصفی‌ خاص‌ نیست‌، یعنی‌ مثلاً اینگونه‌ نیست‌ که‌ فقط‌ در زمانی‌ خاص‌ سه‌ ضلع‌ داشتن‌ برای‌ مثلث‌ ضروری‌ باشد، زیرا سه‌ ضلع‌ داشتن‌ ذاتی‌ مثلث‌ است‌؛ ولی‌ از نظر فلسفی‌ همین‌ ضرورت‌ نیز یک‌ شرط‌ دارد و آن‌ شرط‌ بقاء مثلث‌ است‌؛ یعنی‌ اگر مثلث‌، مثلث‌ بودنش‌ حفظ‌ شود، سه‌ ضلع‌ داشتن‌ برای‌ آن‌ ضروری‌ است‌. حال‌ اگر ضرورتی‌ را در نظر بگیریم‌ که‌ همین‌ قید بقاء موضوع‌ را هم‌ نداشته‌ باشد و اتصاف‌ موضوع‌ به‌ محمول‌ به‌ طور مطلق‌ باشد، به‌ این‌ ضرورت‌، ضرورت‌ ذاتی‌ فلسفی‌ می‌گویند، و آن‌ عبارت‌ است‌ از اینکه‌ موجودی‌ صفت‌ موجودیت‌ بنحو ضرورت‌ را مدیون‌ هیچ‌ علت‌ خارجی‌ نباشد، یعنی‌ موجودی‌ مستقل‌ و قائم‌ به‌ نفس‌ باشد. لازمه‌ این‌ ضرورت‌، ازلی‌ و ابدی‌ بودن آن‌ است‌. بدین‌ دلیل‌، به‌ آن‌، ضرورت‌ ازلی‌ هم‌ می‌گویند.([7.])

    Mostrar  
  • طلبه Dijo:

    نقدهای‌ براهین‌ اثبات‌ وجود خداوند

    در تاریخ‌ فلسفه‌ غرب‌ براهین‌ بسیاری‌ در اثبات‌ وجود خداوند عرضه‌ شده‌ است‌. کانت‌ این‌ براهین‌ را در سه‌ دسته‌ براهین‌ وجودی‌، براهین‌ جهانشناختی و براهین‌ اتقان‌ صنع‌ دسته بندی‌ کرده‌ است‌. و برای‌ اینکه‌ جهت یابی‌ انسان‌ به‌ خداوند را از طریق‌ اخلاق‌ و بر مبنای‌ ایمان‌ نشان‌ دهد و ناتوانی‌ عقل‌ نظری‌ را در رسیدن‌ به‌ خداوند مورد توجه‌ قرار دهد، سعی‌ کرده است‌ انتقادهای‌ جدی‌ به‌ انواع‌ براهین‌ که قبل از او در اثبات‌ وجود خداوند, اقامه شده است وارد نماید. این‌ انتقادها بهمراه‌ انتقادهای‌ هیوم‌ در سنت‌ فلسفی‌ غرب‌، انتقادهای‌ سیستماتیک‌ و بنیادی‌ برای‌ هر نوع‌ برهان‌ اثبات‌ وجود خداوند گردیده‌ است‌ و هر نوع‌ برهان‌ اثبات‌ وجود خداوند می‌باید در گذر از این مسیر صحت‌ خود را به‌ اثبات‌ برساند. این‌ انتقادها تقریباً در هر دوره‌ پس‌ از کانت‌ در قالبهای‌ متفاوت‌ محلی برای حمله‌ ملحدین‌ بوده‌ است‌. از آنجا که‌ در این‌ نوشتار‌ بحث‌ بر سر ارزیابی‌ فلسفی‌ و وارد بودن‌ این‌ انتقادها به‌ براهین‌ ما قبل‌ کانت‌ نیست‌ (که‌ خود کتابی‌ جداگانه‌ می‌طلبد) لذا، براهین‌ عمده‌ ما قبل‌ کانت‌ به اجمال مطرح‌ شده‌، و نقدهای‌ کانت‌ و هیوم‌ به‌ این براهین‌ ارائه‌ می‌شود تا ضمن‌ آشنایی‌ با دیدگاههای‌ نقد‌ فلسفه‌ غرب‌ به‌ براهین‌ اثبات‌ وجود خداوند بی‌ تأثیر بودن‌ این‌ انتقادها بر برهان‌ صدیقین‌ و سنت‌ فلسفی‌ پیشین‌ ارائه‌ شود.
    از آنجا که‌ قالب‌ برهان‌ صدیقین‌ به‌ براهین‌ وجودی‌ و جهانشناختی‌ نزدیکتر است‌ لذا به اجمال‌ به مهمترین‌ شاکله‌ این‌ دو برهان‌ و نقدهای‌ کانت‌ و هیوم‌ بر آنها پرداخته‌ می‌شود.

    اولین‌ استدلال‌ وجودی‌ آنسلم‌([8.])

    ۱٫ خداوند بنا به‌ تعریف‌، وجودی‌ است‌ که‌ هیچ‌ چیز بزرگتر از او نتواند به‌ تصور درآید. (این‌ تعریف‌ را هم‌ معتقدین‌ و هم‌ غیر معتقدین‌ به‌ خدا می پذیرند.)
    ۲٫ چیزی‌ که‌ فقط‌ در ذهن‌ وجود دارد یک‌ چیز است‌ و چیزی‌ که‌ هم‌ در ذهن‌ و هم‌ در خارج‌ از ذهن‌ وجود دارد چیز دیگری‌ است‌ (مثلاً یک‌ نقاشی‌ که‌ فقط‌ در ذهن‌ نقاش‌ است‌ با چیزی‌ که‌ هم‌ در ذهن‌ او و هم‌ روی‌ بوم‌ نقاشی‌ وجود دارد مغایرت‌ دارد).
    ۳٫ چیزی‌ که‌ هم‌ در ذهن‌ و هم‌ در خارج‌ ذهن‌ وجود داشته‌ باشد بزرگتر از چیزی‌ است‌ که‌ فقط‌ در ذهن‌ وجود دارد.
    ۴٫ بنابرین‌ خدا باید هم‌ در ذهن‌ و هم‌ در خارج‌ ذهن‌ (یعنی‌ در جهان‌ واقع‌) وجود داشته‌ باشد، زیرا اگر چنین‌ نباشد، چون می‌توانیم‌ چیزی‌ را که‌ چنین‌ باشد تصور کنیم‌، پس آن چیز بزرگتر از او خواهد بود. اما خدا بر اساس‌ تعریف‌ (که‌ هم‌ معتقدین‌ و هم‌ غیر معتقدین‌ به‌ خدا آنرا قبول‌ دارند) بزرگترین‌ وجود قابل‌ تصور است‌. بنابرین‌ خدا باید وجود داشته‌ باشد.

    صورت‌ دوم‌ استدلال‌ وجودی‌ آنسلم‌([9.])

    ۱٫ منطقاً ضروری‌ است‌ که‌ هر چه‌ برای‌ مفهوم‌ موجود واجب‌، ضرورت‌ دارد مورد تصدیق‌ قرار گیرد.
    ۲٫ وجود واقعی‌ منطقاً برای‌ مفهوم‌ موجود واجب‌، ضرورت‌ دارد.
    ۳٫ بنابرین‌، منطقاً ضروری‌ است‌ اذعان‌ کنیم‌ موجود واجب‌، وجود دارد.
    همین‌ برهان‌ در قالبی‌ منفی‌ اینگونه‌ بیان‌ می‌شود:
    ۱٫ منطقاً غیر ممکن‌ است‌ که‌ آنچه‌ برای‌ مفهوم‌ موجود واجب‌، ضروری‌ است‌ مورد انکار قرار گیرد (زیرا گفتن‌ اینکه‌ آنچه‌ ضروری‌ است‌ ضروری‌ نیست‌، متضمن‌ تناقض‌ خواهد بود).
    ۲٫ وجود واقعی‌ منطقاً برای‌ مفهوم‌ موجود واجب‌، ضروری‌ است‌.
    ۳٫ بنابرین منطقاً غیر ممکن‌ است‌ که‌ وجود واقعی‌ موجود واجب‌، مورد انکار قرار گیرد.
    صورت‌ اول‌ برهان‌ وجودی‌ دکارت‌ ([10])

    ۱٫ آنچه‌ که‌ ما بنحو روشن‌ و متمایز درباره‌ چیزی‌ درک‌ می‌کنیم‌ حقیقت‌ دارد (روشنی‌ و تمایز ضمانتی‌ بر این‌ است‌ که‌ هیچ‌ خطایی‌ در آنها نیست‌).
    ۲٫ ما بنحو روشن‌ و متمایز ادراک‌ می‌کنیم‌ که‌ مفهوم‌ موجود مطلقاً کامل‌، استلزام‌ وجود آن‌ موجود را دارد:
    الف‌) زیرا تصور موجود مطلقاً کامل‌ بدین‌ عنوان‌ که‌ فاقد چیزی‌ است‌، غیر ممکن‌ است‌.
    ب‌) اما اگر موجودی‌ مطلقاً کامل‌، وجود نداشته‌ باشد، پس‌ فاقد وجود خواهد بود.
    ج‌) بنابرین‌ روشن‌ است‌ که‌ مفهوم‌ موجود مطلقاً کامل‌، مستلزم‌ وجود آن است‌.
    ۳٫ بنابرین‌، این‌ مطلب‌ که‌ موجود مطلقاً کامل‌ نمی‌تواند فاقد وجود باشد صحت‌ دارد (یعنی‌ باید وجود داشته‌ باشد).

    صورت‌ دوم‌ برهان‌ وجودی‌ دکارت‌ ([11])

    ۱٫ منطقاً ضروری‌ است‌ که‌ برای‌ یک‌ مفهوم‌ هرچه‌ را که برای‌ طبیعت‌ (تعریف‌) آن‌ ذاتی‌ است‌ تصدیق‌ کنیم‌ (مثلاً، یک‌ مثلث‌ باید سه‌ ضلع‌ داشته‌ باشد).
    ۲٫ وجودبخش‌ منطقاً ضروری‌ مفهوم‌ واجب‌ الوجود است‌ (در غیر اینصورت‌ نمی‌توانست‌ بعنوان‌ واجب‌ الوجود تعریف‌ شود).
    ۳٫ بنابرین، منطقاً اذعان‌ به‌ اینکه‌ یک‌ واجب‌ الوجود، موجود است‌، ضروری‌ است‌. به‌ بیانی‌ خلاصه‌، اگر خداوند بنابه‌ تعریف‌ نتواند ناموجود باشد، پس‌ باید وجود داشته‌ باشد. زیرا اگر غیر ممکن‌ باشد موجودی‌ را که‌ نمی‌تواند ناموجود باشد بدین‌ عنوان‌ تصور کرد که‌ ناموجود است‌، پس‌ ضروری‌ است‌ که‌ چنین‌ وجودی‌ را بعنوان‌ موجود تصور کرد.
    ایراد هیوم‌ به‌ برهان‌ وجودی‌ ([12])

    ۱٫ هیچ‌ چیز عقلاً قابل‌ اثبات‌ نیست‌ مگر آنکه‌ عکس‌ آن‌ متضمّن‌ تناقض‌ باشد (زیرا اگر جا برای‌ احتمالات‌ و امکانهای‌ دیگر باقی‌ باشد پس‌ این‌ چیز ضرورتاً حقیقت‌ ندارد).
    ۲٫ هر چیزی‌ که‌ بطور متمایز قابل‌ تصور باشد متضمن‌ تناقض‌ نیست‌ (اگر متناقض‌ باشد بطور متمایز قابل‌ تصور نیست‌ و اگر غیر ممکن‌ است‌، نمی‌تواند امکان‌ یابد).
    ۳٫ هر چه‌ را موجود تصور می‌کنیم‌، می‌توانیم‌ به‌ عنوان‌ غیر موجود هم‌ تصور کنیم‌ (وجود یا لاوجود اشیاء نمی‌تواند ذهناً حذف‌ گردد).
    ۴٫ بنابرین‌، هیچ‌ موجودی‌ که‌ لاوجودش‌ متضمّن‌ تناقض‌ باشد وجود ندارد.
    ۵٫ در نتیجه‌، هیچ‌ موجودی‌ که‌ وجودش‌ عقلاً قابل‌ اثبات‌ باشد وجود ندارد.
    ایرادهای‌ کانت‌ به‌ برهان‌ وجودی‌ ([13])

    ۱٫ او با اینکه‌ ما هیچ‌ مفهوم‌ مثبتی‌ از واجب‌ الوجود نداریم‌، مخالف‌ است‌. خداوند بدینصورت‌ تعریف‌ شده‌ است‌: «چیزی‌ که‌ نمی‌تواند نباشد».
    ۲٫ بعلاوه‌ ضرورت‌ برای‌ وجود، کاربرد ندارد، بلکه‌ فقط‌ در قضایا استفاده‌ می‌شود. ضرورت‌، قیدی‌ منطقی‌ است نه‌ وجودی‌‌. هیچ‌ قضیه‌ وجوداً ضروری‌ وجود ندارد. هرچه‌ با تجربه‌ (که‌ تنها طریق‌ معرفت‌ به‌ اشیاء موجود است‌) به‌ لباس‌ شناخت‌ درآید می‌تواند بگونه‌ای‌ دیگر نیز باشد.
    ۳٫ هرچه‌ منطقاً امکان‌ داشته‌ باشد، ضرورت‌ ندارد که‌ وجوداً هم‌ ممکن‌ باشد. ممکن‌ است‌ هیچ‌ تناقض‌ منطقی‌ در وجود ضروری‌ نباشد اما امکان‌ دارد چنین‌ وجودی‌ عملاً غیرممکن‌ باشد.
    ۴٫ اگر هم‌ مفهوم‌ وهم‌ وجود واجب‌ الوجود را رد کنیم‌، دچار هیچ‌ تناقضی‌ نشده‌ایم‌. درست‌ همانطور که‌ در انکار هم‌ مثلث‌ و هم‌ سه‌ زاویه‌اش‌ هیچ‌ تناقضی‌ وجود ندارد. تناقض‌ در نتیجه‌ انکار فقط‌ یکی‌ بدون‌ دیگری‌ است‌.
    ۵٫ وجود یک‌ محمول‌ نیست‌؛ مثل‌‌ کمال‌ یا صفتی‌ که‌ بتواند درباره‌ موضوعی‌ یا چیزی‌ مورد تصدیق‌ قرار گیرد. وجود، کمالی‌ درباره‌ ماهیتی‌ نیست‌ بلکه‌ وضعیتی‌ از آن‌ کمال‌ است‌.
    مهمترین‌ و رایجترین‌ صورت‌ برهان‌ جهانشناختی([14])

    برهان‌ جهانشناختی‌ لایب‌ نیتس‌
    ۱٫ کل‌ جهان‌ (مورد مشاهده‌) در حال‌ تغییر است‌.
    ۲٫ هرچه‌ تغییر کند فاقد دلیلی‌ فی‌ نفسه‌ برای‌ وجود خودش‌ است‌.
    ۳٫ برای وجود هر چیزی علتی‌ کافی‌ وجود دارد یا در خودآن چیز‌ یا ورای آن.
    ۴٫ بنابرین‌، باید علتی‌ ورای‌ این‌ جهان‌ برای‌ توجیه‌ وجود آن‌، وجود داشته‌ باشد.
    ۵٫ این علّت یا علّت کافی خویش است یا علّتی ورایش‌ دارد.
    ۶٫ تسلسل بی‌ نهایتی‌ از علل‌ کافی‌ نمی‌تواند وجود داشته‌ باشد (زیرا ناتوانی‌ از رسیدن‌ به‌ یک‌ تبیین‌، خود یک‌ تبیین‌ نیست‌. ولی‌ بالاخره‌ باید یک ‌علت وجود داشته‌ باشد).
    ۷٫ بنابرین‌، باید یک علت‌ اولی برای‌ جهان‌ وجود داشته‌ باشد؛ علت‌ اولی ای که‌ هیچ‌ دلیلی‌ ورایش‌ ندارد و خود دلیل‌ کافی‌ خویش‌ است‌. (یعنی‌ علت‌ کافی‌ در خودش‌ است‌ و ورایش‌ نیست‌).
    ایرادهای‌ هیوم‌ به‌ برهان‌ جهانشناختی ([15])

    ۱٫ از معلولهای‌ متناهی‌، علتی‌ متناهی‌ نتیجه‌ می‌شود. علت‌ لازم‌ است‌ با معلول‌ سنخیت‌ داشته‌ باشد. چون‌ معلول‌ (جهان‌) متناهی‌ است‌، انسان‌ لازم‌ است‌ فقط‌ علتی‌ را که‌ تناسب‌ کافی‌ با معلول‌ دارد در نظر بگیرد تا تبیینی‌ برای‌ معلول‌ باشد، پس‌ در بهترین‌ شرایط‌، چیزی‌ که‌ از برهان‌ جهانشناختی‌ نتیجه‌ می‌شود خدایی‌ متناهی‌ است‌.
    ۲٫ هیچ‌ قضیه‌ای‌ درباره‌ وجود، نمی‌تواند منطقاً ضروری‌ باشد. همیشه‌ متضاد هر قضیه‌ای‌ که‌ درباره‌ تجربه‌ گفته‌ شود منطقاً امکان‌ دارد. اما اگر منطقاً چنین‌ امکانی‌ باشد که‌ هر چه‌ با تجربه‌ معلوم‌ می‌گردد بتواند بگونه‌ای‌ دیگر نیز باشد، در آنصورت‌ عقلاً گریزناپذیر نیست‌ به‌ همانگونه‌ای‌ باشد که‌ هست‌. نتیجه‌ می‌شود که‌ هیچ‌ چیزی‌ که‌ مبتنی‌ بر تجربه‌ است‌ منطقاً قابل‌ اثبات‌ نیست‌.
    ۳٫ کلمات‌ «واجب‌ الوجود» معنای‌ سازگاری‌ ندارد. همیشه‌ تصور هر چیزی‌ حتی‌ خدا، به‌ عنوان‌ ناموجود ممکن‌ است‌. هر چه‌ که‌ امکان‌ عدم‌ وجودش‌ باشد لزومی‌ به‌ وجود آن‌ نیست‌؛ بدین‌ معنا که‌، اگر عدم‌ چیزی‌ ممکن‌ باشد، وجودش‌ ضروری‌ نخواهد بود. پس‌، معنی‌ ندارد از چیزی‌ بعنوان‌ موجود منطقاً ضروری‌ سخن‌ بگوییم‌.
    ۴٫ اگر «واجب‌ الوجود» فقط‌ به‌ معنای‌ «نابود نشدنی» باشد، در آنصورت‌ ممکن‌ است‌ عالم‌ خود واجب‌ الوجود باشد. اگر جهان‌ نتواند به‌ معنای‌ نابود نشدنی‌ واجب‌ الوجود باشد پس‌ خدا نیز نمی‌تواند نابود نشدنی‌ باشد. بنابرین‌، یا جهان‌ واجب‌ الوجود است‌ یا خدا نابود نشدنی‌ نیست‌.
    ۵٫ زنجیره‌ بینهایت‌ امکان‌ دارد، زنجیره‌ ازلی‌ علتی‌ ندارد زیرا علت‌ مستلزم‌ تقدم‌ زمانی‌ است‌. اما هیچ‌ چیز نمی‌تواند در زمان‌، مقدم‌ بر زنجیره‌ ازلی‌ باشد، بنابرین‌، زنجیره‌ ازلی‌ امکان‌ دارد.
    ۶٫ جهان‌ بعنوان‌ یک‌ کل‌، نیازی‌ به‌ علت‌ ندارد، فقط‌ اجزاء چنین‌ هستند. جهان‌ بعنوان‌ یک‌ کل‌ طالب‌ علتی‌ نیست‌، فقط‌ اجزاء نیازمند علت‌ هستند. اصل‌ علت‌ کافی‌، فقط‌ در مورد اجزاء درونی‌ عالم‌ کاربرد دارد نه‌ درباره‌ عالم‌ بعنوان‌ یک‌ کل‌. اجزاء ممکن‌ هستند و کل‌ واجب‌ است‌.
    ۷٫ براهین‌ خداشناختی‌ فقط‌ آنهایی‌ را که‌ علاقه مند به‌ مطلق‌ اندیشی‌ هستند قانع‌ می‌کند. فقط‌ آنهایی‌ که‌ «سری‌ متافیزیکی‌» دارند با براهین‌ خداشناختی‌ قانع‌ می‌شوند. اغلب‌ مردم‌ آنقدر عملی‌ فکر می‌کنند که‌ با اینگونه‌ تعقل‌ مطلق‌ وارد میدان‌ نشوند. حتی‌ براهینی‌ که‌ آغازشان‌ در تجربه‌ است‌ بزودی‌ انسان‌ را در آسمان‌ کم عمق‌ عالم‌ نظری‌ محض‌ و متقاعد نکردنی‌ غوطه‌ور می‌گرداند.
    ایرادهای‌ کانت‌ به‌ برهان‌ جهانشناختی‌ ([16])

    ۱٫ برهان‌ جهانشناختی‌ مبتنی‌ بر برهان‌ نامعتبر وجودی‌ است‌. برای کسب‌ نتیجه‌ مطلقاً ضروری‌، برهان‌ جهانشناختی,‌ محدوده‌ تجربه‌ را که‌ با آن‌ آغاز شده‌ بود و مفهوم‌ عاریتی واجب‌ الوجود را رها می‌سازد. بدون‌ این‌ پرش‌ از ماتأخر به‌ ماتقدم‌، برهان‌ جهانشناختی‌ نمی‌تواند وظیفه‌ خویش‌ را به‌ انجام‌ رساند. پرش‌ ضروری‌ است‌ ولی‌ اعتباری‌ ندارد. هیچ‌ راهی‌ وجود ندارد تا بتوان‌ نشان‌ داد که‌ به‌ نتیجه‌ واجب‌ الوجود رسیدن‌ (چیزی‌ که‌ منطقاً نمی‌تواند باشد) منطقاً ضروری‌ است‌، مگر آنکه‌ انسان‌ تجربه‌ را رها ساخته‌ و به‌ محدوده‌ عالم‌ نظری‌ محض‌ قدم‌ گذارد.
    ۲٫ عبارات‌ وجودی‌ ضروری‌ نیستند. نتیجه‌ برهان‌ جهانشناختی‌ ناظر به‌ این‌ است‌ که‌ این‌ نتیجه‌ عبارتی‌ ضروری‌ است‌. اما ضرورت‌ یکی‌ از خصوصیات‌ فکر است‌ نه‌ وجود. فقط‌ قضایا ضروری‌ هستند، نه‌ اشیاء یا موجودات‌. تنها ضرورتی‌ که‌ واقعاً هست‌ در قلمرو منطقی‌ قرار دارد نه‌ وجودی.
    ۳٫ یک‌ علت‌ نومنی‌ (مربوط‌ به‌ عالم‌ وجودی‌ خارجی‌) نمی‌تواند از معلولی‌ فنومنی‌ (مربوط‌ به‌ عالم‌ ذهن‌) نتیجه‌ شود. برهان‌ جهانشناختی‌ بطور غیر مجاز فرض‌ می‌گیرد که‌ انسان‌ می‌تواند از یک‌ معلول‌ واقع‌ در محدوده‌ پدیدار (فنومنی‌)، گذر کرده‌ و علتی‌ واقع‌ در محدوده‌ واقعیت‌ (نومنی‌) را نتیجه‌ گیرد. شی‌ء در نظر من‌ همان‌ شی‌ء فی‌ نفسه‌ نیست‌. هیچکس‌ نمی‌داند واقعیت‌ چیست‌ (جز آنکه‌ چیزی‌ است‌ که‌ هست‌). علت‌ فقط‌ مقوله‌ای‌ از ذهن‌ است‌ که‌ بر واقعیت‌ تحمیل‌ شده‌ است‌ نه‌ چیزی‌ که‌ تشکیل‌ دهنده‌ واقعیت‌ است‌. هر ضرورتی‌ که‌ ارتباط‌ علی‌ دارد ساخته ذهن‌ است‌ و در واقعیت‌ یافت‌ نمی‌شود.
    ۴٫ آنچه‌ منطقاً ضروری‌ باشد وجوداً نیز ضروری‌ نخواهد بود. در پی انتقاد پیشین, ایراد دیگری‌ رخ‌ می‌نماید و آن‌ اینکه‌ آنچه‌ عقلاً گریز ناپذیر باشد، ضرورتاً واقعی‌ نخواهد بود. ممکن‌ است‌ ضرروت‌ داشته‌ باشد درباره‌ چیزی‌ بدین‌ عنوان‌ که‌ بگونه‌ای‌ خاص‌ است‌، بیندیشیم‌ در حالی که‌ بالفعل‌ آنگونه‌ نباشد. پس‌ حتی‌ موجود منطقاً ضروری‌، معلوم‌ نیست‌ بالضروره‌ موجود باشد.
    ۵٫ براهین جهانشناختی‌ به‌ تناقضهای‌ متافیزیکی‌ منجر خواهد شد. اگر کسی‌ فرض‌ کند که‌ مقولات‌ فاهمه‌ در مورد واقعیت‌ نیز ساری‌ است‌ و از آن‌ استدلالی جهانشناختی‌ کند، در اینصورت‌ گرفتار تناقضهایی‌ مانند این‌ تناقض‌ خواهد شد که‌: باید هم‌ علت‌ اولی‌ موجود باشد و هم‌ نمی‌تواند علتی‌ وجود داشته‌ باشد (که‌ هر دوی‌ آنها منطقاً از اصل‌ علت‌ کافی‌ ناشی‌ می‌شوند).
    ۶٫ مفهوم‌ «واجب‌ الوجود» به‌ خودی‌ خود روشن‌ و واضح‌ نیست‌. روشن‌ نیست‌ معنی‌ «واجب‌ الوجود» عملاً و بالفعل‌ چیست‌؟ مفهوم‌ خودش‌ را واضح نمی‌سازد. ولی‌ واجب‌ الوجود بعنوان‌ چیزی‌ که‌ هیچ‌ شرطی‌ از هر نوع‌ برای‌ وجودش‌ ندارد، به‌ تصور درآمده‌ است‌. در نتیجه‌ تنها طریقی‌ که‌ چنین‌ کلمه‌ای‌ می‌تواند دارای‌ معنی‌ باشد تعریفی است که از آن‌ در برهان‌ خداشناسانه‌ شده است‌ که‌ باعث‌ حذف‌ و زوال‌ آن‌ می شود.
    ۷٫ تسلسل‌ بینهایت‌، منطقاً امکان‌ دارد. هیچ‌ تناقضی‌ در مفهوم‌ تسلسل‌ بینهایت‌ از علتها‌ وجود ندارد. در واقع,‌ اصل‌ علت‌ کافی‌ اقتضای‌ چنین‌ چیزی‌ را دارد, زیرا این‌ اصل‌ می‌گوید هر چیز باید دلیلی‌ داشته‌ باشد. اگر چنین‌ باشد هیچ‌ دلیلی‌ وجود ندارد که‌ ما وقتی‌ به‌ علتی‌ مفروض‌ در زنجیره‌ علتها‌ می‌رسیم‌ از پرسش‌ از دلیل‌ باز ایستیم‌. در واقع‌، عقل‌ ایجاب‌ می‌کند که‌ پرسش‌ از دلیل‌ را تا بینهایت‌ ادامه‌ دهیم‌. (یقیناً، عقل‌ همچنین‌ ایجاب‌ می‌کند که‌ ما یک علت‌ اولی‌ را که‌ مبنای‌ همه‌ علتهای‌ دیگر باشد بیابیم‌. ولی‌ این‌ دقیقاً تناقضی‌ است‌ که‌ انسان‌ وقتی‌ که‌ عقل‌ را ورای‌ مفاهیم‌ به‌ واقعیت‌ سریان‌ می‌دهد دچار آن‌ می‌گردد.) تا آنجا که‌ به‌ امکان‌ منطقی‌ مربوط‌ است‌، تسلسل‌ بینهایت‌ امکان‌ دارد.

    Mostrar  
  • طلبه Dijo:

    اکنون‌ به‌ بررسی‌ انتقادهای‌ عمده‌ قبلی‌ و موضع‌ برهان‌ صدیقین‌ و مبانی‌ فلسفی‌ آن‌ می‌پردازیم‌. (بعضی‌ از انتقادها با پاسخ‌ به‌ یک‌ انتقاد عمده‌ تأثیر خود را از دست‌ خواهند داد که‌ اجمالاً اشاره‌ خواهد گردید.)

    ۱٫ ضرورت‌ برای‌ وجود کاربرد ندارد بلکه‌ فقط‌ از آن در قضایا استفاده‌ می‌شود
    ضرورت‌ قیدی‌ منطقی‌ است نه‌ وجودی‌. در اینجا به‌ این‌ ایراد بهمراه‌ ایراد دیگری‌ از کانت‌ می‌پردازیم‌ و آن‌ اینکه‌ اگر هم‌ مفهوم‌ و هم‌ وجود واجب‌ الوجود را رد کنیم‌ (در قضیه‌ واجب‌ الوجود وجود دارد) دچار هیچ‌ تناقضی‌ نمی‌شویم‌.
    کانت‌ این‌ ایراد را به‌ براهین‌ وجودی‌ آنسلم‌ و دکارت‌ وارد می‌کند. او سعی‌ می‌کند در ابتدا نشان‌ دهد که‌ تصدیق‌ وجود واجب‌ الوجود ضروری‌ نیست‌؛ همانطور که‌ براهین‌ وجودی‌ آنسلم‌ و دکارت‌ مدّعی‌ بودند. او برای‌ تبیین‌ این‌ مسئله‌ می‌گوید: ([17])
    اگر در حکمی‌ این‌ همانی‌ من‌ محمول‌ را رد کنم‌ و موضوع‌ را باقی‌ گذارم تناقض‌ رخ‌ خواهد داد و بنا بر همین‌ مطلب‌ است‌ که‌ می‌گویم‌ اولی‌ [محمول] ضرورتا‌ متعلق‌ به‌ دومی‌ [موضوع‌] است‌. ولی‌ اگر موضوع‌ را بهمراه‌ محمول‌ با هم‌ رد کنیم‌ هیچ‌ تناقضی‌ رخ‌ نمی‌دهد زیرا چیزی‌ نیست‌ که‌ بتواند تناقض‌ داشته‌ باشد. پذیرفتن‌ یک‌ مثلث‌ و در عین‌ حال‌ انکار سه‌ ضلعش‌ تناقض‌ است‌، ولی‌ اگر مثلث‌ را همراه‌ سه‌ زاویه‌ آن‌ یکجا منکر شویم‌، دیگر تناقضی‌ رخ‌ نمی‌دهد. درست‌ همین‌ مسئله‌ در مورد موجود مطلقاضروری‌ نیز صدق‌ می‌کند. اگر شما وجود واقعی‌ چنین‌ موجودی‌ را انکار کنید، یعنی‌ آن‌ را با تمام‌ محمولهایش‌ از میان‌ برداشته‌اید. پس‌ تناقض‌ ناممکن‌ خواهد بود. هیچ‌ چیزی‌ در خارج‌ وجود ندارد که‌ موجب‌ تناقض‌ شود، زیرا این‌ شی‌ء معنایی‌ از ضروری‌ را در بیرون‌ ندارد؛ در درون‌ نیز دیگر چیزی‌ وجود ندارد که‌ به‌ تناقض‌ بینجامد، زیرا شما با رفع‌ خود شی‌ء، در همان‌ هنگام‌ هر گونه‌ عنصر درونی‌ را نیز از میان‌ برداشته‌اید. اگر بگویید: خداوند قادر مطلق‌ است, این یک‌ حکم‌ ضروری‌ است‌؛ زیرا اگر الوهیتی‌ را بپذیرید که‌ موجود نامتناهی‌ است‌، دیگر نمی‌توانید قدرت‌ مطلق‌ را از او رفع‌ نمایید ولی‌ اگر بگویید: خدا نیست‌, در این‌ صورت‌ نه‌ قدرت‌ مطلق‌ به‌ او داده‌ شده‌ و نه‌ هیچیک‌ از دیگر محمولها. زیرا همه آنها همراه با موضوع‌ رفع‌ شده‌اند، و در این‌ اندیشه‌ کوچکترین‌ تناقضی‌ در کار نیست‌.
    کانت‌ بر این‌ است‌ که‌ نشان‌ دهد واقعی‌ بودن‌ و قضیه‌ «وجود دارد» با مفهوم‌ وجود متفاوت‌ است‌، و مفهوم‌ توان‌ آنرا ندارد که‌ واقعیت‌ را به اثبات برساند. او به مفهوم‌ ضرورت‌ مخصوصاً در کاربرد منطقی‌ آن‌ توجه و دقت دارد. این‌ دقت‌ در مقید بودن‌ ضرورت‌، در قضایای‌ دارای‌ ضرورت منطقی‌ است‌. در هر یک‌ از این‌ قضایا محمول‌ وقتی‌ برای‌ موضوع‌ ضرورت‌ دارد که‌ در اصل موضوعی‌ باشد و اگر از اساس‌ موضوعی‌ نباشد، دیگرضرورت معنی ندارد. و از این‌ در اصطلاح حکمت‌ متعالیه‌ به‌ ضرورت‌ ذاتی‌ منطقی‌ تعبیر می‌شود. ملاصدرا نیز این‌ نظر کانت‌ را می‌پذیرد که‌ در قضایای‌ منطقی‌ از نظر فلسفی‌ همواره‌ یک‌ شرط‌ وجود دارد و آن‌ شرط‌ بقای‌ موضوع‌ است‌؛ یعنی‌ اگر برای مثال مثلث‌, مثلث بودنش‌ حفظ‌ شود، سه‌ ضلع‌ داشتن‌ برای‌ آن‌ ضروری‌ است. کانت‌ بصراحت‌ به‌ این‌ مطلب‌ چنین‌ اشاره‌ می‌کند: ([18])
    «قضیه‌ فوق‌ (مثلث‌ سه‌ ضلعی‌ است‌) نمی‌گوید که‌ سه‌ ضلع‌ داشتن‌ مطلقا ضروری‌ است‌، بلکه‌ اینکه‌ تحت‌ شرط‌ وجود یک مثلث,‌ سه‌ ضلع‌ داشتن‌ بالضروره‌ مفروض‌ است».
    بنابرین, حکمت‌ متعالیه‌، بین‌ ضرورت‌ ذاتی‌ منطقی‌ که‌ در قضایای‌ تحلیلی‌ به کار می رود و ضرورت ذاتی‌ فلسفی‌ تفاوت‌ قائل‌ می‌شود. در حکمت‌ متعالیه‌ نیز قضیه «واجب الوجود قادر مطلق‌ است‌» دارای‌ ضرورت‌ ذاتی‌ منطقی‌ است‌ و بنابرین, این‌ قضیه‌ نیز مقید به‌ این‌ شرط‌ است‌ که‌ «اگر واجب‌ الوجودی‌ باشد». بنابرین در نفی‌ موضوع‌ هیچ‌ تناقضی‌ رخ‌ نمی‌دهد. ولی‌ اگر قضیه‌ای‌ دارای‌ این‌ شرط‌ نیز نباشد، این‌ ضرورت‌ دیگر ضرورت‌ منطقی‌ نخواهد بود. قضیه ای که بخواهد به قید «اگر ذات موضوع موجود باشد» مقید نباشد جز قضیه ای وجودی که وجود آن ضرورت داشته باشد نخواهد بود.در اینصورت‌ دیگر این‌ قید معنی‌ نخواهد داشت‌. این‌ قضیه‌ که‌ محمول‌ که‌ جزء وجود نیست‌ برای‌ موضوع‌ در تمامی‌ شرایط‌ ضرورت‌ داشته‌ باشد و نتوان‌ وضعیتی‌ را تصور کرد که‌ این‌ ضرورت‌ در آن‌ معنی‌ نداشته‌ باشد در اصطلاح‌ حکمت‌ متعالیه‌ ضرورت‌ ذاتی‌ فلسفی‌ گفته‌ می‌شود که‌ ملازم‌ با ازلیت‌ و ابدیت‌ موضوع‌ و ضرورت‌ محمول‌ برای‌ آن‌ است‌. از اینرو از آن‌ به‌ ضرورت‌ ازلی‌ نیز تعبیر شده‌ است‌. پس‌ ضرورت‌ ازلی‌ یعنی‌ موجودی‌ دارای‌ صفت‌ موجودیت‌ بنحو ضرورت‌ باشد، و این‌ ضرورت‌ را مدیون‌ هیچ‌ علت‌ خارجی‌ نباشد، یعنی‌ موجودی‌ مستقل‌ و قائم‌ به‌ نفس‌ باشد. حال‌ در فلسفه‌ ملاصدرا بحث‌ از‌ اثبات‌ ضرورت‌ منطقی‌ وجود برای‌ واجب‌ الوجود نیست‌ که‌ این‌ اشکال‌ کانت‌ محل‌ طرح‌ داشته‌ باشد، بلکه‌ از اساس‌ بحث‌ بر سر اثبات‌ ضرورت‌ ازلی‌ برای‌ واجب‌ الوجود است‌. در پرتو اصالت‌ وجود، اگر وجود را به‌ حقیقت‌ مطلق‌ هستی‌ نسبت‌ دهیم‌ دیگر این‌ ضرورت‌، ضرورت‌ ذاتی‌ منطقی‌ نخواهد بود. (همان‌ ضرورتی‌ که‌ به‌ ماهیت‌ نسبت‌ داده‌ می شود و معنای‌ ماهوی‌ دارد)؛ بلکه‌ ضرورت‌ ذاتی‌ فلسفی‌ خواهد بود که‌ نمی‌تواند حتی‌ مقید به‌ شرط‌ «اگر ذات‌ موضوع‌ موجود باشد» گردد. اشکال‌ عمده‌ کانت‌ در بی‌ توجهی‌ به‌ این‌ تمایز و دیدن‌ تمامی‌ ضرورتها تحت‌ همان‌ ضرورت‌ منطقی‌ است‌. کانت‌ سپس‌ می‌گوید: ([19])
    اگر من‌ محمول‌ یک‌ داوری‌ را همراه‌ با موضوع‌ یکجا منکر شوم‌، هرگز یک‌ تناقض‌ درونی‌ نخواهد بود، حال‌ محمول‌ هرچه‌ می‌خواهد باشد. پس‌ شما را گریزی‌ نمانده‌ است‌ مگر آنکه‌ ناگزیر بگویید: موضوعهایی‌ وجود دارد که‌ هرگز رفع‌ نمی شود بنابرین‌ باید باقی‌ بماند. این‌ بدان‌ معناست‌ که‌: موضوعهایی‌ وجود دارد که‌ مطلقاً ضروریند. اما این‌ دقیقاً همان‌ فرض‌ پیشین‌ است‌ که‌ من‌ در درستی‌ آن شک‌ کرده‌ام‌، و شما می خواهید امکان‌ آن‌ را به‌ من‌ نشان‌ دهید. زیرا من‌ نمی‌توانم‌ کوچکترین‌ مفهومی‌ از شیئی‌ تشکیل‌ دهم‌ که‌ اگر به‌ همراه‌ همه‌ محمولهای‌ خود یکجا رفع‌ شود، تناقضی‌ باقی‌ گذارد؛ و از سوی‌ دیگر، اگر تناقض‌ در میان‌ نباشد از راه‌ مفهومهای‌ محض‌ ماتقدّم‌ هیچ‌ نشانه‌ امتناع‌ در اختیار ندارم.
    و در ادامه‌ می‌افزاید که‌ ممکن‌ است‌ کسی‌ بگوید مفهوم‌ واقعیترین‌ موجود مفهومی‌ خاص‌ است‌ که‌ رفع‌ وجود از آن‌ فی‌ نفسه‌ موجب‌ تناقض‌ می‌شود. این‌ ایراد صورتی‌ از برهان‌ وجودی‌ است‌ که‌ لایب نیتس‌ مطرح‌ کرده‌ است‌ و خلاصه‌ آن‌ چنین‌ است‌: ([20])

    ۱٫ اگر وجود داشتن‌ موجود مطلقاً کامل‌، امکان‌ داشته‌ باشد، پس‌ ضروری‌ است‌ که‌ موجود باشد، زیرا:
    الف‌) بنابه‌ تعریف‌، موجود مطلقاً کامل‌ نمی‌تواند فاقد چیزی‌ باشد.
    ب‌) اما اگر وجود نداشته‌ باشد، فاقد وجود خواهد بود.
    ج‌) در نتیجه‌، موجود مطلقاً کامل‌، نمی‌تواند فاقد وجود باشد.
    ۲٫ برای‌ موجود مطلقاً کامل‌ وجود داشتن‌ امکان‌ (متضمن‌ تناقض‌ نبودن‌) Hay un.
    ۳٫ بنابرین‌، ضروری‌ است‌ که‌ موجود مطلقاً کامل‌، وجود داشته‌ باشد.
    در تأیید صغرای‌ قیاس‌، لایب نیتس‌ این‌ استدلال‌ را می‌آورد:

    ۱٫ کمال‌، کیفیتی‌ بسیط‌ و تقلیل‌ناپذیر بدون‌ محدودیتی‌ ذاتی‌ است‌.
    ۲٫ هرچه‌ بسیط‌ باشد نمی‌تواند با کیفیت‌ بسیط‌ غیرقابل‌ تجزیه‌ دیگر در تعارض‌ باشد (زیرا آنها در نوع‌ با یکدیگر تفاوت‌ دارند).
    ۳٫ هرچه‌ با دیگری‌ در نوع‌ تفاوت‌ داشته‌ باشد، نمی‌تواند با آن‌ در تعارض‌ باشد.
    ۴٫ بنابرین, برای ‌ یک‌ وجود (Dios) این‌ امکان‌ هست‌ که‌ تمامی‌ کمالات‌ ممکن‌ را داشته‌ باشد.
    کانت‌ در پاسخ‌ می‌گوید: من‌ از شما می‌پرسم‌ گزاره‌ زیر: فلان‌ شیء‌ وجود دارد, قضیه‌ای‌ تحلیلی‌ است‌ یا ترکیبی‌؟ اگر تحلیلی‌ باشد شما چیزی‌ را بر مفهوم‌ شیء‌ نیفزوده‌اید و چیزی‌ را اثبات‌ نکرده‌اید بلکه‌ صرفاً یک‌ توتولوژی‌ است‌ و اگر قضیه‌ای‌ ترکیبی‌ باشد چگونه‌ می‌توانید بگویید دچار تناقض‌ می‌شویم‌ در حالی‌ که‌ فقط‌ در قضایای‌ تحلیلی‌ که‌ محمول‌ بالضروره‌ بر موضوع‌ حمل‌ می‌شود می‌تواند تناقض‌ رخ‌ دهد.
    با توجه‌ به‌ حکمت‌ متعالیه‌ ملاصدرا در اینخصوص‌ باید چند نکته‌ تذکر داده‌ شود:

    ۱٫ ضرورت‌ و وجوب‌ ابتدا از قضایای‌ منطقی‌یا به‌ تعبیر کانت‌ تحلیلی‌فهمیده‌ نمی‌شود که‌ در کاربرد آن‌ فلسفه‌ و واقعیت‌ دچار مشکلاتی‌ باشیم‌. بلکه‌ بنابر نظر حکمت‌ متعالیه‌ انسان‌ ابتدا مفاهیم‌ بسیط‌ و بدیهی‌ ضرورت‌ را در واقعیت‌ و فلسفه‌ می‌شناسد- همچون‌ ضرورت‌ علی‌ بین‌ اراده‌ و افعال آن _ سپس آن را قابل اعمال در منطق‌ می‌یابد (که‌ حوزه‌اش‌ ذهن‌ و مفاهیم‌ است‌). مفاهیم‌ ضرورت‌ و امکان‌ و امتناع‌ آن‌ چنان‌ بداهتی‌ دارند که‌ نمی‌توان‌ برای‌ آنها تعریف حقیقی کرد و در منطق‌ و فلسفه‌ به‌ یک‌ معنا هستند. اینکه‌ کانت‌ در قضایای‌ تحلیلی‌ مفهوم‌ ضرورت‌ را می‌بیند دال‌ بر این‌ نیست‌ که‌ منشأ انتزاع‌ این‌ مفاهیم نیز قضایای‌ تحلیلی‌ هستند. بر همین‌ اساس است‌ که مفهوم‌ وجوب‌ وجود در حکمت‌ متعالیه‌ توسعی‌ درخور پیدا کرده‌ است‌ و همچنین‌ در منطق‌ نیز انواع‌ گوناگون‌ سیزده گانه‌ای‌ یافته‌ است‌. پس‌ ضرورت‌ و وجوب‌ دو مفهوم‌ بدیهی‌ هستند که‌ ابتدا فلسفه‌ تحقق‌ و واقعیت‌ آن‌ را اثبات‌ کرده‌ و منطق‌ از حاصل‌ بحث‌ فلسفی‌ بعنوان اصل موضوعی‌ استفاده‌ کرده است‌ و اقسام‌ آن‌ را که‌ در حوزه‌ مفاهیم‌ و کیفیات‌ قضایا تحقق‌ پیدا می‌کند تبیین‌ می‌نماید. ([21])
    ۲٫ ضرورت‌ وجود برای‌ یک‌ شیء‌ در تحلیلهای‌ بعضی‌ براهین‌ وجودی‌ فقط‌ منحصر به‌ واجب‌ الوجود یا خداوند است‌ در صورتی‌ که‌ بنابر توضیح‌ قسمت‌ قبلی‌ و در پرتو اصالت‌ وجود ملاصدرا([22]) وجود برای‌ هر موجود بالفعلی‌ وجوب‌ دارد. گرچه‌ مفهوم‌ وجود برای‌ ماهیات‌ امکانی‌ در ذهن‌ می‌تواند واجب‌ یا ممکن‌ باشد ولی‌ در هر موجود بالفعلی‌ وجود واجب‌ است‌ و این‌ وجوب‌ دیگر ضرورت‌ منطقی‌ نیست‌ که‌ وجوب‌ عینی‌ است‌. آنچه‌ در حکمت‌ متعالیه‌ در مورد موجودات‌ سوای‌ باریتعالی‌ مطرح‌ است‌ این‌ است‌ که‌ آنها وجوبشان‌ بالغیر است‌ در حالی که‌ در مورد باریتعالی‌ این‌ وجوب‌ بالذات‌ است‌. لذا استناد وجوب‌ وجود به‌ هر موجودی‌ در فلسفه‌ ملاصدرا مطرح‌ است‌ نه‌ صرفاً باریتعالی‌.
    ۳٫ اگر قضایای‌ تحلیلی‌ در اصطلاح‌ کانت‌ را معادل‌ محمول‌ بالضمیمه‌ در حکمت‌ متعالیه‌ فرض‌ کنیم‌ ولی‌ قضایای‌ تحلیلی‌ اخصّ از محمول‌ من‌ ضمیمه‌ در حکمت‌ متعالیه‌ است‌. محمولهایی‌ همچون‌ وجود، وحدت‌، تشخص‌ محمولهایی‌ نیستند که‌ در قالب‌ تحلیلی‌ به‌ معنای‌ کانتی‌ آن‌ قرار گیرند ولی‌ واقعاً از حاقّ یک‌ شیء‌ اخذ می‌شوند. کانت‌ کمابیش‌ متوجه‌ آن‌ بوده‌ است‌ که‌ استناد وجود به‌ شیء‌ در قضیه‌ای‌ که‌ مفاد هل‌ بسیطه‌ است‌ با سایر محمولها تفاوت‌ دارد، بگونه‌ای‌ که‌ نمی‌توان‌ آن‌ را ترکیبی‌ از دو مفهوم‌ قلمداد کرد و وجود چیزی‌ بیش‌ از آن‌ را می‌رساندهمانگونه‌ که‌ در ایراد بعدی‌ مطرح‌ خواهد شدولی‌ نحوه‌ استناد آن‌ که در حکمت‌ متعالیه‌ از آن به‌ محمول‌ من‌ صمیمه تعبیر شده‌ است‌ مورد دقت‌ او قرار نگرفته‌ است‌، بنابرین, نمی تواند هر قضیه‌ وجودی‌ را نه‌ در سلک‌ ترکیبی‌ و نه‌ در سلک‌ تحلیلی‌ تجزیه‌ و تحلیل‌ کند و ایراد قبلی‌ او نیز بیشتر ناظر به‌ همین‌ مسئله‌ بود.

    Mostrar  
  • طلبه Dijo:

    در پاسخ‌ به‌ اشکال‌ فوق‌، پاسخ‌ چند ایراد دیگر کانت‌ و هیوم‌ نیز روشن‌ می‌شود. آنجا که‌ کانت‌ می‌گوید: «آنچه‌ منطقاً ضروری‌ باشد وجوداً ضروری‌ نخواهد بود» دوباره‌ این‌ خطا رخ‌ داده‌ است‌ که‌ منشأ درک‌ ضرورت‌، منطق‌ دانسته‌ شده‌ است‌، و در اینصورت‌ سرایت‌ این‌ ضرورت‌ منطقی‌ به‌ وجود محل‌ بحث‌ می‌شود، در صورتی‌ که‌ بنا به‌ نظر ملاصدرا ضرورت‌ و امکان‌ از مفاهیم‌ بدیهی‌ هستند که‌ منشأ آنها در فلسفه‌ است‌ و این‌ منطق‌ است‌ که‌ این‌ مفاهیم‌ را از فلسفه‌ اخذ می‌کند، در نتیجه ضرورت‌ مطرح‌ در فلسفه‌ و مخصوصاً در برهان‌ صدیقین‌ به‌ معنای‌ ضروری‌ بودنِ منطقی‌ استناد وجود به‌ باریتعالی‌ نیست‌ بلکه‌ در ضرورت‌ فلسفی‌ وجود است‌.
    با توضیح‌ فوق‌ این‌ ایراد کانت‌ که‌ «عبارات‌ وجودی‌ ضروری‌ نیستند» نیز محل‌ طرح‌ نخواهد داشت‌. همچنین‌ این‌ ایراد هیوم‌ که‌ «هیچ‌ قضیه‌ای‌ درباره‌ وجود نمی‌تواند منطقاً ضروری‌ باشد» وقتی‌ محل‌ طرح‌ می‌یابد که‌ در برهان‌ صدیقین‌ به‌ دنبال‌ اثبات‌ ضرورت‌ منطقی‌ برای‌ واجب‌الوجود باشیم‌ در صورتی‌ که‌ برهان‌ صدیقین‌ به‌ دنبال‌ اثبات‌ ضرورت‌ فلسفی‌ و آن‌ هم‌ ضرورت‌ ازلی‌ برای‌ واجب‌ الوجود است‌.
    ۲٫ وجود یک‌ محمول‌ واقعی‌ نیست‌
    کانت‌ بدقت‌ بین‌ وجود و سایر کمالات‌ تمایز قائل‌ می‌شود، همان‌ مسئله‌ای‌ که‌ یکسانی‌ آن‌ دو مبنای‌ برهان‌ وجودی‌ دکارت‌ بوده‌ است‌:
    ۱٫ هرچه‌ که‌ چیزی‌ را به‌ مفهوم‌ یک‌ ماهیت‌ نیفزاید جزئی‌ از آن‌ ماهیت‌ نیست‌.
    ۲٫ وجود چیزی‌ را به‌ مفهوم‌ یک‌ ماهیت‌ نمی‌افزاید. (یعنی‌ بالحاظ‌ ماهیت‌ بعنوان‌ واقعی‌ به‌ جای‌ خیالی‌ هیچ‌ خصوصیتی‌ به‌ یک‌ ماهیت‌ اضافه‌ نمی‌گردد؛ یک‌ دلار واقعی‌ هیچ‌ خصوصیتی‌ که‌ دلار خیالی‌ فاقد آن‌ باشد ندارد).
    ۳٫ بنابرین‌، وجود، بخشی‌ از ماهیت‌ نیست‌. (یعنی‌ کمالی‌ که‌ بتواند محمول‌ چیزی‌ واقع‌ شود نیست‌).
    این‌ انتقاد کانت‌ صورت‌ اول‌ برهان‌ وجودی‌ را که‌ آنسلم‌ ارائه‌ کرده بود بی‌ اعتبار می‌کند. در دیدگاه‌ کانت‌، برهان‌ آنسلم‌ واقعاً بدینجا منجر خواهد شد:

    ۱٫ تمامی‌ کمالات‌ ممکن‌ باید بر‌ موجود مطلقاً کامل‌ حمل‌ شود.
    ۲٫ وجود، کمال‌ ممکنی‌ است‌ که‌ ممکن‌ است‌ بر‌ موجود مطلقاً کامل‌ حمل‌ شود.
    ۳٫ بنابرین‌، وجود باید بر‌ موجود مطلقاً کامل‌ حمل‌ شود.

    براساس‌ انتقاد کانت‌ صغرای‌ قضیه‌ غلط‌ است‌. وجود، کمالی‌ که‌ امکان‌ حملش‌ بر‌ هرچیز باشد نیست‌. وجود، یک‌ خصوصیت‌ نیست‌ بلکه‌ نمونه آوردنی از یک خصوصیّت یا شیء است. ماهیت‌, تعریف‌ را می‌دهد و وجود، نمونه‌ و مثالی‌ را از آنچه‌ که‌ تعریف‌ شده‌ است‌ فراهم‌ می‌آورد. ماهیّت‌ در به‌ تصوّر آوردن چیزی داده می شود, وجود چیزی‌ به‌ این‌ قابلیت‌ تصوّر نمی‌افزاید بلکه‌ فقط‌ عینیّت‌ یافتن‌ آن‌ را فراهم‌ می‌آورد. بنابرین‌، وجود نه‌ چیزی‌ به‌ مفهوم‌ موجود مطلقاً کامل می افزاید و نه چیزی‌ از آن‌ می‌کاهد. این‌ یک‌ ایراد نمونه‌ به‌ برهان‌ وجودی‌ از زمان‌ کانت‌ تا کنون‌ است‌.
    عین‌ عبارت‌ کانت‌ چنین‌ است‌: ([23])

    وجود آشکارا یک‌ محمول‌ واقعی‌ نیست‌ و مفهومی‌ از چیزی‌ هم‌ نیست‌ که‌ بتواند به‌ مفهوم‌ یک‌ شی‌ء افزوده‌ شود. وجود صرفاً عبارت‌ است‌ از وضع‌ یک‌ شی‌ء، یا پاره‌ای‌ تعیّنهای‌ فی‌ نفسه‌ در آن‌. در کاربرد منطقی‌ وجود منحصراً عبارت‌ است‌ از رابط‌ یک‌ حکم‌. قضیه‌ «خداوند قادر مطلق‌ است‌» دو مفهوم‌ را در بر دارد که‌ هر یک‌ مابازاء خود را دارند، یعنی‌ خداوند و قدرت‌ مطلق‌. واژه‌ کوچک‌ «است‌» محمولی‌ افزایشی‌ نیست‌، بلکه‌ فقط‌ به‌ این‌ کار می‌آید که‌ محمول‌ را «در رابطه‌» با موضوع‌ قرار دهد. حال‌ اگر من‌ موضوع‌ (خداوند) را با همه‌ محمولهایش‌ (که‌ قدرت‌ مطلق‌ هم‌ در زمره‌ آنهاست‌) یکجا برگیرم‌ و بگویم‌: «خدا هست‌» یا خدایی‌ وجود دارد، من‌ هیچ‌ محمول‌ تازه‌ای‌ را به‌ مفهوم‌ خداوند نمی‌افزایم‌، بلکه‌ فقط‌ موضوع‌ را فی‌ نفسه‌ با همه‌ محمولهایش‌ در رابطه‌ با مفهومی‌ که‌ دارم‌ بعنوان‌ مابازاء آن‌ قرار می‌دهم‌. هر دو باید متضمن‌ یک‌ چیز باشد، و از این‌ رو به‌ مفهومی‌ که‌ صرفاً امکان‌ را بیان‌ می‌کند، بدان‌ سبب‌ که‌ متعلَّق‌ آنرا بعنوان‌ امری‌ صرفاً داده‌ شده‌ می‌اندیشیم‌ (با بکارگیری‌ اصطلاح‌: او هست‌) چیز بیشتری‌ نمی‌تواند اضافه‌ شود. بدین‌ ترتیب‌ امر واقعی‌ متضمن‌ چیزی‌ بیشتر از امر صرفاً ممکن‌ نیست‌. صد دلار واقعی‌ پشیزی‌ بیش‌ از صد دلار ممکن‌ در بر ندارد. زیرا, از آنجا که صد دلار ممکن‌ بر مفهوم‌ دلالت‌ می‌کند و صد دلار واقعی‌ مابازاء و وضع‌ آن‌ فی‌ نفسه‌ است‌؛ پس‌ در آنجا که‌ متعلق‌ و مابازاء چیز بیشتری‌ نسبت‌ به‌ مفهوم‌ در خود در برداشته‌ باشد دیگر مفهوم‌ من‌ کل‌ مابازاء را بیان‌ نخواهد کرد
    در خصوص‌ مطالب‌ کانت‌ نکات‌ زیر با توجه‌ به‌ فلسفه‌ ملاصدرا قابل‌ دقت‌ است‌:

    ۱٫ کانت‌ می‌گوید: «وجود محمول‌ واقعی‌ نیست‌» ملاصدرا نیز با کانت‌ تا این‌ حد هم‌ عقیده‌ است‌ که‌ وجود محمولی‌ مثل‌ سایر محمولها نیست‌ ولی‌ او نمی‌پذیرد که‌ وجود محمول‌ نیست‌ زیرا اگر کسی‌ فیل‌ ندیده‌ باشد و بپرسد: «آیا فیل‌ وجود دارد؟» و ما در جواب‌ بگوییم‌ «بله‌، فیل‌ وجود دارد» این‌ جمله‌ یک‌ قضیه‌ را تشکیل‌ می‌دهد و قضیه‌ بودن‌ این‌ پاسخ‌ بدیهی‌ است‌ چرا که‌ قابل‌ صدق‌ و کذب‌ است‌. ولی‌ در نظر ملاصدرا این‌ قضیه‌ با سایر قضایایی‌ که‌ چیزی‌ را به‌ چیزی‌ نسبت‌ می‌دهیم‌ متفاوت‌ است‌. در نظر ملاصدرا قضایا به‌ دو دسته‌ ثنائیه‌ (آنها که‌ محمولشان‌ وجود است‌) و ثلاثیّه‌ (آنها که‌ محمولشان‌ غیر از وجود است‌) تقسیم‌ می‌شوند. قضایای‌ اول‌ قضایای‌ مفاد هل‌ بسیطه‌ و قضایای‌ دوم‌ مفاد هل‌ مرکبه‌ نیز نامیده‌ می‌شوند. در قضایای‌ مفادهل‌ مرکّبه‌ محمول‌ از نوع‌ محمول‌ بالضمیمه‌ است‌ که‌ صدق‌ قضیه‌ و درستی‌ استناد محمول‌ به‌ موضوع‌ فرع‌ بر فرض‌ مصداقی‌ برای‌ محمول‌ غیر از مصداق‌ موضوع‌ است‌ که‌ در عین‌ حال‌ قضیه‌ برای‌ بیان‌ اتحاد آن‌ با موضوع‌ است‌. در جمله‌ «علی‌ دانا ست»‌ علی‌ مصداق‌ خود را دارد و دانا نیز مصداق‌ خود را. و منظور اعلام‌ اتّحاد این‌ دو در خارج‌ است‌. یعنی‌ علی‌ مصداق‌ خاصی‌ دارد که‌ در عین‌ حال‌ مصداق‌ دانا نیز هست. ولی‌ در قضایای‌ مفاد هل‌ بسیطه‌ دیگر برای‌ محمول‌ مصداقی‌ ممتاز از موضوع‌ قابل‌ فرض‌ نیست‌ که‌ اثبات‌ آنها مستلزم‌ تحقق‌ دو واقعیت‌ جدای‌ از هم‌ باشد که‌ منضم‌ به‌ یکدیگر باشند. این‌ نوع‌ محمول‌ خارج‌ من‌ ضمیمه([24]) نامیده‌ می‌شود. این‌ دقت‌ و تمییز از توجهات‌ حکمت‌ متعالیه‌ است‌ که‌ برای‌ کانت‌ مغفول‌ بوده‌ است‌.

    ۲٫ کانت‌ می‌گوید: «وجود صرفاً رابط‌ یک‌ حکم‌ است‌» و ادامه‌ می‌دهد: «قضیه‌ خداوند قادر مطلق‌ است‌ دو مفهوم‌ را در بر دارد که‌ هر یک‌ مابازاء خود را دارند؛ یعنی‌ خداوند و قدرت‌ مطلق‌». در پرتو اصالت‌ وجود عبارت‌ «هر یک‌ مابازاء خود را دارند» دقیقاً وجود واقعی‌ است‌ که‌ واقعیتِ بیرون‌ ذهن‌ را فرا گرفته‌ است‌. این‌ وجود رابط‌ نیست‌ بلکه‌ واقعیتی‌ است‌ که‌ نه‌ برای‌ ارتباط‌ برقرار کردن‌ بین‌ دو جزء یک‌ قضیه‌ است‌ که‌ وجود واقعی‌ هر یک‌ از آن‌ دو جزء است‌. بر اساس‌ نظر ملاصدرا([25]) وجود به‌ دو صورت‌ مستقل‌ و رابط‌ است‌ که‌ ارتباط‌ موضوع‌ و محمول‌ نحوه‌ای‌ از وجود رابط‌ است و معلول‌ در ارتباط‌ با علت‌ هستی‌ بخشش‌, وجودی‌ رابط‌ است. پس‌ بر خلاف‌ دیدگاه‌ ماهوی‌ کانت‌ که‌ بیتوجهی‌ این‌ تقسیم بندی‌ وجود را منحصر به‌ وجود رابطی‌ می‌کند ملاصدرا وجود را یا مستقل‌ یا رابط‌ می‌داند. و او با مبانی‌ فلسفه‌ اصالت‌ وجودی‌ خویش‌ برای هر دو نوع‌ این‌ وجودها استدلالهای‌ خاص‌ خویش‌ را می‌آورد.
    ۳٫ دیدگاه‌ کانت‌ که‌ وجود امری‌ اضافی‌ و افزایشی‌ نسبت‌ به‌ مفهوم‌ نیست‌ از جهتی‌ با نظر ملاصدرا هماهنگ‌ است‌. چرا که‌ ملاصدرا نیز وجود بخشی‌ از ماهیت‌ را اعتباری‌ و وجود را اصیل‌ می‌شناساند. آنچه‌ در خارج‌ است‌ جزء وجود نیست‌ و ماهیت‌ نیز به‌ تعبیری‌ از محدودیت‌ وجودات‌ خاصه‌ مفهوم‌ سازی‌ می‌شود. و تمامی‌ خصوصیات‌ معانی‌ ماهوی‌ هستند که اساساً با وجود مغایرند.
    ‌از جهت‌ دیگر, ملاصدرا مفهوم‌ وجود را در ذهن‌ عارض‌ بر ماهیت‌ می‌داند که‌ می‌تواند در ذهن‌ زاید بر ماهیت‌ باشد. بهر حال‌ امر غیر از اصالت‌ وجود و اعتباریت‌ ماهیت‌ است‌.
    ۴٫ کانت‌ اظهار می‌دارد که‌ یکصد دلار واقعی‌ پشیزی‌ بیش‌ از یکصد دلار ممکن‌ (در ذهن‌) در بر ندارد و نتیجه‌ می‌گیرد که‌ یکصد دلار به‌ تصور درآمده‌ با وجود بیرون‌ از مفهوم‌ من‌ در خارج‌ هیچ‌ افزایشی‌ نمی‌یابد. او می‌گوید: ([26])

    بنابرین‌ اگر من‌ شی‌ء را از هر نوع‌ و هرگونه‌ محمولهایی‌ که‌ بخواهم‌ به‌ اندیشه‌ آورم‌ (حتی‌ تا تعیین‌ تام‌ آنها)، با افزایش‌ این‌ مطلب‌ که‌ این‌ شی‌ء هست‌ کوچکترین‌ چیزی‌ به‌ شی‌ء افزوده‌ نمی‌شود. زیرا در غیر اینصورت‌ درست‌ همان‌ شی‌ء [که‌ اندیشیده‌ بودم‌] وجود نخواهد داشت‌، بلکه‌ شیئی‌ بیش‌ از آنچه‌ در مفهوم‌ آن‌ اندیشیده‌ بودم‌ وجود می‌یافت‌ و من‌ نمی‌توانستم‌ بگویم‌ که‌ این‌ دقیقاً مابازاء مفهوم‌ من‌ است‌ که‌ وجود دارد.
    این‌ نظر کانت‌ متناسب‌ با این‌ نظر ملاصدرا است‌ که‌ ماهیت‌ از آنجهت که ماهیت است‌ در جهان‌ خارج‌ و در ذهن‌ یکی‌ است‌. ماهیت‌ گاهی‌ در کسوت‌ وجود خارجی‌ تحقق‌ می‌یابد و زمانی‌ نیز بصورت‌ وجود ذهنی‌ محقق‌ می‌گردد؛ لذا خارجیت‌ ماهیت‌ آنرا بزرگتر یا متفاوت‌ با صورت‌ ذهنی‌ آن‌ نمی‌گرداند.
    دو اشکال‌ فوق‌ از اساسی‌ترین‌ اشکالهای‌ فلسفی‌ بود که‌ به‌ براهین‌ وجودی‌ و جهانشناختی‌ وارد شده‌ است‌ لذا بحث‌ بتفصیل‌ و بصورت‌ تطبیقی‌ مطرح‌ شد. در بررسی‌ سایر ایرادها به‌ اختصار سخن خواهیم گفت‌:
    ۳٫ کلمات‌ «واجب‌ الوجود» معنای‌ سازگاری‌ ندارد

    این‌ ایراد ابتدائاً توسط‌ هیوم‌ مطرح‌ شد. مقصود وی‌ از این‌ سخن‌ در استدلال‌ او مشخص‌ می‌شود. خلاصه‌ استدلال‌ او چنین‌ است‌: همیشه‌ تصور هر چیزی‌ حتی‌ خدا بعنوان‌ ناموجود ممکن‌ است‌ و هر چه‌ که‌ امکان‌ عدم‌ وجودش‌ باشد لزومی‌ به‌ وجود آن‌ نیست‌ بدین‌ معنا که‌ اگر عدم‌ چیزی‌ ممکن‌ باشد وجودش‌ ضروری‌ نخواهد بود. پس‌ معنی‌ ندارد از چیزی‌ بعنوان‌ موجود منطقاً ضروری‌ سخن‌ بگوییم.
    پاسخ‌ این‌ ایراد هیوم‌ نیز در پاسخ‌ به‌ ایراد اول‌ روشن‌ شد. اولاً, در برهان‌ صدیقین‌ سعی‌ بر این‌ نیست‌ که‌ ضرورت‌ منطقی‌ وجود برای‌ واجب‌ الوجود به‌ اثبات‌ برسد که‌ با تعبیر هیوم‌ این‌ ضرورت‌ برای‌ مفهوم‌ واجب‌ الوجود مطرح‌ است‌ (نه‌ وجوب‌ وجود عینی‌). Segundo,ً این‌ ایراد هیوم‌ ناشی‌ از خلط‌ بین‌ دو نوع‌ حمل‌ است‌ که‌ در بعضی‌ انواع‌ برهان‌ وجودی‌ نیز رخ‌ داده‌ است‌ و این‌ نیز از ژرف‌بینیهای‌ ملاصدرا بوده‌ است‌ که‌ بین‌ دو نوع‌ حمل‌ ذاتی‌ و حمل‌ شایع‌ صناعی‌ تفاوت‌ قائل‌ شده‌ است‌. او معتقد است‌ درست‌ است‌ که‌ سلب‌ مفهوم‌ وجود واجب‌ الوجود محال‌ است‌ ولی‌ این‌ در حمل‌ اولی‌ ذاتی‌ است‌ یعنی‌ مفهوم‌ وجود از مفهوم‌ واجب‌الوجود در ذهن‌ قابل‌ انفکاک‌ نیست‌ ولی‌ این‌ مسئله‌ دال‌ بر آن‌ نیست‌ که در سلب‌ مصداق‌ وجود از مفهوم‌ واجب‌ الوجود دچار تناقض‌ شویم‌. سلب‌ وجود به‌ حمل‌ شایع‌ صناعی‌ از واجب‌ الوجود تناقضی‌ پدید نمی‌آورد. مفهوم‌ واجب‌ الوجود به‌ حمل‌ ذاتی‌ واجب‌ الوجود است‌ لیکن‌ بلحاظ‌ حمل‌ شایع‌ صناعی‌ یک‌ امر ذهنی‌ است‌ که‌ در ظرف‌ آگاهی‌ و ادراک‌ انسان‌ بعنوان‌ یک‌ واقعیت‌ امکانی‌ ایجاد شده‌ و قابل‌ معدوم‌ شدن‌ است‌، پس‌ مفهوم‌ واجب‌ الوجود به‌ حمل‌ شایع‌ ممکن‌ الوجود است‌. در برهان‌ صدیقین‌ از ذاتی‌ بودن‌ واقعیت‌ هستی‌ برای‌ مفهوم‌ واجب‌ الوجود استفاده‌ نشده‌ است‌ بلکه‌ ضرورت‌ ازلی‌ داشتن‌ مطمح‌ نظر است‌. ثالثاً, مسئله‌ امکان‌ و وجوب‌ که‌ به‌ براهین‌ جهانشناختی‌ نزدیکتر است‌ محور اصلی‌ بحث‌ در برهان‌ صدیقین‌ نیست‌. در برهان‌ صدیقین‌ بحث‌ حول‌ حقیقت‌ محض‌ هستی‌ است‌ نه‌ وجوب‌ وجود لازمه‌ موجودات‌ امکانی‌. بحث‌ امکان‌ و وجوب‌ بیشتر در برهان‌ امکان‌ و وجوب‌ قابل‌ بحث‌ است‌. در پاسخ‌ به‌ این‌ مسئله‌ پاسخ‌ ایراد دیگر هیوم‌ که‌ «هیچ‌ موجودی‌ وجود ندارد که‌ وجودش‌ عقلاً قابل‌ اثبات‌ باشد» نیز روشن‌ شد. تفصیل‌ بیان‌ هیوم‌ در ایرادی‌ که‌ به‌ برهان‌ وجودی‌ داشت‌ مطرح‌ شد.
    ایراد مطرح‌ شده‌ یعنی‌ کلمات‌ واجب‌ الوجود معنی‌ سازگاری‌ ندارند «از دیدگاه‌ کانت‌ به‌ اینصورت‌ مطرح‌ شده‌ است‌: ([27])
    مردم‌ در همه‌ زمانها از موجود مطلقاً ضروری‌ سخن‌ گفته‌اند، ولی‌ سعی‌ نکرده‌اند بفهمند آیا اصلاً می‌توان‌ شیئی‌ اینچنین‌ را بتصور در آورد؟ و چگونه‌؟ بلکه‌ بیشتر بدنبال‌ اثبات‌ وجود او بوده‌اند. شکی‌ نیست‌ که‌ تعریف‌ لفظی‌ این‌ مفهوم‌ آسان‌ است‌، یعنی‌ بگوییم‌: واجب‌ الوجود چیزی‌ است‌ که‌ عدم‌ آن‌ غیر ممکن‌ است‌. ولی‌ ما بدین‌ طریق‌ در رابطه‌ با شرایطی‌ که‌ ضروری‌ می‌سازند تا عدم‌ یک‌ شی‌ء را که‌ مطلقاً تصورناپذیر است‌ لحاظ‌ کنیم‌، آگاهی‌ افزونتری‌ بدست‌ نمی‌آوریم‌؛ و این‌ شرایط‌ دقیقاً همانهایی‌ هستند که‌ در صدد دانستن‌ آنها هستیم‌، یعنی‌ اینکه‌ آیا، بوسیله‌ این‌ مفهوم‌ اصلاً چیزی‌ را می‌اندیشیم‌ یا نه‌؟ چرا که‌ با بکار بردن‌ کلمه‌ نا مشروط‌، همه‌ شرایطی‌ را که‌ فاهمه‌ نیاز دارد تا چیزی‌ را ضروری‌ لحاظ‌ کند بدور افکنده‌ایم‌، و این‌ استعمال‌ لفظ‌ بعنوان‌ شی‌ء بطور نا مشروط‌ ضروری‌ بهیچوجه‌ برای‌ من‌ مشخص‌ نمی‌سازد که‌ آیا ما درباره‌ چیزی‌ می‌اندیشیم‌ یا شاید اصلاً هیچ‌ چیز را به‌ اندیشه‌ نمی‌آوریم‌.

    Mostrar  
  • طلبه Dijo:

    این‌ اشکال‌ کانت‌ مورد توجه‌ بعضی‌ فیلسوفان‌ تحلیلی‌ نیز قرار گرفته‌ است‌. کسانی‌ دیگر همچون‌ برتراند راسل‌([28])، جان‌ هاسپرز([29]) و جی‌. ال‌. مکی‌([30]) نیز صورتهایی‌ دیگر از این‌ اشکال‌ را مطرح‌ کرده‌اند.
    این‌ ایراد بیشتر ناظر به‌ براهین‌ وجودی‌ است‌ که‌ به‌ مفهوم‌ واجب‌ الوجود متکی‌ هستند. اما در برهان‌ صدیقین‌ که‌ بر اصالت‌وجود و حقیقت‌ هستی‌ و حقیقت‌ محض‌ آن‌ مبتنی‌ است‌ کارایی‌ چندانی‌ ندارد. در مقابل‌ باید دید ملاصدرا در نحوه‌ فهم‌ از واقعیت‌ وجود و حقیقت‌ محض‌ آن‌ چه‌ می‌گوید: او معتقد است‌ مفهوم‌ وجود از بدیهی‌ترین‌ مفاهیم‌ است‌ و بنفسه‌ ادراک‌ می‌شود. این‌ مفهوم‌ ظاهر به‌ ذات و مُظهر غیرش‌ است‌ ولی‌ کنه‌ وجود در نهایت‌ خفاست‌. کنه‌ واقعیت‌ آن‌ خارجیت‌ است‌ و اگر این‌ واقعیت‌ بعنوان‌ خود امر خارجی‌ به‌ ذهن‌ درآید خود باعث‌ نفی‌ آن‌ واقعیت‌ می‌شود. ملاصدرا در ابتدای‌ کتاب‌ المشاعر می‌گوید:
    انّیت‌ وجود از همه‌ اشیاء از جهت‌ حضور و کشف‌ آشکارترین‌ است‌ و ماهیت‌ ذاتش‌ از جهت‌ تصور و به‌ کنه‌ آن‌ رسیدن‌ مخفی‌ترین‌ است‌. ([31])
    پس‌ درک‌ حقیقت‌ وجود از تأمل‌ در وجود و منظور از اصالت وجود حاصل‌ می‌شود و نه‌ از نفی‌ بعضی‌ معانی‌ آنگونه‌ که‌ کانت‌ می‌گوید. این‌ شهود در عین‌ ظهور دقت‌ فلسفی‌ را نیز می‌طلبد. به‌ همین‌ جهت‌ است‌ که‌ گفته‌ شده‌ است‌ موفقیت‌ برهان‌ صدیقین‌ در گرو تصور دقیق‌ از مسائل‌ مطرح‌ در آن‌ است‌ و دشواری‌ درک‌ آن‌ در مرحله‌ تصور است‌ و اگر این‌ تصور بخوبی‌ حصول‌ یابد دیگر مشکل‌ تصدیقی‌ وجود نخواهد داشت‌ بلکه‌ خود تصور تصدیق‌ آنرا بهمراه‌ خواهد داشت‌. در فرازی‌ که‌ در انتهای‌ دعای‌ عرفه‌ آمده‌ است‌. به‌ این‌ مسئله‌ بخوبی‌ اشاره‌ شده‌ است‌: ([32])
    کیف‌ یستدل‌ علیک‌ بما هو فی‌ وجوده‌ مفتقر إلیک‌ أیکون‌ لغیرک‌ من‌ الظهور ما لیس‌ لک‌ حتی‌ یکون‌ هو المظهر لک‌، متی‌ غبت‌ حتی‌ تحتاج‌ إلی‌ دلیل‌ یدلّ علیک‌ … (چگونه‌ می‌توان‌ با چیزی‌ که‌ در هستیش‌ نیازمند به‌ توست‌، بر تو استدلال‌ کرد؟ آیا چیزی‌ جز تو ظهوری‌ دارد که‌ تو نداشته‌ باشی‌ تا بتواند روشنگر تو باشد؟ کی‌ ناپدید شده‌ای‌ تا به‌ دلیلی‌ که‌ بر تو گواه‌ باشد نیاز داشته‌ باشی‌؟)
    ۴٫ زنجیره‌ بی‌ نهایت‌ ممکن‌ است‌

    این‌ اشکال‌ را هم‌ کانت‌ و هم‌ هیوم‌ مطرح‌ کرده‌ است‌. موفقیت‌ بسیاری‌ از براهین‌ جهانشناختی‌ در گرو اثبات‌ امتناع‌ تسلسل‌ بینهایت‌ علل‌ یا محرکها یااست‌. و این‌ اشکال‌ کانت‌ و هیوم‌ بیشتر ناظر به‌ این‌ مقدمه‌ بعضی‌ براهین‌ جهانشناختی‌ است‌. با توجه‌ به‌ دیدگاه‌ ملاصدرا، اگر سخن‌ در باب‌ تسلسل‌ بینهایت‌ علل‌ معدّه‌ باشد این‌ تسلسل‌ محالی‌ را لازم‌ نمی‌آورد و این‌ نظر کانت‌ و هیوم‌ نمی‌تواند خطا باشد ولی‌ اگر تسلسل‌ در علل‌ هستی بخش‌ باشد که‌ ممکنات‌ را به‌ واجب‌ مبتنی‌ می‌سازد این‌ تسلسل‌ بینهایت‌ محال‌ است‌. در فلسفه‌ ملاصدرا بنابر اصالت‌ وجود دیگر بحث‌ بر سر امکان‌ ماهوی‌ نیست‌، بلکه‌ بیشتر صحبت‌ بر سر فقر وجودی‌ (یا با توسع‌ معنا امکان‌ فقری‌) است‌ زیرا با توجه‌ به‌ فقر ذاتی‌ وجودی‌ هر موجودِ ماسوای‌ باری‌، این‌ تسلسل‌ بینهایت‌ اصلاً نمی‌تواند معنا پیدا کند. لذا اشکال‌ کانت‌ و هیوم‌ جایی در برهان‌ امکان‌ فقری‌ نمی‌یابد.
    از مطالب‌ گذشته‌ روشن شد که برهان‌ صدیقین‌ ملاصدرا نسبت‌ به‌ برهان‌ امکان‌ و وجوب‌ در این‌ مطلب‌ دارای برتری است زیرا دیگر نیازی‌ به‌ ابطال‌ دور و تسلسل‌ در عرضه‌ برهان‌ نیست‌. و این‌ بینیازی‌ را ملاصدرا ویژگی‌ برهان‌ صدیقین‌ خویش‌ نسبت‌ به‌ براهین‌ صدیقین‌ ما قبل‌ خود (همچون‌ برهان‌ صدیقین‌ ابن‌ سینا) می‌داند. ملاصدرا در انتهای‌ بیان‌ خویش‌ از برهان‌ صدیقین‌ می‌گوید: ([33])
    پس‌ این‌ مسیری‌ که‌ آنرا پیمودیم‌ محکمترین‌ و ارزشمندترین‌ و ساده‌ترین‌ طرق‌ بود بگونه‌ای‌ که‌ طی‌ کننده‌ این‌ مسیر در شناخت‌ ذات‌ خداوند و صفات‌ و افعالش‌ دیگر نیازی‌ نداشت‌ که‌ چیزی‌ غیر از او را حد وسط‌ برهان‌ قرار دهد و همچنین‌ احتیاجی‌ به ابطال‌ دور و تسلسل‌ نیافت‌.
    ۵٫ برهان‌ جهانشناختی‌ مبتنی‌ بر برهان‌ نامعتبر وجودی‌ است‌

    این‌ اشکال‌ کانت‌ ناظر بر برهان‌ جهانشناختی‌ است‌ که‌ علیرغم‌ اشکالهایی‌ که‌ در استدلال‌ او وجود دارد ولی‌ از آنجا که‌ برهان‌ صدیقین‌ نه‌ از واقعیات‌ امکانی‌ آغاز می‌کند و نه‌ مفهوم‌ وجوب‌ وجود را دلیل‌ بر وجود واقعی‌ آن‌ می‌داند لذا نه‌ در قالب‌ برهان‌ وجودی‌ و نه‌ در قالب‌ برهان‌ جهانشناختی‌ است‌ بنابرین‌ محل‌ بحث‌ این‌ برهان‌ نخواهد بود.
    ۶٫ اگر واجب‌ الوجود فقط‌ به معنای‌ نابود نشدنی‌ باشد، در آنصورت‌ ممکن‌ است‌ عالم‌ خود واجب‌ الوجود باشد

    این‌ ایراد نیز فقط‌ به‌ نوع‌ لایب‌نیتسی‌ برهان‌ جهان‌شناختی‌ ناظر است‌. از آنجا که‌ برهان‌ صدیقین‌ هیچ‌ معنایی‌ از وجوب‌ وجود را به معنای‌ نابود نشدنی‌ لحاظ‌ نکرده‌ است‌ بنابرین‌ محل‌ ایراد نیست‌. نابود نشدنی‌ بودن‌ باریتعالی‌ می‌تواند از صفات‌ خداوند باشد که‌ در مراحل‌ پس‌ از برهان‌ به‌ آن‌ وقوف‌ حاصل‌ خواهد شد و در مقدمات‌ برهان‌ استفاده‌ نشده‌ است‌.
    ۷٫ از معلولهای متناهی‌ علتی متناهی‌ نتیجه‌گیری‌ می‌شود

    پس‌ باید از برهان‌ جهانشناختی‌ خدایی‌ متناهی‌ نتیجه‌ شود. استدلال‌ هیوم‌ در این‌ اشکال‌ به‌ سنخیت‌ علت‌ و معلول‌ بر می‌گردد. برداشت هیوم‌ از سنخیت‌ علت‌ و معلول‌ یکسانی‌ آن‌ دو از همه‌ جهات‌ است‌. در صورتی‌ که‌ سنخیت‌ غیر از تساوی‌ از هر جهت‌ است‌. واجب و ممکن‌ از حیث‌ وجود هم‌ سنخ‌ هستند ولی‌ این‌ نمی‌رساند که‌ شدت‌ وجود در هر دو یکسان‌ باشد. ملاصدرا در مقدمه‌ برهان‌، مسئله‌ اشتراک‌ معنوی‌ وجود را مطرح‌ کرد که‌ وجود در واجب‌ و ممکن‌ به‌ یک‌ معنی است‌ ولی‌ در ادامه‌ می‌افزاید همین‌ ما به‌ الاشتراک‌ که‌ سنخیت‌ واجب‌ و ممکن‌ را فراهم‌ می‌کند خود ما به‌ الامتیاز موجودات‌ می‌گردد. و از آن‌ معنای‌ تشکیک‌ وجود را نتیجه‌ می‌گیرد. وقتی‌ ما به‌ الاشتراک‌ همان‌ ما به‌ الامتیاز باشد و بالعکس‌ در این‌ صورت‌ اختلاف‌ وجودات‌ به‌ شدت‌ و ضعف‌ و تقدم‌ و تأخر بر می‌گردد که‌ این‌ همان‌ معنای‌ تشکیکی‌ بودن‌ وجود است‌. با توجه‌ به‌ مطالب‌ گفته‌ شده‌ ضرورت‌ ندارد معلول‌ متناهی‌ به‌ علتی‌ متناهی‌ وابسته‌ باشد بلکه‌ باید اگر معلول‌ از جنس‌ وجود است‌ علت‌ نیز از همین‌ جنس‌ و وجود در هر دو به‌ یک‌ معنی‌ باشد. همان‌ که‌ در برهان‌ امکان‌ فقری‌ و صدیقین‌ حاصل‌ است‌.

    Mostrar  
  • پادطلبه Dijo:

    نقد مبانی حکمت متعالیه

    تشکیک و سنخیت در وجود:

    چیزی به نام «تشکیک» فقط یک برداشت ذهنی است. در کائنات و جهان هستی هیچ وجودی با وجود دیگر رابطه تشکیکی ندارد. آن چه در عینیت هستی هست موجودات متعدد با وجودهای متعدد است.

    مثال معروف ـ که یادگار فهلویون است ـ نور نیز چنین است؛ زیرا این ذهن است که از نورهای مختلف و متعدد الوجود یک مفهوم تشکیکی برداشت می‌کند.

    گاهی قضیه‌ای در ذهن صحیح است و در خارج از ذهن مصداق ندارد. تشکیک از این قبیل است که می‌توان آن را در ذهن یک «حقیقت» نامید؛ امّا چنین حقیقتی در خارج وجود ندارد. درست مانند تفکیک وجود از ماهیت که در ذهن یک «حقیقت» است؛ امّا در خارج چنین حقیقتی وجود ندارد.

    مثال نور یک مثال صد در صد عوامانه است و اگر پذیرفته می‌شود از باب «در مثل مناقشه نیست» پذیرفته می‌شود وگرنه خود منطق ارسطویی هیچ ارزشی بر «تمثیل» قائل نیست.

    نظر به این که قدیمی‌ها توان توضیح و فهم تفاوت نورها با همدیگر را درک نمی‌کردند (آنطور که تفاوت فلان گاو با گاو دیگر، فلان درخت با درخت دیگر ورا درک می‌کردند) گمان می‌کردند که فرق نور با نور دیگر فقط در شدت و ضعف است بهمین دلیل نور را مثال می‌آوردند تا مفهوم ذهنی تشکیک را به مخاطب بفهمانند که در همان حدّ شناخت آن‌ها از نور نیز مسأله فقط عنوان «مثال» و «تمثیل» داشت؛ زیرا حداقل شناختی که آن‌ها از نورهای متعدد داشتند واقعیتی بود به نام «عدد» و «متعدد بودن».

    کثرت، عدد و متعدد بودن موجودات، یک «واقعیت» است و یک «حقیقت»؛ امّا «تشکیک» صرفاً یک برداشت و مفهوم ذهنی است که با واقعیت و حقیقت خارجی مطابقت ندارد و کاملاً نقیض آن است. اینک ما که در صدد معرفت حقایق و واقعیات خارجی هستیم آیا عاقلانه است یک تصور ذهنی محض را اصیل دانسته و حقیقت و واقعیت خارجی را اعتباری یا «وهمی» بدانیم؟!

    این‌جاست که دقیقاً روشن می‌شود فلسفه ارسطویی امروزی نه تنها یک فلسفه «اصاله الذهن»ی است بل در مواردی پایه آن «اصاله الوهم» است.

    هر مفهوم ذهنی که مطابق خارجی نداشته باشد مخلوق ذهن است و بس؛ «عدم» یک مفهوم ذهنی است که مطابق خارجی ندارد وگرنه عدم وجود می‌شود.

    بنابراین نقیض آن که «وجود» است هرگز مطابق خارجی ندارد در خارج هر چه هست موجود است نه وجود، وجود صرفاً یک برداشت ذهنی است و مخلوق ذهن است.

    بگذار من نیز مثال بیاورم: معانی مصدریه تنها در ذهن وجود دارند و در خارج وجود ندارند. گفتن، دیدن، رفتن و… Y… فقط مفاهیم ذهنی هستند آنچه در خارج تحقق و حقیقت و واقعیت می‌یابد عمل گفتن، عمل دیدن و عمل رفتن، است. معانی مصدریه گرچه حقایق ذهنیه هستند؛ لیکن حتی آثاری که به آن‌ها بار می‌شود به عمل آن مفهوم بار می‌شود مثلاً «عمل قتل مجازات دارد» نه معنی مصدری و مفهوم ذهنی آن.

    به قضایای پرسشی زیر توجه فرمایید:

    آیا «انسان» در خارج وجود دارد؟ بلی دارد.

    آیا درخت در خارج وجود دارد؟ بلی دارد

    آیا وجود در خارج وجود دارد؟ نه‌خیر.

    در دو پرسش اول و دوم مراد این است که مفهوم ذهنی انسان، مفهوم ذهنی درخت در خارج واقعیت دارد یا نه؟ ـ ؟ اما قضیه سوم مصداق اتم تناقض است یعنی یک چیز در عین این که مفهوم ذهنی باشد مفهوم ذهنی نباشد.

    آیا خداوند در خارج «موجود» است یا «وجود»؟ ـ ؟ خداوند در خارج موجود است نه وجود.

    درست است که معنی «اسم مفعولی» نیز اشکال دیگری دارد؛ لیکن لفظ موجود را با تفریغ از مفعول بودن می‌توان در مورد خداوند، به کار برد اما لفظ وجود را در مورد خدایی که در خارج از ذهن وجود دارد به هیچ وجه نمی‌توان به کاربرد.

    حضرات به این تناقض توجه نمی‌کنند می‌گویند «خداوند وجود» است خداوند «حقیقه الوجود» است این لفظ زیبا و فریبنده «حقیقه»، در این‌جا دهان خیلی‌ها را می‌بندد؛ امّا «حقیقه الوجود» چیست؟ یا چیزی است خارجی و یا صرفاً ذهنی در صورت دوم که تکلیف روشن است و در صورت اول این هنوز اول دعواست کدام موجود است که در خارج حقیقه الوجود نیست و باطل الوجود یا موهوم الوجود است؟ کدام موجودی فارغ از حقیقه الوجود است؟

    اگر بگویید مراد از حقیقه الوجود مقابل موهوم الوجود نیست یک معنای دیگر است در این صورت یک مفهوم صرفاً ذهنی می‌شود که مطابق خارجی ندارد.

    ارسطوئیان برای فرار از یک تناقض ذهنی به تناقض عینی فوق دچار می‌شوند و می‌گویند: در تقابل عدم و وجود آنچه از وجود می‌فهمیم تنها یک چیز است: Allí.

    خواه وجود خدا باشد یا وجود شجر، چیز سومی در بین نیست اگر چیز سومی را فرض کنید تعبیری از عدم خواهد بود که تناقض می‌شود.

    درست است در عرصه مفاهیم ذهنی چنین است و این یک حقیقت ذهنی است؛ لیکن به شرح زیر:

    ۱ ـ عدم در خارج عدم است. عدم در خارج وجود ندارد.

    ۲ ـ پس نقیض آن که وجود است نیز در خارج وجود ندارد وگرنه تناقض در بین نمی‌ماند.

    ۳ ـ پس آن وجود که در خارج وجود ندارد یک مفهوم تشکیکی است، نه وجود موجودات عینی.

    ۴ ـ بنابر این، تشکیک را از عالم ذهن خارج نکنید و به عالم عین سرایت ندهید وگرنه درست در مرکز تناقض قرار خواهید گرفت و حقایق و واقعیت خارجی را انکار خواهید کرد همان طور که خیلی‌ها که مردانگی و شجاعت کافی را داشتند واقعیات خارجی را رسماً انکار کردند از آن جمله است صدرا.

    نتیجه اول: وجود واقعیات، هیچ ارتباطی با تشکیک ندارد.

    نتیجه دوم: خداوند «شی» است ـ شی‌ء لا کالا شیاء ـ و واقعیت خارجی دارد؛ امّا «حقیقه الوجود» همان مفهوم ذهنی وجود است و شی‌ء خارجی نیست.

    نتیجه سوم: بنابر این اگر «وجود» را که مفهوم صرفاً ذهنی است «جنس» بگیریم و آن‌را به دو «نوع» تقسیم کنیم (وجود واجب الوجود و وجود ممکن الوجود) هیچ اشکالی ندارد همان‌طور که در متن حدیث «شی‌ء» جنس است اشیاء انواع آن؛ زیرا در این بحث ذهنی، جنس و نوع صرفاً یک نام‌گذاری است.

    به عبارت دیگر: دو اصطلاح «جنس و نوع» داریم گاهی جنس و نوع به کار می‌بریم که جنسیت و نوعیت ذهنی در خارج نیز مطابقت دارد و گاهی جنس و نوع به کار می‌بریم که در خارج مطابقت ندارد. مفهوم ذهنی وجود خدا جنس و نوع دارد و چون خدای ذهنی نوع دارد مجبور می‌شویم که وحدانیت خدا را اثبات کنیم اگر خدا در ذهن نیز نوع نداشت چه نیازی به این همه بحث توحیدی می‌داشتیم.

    پس از اثبات وحدانیت واجب الوجود پی می‌بریم که حتی همان نوعیت ذهنی نیز غیر از وهم چیزی نبوده است. این که عادت کرده‌ایم در مبحث کلیات منطق (قبل از اثبات وحدانیت خدا در متن فلسفه) می‌گوییم هر مفهومی یا واجب الوجود است یا ممتنع الوجود و یا ممکن الوجود، تنها یک فرض و به اصطلاح بازاری «علی الحساب است» و ربطی به مباحث عینی ندارد.

    این که ارسطوئیان در منطق، هر مفهوم کلی را به واجب، ممتنع و ممکن تقسیم می‌کنند کدام یک از مفاهیم‌های زیر است:

    ۱ ـ وجود یا واجب است یا ممتنع یا ممکن.

    ۲ ـ ماهیت یا واجب است یا ممتنع یا ممکن.

    ۳ ـ شی یا واجب است یا ممتنع یا ممکن.

    بدیهی است هر سه؛ زیرا هر کدام از «وجود»، «ماهیت» و «شی» مفهوم هستند حتی وجود که در تقابل با ماهیت قرار دارد باز یک مفهوم است.

    بنابراین ارسطوئیان رسماً و عملاً برای خداوند ماهیتی قائل هستند؛ لیکن ماهیت واجب. آنگاه می‌آیند در بخش الهیات فلسفه نتیجه می‌گیرند که خداوند ماهیت ندارد.

    پس باید گفت: این که وجود جنس است و دارای دو نوع واجب الوجود و ممکن الوجود مانند همان بحث ماهیت، یک تعبیر علی الحساب در منطق و مقدمات کلام است تا جریان سخن راه بیفتد وگرنه در هر دو مورد یعنی هم در مورد ماهیت و هم در مورد جنس و نوع، قضیه ذهنی مطابق خارجی ندارد و هم چنین است قضیه «مفهوم الوجود تشکیکی».

    امّا حکمت متعالیه با اصرار تمام این قضیه را از عرصه ذهن خارج کرده و به عینیت‌های واقعی سرایت می‌دهد. اشکال و اشتباه در همین نقطه و نکته است.

    در نتیجه حکمت متعالیه سر از سفسطه متعالیه درآورده و واقعیات عینی را ـ علاوه بر ماهیت‌ها ـ تعدد وجود و کثرت وجود موجودات را انکار می‌کند.

    آیا «کثرت»، «تعدد»، «متعدد بودن» صرفاً توهم یا اعتبار محضه هستند؟

    اساساً یعنی چه؟

    باز هم بفرمایید: شما سخن ما، مراد ما، مقصود ما را نمی‌فهمید. می‌گویم: راستی نمی‌فهمیم؛ زیرا این طور می‌فهمیم که چون سفسطه است قابل فهم نیست.

    نتیجه نهایی: وحدت وجود غیر از یک توهم و غیر از یک «سفسطه» چیزی نیست تا چه‌رسد به «وحدت موجود» که در متن «اسفار» حکمت متعالیه آمده است.

    خداوند موجودی است که موجِد سایر موجودات است او موجِد الوجود، موجِد العقل، موجِد الروح، موجد الجسم و موجد… Es.

    امّا تشکیک، تفکیک وجود از ماهیت، نوع داشتن خدا، نوع نداشتن خدا، جنس و فصل داشتن خدا و نداشتنش، همه و همه مفاهیم ذهنی و مخلوق ذهن شما هستند.

    می‌گویند: بالاخره باید جواب بدهی: خدا جنس، نوع و فصل دارد یا ندارد؟ باید یکی از دو طرف قضیه را بپذیری: یا دارد یا ندارد.

    می‌گویم: چیزهایی به نام جنس، نوع و فصل یا توهم محض هستند یا حقیقت دارند در صورت اول که بحثی نداریم و در صورت دوم باید گفت: این چیزهای حقیقت‌دار مخلوق خداوندند در غیر این صورت خودشان خدا می‌شوند.

    امّا ما می‌گوییم این‌ها در عینیت خارجی حتی به عنوان مخلوق نیز وجود ندارند. این‌ها همه انتزاعات ذهن هستند که ذهن از تعدد و کثرت اشیاء خارجی و با بررسی چگونگی «کثرت» انتزاع می‌کند. آن‌چه واقعیت دارد کثرت است که به هر کدام از شکل‌های آن یک نام (جنس، نوع، فصل) می‌گذارید. حتی خود همین نام‌ها متعدد و کثیر و سه‌تا هستند.

    پس جنس، نوع و فصل در حقیقت مخلوق ذهن بشر هستند پس نمی‌توانند شامل خدا نیز باشند.

    امّا نفی جنس و نوع و فصل از خداوند لازم نگرفته خدا تنها «وجود» باشد که فقط یک مفهوم ذهنی است و وجود خارجی ندارد. این «ملازمه» را از کجا آورده‌اید؟

    و با کدام برهانی ثابتش کرده‌اید؟.

    این ملازمه وقتی درست می‌شود که شما ثابت کنید: یا باید خداوند جنس، نوع و فصل داشته باشد و یا باید «صرف الوجود» باشد؛ امّا دون اثباته خرط القتاد: خداوند هم جنس، نوع و فصل ندارد و هم صرف الوجود نیست. صرف الوجود مخلوق ذهن است خواه در مورد خدا باشد خواه در مورد ممکنات.

    و نیز نفی ماهیات از خداوند دلیل صرف الوجود بودن خدا نیست.

    پس خدا همان‌طور که جنس ندارد، نوع ندارد، فصل ندارد، همان‌طور هم صرف الوجود نیست، فعل محض، شاهد و تماشگر محض، نیست. بنابراین اگر قضایای ذهنی‌ای که مطابق خارجی ندارند را به عالم عین و واقعیات سرایت ندهید و دچار این اشتباه نگردید خواهید دید که هیچ راهی برای وحدت وجود نیست و چنین مقوله‌و مقالی جز توهم و سفسطه چیزی نیست.

    صوفیان را می‌سزد که چنین مقوله‌هایی را به زبان آورند؛ زیرا کاری با برهان و استدلال ندارند و پای استدلالیان را چوبین می‌دانند. عقل را در آتش عشق دود می‌کنند امّا حکمت متعالیه و صدرا ـ اعلی اللَّه مقامه ـ که در صدد مبرهن کردن شعارهای عاشقانه صوفیان به وسیله «منطق و فلسفه ارسطویی» است، چرا.؟.

    فرق میان صوفیان و صدرا در این مسأله این است که صدرا قضایای ذهنی را اصیل می‌داند و عینیات را محکوم به توهم و خیال می‌کند؛ امّا صوفیان نه کاری با تعقلات ذهنی و براهینی که از قضایای ذهنی تشکیل می‌شود و نتیجه (نامشروع) عینی می‌دهد دارند و نه با تعقلات عینی و قضایای عینی. اساساً عقل صدرایی را محکوم و پای استدلالی وی را چو بین می‌دانند.

    در حقیقت صدرا و حکمت متعالیه نه (آن طور که معروف است) جامع و آشتی‌دهنده اشراق و مشاء است و نه جامع و آشتی‌دهنده تصوف با فلسفه (عشق با تعقل) است بل او وحکمت متعالیه‌اش از هر دو (از هر چهارتا) کاملاً بیگانه است.

    آن صوفی که می‌گوید: «مافی جبّتی الاّ اللَّه» یعنی وجودم، ماهیتم، جنسم، نوعم و فصلم همه و همه خدا هستند و ذره‌ای از این حد پایین نمی‌آید او همه واقعیات و ذهنیات را خدا می‌داند. صدرا ابتدا برخی از واقعیات را اعتباری و غیر اصیل فرض می‌کند، آنگاه تنها اصیل‌ها را به یک اصیل تبدیل کرده و آن را خدا می‌نامد.

    البته صدرا در اسفار همان شعار «ما فی جبّتی الاّ اللَّه» را داده و به وحدت موجود قائل شده؛ لیکن در عرشیه تنزل کرده و به وحدت وجود رسیده است.

    نتیجه نهایی دوم: خداوند نه جنس دارد، نه نوع دارد، نه فصل دارد، نه صرف الوجود ـ که صدرا از آن «حقیقه، الوجود» تعبیر می‌کند ـ است. پس چیست؟ نمی‌دانم.

    شاید گفته شود نمی‌دانم که جواب نمی‌شود! ولی در خود حکمت متعالیه نمی‌دانم‌های زیادی هست. صدرا در اولین مسأله از کتاب عرشیه می‌گوید: «وحدته وحده اخری مجهوله الکنه کذاته تعالی» در همین جمله به دو نمی‌دانم تصریح کرده است: کنه وحدت خدا را نمی‌دانم وکنه ذات خدا را نمی‌دانم.

    اکنون که بناست نمی‌دانم بگوییم چرا از اول این کار را نمی‌کنیم می‌رویم همه شجر و حجر و تراب و هوا و انسان و حیوان ورا خدا می‌کنیم و به وحدت وجود بل به وحدت موجود حکم می‌کنیم همه واقعیات و مسلمات را انکار می‌کنیم آن وقت در آخر به نمی‌دانم می‌رسیم؛ چه اجباری به این اصرار منحرف کننده داریم؟.

    وقتی که فراتر از قرآن و فراتر از فلسفه اهل‌بیت‌علیهم السلام پیش برویم این چنین سرگردان شده و به‌وسیله عقل‌مان نتایج ضد عقلانی می‌گیریم در عین حال باز به «تعطیل عقل» می‌رسیم و می‌گوییم: نمی‌دانم، عقل بدان‌جا راه ندارد.

    چرا به سوره توحید، به آیه «لیس کمثله شی‌ء« و امثال‌شان و نیز به حدیث‌های «شی‌ء لا کالاشیاء» و امثالش قانع نمی‌شویم؟ به سخن امیرالمؤمنین‌علیه السلام «مع کل شی‌ء لا بمقارنه وغیر کل شی‌ء لا بمفارقه « بسنده نمی‌کنیم و کمر همت می‌بندیم تا فراتر از آن برویم؛ زیرا می‌گوییم چگونه می‌شود «خدا با همه‌چیز باشد بدون مقارنت و غیر از همه‌چیز باشد بدون مفارقت»؟ آنگاه می‌خواهیم بالاتر از حضرت علی‌علیه السلام برویم و به کنه مسأله برسیم در نتیجه به سفسطه می‌رسیم و شگفت این که پس از پذیرش سفسطه‌ها باز به نمی‌دانم و تحدید و تعطیل عقل می‌رسیم.

    در حالی که اساس این دو جمله حضرت علی‌علیه السلام گویای این پیام است که قوانین کائنات و مخلوقات را در مورد خدا جاری نکنید و به وسیله عقل که مسؤلیت و توانش تنها کاوش در مخلوقات است به تحلیل وجود خدا نپردازید. مگر او به سخن خودش توجه ندارد که معیت بدون مقارنت و غیریت بدون مفارقت برای عقل ما قابل تحلیل نیست ـ ؟ او می‌گوید همین جا توقف کنید و پیشتر نروید.

    حضرت علی‌علیه السلام می‌فرماید: «مع کل شی‌ء»، لازمه این سخن تعدد و کثرت حقیقی و واقعی اشیاء است.

    صدرا می‌گوید: «عین کل شی‌ء»، این سخن انکار تعدد وجود و کثرت وجود است.

    حضرت علی‌علیه السلام می‌گوید: «لا بمقارنه» معیت بدون مقارنت.

    صدرا می‌گوید: «لا معنی للمقارنه اصلاً» زیرا وجود واحد با چه‌چیزی مقارن شود. غیر از او چیزی نیست پس قضیه سالبه به انتفای موضوع است اساساً دوئیّتی نیست تا معیّت باشد و معیّتی نیست تا مقارنتی باشد.

    حضرت علی‌علیه السلام می‌فرماید: غیر کل شی‌ء.

    صدرا می‌گوید: عین کل شی‌ء.

    حضرت علی‌علیه السلام می‌گوید: لا بمفارقه.

    صدرا می‌گوید: غیریتی نیست تا مفارقتی باشد.

    حضرت علی‌علیه السلام می‌فرماید: اَنشاء الاشیاء.

    صدرا می‌گوید: نه تنها چیزی را انشاء نکرده بل او توان انشاء و ایجاد را ندارد؛ چرا که «ذاته بالفعل» ذات خداوند «فعلیت محض» است فعلیت محض توان هیچ کاری را ندارد تنها می‌تواند «مصدر» شود چیزی از او «صادر» شود حتی او نمی‌تواند چیزی را از خود صادر کند. به همین جهت نام آن را «صادر اول» می‌گذارند نه «مصدور اول«.

    حضرت علی‌علیه السلام می‌فرماید: انشأ الاشیاء لا من شی‌ء کان قبله.

    صدرا می‌گوید: نشاء الاشیاءُ من شی‌ء وهذا الشی‌ء هو نفسه اشیاء از خود خدا صادر شده‌اند. می‌گوید «انّ وجوده اصل الوجودات« پس وجودات فرع وجود او هستند نه «موجَد» و «مُنشأ». زیرا مصدری که حتی توان صادر کردن را نیز ندارد چاره‌ای ندارد جز «اصل بودن» که موجودات دیگر فرع‌ها و شاخه‌های او باشند.

    نه منطق حکمت متعالیه در خداشناسی می‌تواند منطق علی‌علیه السلام باشد و نه حکمتش می‌تواند حکمت علی‌علیه السلام باشد و نه خدایش می‌تواند خدای علی‌علیه السلام باشد.

    قرآن می‌گوید: هواللَّه احد.

    صدرا می‌گوید: هو کل الاشیاء. و چون غیر از «همه اشیاء» چیزی نداریم و آن‌گاه که «کل الاشیاء» یک و واحد شدند به توحید می‌رسیم. توحید یعنی جمع کردن همه اشیاء در قالب واحد. در این صورت آنچه از خدا نفی شده تنها «عدم» است توحید مقوله‌ای نیست که میان وجودها مطرح شود بل توحید همان حدّ و مرز وجود و عدم است.

    بت‌هبل یک موجود است نه عدم، پس او هم خداست همین طور لات و منات. معلوم نیست پیامبر اسلام‌صلی الله علیه وآله چرا با بت‌پرستان مکه درگیر شده بود تقصیر ابوجهل این بود که همه اشیاء را خدا نمی‌دانست تنها یک یا چند شی را خدا می‌دانست گاو هندی هم موجود است آن هم خدا است.

    پس توحید عبارت از سلب الوهیت از هبل و گاو هندی نیست بل اعطای الوهیت به همه اشیاء است.

    یک مرد دیگر هست که او مردانه‌تر از صدرا هم سخن گفته، شیخ محمود شبستری:

    مسلمان گر بـدانستی که بت چیست بدانستی که دین در بت‌پرستی است

    حیف که برخی پیروان، این‌گونه مردانگی را لوث و مضمحل می‌کنند و سخنان این بزرگان را تأویل می‌کنند تاویل «مالا یرضی صاحبه».

    قرآن می‌گوید: اللَّه الصّمد.

    صدرا می‌گوید: همه غیر صمدها خدا هستند.

    قرآن می‌گوید: لم یلد.

    صدرا می‌گوید: او «مصدر» است.

    آیا فرق میان «مصدر» و «شی‌ء یلد» هست؟

    قرآن می‌گوید: لم یُولد.

    صدرا می‌گوید: همه یُولدها خدا هستند.

    قرآن می‌گوید: ولم یکن له کفواً احد.

    صدرا می‌گوید: وجود الآحاد ووجود کل من الاحاد عین وجود اللَّه. وانمّا الکثره للماهیات والماهیات اعتبارات. وده‌ها «اصل» دیگر. اساساً هیچ سازگاری‌ای میان حکمت متعالیه و قرآن و اهل‌بیت‌علیهم السلام وجود ندارد آنچه از آیه و حدیث در متون ارسطوئی از آن جمله اسفار و عرشیه آمده، استخدام قرآن و اهل‌بیت‌علیهم السلام است بر اهداف و مقاصد خودشان.

    می‌گویند ارسطوییان از آن جمله صدرا قرآن و حدیث را مطابق نظر خودشان تاویل می‌کنند. ای‌کاش چنین بود و در این صورت تا اندازه‌ای از بزرگی مشکل وسهمگینی اشتباه، کاسته می‌شد. آنان هرگز به تاویل بسنده نکرده‌اند بل قرآن و حدیث را زیر مهمیز استخدام گرفته و بابی انصافی کامل آن‌ها را مجبور کرده‌اند که برای‌شان خدمت کنند.

    گاهی قرآن و حدیث را بدون تاویل به عنوان مقدمه گرفته آنگاه از مقدمات قرآنی نتیجه ضد قرآنی و از مقدمات حدیثی نتیجه ضد حدیث گرفته‌اند.

    ای‌کاش حضرات راه خودشان را می‌رفتند و کاری با قرآن و حدیث نداشتند. در این «به خدمت کشیدن قرآن و حدیث» صدرا بیش از همه و فراتر از همه رفته است.

    اشتباه میان «ذهن» و «عقل»: در تکمیل این مبحث که به محور عین و ذهن می‌چرخید توجه به نکته مهم زیر لازم است: دست اندر کاران فلسفه ارسطوئی و حکمت متعالیه در مقام تعریف مقوله‌ها و شرح اصطلاحات، عقل را یک چیز و ذهن را چیز دیگر می‌دانند. امّا در موارد زیادی بطور ناخودآگاه هر تصور و توهم ذهنی را «مُدرک عقلی واقعی» می‌پندارند بدین سان حد و مرز موهوم ذهنی با شی‌ء عقلانی ذهنی از بین می‌رود و در نتیجه، این مرزشکنی شتاب می‌گیرد و مرز میان وجود ذهنی محض با وجود ذهنی‌ای که مطابق خارجی دارد را از بین می‌برد. و این مقوله روان‌شناختی در شناخت‌شناسی آنان کاملاً به چشم می‌خورد.

    برگرفته از سایت بینش نو
    دارالصادق علیه السلام

    Mostrar  
  • Responder a طلبه

    :Wink: :trenzado: :rodillo: :¡uy: :mrgreen: :jajaja: :idea: :mal: :danza: :grito de: :arco: :flecha: :enojado-: :?: :-| :-x :-o :-P :-D :-? :) :( :!: 8-O 8)

    WWW.FARDA.US © 2008-2015, Del proyecto por Farda.us Organizado por Farda.us | Todas las imágenes y los objetos son propiedad de sus respectivos propietarios