لم يتم تثبيت تطويب ضریحی لا تزال على قبر الميت له.

جرت العادة كلما شخص يموت دفن عثر عليه ميتا. وهذا تقليد جديد: خلال حياتنا للبشر، وليس لديه تاريخ طويل من قريب. في الماضي، كانوا عموماً يلهمون جثث الموتى.. أكلة لحوم البشر تقريبا لقد كان سائداً بين جميع المجتمعات البشرية. وعلاوة على ذلك فإنه يعتبر واجبا فيها، إذا اعتمدت في الظروف؛ جثث آبائهم ملتزمة لا الجماد نوع من عدم الاحترام لهم.

لدينا آدمخواری الأجداد الحكيم مع اثنين من العمل الهام المنجز: أولاً، منعوا الذبيحة من التحطم وتفشي المرض، وثانياً، قدموا جزءاً من طعامهم بهذه الطريقة.. ولذلك، خلافا للجزء الأكبر منها بالنسبة لنا المزيد من القيمة المادية والعملية من بين القتلى كانت واضحة؛ وأن الميتافيزيقيا خارق والأبعاد التي أكثر. برای درک اخلاقی بهتر آدمخواری، در نظر بگیرید که اغلب ما همین امروز هم بسیای از خویشاوندان ژنتیکی خودمان را سلاخی می کنیم و می خوریم. كل من هذه الحيوانات التي سوف نكافح من أجل تغذية الاستهلاك مع أسلافنا المشتركة. بنابر این انسانها در گذشته دستکم از این حیث به ما برتری داشتند که برای تهیه ی خوراکشان، میلیونها جاندار را سالانه شکنجه و آزار نمی دادند و تنها به لاشه ی بی جان آنها کفایت می کردند.

از حدود ده هزار سال پیش به این سو رسم دیگری هم در میان انسانها رایج شد و آن خاکسپاری مرده بود. أعمال غبور الموتى قبل تاريخ الحصول عليها تشير إلى مان القديم موقف تغيير اتجاه الذبيحة ميتة من نوع المواد والموقف من نوع من الميتافيزيقيا الدينية ومقابلات مع رؤية خارق. در گور بسیاری از این مردگان، آثاری از مواد خوراکی یا کوزه های آب یا لوازمی یافت شده که برای زندگی بعد از مرگ شخص مرده درون قبر او قرار داده می شد. حيث هذا هو الحصول على الأرجح عن القديس آدمخواری والقديس-فوج: متجذرة في الإيمان والحياة بعد الموت هو رواج وجهات النظر. از زمانی که انسانها به این نوع حیات فراطبیعی دست یافتند مرده خواری را هم فراموش کرده و مرده پرستی را جایگزین آن کردند.

شاید در میان هیچ قوم و طایفه ای به اندازه ی ایرانیان موضوع مرده پرستی و تقدس مردگان رواج نداشته باشد. جثث القتلى من الشك ينبغي دفن أو حرق أو تستهلك الأعلاف الحيوانية والبشرية القياسات الحيوية. لأن تكون الذبيحة على أرض الواقع يظل تفشي اللعب. تفاوتی ندارد که این لاشه متعلق به چه کسی باشد. لاشه ی انسانها هم دقیقا همان کارکردی را دارد که لاشه ی حیوانات دارد–یعنی تا زمانی که شخص جان دارد ارتباط او را با جهان خارج برقرار می کند و هر زمان که جان داد به سرعت فاسد می شود. هیچ شفا یا معجزه و حیاتی در لاشه ی انسانها نیست که اگر لاشه ی انسان توانایی شفای بیمار یا معجزه می داشت می توانست این معجزه را نخست در حق صاحب اولیه ی خود بجا آورد و دستکم وی به اندازه ی پست ترین اشکال حیات مادی، در جهان حضور داشته باشد.

ما ایرانیان علاوه بر مرده پرستی، سنت مرده خواری را هم کماکان ادامه دادیم. مثلا برخی سایتهای شیعه درباره خوردن خاک قبر امام حسین به عنوان خوردن بخشی از بدن او به خواننده آگاهی های مذهبی می دهند. این سنت خاک خوری احتمالا از زمان توبره کشیدن مرقد امام حسین در کربلا در سال 1802 وبدأ. در آن زمان وهابیان نه تنها بنای قبر امامان شي (علی و حسین) را بکل خراب کردند بلکه محتویات برخی قبرها را هم تخلیه کردند و تجارتی با عنوان فروش بخشی از تابوت یا کفن یا خاک قبر امام حسین از همان زمان آغاز شد. وبطبيعة الحال الخراب القبر ليس إدخال جديد والأئمة وهذا حدث مرارا وتكرارا على مر التاريخ. اليوم العديد من هذه أربعة مائة سنة بعد الآلاف من القبور وحتى ميت؛ لكن هذا الموضوع تافهة لا يجعل قادة "جمهورية إيران الإسلامية" ملايين الدولارات لا يزال يدفع 400 ألف سنة تنمية، ولا تستخدم أو الشعب الإيراني بحياتهم لزيارة من هذه المقابر للمزاد البلد.

في أسوأ الظروف الاقتصادية لإيران وعصر العديد لا تزال تعاني من مأساة الحياة زنديجان والروحي حالة العوز؛ 250 مليار دولار أمريكي تعيين هذا إعادة بناء قبور أخرى. هذا المبلغ إذا كان معاملة تكلفة صنع ضریح جديدة للأمام الشيعي اثنين وتكلفة تشييد ضريح الأمام لجمع جديدة وأخرى مرضى السرطان، كل من تكلفة بعض الأمراض وفي إيران أكثر. سيتم أنفاق الحساب ابتداء من حياة "الجمهورية الإسلامية"، فقط كم من هذه الأموال قد خصم من حياة زندجان؟