المشرف وقال أن:

كلمات اللغات التركية والفارسية المتداولة. (واللغة الإنجليزية) وتركيسثا مبالغ فيها
وفي هذا الصدد، يمكننا أن نذكر بعض المواد جيدة:

azargoshnasp.com/languages/Persian/persianmain.htm

على وجه الخصوص، إلى:

AA التدلل:

التفاعل مع اللغة الفارسية والأدب واللغة التركية والأدب
و
الفارسية المستعارة في "الأناضول التركية تيتزي أندرياس"- أورينس, 20 (1967) ص- 125-168

إيم أبليتونجسوفيكسي برسيس "تيتزي أندرياس أزيروسمانيشين"
وينر Zeitschrift الفراء العملاء من الشرق (59/60) ص- 154-200, 1963/1964

كما أنها مفيدة بالاقتران مع المادة المدمجة، ولكن تأثير اللغات الإيرانية على "أذربيجان التركية" لغة يتم إدراجها هنا:

تاسعا. عناصر إيرانية في التركية اﻷذربيجانية

الأذرية, وربما بعد الأوزبكية, باللغة التركية التي بذلت إيران أقوى الأثر – أساسا في علم الأصوات, بناء الجملة والمفردات, مورفولوجيا في أقل. الكثير من التدخل الإيراني وهذا أيضا, أن كان أقل شدة في سائر اللغات التوركية, e.g., التركية العثمانية, ولكن العديد من الميزات المحددة لأذربيجان. النفوذ الإيراني القوى عند Oghuz التركية بدأت فعلا في آسيا الوسطى. ولما كان "أذربيجان الفارسية" الإيرانية الناطقة قبل وقت طويل من الهجرة التركية, وقد كان هناك شبه شامل- وأدستراتيفي الإيرانية أثر لهجات المنطقة: البعض منهم, مثل Aynallū و Qašqāʾī (على الرغم من أن هذه تصنف أحياناً التعابير غير الأذريين), هي خاصة بقوة إيرانيزيد. وعلاوة على ذلك, لعبت الفارسية كلغة مهيمنة ثقافيا سوبيرستراتيفي – أو "السقف" – الدور الذي من الواضح حتى اليوم في جنوب أذربيجان مع افتقاره إلى التوحيد اللغوي وثنائية اللغة العامة منذ أمد بعيد.

على الرغم من المسلم به عموما النفوذ الإيراني في أذربيجان لم يتم التحقيق حتى الآن. لبحوث السليم في هذا المجال مزيد من المعلومات المطلوبة ليس فقط حول أنواع مختلفة من الأذريين، بل أيضا حول اللهجات المحلية الإيرانية لمناطق الاتصال, مثل Tati و Ṭāleši.

علم الأصوات. هناك تدخل كبير في مستوى الصوتية. على سبيل المثال, عرض جميع اللهجات اﻷذربيجانية في إيران اضطرابات فونوتاكتيك, يعزى ذلك جزئيا إلى النفوذ الإيراني. المتأثرة بشكل خاص هو الانسجام سليمة التوركية, على الرغم من أن أقل من اللغة الأوزبكية. نجد, e.g., غير متناسق, أي, لواحق ثابتة مثل-ماكس (لاحقة كلمتان): ماكس bil "معرفة,"إلخ. هذه وغيرها من الظواهر المشابهة هي عادة تفسير نتائج إيرانيزيشن, أي, توزيع الشهيرة، وميل إلى تحييد أحرف العلة وتنطق بها مركزياً. ومع ذلك, انحرافات ليست كلها من قواعد الانسجام حرف العلة "القياسية التركية" يمكن أن يعزى إلى عوامل خارجية.

استثناء آخر لنزعة فونوتاكتيك تركية المشتركة, سمعت أساسا في خطاب المثقفين, يتم تبسيط مجموعات ساكن. وهكذا, [فكر] "فكر" يسمع بدلاً من النموذج المتكامل [صدرت], إلخ.

في علم الصوتيات وهناك عدة أمثلة للنفوذ الإيراني المفترض:

فوكاليسم. ميل (يعرف أيضا باللهجات التركية "إيرانيزيد" لآسيا الوسطى) نحو نطق واجهته من أحرف العلة, e.g., التحول > (ك. فوي, 1903, p. 185). وبناء على ذلك, يتم تقديم قبل غير مستضمه أكثر كثيرا مما في التركية حتى في حي الساكنة مؤكد واشتراكه دورسو فارسية اللغة العربية والفارسية في القصير, e.g., bäxt "السعادة" (التركية باهت). قد يكون الاتجاه صالحة أيضا لأحرف العلة عالية علالة. حتى لو كان, كما هو الحال في أوزبكستان, يغور الجديد, إلخ, المسافة صوتي بين الجبهة الأولى وظهره قد تقلصت, لا يزال يحتفظ المعارضة الصوتية. (وبالمثل قد الغاغوز وكريم نطق واجهته من ï "التركية المشتركة" تحت تأثير السلافية.) في العديد من اللهجات اﻷذربيجانية, ï هو واضح مع اللسان قليلاً أكثر تقدما من التركية. ومع ذلك, هذه الظاهرة من الصعب تشخيص فيما يتعلق بالتدخل, منذ ذلك الحين ولوحظ أيضا في لغات كيبتشاك (الكازاخية, وكاراكالباكيه, والتتار). وهناك أيضا أسباب لنفترض وجود شوا محايدة في بعض اللهجات اﻷذربيجانية; M. V. ويذكر مونتيل صوت "اقتصاديون بيرو لدى l'e fermé persan,"مثل, mäne "لي,"أدى" اسمه " (بدلاً من mäni, adï; التليف الكيسي. L. جوهانسون, 1978-79).

أن الميل نحو النطق الجبهة واضح أيضا في تحول yï- > أنا- في كلمات مثل ايلان "الأفعى" (Yïlan التركية). إظهار لهجات جنوب بالاتاليزيد بشدة أشكال ك, ز ول, e.g., [Ćöć] ل kök التركية المشتركة "الجذر". وهكذا, وعلى الرغم من "الاضطرابات" نظام مصوت, الحفاظ على الترابط حنكي مقطعي الأساسية أيضا في اللهجات اﻷذربيجانية.

نهج منفتح نسبيا نطق ä الفارسية (أ). ووفقا ل. الملاحظات ل Ligeti, "voyelle هذه azéri بيلن فيات à الامتثال سراج الدين, en moins دو بيرس et en أفغانستان, à la برونونسييشن de persan المحكمة (وأحدها ou) المحلية " (1957, p. 114). في بعض اللهجات اﻷذربيجانية, كما هو الحال في أوزبكستان, منذ فترة طويلة: يتم تقريب أكثر أو أقل, e.g., [yå:د] "ذاكرة". عادة في بعض الأحيان محلها الغريبة العلة التركية إلى الفارسية أصوات مألوفة أكثر, أي, ö > س, ü > يو (M. Širäliyev, 1968, ص. 43و.), في المقاطع الأولية غير ï > يو, إلخ. أنها لا تزال مسألة مفتوحة سواء في بعض اللهجات تم الحفاظ على بقايا العلة التوركية كمية المعارضات تحت تأثير الفارسية أحرف العلة الطويلة. بينما تركي يظهر نفور ضد الفارسي آه (< aw), this diphthong occurs frequently in Azeri (as well as Turkmen) dialects. Parallel to the Persian development ow < aw, even in native Turkic words low vowels are labialized in front of a labial element: aw > آه (وكثيراً ما > س:), e.g., dowšan أو دو:Šan "أرنب" (<*taβïšγa:n, cf. Turkish tavšan). Consonantism. An Iranian feature in the consonantism is the palatalization of certain consonants (notably k, g, l) mentioned above. As in Turkman and many Anatolian dialects, there is a regular substitution of the un-Persian fortis q: initially by voicing, e.g., gal- “to remain,” guš “bird,” non-initially usually by spirantization, e.g., yaxïn “near,” yatax “bed.” (In Standard Azeri the latter change is restricted to the first syllable boundary.) Azeri, as Persian, but contrary to modern Turkish, has both [x] and [h]. There is no resistance to z (with substitution by g, as in some other Turkic languages). Initial fricative γ-, which does not occur in Turkish, is accepted to some extent, essentially in educated speech: γeyrät “zeal” (cf. Turkish gayrät), etc. The un-Turkic sound f is not only accepted in loanwords (häftä “week” against Kazakh apta), but also replaces native p in some dialects: e.g., if “thread.” (This phonetical development is also met with in Turkmen and Uzbek dialects.) Suprasegmental features. In some dialects a special intonation pattern at the end of yes/no-questions, possibly due to Iranian influence, replaces the interrogative particle mI. Morphology. Iranian derivational suffixes found in Azeri are -baz, -dan, -dar, -i, -kar, -keš, -päräst, -stan, and -xana, etc. Iranian prefixes such as bi- ~ be- and na- still play a role in word-formation. (All these elements were frequent in Ottoman Turkish but have now been largely abandoned.) The copula of the first person singular -(y)Am is usually explained as influenced by the corresponding Persian personal ending -am. Optatives like al-a-m “I (may) take” resemble in their structure the Persian subjunctive (present stem + personal endings, e.g. bar-am “I take”). The Persian perfect of the type āmada (ast) “he has come” (past participle [+ copula]) may have corroborated the use of -(U)b(dUr) as the usual perfect form among the Turks of Iran. (For the various perfect forms, see M. Širäliyev, 1967, pp. 213-20.) Sonqori, Aynallū and Qašqāʾī (possibly not classifiable as Azeri dialects) use Persian -tar as a comparative suffix, e.g., Aynallū yektär “better.” Iranian may also have influenced the aspect and temporal values, notably of the perfect forms, which function very much like the Persian perfect tense, e.g., yazmïšam “I have written.” gälibsän “you have arrived.” (For Azeri and Turkish -mIš, see L. Johanson, Aspect im Türkischen, Mainz, 1971, pp. 289f.). Syntax. The impact of Iranian on Azeri syntax is particularly clear in the structure of complex sentences, especially in the sociolects of the educated. (Note that most of the features concerned occurred more frequently in Ottoman but have been given up in modern Standard Turkish; some subsist as substandard varieties.) There is a sort of replica syntax: Imitations of Indo-European language-type subordinative constructions are used instead of Turkic, left-branching, constructions, in which the subordinated elements are more or less expanded sentence constituents, morphologically based on verbal nouns, participles, and gerunds, cf. Bilirsänmi män kimäm? “Do you know who I am?” (instead of Mänim kim olduγumu bilirsänmi?); Heč kim dinmirdi, ondan ötrü ki, hamïnïn bu išdän xäbäri var idi (Mirzä Ibrahimov) “No one said anything, because everyone knew about this affair” (instead of Hamïnïn bu išdän xäbär olduγu üčün heč kim dinmirdi). As in Ottoman and Chaghatay, Persian subordinative conjunctions, alien to Turkic sentence structure, are widely used, particularly ki, which appears as a connective device between sentences of different kinds, e.g., Görmüšäm ki, onlar xošbäxt olublar “I have seen that they have become happy” (instead of Onlarïn xošbäxt olduglarïnï görmüšäm); Bir ata ki, bu išlär ilä mäšγul olan, onun oγlu da išgüzar olar “Also the son of a father who occupies himself with these things becomes skilful” (instead of Bu išlär ilä mäšγul olan atanïn oγlu da išgüzar olar); Sizin väzifäniz budur ki, tä’lim veräsiz “It is your duty to teach” (instead of Sizin väzifeniz, tä’lim vermäkdir); Män istärdim ki, sän gälsän “I would like you to come” (instead of Sänin gälmäyini istärdim); Atasï ona pul verir ki, o gedä bilsin “His father gives him money in order that he may be able to go” (instead of O, gedä bilsin deyä, atasï ona pul verir); Kitabï ačïrdïm ki, gapï döyüldü “I was just opening the book as there was a knock at the door” (instead of Kitabï ačdïgda gapï döyüldü). Like the Iranian subjunctive the optative is often used as a sort of subordinative mood. Several conjunctions (and/or connective adverbs) of Persian origin are used even in Standard Azeri, e.g., ägär “if,” čünki “for,” gah . . . gah “now . . . now,” häm “also,” hämčinin “also,” häṛčänd “although,” härgah “if,” nä . . . nä “neither . . . nor,” näinki “not only,” yainki “or,” yaxud “or,” zira “for.” However, both these and conjunctions of Arabic origin occur frequently only in educated speech. Other frequent adverbs, modal words, and particles are bäli “yes,” bälkä “perhaps,” bäs “well,” hä “yes,” hämišä “always,” mägär “really,” etc. Lexicon. The Iranian elements in Azeri are especially numerous at the lexical level. Azeri possesses a large number of Iranian loanwords missing or rarely used in Turkish (asan “easy,” bar “fruit,” javan “young,” čäp “crooked,” girdä “round,” huš “consciousness,” kar “deaf,” köhnä “old,” küčä “street,” mis “copper,” payïz “autumn, fall,” šänbä “Saturday,” turš “sour,” etc.); idioms, e.g., xahiš ediräm “please,” güzäšt elä “excuse me,” xudahafiz “good-bye”; numerous calques in phraseology (xoš gäl- “to please,” coined on Persian xoš āmadan, etc.); morphological contaminations as tanïš ol- “to know” = tanï-, cf. Persian dāneš “knowledge.” Some indefinite pronouns are of Persian origin, e.g., hämin “the same.” här “every,” här käs “everyone,” heč “any.” It must be left to further research to sort out the different layers of elements borrowed in the course of the long Irano-Turkic symbiosis. There may be some phonetic criteria, e.g., the majhūl vowel in forms like dost “friend” (Modern Persian dūst < dōst) points to an early date of borrowing, whereas ruzi “daily bread” (cf. Persian rūzī < rōzī) is a relatively late loanword. The quantity of Iranian lexical elements differs significantly in the various forms of Azeri. Persian is more dominant in written than in spoken Azeri; the dominance is also more evident in the language of the educated. As for the innovatory vocabulary, northern Azeri often prefers Russian loanwords (e.g., vaγzal “railway station”), where southern Azeri chooses Persian ones or accepts European words through the intermediary of Persian or Turkish (e.g., istgah, gar, istasyon). Since, for several decades, there has been little, if any, cultural exchange between the two parts of Azerbaijan, the mutual intelligibility is decreasing. Whereas in Soviet Azerbaijan, the purist efforts have yielded considerable results, the Azerbaijani language of Iran, through school education and the growing influence of Persian mass media, remains very dependent upon Persian. Bibliography : As G. Doerfer remarks in “Irano-Altaistica: Turkish and Mongolian Languages of Persia and Afghanistan” (in Th. A. Sebeok, ed., Current Trends in Linguistics VI, The Hague, 1970, pp. 217-34), there are “only sporadic remarks about the influence of Iranian on the Irano-Altaic languages.” (For details, see the bibliography added to Doerfer’s article.) A basic work on Azeri of Persian Azerbaijan is K. Foy: “Azerbajğanische Studien mit einer Charakteristik des Südtürkischen,” Mitteilungen des Seminars für Orientalische Sprachen zu Berlin, Westasiatische Studien 6, 1903, pp. 126-94; 7, 1904, pp. 197-265. Important remarks are found in T. Kowalski, Sir Aurel Stein’s Sprachaufzeichnungen im Äinallu-Dialekt aus Südpersien, Kraków, 1939; L. Ligeti, “Sur la langue des Afchars d’Afghanistan,” Acta Orientalia Hungarica 7, 1957, pp. 110-56; V. Monteil, “Sur le dialecte turc de l’Azerbâydjân iranien,” JA 244, 1956, pp. 1-77. General problems of Iranian influence are treated in K. H. Menges, “Indo-European Influences on Ural-Altaic Languages,” Word 1, 1933, pp. 188-93. See also L. Johanson: “Die westoghusische Labialharmonie,” Orientalia Suecana 27-28, 1978-79, pp. 63-107 and “Reproduktion, Widerstand und Anpassung: Zur lautlichen Iranisierung im Türkischen,” in R. Schmitt and P. O. Skjærvø, eds., Studia Grammatica Iranica. Festschrift für Helmut Humbach, Munich, 1986, pp. 185-201. Y. Z. Širvani, Äräb vä fars sözläri lüγäti, Baku, 1967. A standard work on Azerbaijani dialectology is M. Širäliyev, Azärbayjan dialektologiyasïnïn äsaslarï, Baku, 1967. See also G. Windfuhr, Persian Grammar, The Hague, Paris, and New York, 1979, pp. 188-89. (L. Johanson) و مقالات زیادی در این راستا نوشته شده است. در کل میتوان گفت که زبان ترکی بر زبان فارسی چندان اثری نگذاشته است. بقول پروفسور Xavier Planhol با نقل قول از کتاب گرهاد دورفر: Xavier Planhol, "Land of Iran", Encyclopedia Iranica. "The Turks, on the other hand, posed a formidable threat: their penetration into Iranian lands was considerable, to such an extent that vast regions adapted their language. This process was all the more remarkable since, in spite of their almost uninterrupted political domination for nearly 1,000 years, the cultural influence of these rough nomads on Iran’s refined civilization remained extremely tenuous. This is demonstrated by the mediocre linguistic contribution, for which exhaustive statistical studies have been made (Doerfer). The number of Turkish or Mongol words that entered Persian, though not negligible, remained limited to 2,135, i.e., 3 percent of the vocabulary at the most. These new words are confined on the one hand to the military and political sector (titles, administration, etc.) and, on the other hand, to technical pastoral terms. The contrast with Arab influence is striking. While cultural pressure of the Arabs on Iran had been intense, they in no way infringed upon the entire Iranian territory, whereas with the Turks, whose contributions to Iranian civilization were modest, vast regions of Iranian lands were assimilated, notwithstanding the fact that resistance by the latter was ultimately victorious. Several reasons may be offered.” پان​ترکیستها ادعا میکنند که بیست هزار واژه ترکی در فارسی وجود دارد ولی هیچ دانشمندی چنین حرفی را نزده است. از میان واژگان ترکی که گرهاد دورفر شمرده است اغلب در زبان فارسی امروزی کاربرد ندارد و اغلب عنوانهای نظامی و جنگ و جنگ​افزار و لوازم کوچ​نشینی و نام​های افراد میباشند. برای نمونه اردوبیگ(فرمانده‌ی سپاه)، باشلامیشی(فرماندهی)، برغو(شیپور)، توپوز (گرز)، چرخچی (راهبردکار جنگ)، سقناق(پناهگاه)، سوباشی، سیورسات، قراول، قلیچ (شمشیر)، قورچی (سلاحدار)، کوتوال(قلعه‌دارَ)، یغلق(غارت و تاراج)، ایلغار(غارت و تاراج)، یراق(تحجیزات جنگ). کم و بیش میتوان گفت که واژگان زبان‌های تورکیک(چه زبان ترکی آذربایجان و چه زبان ترکی ترکیه) بیشتر در نظام و دیوان و لشکر زمانی کاربرد داشتند و امروز متروک گشتند. اما واژگان فارسی در ترکی در زمینه‌های گوناگون مانند دین و ادبیات و فرهنگ و هنر و تصوف و غیره وارد شدند و هنوز کاربردشان فراوانتر است. در ترکی بیست پسوند از فارسی برگرفته شده است در حالیکه فارسی یکی از این زبان گرفته است "چی" (هرچند نظریه نیز وجود دارد که این پسوند از زبانهای ایرانی به ترکی وارد گشته است و هنوز بررسی آثار عمیق سغدی و سکایی بر زبان‌های تورکیک تمام نشده است و خود نام "تورک" بنابر فرضیه‌های اخیر یک واژه‌ی سکایی(ایرانی) است). اما ترکی-آذربایجانی(و عثمانی) بیش از بیست پسوند (که واژگان ترکی نیز با ان میسازند) از فارسی گرفته است. Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze Wiener Zeitschrift fur die Kunde des Morgenlandes (59/60) pp- 154-200, 1963/1964 برای نمونه پسوندهایی که ترکی آذربایجانی از فارسی برگرفته است: یک) آباد سابیرآباد، کیروآباد، محمودآباد، جلق آباد.. دو) کی چاپکی، پولکی، دامدامکی، جانکی، سه) انه عادلانه، دوستانه، شاعرانه چهار) باز جانباز، قمارباز، حقه باز، اتباز، آشناباز، دوستباز، درنکباز، گپباز، گوشباز،لغباز، ماتریالباز،اجونباز .. پنج) چه باغچه، کلچه، سرچه، تخچه، دوشکچه، گزنچه، گلونچه، شش) دان چندان، چاجدان، گلدان، نودان، جغدان، سوددان، هفت) دار مالدار، دالاندار، حسابدار، ابریقدار، ماهسولدار، امکدار، اودار، هشت) گاه دستگاه، عبادتگاه، اردوگاه، نه) کار، گار صنعتکار، خدمتکار، پیشکار، فداکار، گناهکار ده) گیر جهانگیر، باجگیر، کفگیر، جیبگیر، یازده) گذار کارگذار، عشقگذار دوازده) خانه حبسخانه، دالیخانه، خسته خانه، چاپخانه، مهمانخانه، قهوه خانه، سودخانه، اپلیکخانه سیزده) ی آبی، قهوه ای ، خرمایی، لاژوردی، نارنجی، دارچینی، کارپیچی، مخمری، شبلیدی، چهارده) استان عربستان، ارمنستان، چلستان، داغستان، کندیستان، حبشستان، چهستان پانزده) کِش آتشکش، خطکش، گجغکش، تاجکش، کیراکش، گجدکش، پیشکش شانزده) نامه اغوزنامه، شهادتنامه، سلجوقنامه، هوپ هوپ نامه هفده) پرست آتش پرست، بت پرست، خجل پرست، منفعت پرست، وطن پرست، گجماجپرست، بازارپرستلیک، ستلپرست، گجپرست، . هیژده) شناس حقوق شناس، طبیعت شناس، ترپاقشناس،... نوزده) وری جونگول وری، حاجوری ، بیست) زاده باجزاده، شاهزاده، پشازاده، خانزاده، برگرفته از: Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze Wiener Zeitschrift fur die Kunde des Morgenlandes (59/60) pp- 154-200, 1963/1964 پس نه تنها حروف پایه برای جمله سازی بلکه پسوندهای زیادی را ترکی از فارسی گرفته است. حالا به چند کتاب دیگر بنگریم: یک) در دده قورقود حدود صد و هفتاد+ واژه فارسی است. در شهنامه دو سه تا واژه ترکی است که انها هم نام هستند و معنی خاصی در فارسی نمیدهند: قراخان، خاقان، واژگانی فارسی در دده قورقود: آدینه، آبدست، شبچراغ، شبکلاه، شاهباز، خرد، خرم، گاه، گور، نگار، ناگاه، ناکس، پاس، پاینده، ساروان، سایه بان، سرموزه، سرور، چاک، چابک، زیر و زبر، زخم، زندان، آزاد، ارزان... دو) نخستین آثار منظوم ترکی اغوزی را دولتشاه سمقرندی ذکر کرده است. حسن اغلو از خراسان است. خوب است به این شعر نگاه کنیم: آپاردى کؤنلومو بیر خوش قمر اوز٫ جانفزا دیلبر٫ نه دیلبر!؟ دیلبر-ى شاهید٫ نه شاهید!؟ شاهید-ى سرور من اؤلسم٫ سن بت-ى شنگول٫ صوراحى ائیله مه غولغول! نه غولغول!؟ غولغول-ى باده٫ نه باده!؟ باده-یى احمر باشیمدان گئچمه دى هرگیز٫ سنینله ایچدیییم باده٫ نه باده!؟ باده-یى مستى٫ نه مستى!؟ مستى-یى ساغر شها! شیرین سؤزون قیلیر٫ میصیرده هر زامان کاسید٫ نه کاسید!؟ کاسید-ى قییمت٫ نه قییمت!؟ قییمت-ى شککر توتوشمایینجا در آتش٫ بلیرمز خیصلت-ى عنبر٫ نه عنبر!؟ عنبر-ى سوزیش٫ نه سوزیش!؟ سوزیش-ى میجمر ازلده جانیم ایچینده٫ یازیلدى صورت-ى معنى ٫ نه معنى!؟ معنى-یى صورت٫ نه صورت!؟ صورت-ى دفتر حسن اوغلو سنه گرچى٫ دوعاچىدیر٫ ولى صادیق٫ نه صادیق!؟ صایدق-ى بنده٫ نه بنده!؟ بنده-یى چاکر می شود گفت که بیشتر واژگان این شعر فارسی هستند. حالا بنگرید به کهنترین نمونه های شعری که ما داریم از رودکی یا فردوسی.. هیچ کدام واژگان انبوه بیگانه نه ترکی نه تازی ندارند. اما این شعر ترکی پر از واژه فارسی است که از همان جمله اول: خوش، جانفزا، دلبر، نه، سرور، شنگول، غلغل، باده یی، هرگر، مستی، شها، شیرین، هر، زمان، آتش، سوزش، کاسد، شکر، ممجر، دقتر، بنده ، گرچه، ولی، مه، بی، چاکر، هرگز. اینجا .. ان واژگانی هم که فارسی نیستند بیشتر تازی هستند. چند تا هم یونانی هست مانند عنبر.. حالا با این وصف در این هزار و دویست سال که ما آثار ادبیات فارسی داریم هرگز یک بار نشده است که شعر فارسی انقدر واژگان ترکی داشته باشد. سه) درصد بالایی از چامه‌های ترکی شاعران معروف عثمانی مانند نسیمی و فضولی و غیره فارسی میباشد و آنچه نیز از عربی به ترکی وارد شده است اغلب از راه پارسی بوده است و واژگان عربی خود معنی پارسی گرفته و به آن زبان وارد شدند. تنها نیم‌نگاهی به دیوان‌های ترکی نسیمی و فضولی و سایر شاعران عثمانی ترکزبان برای ثابت کردن این ادعا کافی است برای نمونه: صبحدم بلبل نیاز ایدیکجه گلدی نازه گل راز عشقی در میان ایتدی آچیلدی تازه گل اولدی صحن باغدا پیدا گل افشانلارینه حاصلی دوندی چمن بزمنده آتشباز گل اویمادی بیرگون هوای بلبل شوریده یه میل ایدر دائم نسیم صبح ایله پروازه گل بیریره جمع ایله-میش اوراق ناز و شیوه-یی رشته جانندان ایتمیش بلبلون شیرازه گل گوگلره ایرگوردی باقی غلغل عشقون سنون سالمادین روی زمینه حسن ایله آوازه گل در این شعر واژگان پارسی و سپس عربی بیش از واژگان ترکی اند! یا به این عبارت فضولی، شاعر معروف ترکزبان عراقی بنگریم. برابر پارسی چند واژه نووارد در فارسی‌ تهرانی (قاشق، بشقاب..) یکی از پان​ترکیستها با تمسخر و پوزخند ادعا میکند که زبان فارسی واژه‌ای برای "بشقاب" "قاشق" و لوازم روزانه ندارد. همچنین پان‌ترکیست دیگری ادعا میکند که واژه‌ای برای تمدن برای فارسی نیست. پان‌ترکیست دیگری میگوید: « کتاب ترکها و ایران (چاپ دوم) مرکز تحقیقات مجمع دانشگاهیان آذربا یجانی (آبتام) web site: azbiltop.com/abtam چند هزار لغت با ریشه ترکی در زبان فارسی موجود است که از لغات بیش از600 لغت جزء کلمات مصطلح و روزمره است . مانند آقا خانم ،سراغ ، بشقاب ،قابلمه ،دولمه ،سنجاق ، اتاق ، من ، تخم ، دوقلو ،باتلاق ، اجاق ،آچار ،اردک ،آرزو ،سنجاق ،دگمه ،تشک ،سرمه ،فشنگ ،توپ ، تپانچه ،قاچاق ، گمرک ، اتو ، آذوقه ، اردو ، سو غات ، اوستا ، الک ، النگو ، آماج ، ایل ، بیزار ، تپه ، چکش ، چماق ، چوپان ،چنگال ، چپا ول ،چادر ،باجه ،بشگه ،بقچه ،چروک ،.......( یک هزار واژه اصیل ترکی در فارسی ،محمد صادق نائبی tribun.com/1000/1070.htm) بیان حقیقت مزایای زبان ترکی نسبت به فارسی براساس دلایل بر برتری ملت ترک بر فارس نمی شود و چنین منظوری نیز در نوشته مد نظر نیست ، بلکه هدف افشای حقایقی است که 80 سال مغرضانه جهت تحقیر ونابودی ملت ما کتمان و تحریف شده است !» البته در رابطه با بشقاق و قاشق این پان‌ترکیستها به فارسی تهران بیشتر مینگرند(و هیچ آگاهی از گویشه‌های دیگر فارسی و زبانهای ایرانی بکلی ندارند) ولی اینطور نیست که زبان فارسی معادلهای کهنتر آن را نداشته باشد. بسیاری از واژگان فارسی را نیز (مانند بیزار و اوستا و چنگار و چادر و قشنگ و آرزو و تخم و من (شباهت این با زبان ترکی من ربطی ندارد و خود این واژه برمیرگدد به پارسی باستان رجوع کنید به لغتنامه دهخدا)..) به طور اشتباه ترکی پنداشتند. بلکه فارسی تهران برخی از لغات ترکی را دارد که در سایر گویشهای فارسی و زبان‌های ایرانی دیگر نیست. اما زمانیکه ما میگوییم "فارسی"(به طور گسترده‌ترین معنی این لغت) منظور تنها فارسی تهران نیست. فارسی به طور معنی واقعی وگسترده‌ی خود، فراگیرنده‌ی لهجه‌ها فارسی(از سمرقند و دوشنبه تا درفول و جاهای دیگر خوزخستان) و حتی گویش‌های ایرانی دیگر نیز هست. برای نمونه: بشقاب=تابک٬ لب‌تخت٬ عثمانی هم واژه تابک فارسی را بکار میبرند در فرهنگ حسابی: بشقاب: دوری-تابکتابک (در ترکیه جالب است بدانید که واژه‌ی تابک که از تابه‌ی پارسی است را بکار می‌برند) بشقاب ماهواره: بازتاب‌گر بشقاب پهن: تبرک، گرباک بشقاب کشیده: دیس بشقاب بزرگ: زکنج بشقاب سفالی: سُکره بشقاب سفالی بزرگ: زُکَند بشقاب چوبی: چپین بشقاب ژرف: گردنا (gerdana) بشقاب گندم‌کوبی: گندم‌با، فروشک قاشق را در کرمانشاه چمچه میگویند. در پارسی میانه نیز کپچک میگویند که در فارسی امروزی کفچه شده‌است. در لغتنامه دهخدا نیز کپچپک پهلوی آمده است که فارسی کنونی آن کفچه است. در کردی کرمانجی (در ترکیه) همین واژه به گونه kevchi آمده است. بنابر لغتنامه دهخدا: loghatnaameh.com/dehkhodaworddetail-d29106a91f3a43c196e1545d50b7d285-fa.html کفچه . [ ک َ چ َ / چ ِ ] (اِ) چمچه . (برهان ) (فرهنگ جهانگیری ). کفگیر. کمچه . چمچه . (انجمن آرا). چمچه ٔ کلان . (غیاث ). ملعقه . (دهار). کفچ . کپچ . کپچه . کبچه . پهلوی کپچک ۞ ، طبری کچه ۞ (قاشق ). گیلکی نیز کچه ۞ (قاشق بزرگ ).(از حاشیه ٔ برهان چ معین ). در واقع پان‌ترکیستها بخاطر ترفندکاری تنها گویش فارسی تهران را در نظر دارند و به زبان/گویشهای فارسی و ایرانی دیگر توجه ندارند. چیزی در حدود طبرستان/گیلان و کرمانشاه/کردستان و تالش از یک طرف و تقریبا اغلب لهجه‌های مرکز کشور چیزی به عنوان "کچه" یا کفچه/کفجه و کمچه و غیره را بکار میبرند. در قزوین چمچه، کمچه، کپچه، در استان فارس و گیلکی: کچه، بستو. قاشق را چیبک هم گویند. علاوه بر استان فارس و گیلان، در لنکران و خراسان هم قاشق را کچه میگویند. یعنی چیزی از تالش تا استان فارس کم و بیش یک لغت برای آن وجود دارد، که آن هم در واقع باید دگرش کفچه/کپچه باشدکه در بسیاری جاهای دیگر هم استفاده میشده یا میشود. خلاصه اصل همه این پهلوی کپچک(کف+چه) است که در فارسی نوشتاری دری کفچه‌ است. پستو هم در استان فارس کاربرد دارد که شاید هم‌ریشه با لغت "پسته" باشد و این شباهت شاید برای مانندنگی هیل پسته و کفچه باشد. بسیاری از واژگانی که نام بردند نیز ریشه ترکی نداشت و یونانی/روسی/تازی بودند و نیمی هم فارسی بودند و دیگرش هم را در زبان پهلوی و فارسی کهن به آسانی میتوان برایشان جایگزین پیدا کرد. به این نکته بنگرید که واژگان ناب ایرانی برای واژگان ترکی (که تعدادشان بسیار اندک است) در فارسی موجود است و تنها در گویش تهران است که چند واژه ترکی به خاطر قاجارها در ان راه یافته است. اما اگر پان ترکها برابرهایی برای واژگان فارسی که ما میاوریم داشته باشند آن برابرها اغلب نوساخته هستند و در فرهنگ و زبان ترک وجود نداشتند. زیرا ترکی چندان اثری بر فارسی نگذاشته است (هیچی از لحاظ دستور زبانی). و فارسی خیلی بیشتر در ترکی اثر گذاشته است. تازه اگر میبینم که واژگان تازی در فارسی زیاد هستند برای اینست که اعراب دویست سال بر ایران فرمانروائی کردند. اما در برابر این، حاکمان ترک/ترکزبان هزارسال بر ایران حکومت کردند اما سیل واژگان چندین برابر از سوی فارسی به ترکی وارد گشت و این همان حرفیست که از زبان‌شناسان و تاریخ‌دانان (مانند پلانهول) نیز نقل قول کردیم. (نکته دیگر که بسیاری از این واژگان ریشه ترکی اغوزی ندارند بلکه از مغولی به اغوزی وارد گشتند. به هر رو برای انها هم معادل به آسانی پیدا می شود) حال ما برابرهای پارسی این واژگان را میاوریم. 1) اقا=سرور، کدبان، میر، بان، خانم=بانو، کدبانو، خاتون واژه خانم در ترکی از خاتون سغدی برگرفته شده است و ترکی نیست. خانم هم شاید ریشه مغولی داشته باشد. به هر رو جایگزینهای کهن ان را اوردیم. آقا هم ترکی نیست بلکه مغولی است. 2) آرزو فارسی است. برای آرزو بنگرید به کتاب ریشه شناسی ریشه‌شناسی: محمد حسن‌دوست برای همین هم در شاهنامه آمده است و هیچ سندی از ترکی کهنتر از شاهنامه نیست که چنین واژه ای را داشته باشد. برشاه مکران فرستاد و گفت که با شهریاران خرد باد جفت نگه کن که ما از کجا رفته ایم نه مستیم و بر آرزو خفته ایم. 3) اردک=بط ، مرغابی. 4) بشقاب=تابک٬ لب‌تخت٬ عثمانی هم واژه تابک فارسی را بکار میبرند این واژگان همه در زبان‌های ایرانی دیگر رایج است. بشقاب: دوری-تابکتابک (در ترکیه جالب است بدانید که واژه‌ی تابک که از تابه‌ی پارسی است را بکار می‌برند) بشقاب ماهواره: بازتاب‌گر بشقاب پهن: تبرک، گرباک بشقاب کشیده: دیس بشقاب بزرگ: زکنج بشقاب سفالی: سُکره بشقاب سفالی بزرگ: زُکَند بشقاب چوبی: چپین بشقاب ژرف: گردنا (gerdana) بشقاب گندم‌کوبی: گندم‌با، فروشک 5) قابلمه=کماجدان، آونگ، تاس (این واژه قابلمه از عثمانیها که با اروپایی ها برخورد کردند به ایران رسید) 6) گمرک این واژه یونانی است. گمرگ= این کلمه یونانی است و در فارسی همان باج است. دهخدا می‌گوید: از ریشه‌ی یونانی کوم‌مرکس یا کومرکی. دولت عثمانی این واژه را از یونانی گرفته است و کومروک کرده است 7) اتاق= این واژه از وثاق عربی می آید و از انجا به ترکی عثمانی رافته است. در فارسی برای این واژه معادل زیاد است مانند ژور، سرای، خان (در پهلوی به اتاق خان میگفتند) و به خانه میگفتند مان. برای همین اصطلاح خان و مان. 8 دوقلو=دوزاد 9) تخم این واژه فارسی است و پهلوی آن هم تُهم است. 10) باتلاق مرداب، لجنزار ، گِل آب. 11) من پارسی باستان «منا»، کردی «من»، اوستا «منه»، German: Mein name ist Ali. French: Mon nom est Ali. به نظر میرسد این واژه را ترکی از فارسی یا برگرفته یا اینکه هر دوزبان جدا از هم ضمیر شخص نخست را من خواندند. انگار ولی در ترکی باستان این واژه بن بوده است و به نظر میرسد من بخاطر نفوذ فارسی است زیرا در ترکی کهنتر و مغولی هنوز بن میگویند. 12) اجاق آتشدان، دیگدان مولوی هم بارها دل را به آتشدان (اجاق) تشبیه کرده است: چرخ را بر هم نسوزد دود آتشدان من (مولوی) 13) اتو ریشه این واژه معلوم نیست و دهخدا هم چیزی ننوشته است. بنیاد آن را ütü ترکی که خود برگرفته از üt- به چم "تاول‌زدن، به‌سان رویه‌ای سوختن یا سوزاندن" می‌باشد؛ دانسته اند. لیک می‌تواند از ōt به چم آتش و پسوند "او"‌ی پارسی گرفته شده باشد. چرا که در اتوهای ِ پیشین، ذغال به کار می‌رفت. 14) آذوقه این کله از عدوقه و غذوقه عربی به ترکی و فارسی وارد گشته. پس ترکی نیست. 15) ترکی:اردو فارسی: ارتش لشکر 16) سوغات این کله ترکی نیست بلکه مغولی است. اما پارسی این کمله: پیشکش، ره‌آورد 17) اوستا اوستا نام کتاب زردشت است. هیچ ربطی به ترکی ندارد و هیچ کتاب ریشه شناسی بیطرف هم ان را ترکی نمی داند. پهلوی ان هم هست اوستاک و پارسی ان است اوستا. اوستاک به معنی بنیاد است. 18) الک پارسی:تنگبیز، موبیز..آردبیز در گویش خراسان ماشو میگویند. .20) النگو هیچ سندی نیست که این واژه ترکی باشد. در فارسی بازوبند نیز کاربرد دارد. همچنین دست‌رنجن، دست‌آورنجن. 21) دگمه: گره، گوی، پهلوی: کولاجگ 21) سرمه این واژه پارسی است. همچنان سرمه که دخت خوبروی هم بسان گرد بردار از اوی خوب است یک متن کهن ترکی نشان بدهید و انهم کهنتر از رودکی که چنین واژه ای را داشته باشد. -- تشک اگر ترکی باشد.. باز پارسی: بستر ، فراش پهلوی ویسترک -- 22) قشنگ قشنگ= این واژه فارسی است و همان ‌خشنگ است که خوش را نیز کش در برخی از لهجه‌ها گویند و نگ که در بسیاری واژه‌ی فارسی هست: پلنگ٬ خدنگ.. اما چون تلفظ واقعی آوای «ق» در واقع شبیه «ک» است و نه «غ» این واژ را مانند کوهستان به قهستان و کزوین به قزوین.. و غیره نوشتند. در واقع اینجا هم کوش(خوش)کَش، آن را قشنگ نوشته اند. فشنگ هم ترکی نیست. «فش» و دهخدا هم ان را از فهشنگ گل فارسی میماند که فشنگ شبیه آن گل است. 23) تپانچه تفنگ کوچک را میگویند و این تنها ترکی شده واژه تفنگچه است. اگر هم منظور سیلی زدن است که همان سیلی. یا «کشیده» یا چک. «چه» یک پسوند ترکی نیست بلکه یک پسوند فارسی است. 24) قاچاق ترکی است یا مغولی؟ ربوده 25) گمرک این واژه یونانی است. گمرگ= این کلمه یونانی است و در فارسی همان باج است. دهخدا می‌گوید: از ریشه‌ی یونانی کوم‌مرکس یا کومرکی. دولت عثمانی این واژه را از یونانی گرفته است و کومروک کرده است 26) چکش این واژه فارسی است و در پهلوی هم است: 1 cakuc [ckwc | N c8akus8] hammer. 2 potk [pwtk' | N potk] sledge-hammer. پتک هم یک واژه دیگر فارسی است برای چکش های بزرگ. 27) چماق ( ترکی است یا مغولی؟) پارسی: گرز،شفت،گرز شش پر 28) چوپان این واژه از شبان پهلوی/فارسی به ترکی رفته است و چوپان گشته است. یعنی در اصل این واژه همان شبان پهلوی است. واژه چوپان هم به احتمال قوی ترکی نیست بلکه مغولی است زیرا سلسله مغولی چوپانیان در آذربایجان حکومت کردند. رامیار رمه بان. در پهلوی به کُرد هم شبان میگفتند همانطور که در طبری امروز هم به کُرد شبان میگویند. 29) چنگال عجب که اینها حتی واژه شناسی عامی را بلد نیست. از خودش نمیپرسند که آیا این واژه مربوط به چنگ فارسی است یا نه! چنگ+آل که پسوند آل به چم چنانچه است. فردوسی میگوید: چو دیوان بدیدند کوپال اوی بدرید دلشان ز چنگال اوی 30) چپاول بله واژگان یغما، چپاول، و غیره ترکی هستند. البته تاراج در فارسی میگویند: بتاراج و کشتن نیازیم دست که ما بی نیازیم و یزدان پرست 31) چادر این واژه ترکی نیست بلکه ریشه سانسکریت (هندوایرانی) دارد به چم پوشاندن. در روسی هم شاتر است و این نشانگر هندواروپایی بودن این واژه است. فردوسی: بگفت این و چادر بسر برکشید تن آسانی و خواب را برگزید اما در فارسی واژگان سایه بان نیز هست. dictionary.reference.com/search?q=chador [Urdu chdar, cover, cloth, from Persian, screen, tent, from Sanskrit chattram, screen, parasol. See chuddar.] 32) باجه: به احتمال قوی از بادهنج فارسی می آید. اما در فارسی همان دریچه و روزن و بادگیر .. هست 33) بشکه این واژه روسی است. Bocka Barrique 34) باقچه پارچه یا کسیه ای که در آن پول ریزند. همچنین به معنی پوشاک آمده است. به هر رو اگر به معنی اولی باشد که همان کیسه پول است. در ضمن پسوند «چه» هم فارسی است که به ترکی وارد گشته است. در پهلوی ایچه است. 35) چروک دو واژه است. یکی چروک که در ترکی به معنی «نان» است و فارسی آن همان نان است. دیگری واژه است که به معنی چین و شکنج و آژنگ گویند. در پاسخ به پان‌ترکیستی که نیز ادعا کرد فارسی برای "تمدن" واژه ندارد باید گفت که واژگان تازی در فارسی جزو زبان فارسی هستند. ولی خود واژه تمدن یک واژه نو میباشد که در قرن نوزدهم در ترکیه عثمانی ساخته شد. فارسی‌سره آن همان "شهریگری" است. واژه "ادب" نیز در فارسی همان ادب هست زیرا پژوهشگرانی ادب را از آداب پهلوی میدانند. در هر رو، واژه فرهنگ نیز در فارسی وجود دارد که در ترکی آن را کولتور (برگرفته از غرب) دانند. واژه دیگر "شعور" است که فارسی‌سره آن میشود همان "خرد". چنانکه می بینید واژگان کهن پارسی/پهلوی(یا در زبانهای دیگر فارسی و ایرانی) برای اندک واژگان بیگانه ترکی که در لهجه تهرانی وارد گشتند همه موجود است. اما واژگان فارسی که در ترکی کاربرد دارند در حد دستور زبان نفوذ دارند: همین٬ هر٬ هرکس٬ هیچ٬ روزی٬ اگر٬ چونکه٬ گاه گاه٬ هم٬ همچنین٬ هرچند٬ هرگاه٬ نه نه٬ نینکه٬ یااینکه٬ زیرا٬مگر٬ وگر، تا، تااینکه.. پس ترکی هیچ اثری در دستور زبان پارسی نگذاشته در حالیکه پارسی اثر شگرفتی در دستور زبان ترکی گذاشته است. واژگان زیادی از زبان پارسی به ترکی راه یافته است. شاید بهتر است بگوییم که در ادبیات ترکی جغتایی یا عثمانیان (مانند فضولی و امیر علی شیر نوائی) واژگان اصیل فارسی کم و بیش به اندازه واژگان ترکی آنهاست. چند واژه روز مره: نماز٬ روزه٬ چهارشنبه سوری٬ نوروز٬ پیاز٬ بادام٬ شلوار٬ جوراب٬ خانه٬ دیوار٬ چنگال٬ ایوان ٬ باغچه٬ دهلیز٬ چراغ٬ آینه٬ آزاد٬ کناره٬ سوزن٬ بخاری٬فرهنگ٬دوست٬ دشمن٬ آواز٬ آغاز، کفگیر، نارنجی، جشن (بایرام هم سغدی است و ترکی نیست)، و در نهایت: آذربایجان. از آنجا که سایر حرفهای پان ترکیستها نیز بر پایه هیچ سند موثقی نیست و به این نوع دروغها در بارها پاسخ داده است، خوانندگان را دعوت به مقاله های دیگر این تارنما میکنیم. azargoshnasp.net/Pasokhbehanirani/main.htm Persian loanwords in Anatolian Turkish Andreas Tietze- Oriens, 20 (1967) pp- 125-168 Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze Wiener Zeitschrift fur die Kunde des Morgenlandes (59/60) pp- 154-200, 1963/1964