לאמריקאים יש את הפתגמי: אם אתה אוהב ברווז, ברווז-כמו הליכה; קול; אם אתה נראה כמו ברווז, זה כנראה ברווז!

המשמעות של זה אומר זה, אם תראה משהו שנראה כמו אווז או ברווז של קרוב לוודאי הלווייתן או לא, הזברה זה מה שאתה חושב, זה ברווז. כמובן שזה לא מבטיח כי תוכל בהחלט להיות ברווז; לדוגמה, מישהו יכול להיות ברווז מכני כי רימית אותי, או שאין לך הבנה טובה של הסימפטומים להיות ברווז ונתן החושים שלך מפני חשד הדומיננטי הוא אותו הדבר, אבל הברווז.

מר פרחאדי זכה באוסקר בפעם השנייה, ושקע באיראנים בשמחה ובגאווה. הסיבה שהלכנו לאוסקר פרהאדי–که هیچ ربطی به ما، به عنوان یک ملت، ندارد–כל כך גאה הוא שאין לנו שום דבר אחר להתגאות בו.. למעשה, הם לא השאירו לנו שום דבר אחר להתגאות בו! بنابر این هرگاه نام یک ایرانی، یا هر چیزی که مرتبط به مقوله ایران است، به شکل مثبتی مطرح می شود ما هم به ناگاه غریق در شعف و افتخار می شویم.

בכמה סיבות, אני חושב שההוקרה החדשה שקיבלנו לא הייתה כל כך מקרית.. این افتخار جدید مصادف شد با طرح ناعادلانه ی ممنوعیت ورود اتباع ایرانی به آمریکا که با تحریم فرهادی رویه کاملا سیاسی گرفت و به شکلی شانس برنده شدن فیلم را افزایش داد. از آنجایی که جو شدید ضد ترامپ در هالیوود وجود دارد، اینکه تحریم آقای فرهادی به کسب جایزه اسکار یا دستکم ایجاد نوعی همدردی با سازنده فیلم ختم شود، جای تعجب نباید داشته باشد.

פרחאדי הוא אחד הדירקטורים הבולטים בתקשורת הידועה של הממשלה, ובמיוחד משמרות המהפכה, שאינם אוהבים את האמן, אך אינם עוצרים אותו מלהראות ולמצוא את עבודתו.. همین موضوع مخالفت با در نظر گرفتن اینکه تهیه کننده فیلم نخست برنده اسکار فرهادی خود سپاه پاسداران (בנק פסרגאד) זה היה, זה קצת יותר מסובך.

אני חושב שאנחנו חייבים את הכבוד החדש הזה לפחות במידה מסוימת לIRGC. البته این موضوع بدین معنا نیست که لزوما خود فرهادی یا عوامل فیلمش یا کسانی که جایزه را دریافت کردند، مزدور حکومتی باشند یا نباشند؛ صرفا بدین معنا است که سپاه با ابزارهایی این اقدام را مدیریت کرده و در شرایط کنونی که هجمه شدید علیه ایران بوجود آمده، توانسته امتیاز تبلیغاتی بگیرد. این موضوع استفاده از هنر یا حمایت از هنر در مقاطع خاص در میان سازمانهای اطلاعاتی دنیا پیشینه طولانی دارد، بطوری که گاه خود هنرمند هم بخشی از جریان پروپگاندا است؛ و گاه بدون اینکه رسما بخشی از آن باشد در همان راستا فعالیت می کند.

با اینحال اگر رییس جمهور جدید آمریکا تا امروز یک چیز را بخوبی اثبات کرده باشد، آن این است که برای این قبیل تبلیغات و اثرات روانی آن ارزشی قایل نیست. پیش بینی من این است که اگر لزومی به هر نوع تقابل با ایران احساس شود، اینطور تبلیغات سیاسی-هنری بیشتر از همان چند شبکه اجتماعی بردی نخواهد داشت و دستگاه حاکمه آمریکا اقدامات خود را انجام خواهد داد.