Mousavi oggi e Moussavi anni di distanza.

Alcuni più recentemente ho letto se dobbiamo opporci alla detenzione continua di Moussavi? Siamo coloro che non hanno nulla d'oro a Khomeini e Dudrift sentito: Non crediamo nel principio e nel qualificatore del sistema islamico e nell'illusione di modificarlo, si evolvono i diritti dei leader riformatori? È quando Mehdi Khazali — Una persona che dice che il principio del sistema crede — L'arresto è illegale e candidato a un trattamento non razionale ai fini dello sciopero della fame Akbar Hashemi — Che l'ultima scusa di un prigioniero è indifesa perché potrebbe essere lo stipendio più elementare per la sua vita. — Affinché scopi propagandistici di gruppo diventino scherzi, dobbiamo opporci a questa prigionia illegale o khazali con l'azione impropria e fare battute in linea con il sistema islamico per se stesso e inviare il suo legame al più alto?

چند هفته پیش، یک خبرنگار اسراییلی از جواد ظریف درباره وضعیت مجید توکلی، زندانی جنبش دانشجویی، پرسید که او در پاسخ گفت اصلا توکلی را نمی شناسد. عدم آشنایی آقای وزیر با توکلی موجی از واکنشهای اعتراضی وبلاگنویسان را دربر داشت؛ تا جایی که ظریف مجبور شد موضوع را تماما انکار کند.

Ahmad Khatami, Imam del venerdì di Teheran.

Ahmad Khatami, leader della preghiera del venerdì di Teheran, ritiene che se la Repubblica islamica risolverà la questione nucleare, l'Occidente chiederà l'uguaglianza di uomini e donne in Iran. Volontà. Accettare una richiesta così spudorata significa che Khatami e i suoi compagni hanno gli stessi diritti dei pochi collari deboli che tengono dentro per l'atto dell'accoppiamento e della riproduzione; che nessun musulmano della sharia accetterebbe uno stigma così grande..

Poiché l'uguaglianza tra uomini e donne non è l'unica richiesta illegittima e disumana dell'Occidente, di seguito elenchiamo alcuni altri suggerimenti senza onore che gli occidentali potrebbero fare alla Repubblica islamica in modo che Khatami non dimentichi di informare la Ummah islamica nella prossima preghiera del venerdì..

ابوالفضل عابدینی روزنامه نگار و عضو حزب پان ایرانیست است، که به جرم تبلیغ علیه نظام، به گذرندان دوازده سال زندان محکوم شد. اوایل او را در زندان اهواز نگهداری می کردند. در آن دوره چندین بار توسط مسئولین زندان و زندانیان تجزیه طلب عرب مورد ضرب و جرح قرار گرفت؛ تا اینکه با تلاشهای بسیار در سال 89 به زندان اوین در تهران منتقل شد.

سال گذشته اتفاقی در بند 350 اوین رخ داد که زندگی برخی زندانیان سیاسی آن بند و از جمله ابوالفضل عابدینی هم تحت الشعاع قرار گرفت. ماجرا مربوط به مرگ یک وبلاگنویس جوان از قشر زحمتکش جامعه — مانند خود ابوالفضل — است که توسط مسئولین زندان شکنجه شد و پس از آزار و اذیت فراوان او را کشتند. نام این وبلاگنویس ستار بهشتی بود و بجز وبلاگنویسی و ابراز عقایدش جرم دیگری نداشت. بهشتی شکنجه شد و زیر شکنجه رفت. بر خلاف پیشبینی قاتلین، جامعه واکنش شدیدی به این یک مورد نشان داد؛ و اگرچه در جمهوری اسلامی چیزی به نام آبرو وجود ندارد؛ قتل ستار بهشتی نهایتا به ضرر نظام تمام شد.

Quando il sistema giudiziario dell'opinione pubblica di un paese si allontana i risultati saranno catastrofici. وقتی توده ی مردم بخواهند حکم گناهکاری یا بیگناهی بدهند آنوقت هرج و مرج همه جا را می گیرد .متاسفانه اغلب هم میهنان ما از دموکراسی که صرفا یک شیوه ی حکومتی است, تعریف درستی ندارند و حد و مرزش را هم نمی شناسند. اغلب تصورشان بر این است که اگر عموم مردم بر تصمیمی اجماع داشتند آنوقت حتما آن تصمیم مشروعیت پیدا می کند چون نشات گرفته از اصول دموکراتیک است. بر خلاف باور این گروه، دستگاه داوری در هر کشور باید کاملا مستقل بوده و گردانندگان آن هم افراد مستقل با صلاحیتهای لازم شغلی باشند و همینطور تنها در صورتی میتوان عملکرد چنین نهادی را توجیه نمود که در تصمیم گیریها به کل از هر نوع فشاری چه از جانب مراکز قدرت و چه افکار عمومی بدور بماند.

همه ی ما می دانیم که دستگاه قضایی کشور ما در مواجه با فعالین سیاسی چنین وضعی را ندارد؛ احکام غیر عادلانه ای که برای زندانیان می دهند؛ حکمهای حبس و اعدام که برای سیاسیون صادر کردند؛ همه وهمه افکار عمومی را به وضعیت محاکمات قضایی حساس کرده است. از طرف دیگر ما مردمی هستیم که دستکم بیش از دیگر ملتها در مواجه با رویدادها احساسی برخورد می کنیم و به پیامدهای رفتارهای غیر عقلانی خود پروا نداریم و از آن بدتر از گذشته خودمان عبرت نمیگیریم تمام آنچه که دستکم در طول یکصد سال گذشته بر سرمان آمده ناشی از همین برخوردهای احساسی و عدم عقلانیت در بزنگاههای تاریخی است.امروز هم متاسفانه به یکی از همان مقاطع حساس رسیدیم .شرایط داخلی میهمنمان هر روز بدتر می شود هر روز زیر تیغ تهدیدات جدید خارجی قرار می گیریم و هنوز هم احتمال حمله ی نظامی به وجود دارد ,خطر فروپاشی و تجزیه از جانب گروههای داخلی با حمایت بیگانگان ,کشور را تهدید می کند و به طور کلی در یکی از بدترین دوران تاریخی خودمان هستیم.