הצהרותיו האחרונות של ח'אמנהאי בתקשורת האיראנית אמר שר כי בקרוב כל המטרות להגיע, המהפכה של העם האיראני הוא שכמה מאות פעמים אמצעי האחסון לפני המהפכה בזמנו של המהפכה, והישגים בתקופה שלפני המהפכה בעיקרון שם אינה הישג הרבה.

לעומת הראיון של המלך בא bkhaterm. הראיון 13 דקות הבאות:27 לראות מה יהיה למלך האנגלי כתב כבוד אומר כי בעולם הבא עשר שנים למצב הנוכחי באיראן יגיע למדינה שלך, עשרים וחמש שנה היא אחת המדינות חמש העולם העשיר. מה תענוג וכבוד בפניו כאשר אומרים את מערכות גל מילים. ועבודת הפולחן ایراندوستی של המולדת יכולה להיות אחת את המשפט הזה הרגיש. יש למישהו עם סטטיסטיקות עבודה יודע כי איראן הגיעה הצמיחה הכלכלית הגבוהה ביותר בעולם, עד כמה המילים הללו היה אתר האמת והצדק.

 

| הנגן הפתוח בחלון חדש

ב. The Shah

Personality

“The Shah has vivacity, imagination, and wit, tempered with a deep sense of personal dignity and an almost mystical feeling of his mission and duty to Iran. . . The Shah identifies himself strongly with the Iranian Army, considering himself a qualified strategist and tactician. Devoting a great deal of his private fortune on charities, his popularity is now much greater than at his accession. Were he to make himself absolute dictator on the model of his father, the Iranian people . . . would acquiesce, but his attachment to democratic principles prevents such a step” (NIS).3

شخصیت:
شاه دارای سرزندگی و چالاکی، بداعت و فراست است با عزت نفس زیاد که احساس تعهد و وظیفه بسیار عمیقی نسبت به ایران دارد. شاه خودش را به ارتش نزدیک احساس می کند و خود را یک استراتژیست می داند. بخش بزرگی از دارایی های شاه صرف امور خیریه می شود. محبوبیت او امروز خیلی بیشتر از زمانی است که به سلطنت رسید. اگر او می خواست مانند پدرش یک دیکتاتور مطلق شود مردم ایران رضایت می دادند، اما باور او به اصول دموکراتیک مانع از این اقدام شده.

دوستانی که من را می شناسند و در این سالها مطلب من را خوانده اند کمابیش آگاهند که من هیچگاه سلطنت طلب نبودم؛ بعکس همواره از محمدرضا شاه انتقاد کردم؛ اما حرف راست و حرف حق را هم باید گفت.

حالا این آمارها را در سال ۲۰۱۵ درباره بیچاره ترین ممالک جهان نگاه کنید:

این اطلاعات که توسط استیو هنکی، استاد اقتصاد دانشگاه جانز هاپکینز جمع آوری شده رتبه کشورها را بر اساس نرخ بدبختی (misery) نشان می دهد. نرخ بدبختی از مجموع تورم، نرخ بیکاری و نرخ سود بدست می آید و همانطور که معلوم است ایران پنجم است. پانزده سال پس از زمانی که قرار بود ما پنجمین کشور ثروتمند جهان باشیم، پنجمین کشور بدبخت جهان شدیم. چرا علی خامنه ای و مجموعه دستگاه حکومتی ایران خجالت نمی کشند؟