مدتی بود در نظر داشتم مختصری پیرامون رسانه های دیداری- شنیداری بیگانه و خطرات ناشی از انحصارات پدید آمده در عرصه ی اطلاع رسانی بنویسم تا اینکه دیروز به مقاله ای از رادیو زمانه برخوردم که در آن اتهامات کذب و غیر واقعی به «حزب پان ایرانیست » نسبت داده شده بود و لذا در ادامه ی این نوشته می کوشم ضمن تحلیل مختصری از وضعیت رسانه ای موجود ,به اتهامات مطرح شده توسط این رسانه ی هلندی پاسخ دهم.

شاید روزی که بنگاه سخن پراکنی ملکه, «بی بی سی » شروع به پخش برنامه تلویزیونی کرد, کمتر کسی حدس می زد در کوتاه زمانی تبدیل به یکی از پر مخاطب ترین رسانه های فارسی زبان شود. هیچکس نمی تواند بدنامی و نقش برجسته ی بی بی سی را در شکل گیری تحولات عمدتا مخرب چند دهه ی گذشته ی میهنمان علی الخصوص وقوع انقلاب اسلامی نادیده بگیرد; اما همان مردمی که بخوبی این موارد را مطرح کرده , بر روی این حوادث انگشت می گذارند ,مخاطبین اصلی این برنامه ها هستند و یکبار دیگر به ما یاد آوری می کنند رسانه هایی مانند بی بی سی با ریسک میلیونها پاوند (و آنهم نه قطعا از سر خیرخواهی ) سرمایه گذاری برای ساخت برنامه های فارسی , رفتار جامعه ی ایرانی را بسیار دقیق تر از ایرانیان می شناسند. همین موضوع با در نظر گرفتن جای خالی رسانه های مستقل داخلی نوعی وضعیت انحصار رسانه ای را برای این بنگاهها ایجاد کرده و در مواقع لزوم می تواند امکان سو استفاد ی آنها را در جهت اهداف و اغراض سیاسی دولتهای مطبوعشان فراهم کند.