张贴的评论: "有上帝吗？ 作者: a. ashrafi noshngh.

يكي از افراد احمقي كه از دين سواستفاده كرده و نهايت فحاشي را عليه ايران روا داشته پانترك احمقي به نام حسين محمدزاده صديق ملقب به دوزگون بوده
نوشته ای در افشای شخصیت خائنانه ی حسین صدیق (多兹贡) نويسنده احمد اشرفي نوشنق

حسين محمدزاده صديق جاعل پانترك احمق و فحاش به اقوام ايراني- تجزيه طلب و پانترك احمقي كه با رياكاري خود را مذهبي نشان مي دهد اما در واقع نوكر كمونيست ها و لاييك ها و فاشيست هاي پانترك گرگهاي خاكستري بوزقوردي است. اين احمق بيسوادترين و خنگ ترين فرد روي كره زمين است. پانترك احمق بجنوردي به اسم اسماعيل سالاريان با نام مستعار شيروانلي و عيسي مجيدي اردبيلي نقش عمده اي در ترويج افكار نژادپرستانه اين پانترك احمق ايفا مي كند.

نويسنده: a. ashrafi noshngh
نخستين حركتهاي شوروي در ايران

اولين اظهار نظرهاي عمومي و قابل توجه در مورد تحولات پس از دوران پهلوي در ايران در مقاله‌اي بقلم ميرزا ابراهيم‌اُف تحت عنون «تجديد حيات در جنوب» (5) عنوان شد. اگرچه مقاله مذكور در نشريه ماهيانه متعلق به اتحاديه نويسندگان آذربايجان به چاپ رسيد وليكن روشن بود كه گردآوري مطالب اين مقاله را دستياران ميرزا ابراهيم‌اُف در بخش زبان و ادبيات آذري جنوب از انستيتو ادبيات نظامي (منتسب به شاعر ايراني‌ـ م) بعهده داشته‌اند. در اين مقاله به اظهار نظرهاي بسياري اشاره شده است كه از نشريات آذري ايران در دوران پس از پهلوي انتخاب شده‌اند، اظهارات مذكور وجود نوعي احساسات ناسيوناليستي قوي و تمايل سياسي شديد را نسبت به برخورداري از يك خود مختاري فرهنگي و سياسي در يك چارچوب ايراني آشكار مي‌سازد. با توجه به ماهيت منابع تهيه كننده اين مقاله، اينكه در بسياري از نقل قول‌هاي عنوان شده در مقاله ميرزا ابراهيم‌اُف، از اصلاحاتي استفاده شده كه شديداً رنگ و بوي شوروي را دارد، چندان دور از انتظار نمي‌نمايد. ميرزا ابراهيم‌اُف اين مطلب را با خوانندگان مطبوعات آذري شوروي، اينگونه در ميان مي‌گذارد:

آذربايجاني‌ها، مانند ديگر مردم ايران با مشاهده نوري در افق انقلاب، پس از پشت سر گذاردن يك شب تار طولاني و يك دوران پنجاه‌ ساله استبداد، اولين گامهاي مسرّت‌انگيز را در راه اعتلاي آموزشي، فرهنگي، معنوي و اجتماعي خود برداشته‌اند. آمال و آرزوهاي مردم كه براي مدتها سركوب شده بود شكوفا شده و بالاتر از همه اينكه، اين آرزوها، در قطعات نغز ادبي متجلي شده‌اند(a. ashrafi noshngh).

بسياري از آثار نظم و نثر نقل شده در اين مقاله، كه بعنوان نمونه‌هاي مؤيد بيداري ملي آذري در ايران آورده شده است، قبل از وقوع انقلاب ايران به رشته تحرير در آمده‌اند، لذا مشاهده مي‌شود كه در اين آثار از اعتراض در مورد سركوب و آزار ملي در حكومت پهلوي و از طرف ديگر تمجيد از محسنات زبان آذري، بسيار صحبت شده است. اين مطالب در زمان حكومت شاه به چاپ نرسده بود و فقط از سال 1979 به بعد بود كه در معرض افكار عمومي گذاشته شد. اما طبقه روشنفكر وابسته به جامعه ادبي آذري ايران كه از جايگاه امني در آذربايجان شوروي برخوردر شده بودند، از سال 1948، به اين موضوعات مي‌پرداخته‌اند.

منتقدين ادبي شوروي هم با اشاره به همين نكته ادعا مي‌كنند كه، عليرغم عدم انتشار ادبيات آذري ايران در سالهاي قبل از 1979، ادبيات آذري شوروي و ايران، در دوران پس از جنگ (جهاني دوم‌ـ م) به موازات يكديگر در مسير تحولات گام برداشته‌اند. اهميت سياسي اين تطابق و موازات ادبي، به گونه‌اي خاص تفسير مي‌شد، دال بر اينكه، هنوز در ايران گروهي از نويسندگان آذري هستند كه از خط مشي «مجمع شعراي جعفر خندان» پيروي مي‌كنند، لازم به ذكر است مجمع مذكور در سال 1944، توسط روزنامه آذري زبان وطن يولوندا در تبريز تشكيل شده بود. مفهوم ضمني چنين وضعيتي اين بود كه در ايران، آذري‌هائي هستند كه جهت نيل به خود مختاري ملي، چندان هم بي‌ميل به همكاري با هموطنانشان در شوروي نيستند.

در رسانه‌هاي آذري شوروي، راجع به اين مسئله كه مواضع اتخاذ شده توسط نويسندگان آذري ايراني خيلي شبيه به مواضع مورد حمايت شوروي‌هاست، بسيار صحبت شده است. بطور مثال گفته شده است كه شخصي بنام ام.‌اي.‌ياشار در يك نشريه آذري زبان كه در سال 1979 در تهران منتشر شده اظهار داشته است كه «ميهن‌پرستان متعصب بورژوا‌ـ فئودال» زمان پهلوي، وضعيتي را ايجاد كرده بودند كه در آن «مردم آذربايجان از زبان مادري، ويژگي‌هاي بومي، خودآگاهي ملي و فرهنگ خود محروم شده بودند» و نتيجتاً «فعاليت‌ها و مهارت‌هاي آنان مضمحل شده و از بين رفت، چرا كه آنها نمي‌توانستند، يك مسير تكاملي سالم را دنبال كنند و ديگر اينكه بهترين خصايص انساني آنها به باد تمسخر گرفته شد». 这样的评论，只是容易，这是管理在苏联的阿塞拜疆，但没有任何改变由桑索里的政治官员，它给. 一般调查的显著特征之一 (6) «مسئله جنوب» توسط شوروي، بهره‌گيري از نقل قول‌هائي كاملاً انتخاب شده از رسانه‌هاي آذري ايران در دوران پس از حكومت پهلوي بوده است.

يكي از نمونه‌هايي كه گوياي بذل توجه شوروي به اين مسئله است، طرز برخورد اين كشور با مباحثاتي بود كه راجع به تشكيل «انجمن شعرا و نويسندگان آذربايجان» در ايران، صورت مي‌گرفت. ماهنامه ادبي آذري زبان شوروي طي گزارشي، خوانندگان خود را مخاطب قرار مي‌دهد و مي‌گويد «طبق مطالب مندرج در نشريات ايران» و اطلاعات رسيده، حسين دوزغون، سردبير نشريه ادبي آذري، كه يولداش «رفيق» نام دارد و طرفدار شورويست، خواستار تشكيل يك گردهمايي شده تا تشكيل سازماني را براي نويسندگان آذري ايران به بحث بگذارد. به پيشنهاد وي، از جمله مسائلي كه مي‌بايست مورد بحث قرار مي‌گرفتند عبارت بود از: تشكيل يك انجمن شعرا و نويسندگان كه «با ديگر نويسندگان و سازمانهاي ترقي‌خواه جهان ارتباط برقرار كند»، دفاع از «افتخار ميراث مليمان كه توسط رژيم پهلوي نابود شده است»، گسترش مفهوم «طبقه كارگر و زحمتكش، در بين مردم، در عين حالي كه «از هرگونه راه حل ناسيوناليستي و يا تعصب‌آميز اجتناب كنيم»، تهيه «كتابهاي درسي به زبان مادري براي سال تحصيلي آينده»، آشنا ساختن نسل جوان با «ميراث افتخارآفرين آموزشي و ادبيمان»، و مطلع ساختن «روزنامه‌هاي فارسي زبان تهران از برنامه‌هاي اصلي انجمن‌مان».

علاوه بر اين دوزغون درخواست‌هاي سياسي عمومي ديگري را هم مطرح كرد، از جمله اينكه «انجمن‌هاي ايالتي و ولايتي پيش‌بيني شده در دوران مشروطيت به شكلي مترقي‌تر و پيشرفته‌تر» احياء شوند و ديگر اينكه «دولت به آذربايجان خودمختاري اعطاء كند».

اما عليرغم ماهيت سياسي پيشنهادات دوزغون، تبادل نظرها، و بحث‌هاي بعدي، تقريباً منحصر مي‌شد به صحبت در حول و حوش زبان، و نقشي كه زبان ادبي آذربايجان شوروي بايد در احياء زبان آذري در ايران ايفاء كند. اما مسئله زبان مشكلات فراوان به همراه داشت: اولاً، در زبان آذري شوروي نوعي الفباي اصلاح شده سيريليك (7) بكار مي‌رفت در حالي كه الفباي مورد استفاده زبان آذري ايران، از نوعي عربي اصلاح شده بود، ثانياً، در زبان آذري شوروي اصلاحات زباني بسياري صورت گرفته بود، در حالي كه زبان آذري ايراني از حدود 35 سال پيش ممنوع شده بود، كه اين مسئله از متحول شدن آن (بصورتي كنترل شده) جلوگيري كرده بود، ثالثاً، زبان ادبي آذربايجان شوروي، عمدتاً با لهجه باكوئي مطابقت داشت كه از نظر آواشناسي و تا حدي دستور زباني متفاوت با زبان رايج در تبريز بود، نهايتاً اينكه زبان آذربايجان شوروي پيوندي تاگسستني با كمونيسم داشت. از طرف ديگر محققين آذري، از قرن نوزدهم چنين احساسي مي‌كرده‌اند كه الفباي عربي، مانعي بر سر راه يادگيري و با سواد شدن است علاوه بر اين تمامي لغتنامه‌ها، كتابهاي دستور زبان و كتابهاي درسي موجود به زبان آذري شوروي نوشته شده بود و ديگر اينكه آذربايجان شوروي هم آماده ارائه هرگونه كمكي، در اين زمينه بود. شوروي‌ها كه متقاعد شده بودند، هرچه در آذربايجان ايران بحث بيشتري در مورد زبان صورت گيرد، خودآگاهي ملي آذري هم به همان ميزان از تحول بيشتري برخوردار خواهد شد، و همچنين دو آذربايجان بيشتر به هم نزديك خواهند شد، لذا در نوشته‌ها و برنامه‌هاي راديوئي خود كه براي ايران پخش مي‌شد، زبان را كانون توجهات خود قرار مي‌دادند.

بسياري از ابعاد اطلاعيه (مرامنامه) دوزغون كه طي آن خواستار ايجاد تحولات سياسي و فرهنگي شده بود، در خواسته‌هاي عنوان شده از سوي انجمن آذربايجان (غير ماركسيست) هم منعكس بود، انجمن ياد شده هم خواستار خودمختاري در زمينه فرهنگ، زبان و سياست شده بود. وليكن نتيجه‌گيري نهايي اين بود كه زبان مقوله‌ايست كه تقريباً تمامي آذري‌هاي ايران، بدون توجه به تمايلات شخصي سياسي مذهبي‌شان، مي‌توانند در مورد آن اتفاق نظر داشته باشند. ميرزا ابراهيم‌اُف به مطلبي اشاره مي‌كند به نقل از يك «نامه به سردبير» كه در يكي از مجلات سياسي آذري زبان ايران به چاپ رسيده است و طي آن نويسنده نامه مدعي شده است كه مخالفت با زبان آذري در ايران «حركتي بوده، از جانب كساني كه، مي‌خواسته‌اند با اعمال زور ما را به زبان و فرهنگ خود پايبند كنند كه در واقع اين يك تمرد شيطاني است در مقابل خواست خداوند». لذا وجود اين پشتيباني مردمي و همگاني از زبان آذري در ايران، امتياز تبليغاتي عمده‌اي براي شوروي‌ها فراهم مي‌آورد.

علاوه بر تعداد زيادي از مقالات و رساله‌هاي تحقيقاتي كه در مورد مشكلات زبان در آذربايجان ايران نوشته شده است، در سال 1979 دو تن از شعراي آذري شوروي، به نامهاي بختيار وهاب‌زاده و علي آقا‌كورچي‌لي، در اين زمينه به نظرخواهي از دانشجويان آذري ايراني مقيم انگلستان پرداخته و نقطه نظرهاي آنان در رابطه با آرزوهائي كه براي آينده آذربايجان ايران دارند را جويا شده‌اند. وهاب‌زاده در همان سال شعري از خود به نام «زبان مادري» را از راديو باكو براي آذري‌هاي ايران قرائت كرد، كه گويا صداي وي را در ايران روي نوار ضبط كرده و سپس متن شعرش را هم در يك روزنامه آذري زبان تهران به چاپ رساندند. هنگامي كه شعر مذكور براي آگاهي خوانندگان (مطبوعات) شوروي به چاپ رسيد، وهاب‌زاده اظهار داشت، كه وي براي سرودن اين شعر از نامه‌اي الهام گرفته كه از آذربايجان ايران برايش فرستاده شده است، بدين مضمون كه: «من هم يكي از شماها، يعني آذري هستم ولي متأسفانه زبان مادريم را نمي‌دانم. لطفاً كتابي برايم بفرستيد تا بتوانم زبانم را بياموزم».

همزمان با انتشار شعر وهاب‌زاده در يكي از مجلات شوروي، مقاله ديگري در همان مجله به چاپ رسيد، حاكي از آنكه به همت بخش زبان و ادبيات آذري جنوب‌ـ كه رياست آن بعهده ميرزا ابراهيم‌اُف است‌ـ تعداد زيادي كتاب جمع‌آوري و به آذربايجان ايران فرستاده مي‌شود.[1]

با شروع جنگ تحميلي و شرايط به وجود آمده نشريات و كانون‌هاي حزب توده يكي پس از ديگري تعطيل شد. در اين سالها نشرياتي چون «يولداش»؛ «انقلاب يولوندا»؛ «آزادليق»؛ «يني يول» توسط اين جريان انتشار مي‌يافت كه يكي پس از ديگري تعطيل گرديد.

احياي قوميت‌گرايي بعد از پايان جنگ، پس از پايان دفاع مقدس به ويژه از سالهاي 1370، 1371 همين جريان با رويكردي فرهنگي وارد دانشگاهها گرديد. وجود خلأهايي چون عدم اشراف مسئولين به مسايل قومي در سطوح مختلف و فقدان رشته زبان و ادبيات تركي در دانشگاهها بهترين فرصت‌ را براي اين جريان به وجود آورد تا به بهانه زبان مادري فعاليت‌هاي خود را بسط دهند. آشنايي با فعاليت‌هاي يكي از فعالان اين عرضه آن هم با سوابق توده‌اي ماركسيستي مي‌تواند گوياي بسياري از واقعيت‌ها باشد.

مهمترين فعال پان‌تركيستي در ايران

از فعالان نژاد پرستي افرادي مثل زهتابي، جواد هيأت، دوزگون، داشقن، بهزاد بهزادي، عليرضا صرافي، و افراد ديگري بهرام آجيرلو، مرتضي مجدفر (از دست‌اندركاران روزنامه همشهري)، رضا همراز، حيدر شادي، عيسي نظري و عده‌اي ديگر مي‌توان نام برد. با اين حال در بين اين عده حسين دوزگون جايگاه مهمي دارد كه نگاهي به فعاليت‌هاي گسترده وي براي ريشه‌يابي بسترهاي ذهني كنوني لازم و ضروري است.

دوزگون از فعالان كمونيستي قبل از انقلاب است كه به همين اتهام دستگير و مدتي نيز زنداني گرديده است. پس از پيروزي انقلاب اسلامي نخست نشريه يولداش «رفيق» را با تبليغ مرام كمونيستي منتشر نمود. اين نشريه يكي از سوابق مهم جريان پان‌تركيستي ماركيستي در ايران نيز به حساب مي‌آيد. در پي اهانت‌هاي مكرر به روحانيت و رهبر كبير انقلاب اسلامي در قالب كاريكاتور با شكايت مردم متدين اين نشريه توقيف گرديد.

توجه داريد كه مقاله طوري تنظيم شده كه قابليت چاپ داشته باشد و ممكن است با همه ان موافق نباشيد

احمد اشرفي نوشنق همینطور نوشت:

艾哈迈德·阿什拉菲·诺尚克的其他观点