محمد جواد ظریف و لوران فابیوس.

توافقنامه اتمی جمهوری اسلامی و کشورهای غربی تحت شرایطی امضا شده که دو طرف معاهده خود را پیروز آن دانستند. غربی ها از بابت اینکه بدون حمله ی نظامی جلوی دستیابی ایران به تسلیحات اتمی را گرفتند، شادمانند و جمهوری اسلامی هم مسرور است که برنامه ی اتمی اش تماما برچیده نشده، بخشی از دارایی هایش آزاد شده و تاسیسات هسته ای اش هم کماکان برجای می ماند. اما بازندگان و برندگان واقعی این توافق چه کسانی هستند؟

بطور کلی غرب به رهبری آمریکا را باید بزرگترین برنده این توافق دانست. غربی ها هیچ امتیاز واقعی به ایران ندادند؛ مگر امتیازاتی که همه ی کشورهای جهان بطور طبیعی از آن برخوردارند–مانند حق دسترسی به دارایی های ملی یا تجارت خارجی. و در ازای چیزی که ندادند؛ امتیازات بزرگی دریافت کردند که از جمله آنها دسترسی مستمر به تمام تاسیسات اتمی ایران فراتر از پروتکل های ان پی تی، تعلیق پیشرفت در برنامه اتمی و از بین بردن دخایر اورانیوم بیست درصد ایران است–که بالقوه می توانست به ساخت سلاح اتمی منجر شود. همه ی این دستاوردها بدون شلیک حتی یک گلوله و با کمترین هزینه بدست آمده.

موشه یعلون. تصویر از جورسلم پست.

مقاله ای در سایت جورسلم پست (اورشلیم پست) Publié که از قول موشه یعلون، وزیر دفاع اسراییل، می نویسد: «ایران را مجبور کنید میان [برنامه] اتمی و ادامه ی حیاتش یکی را انتخاب کند.»

در این مطلب از قول یعلون — که به تازگی به سمت وزیر دفاع اسراییل برگزیده شده — چنین آمده: «کشورهای غربی باید فشارهای عمده بر ایران را افزایش دهند تا ایران را به شرایطی برساند که مجبور شود میان زنده ماندن و داشتن بمب اتم یکی را انتخاب کند.»