Muhammed Cevad Zarif ve Laurent Fabius.

İslam Cumhuriyeti ve Batılı ülkelerin nükleer anlaşması, antlaşmanın iki tarafının galip geldiğinin şartları altında imzalanmıştır.. Batı'da, İran'ı askeri bir saldırı olmaksızın nükleer silahlara teslim etmek için, İslam Cumhuriyeti hala nükleer programının tamamen söküldüğü, serbest varlıklarının bir parçası olduğu ve nükleer tesislerinin olduğu bir gerçektir.. Ama kaybedenler ve bu anlaşmanın gerçek kazananlar nelerdir?

Genel olarak, Amerika'nın liderliği bu anlaşmanın en büyük galibi olarak kabul edilmelidir. Batı'nın İran'a karşı gerçek bir noktası yoktu;–Ulusal varlıklara veya dış ticarete erişim hakkı gibi. Ve bir şey karşılığında, İran'ın nükleer tesislerine DNS protokollerinin ötesinde ki tüm nükleer tesislerine sürekli erişim, nükleer programdaki ilerlemenin geliştirilmesi ve İran'daki yüzde 20 uranyumun yok edilmesi gibi büyük ayrıcalıklar elde ettiler.–Bu da potansiyel olarak nükleer bir silahın yapımına yol açabilir.. Tüm bu başarılar tek bir kurşun bile atmadan ve en düşük maliyetle elde edilmiştir..

جمهوری اسلامی بزرگترین بازنده توافق هسته ای است. در طول یک دهه، ایران صدها میلیارد دلار هزینه برای پیشبرد برنامه هسته ای خود پرداخته. این هزینه ها بخشی از بابت خرید لوازم و مایحتاج برنامه اتمی از بازار سیاه ایجاد شده؛ بخش بزرگی ضررهای هنگفت مالی تحریم های اقتصادی و رویارویی با غرب است و بخش بزرگتری هم حاصل عدم سرمایه گذاری و عقب ماندگی در بخش های مختلف صنعتی است. جمهوری اسلامی هدف خود از برنامه ی هسته ای را تولید انرژی اتمی تشریح کرده؛ در صورتی که ما می دانیم انرژی که با چنین هزینه ی هنگفتی تولید شود، هیچ توجیه عقلانی و اقتصادی ندارد.

دوستداران روحانی و ظریف در فرودگاه.

از طرف دیگر با متوقف کردن پیشرفت در برنامه اتمی، محدود کردن حجم اورانیوم غنی شده پنج درصدی و تسلیم تمام ذخیره ی بیست درصدی، ایران به هدف اتمی اعلام نشده خود یا همان ساخت سلاح هسته ای هم نرسیده و نخواهد رسید. ادامه ی وضع کنونی، با عنوان آستانه ی اتمی، هم سود چندانی برای کشوری مانند ایران نخواهد داشت؛ چون آن اندازه حساسیت بر روی ایران زیاد است که عملا هیچگاه امکان اینکه بتواند به سرعت از ان پی تی خارج شود و سلاح اتمی بسازد، را نخواهد داشت. مع الوصف پرسشی که کماکان برجای می ماند اینکه میلیاردها دلار ضرر و زیان اقتصادی ملت ایران در طول سالهای گذشته، نهایتا چه منفعت اقتصادی یا نظامی برای ملت یا حتی مجموعه حاکمیت در برداشته؟ در پاسخ باید گفت هیچ! هیچ مزیتی در ازای برنامه اتمی برای رژیم ایران یا ملت ایران ایجاد نشده. برخی استدلال می کنند که توافق هسته ای به محکم شدن پایه های رژیم می انجامد و رژیم از این حیث منتفع می شود. این گروه همان کسانی هستند که ادعا می کردند تحریمهای اقتصادی به سقوط رژیم منجر می شود. در صوتی که ما از سابقه تحریم های اقتصادی می دانیم که نه تنها در هیچ کشوری گسترش تحریمها به سقوط نظامهای سیاسی منجر نشده بلکه فقیرتر شدن مردم و افزایش تهدیدهای خارجی به تقویت آن نظامها هم کمک کرده. ادامه ی وضع کنونی و اعمال تحریمهای بیشتر هم می توانست ایران را منزوی تر و دست رقبای ایران–مانند اسراییل و عربستان– را در مواجه منطقه ای با رژیم ایران بازتر کند؛ اما نهایتا تغییری در شرایط داخلی نظام ایجاد نمی کرد. اسراییل و عربستان از بابت توافقنامه اخیر ابراز ناراحتی کردند؛ اما این ناراحتی نه به واسطه عدم تعلیق برنامه اتمی ایران؛ که به سبب فروکاستن از تنش میان ایران و غرب است که ادامه آن می توانست بیش از این هم منافع مادی و نظامی آنها را تامین کند.

بیش از یک دهه جمهوری اسلامی ایران را با بزرگترین قدرتهای بزرگ رو در رو کرد؛ ظالمانه ترین تحریمهای تاریخ جهان را به جان ملت خرید و بحرانهای عظیم اقتصادی و اجتماعی در داخل کشور ایجاد کرد، تا امروز برای بدست آوردن یک هیچ بزرگ ابراز پیروزی کند. ایرانیان از بابت تمام هزینه هایی که در طول سالهای گذشته پرداختند؛ چیزی بدست نخواهند آورد. برنامه اتمی ایران از همان روز اول هم قرار نبود برای ملت بهره ای داشته باشد. اما اگر آنچه را که از دست دادیم را با آنچه می توانستیم در صورت ادامه ی روند کنونی از دست بدهیم، مقایسه کنیم؛ متوجه خواهیم شد که توافق هسته ای ژنو با جلوگیری از خطر حمله نظامی بیگانه، فروپاشی اقتصادی، فقر مطلق، امکان وقوع جنگ داخلی با حمایت بیگانگان از گروههای مذهبگرا و قومگرای مسلح در کشور، و نهایتا انزوای گسترده بین المللی، پیروزی بزرگی هم برای ملت ایران محسوب میشود.