阿曼普尔和鲁哈尼的采访.

每日二十个站点 瓦尔斯特里特日记 伊朗总统哈桑·鲁哈尼（Hassan Rouhani）被称为大屠杀否认者，以色列网站“耶路撒冷邮报”在最近的文章中也是如此。. 在 熟食店 20 一个神职人员向他的支持者挥手的图像，但他们选择这个图像是为了在希特勒的德国时代灌输纳粹敬礼.

《瓦尔街日报》还声称，大屠杀或对犹太人的种族灭绝只是在采访的翻译中得到证实，而不是在哈桑·鲁哈尼的话中。. نویسندگان این مقاله ها مدعی هستند که بر پایه ی گفته های فارس نیوز، ارگان غیر رسمی سپاه پاسداران، روحانی هیچگاه در مصاحبه ی خود با سی ان ان، لغت هولوکاست را بکار نبرده و مطالب روحانی توسط سی ان ان جعل شده. این در حالی است که مترجم روحانی، مترجم وزارت خارجه ایران است و ارتباطی به شبکه خبری سی ان ان ندارد. در ترجمه ی مصاحبه روحانی با امانپور، تنها در یک بخش، آنجا که روحانی می گوید برای ما جنایت علیه تمامی مذاهب محکوم است، مترجم پیروان همه مذاهب را، مسیحیان، مسلمانان و یهودیان ترجمه کرده که مجموعا تغییر چندانی در محتوای پیام روحانی نمی دهد، با اینحال مطلب فارس نیوز و رسانه های داخلی ایران، عرصه را برای تبلیعات گروههای افراطی ضد ایرانی هموار کرد. چند وبسایت فارسی زبان از جمله شبکه خبر جمهوری اسلامی هم این مطلب را به زبان فارسی 发表.

چندی پیش هم فارس نیوز به دروغ مدعی شد که حسن روحانی در راهپیمایی روز قدس خواهان نابودی اسراییل شده. این ادعا در تناقض کامل با فیلم مصاحبه ای بود که بعدا منتشر شد. بسیاری از رسانه های ضد ایرانی مطلب فارس نیوز را منتشر کردند، نخست وزیر اسراییل روحانی را محکوم کرد؛ و تا این خبر تکذیب شود، تبلیغات سیاسی اسراییل تاثیر خود را گذشته بود. این ارجاع به رسانه های داخلی ایران برای تبلیغات ضد ایرانی، صرفا محدود به این چند نمونه نیست و به صورت یک عادت برای رسانه های خارجی درآمده.

موضوع انکار هولوکاست یا نسل کشی یهودیان توسط آلمان نازی به همراه ادعای برخی از مقامات جمهوری اسلامی مبنی بر نابودی اسراییل، بزرگترین سرمایه های تبلیغاتی دولت اسراییل و گروههای جنگ طلب آمریکا در طول یک دهه ی گذشته است. 以色列 — که چند صد کلاهک اتمی در اختیار دارد — همواره ایران را متهم می کند که در پی ساخت سلاح اتمی برای نابودی اسراییل است. با اینحال حتی ساخت سلاح هسته ای توسط ایران هم صرفا به تغییر معادله قدرت در خاورمیانه منجر می شود و نه نابودی اسراییل.

اسراییلی ها طی یک دهه ی گذشته با درک مناسب از شرایط ایران و با در اختیار داشتن بخش بزرگی از رسانه های غربی از اظهارات رهبران ایران سو استفاده تبلیغاتی کردند. گروههای جنگ طلب همچون شرکتهای بزرگ تسلیحاتی، شرکتهای نفتی و محافظه کاران آمریکایی — که در جنگ با ایران نفع سیاسی و اقتصادی دارند — متحدان اسراییل هستند؛ اما نفع مطبوعات جمهوری اسلامی، گروههای تندرو و دولتمردان جمهوری اسلامی در دامن زدن به آتش جنگ و تحریم معلوم نیست. طی سالهای گذشته این گروهها نقش اصلی را در کمک به پیشبرد سیاست اسراییل ایفا کردند؛ اما چرا چنین کردند؟

من سه حالت را در حل این معما می شناسم:

احتمال نخست اینکه حماقت بی حد و حصر، توهم بی اندازه و نا آشنایی با حقایق دنیای خارج و نفرت از جهان غرب در میان سردمدان و بدنه نظام و در دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی به اندازه ای است که هر از گاه اسباب چنین مصایبی برای ملت ایران می شود. نادانی در تمام سی و پنج سال گذشته یکی از مشخصه های نظام اسلامی بوده؛ پس شاید جای تعجب هم نباید باشد اگر منفعت دشمنان ایران، دایما و مکررا از این راه تامین شود.

حدس دوم اینکه برخی گروهها و بخش هایی که در داخل ایران خواستار تقابل و رویارویی هستند، تعمدا در این راه گام برمی دارند. تردید نیست که جنگ و حتی تحریمهای اقتصادی زندگی میلیونها نفر را در ایران به مخاطره انداخته و تردیدی نیست که ایران در صورت ادامه ی تحریم و یا حمله نظامی آمریکا به سوی ویرانی خواهد رفت؛ اما منفعت گروههای تندرو و کسانی که در شرایط جنگ یا محاصره ی اقتصادی، دسترسی به رانتهای بزرگ اقتصادی دارند — مثل سپاه پاسداران — هم از همین راه تامین می شود.

طی هشت سالی که محمود احمدی نژاد به عنوان رییس جمهور ایران فعالیت کرد، چنان ضربه ای به اقتصاد و حیثیت کشو وارد شد که اگر حتی حمله نظامی به ایران می شد؛ هیچگاه مملکت به چنین افلاس و فلاکتی نمی رسید. نابودی 600 بیلیون دلار درآمد نفتی، بر جای گذاشتن صدها هزار میلیارد تومان بدهی بانکی، تورم افسار گسیخته، ورشکستگی بانکها و کارخانجات کشور، کمک به شکل گیری اجماع جهانی و تحریمهای همه جانبه بر ضد ایران و هموار کردن راه برای اعمال سیاستهای غیر منطقی اسراییل در جهان، خدمت بزرگی بود که دولت احمدی نژاد انجام داد. همه اینها دستاوردهای بزرگ اسراییل بود بدون اینکه حتی یک گلوله به سمت آن کشور شلیک شود. برخی سران کشورهای غربی بعدا اعتراف کردند که اگر سیاستهای نابخردانه دولت ایران نبود، امکان دستیابی به چنین اجماع عمومی بر ضد ایران هم وجود نداشت. بنابر این، این احتمال هم وجود دارد که دولتهای غربی، عناصری را در داخل نظام، از مطبوعات تا وزارتخانه ها و اداره جات کشور، به خدمت گرفته باشند، تا تعمدا خرابکاری کنند. برای چنین منظوری لازم نیست تمام افراد یک تشکیلات را به خدمت بگیرند؛ کافی است تنها عده ای تندرو را در پست های حساس وارد کنند تا عهده دار هدایت بقیه بخش ها باشند.