Se nourrir
SSL
Mon YouTube
Commentaires postés : Erreurs dans l’argument صدیقین Avicenna prouvant l’existence de Dieu Auteurs: étudiant.
En réponse aux problèmes ci-dessus, les réponses à quelques autres objections de Kant et de Hume sont également clarifiées. Où Kant dit: « Ce qui est logiquement nécessaire ne sera pas nécessaire existentiellement » Encore une fois, l’erreur s’est produite que la source de la compréhension de la nécessité est considérée comme la logique, et dans ce cas, la contagion de cette nécessité logique à l’existence du lieu de discussion est discutée, alors que selon Mulla Sadra, la nécessité et la possibilité sont des concepts évidents qui ont leur origine dans la philosophie et c’est la logique qui dérive ces concepts de la philosophie, en conséquence de la nécessité soulevée dans le La philosophie, et en particulier dans l’argument du Siddiqiyin, ne signifie pas la nécessité logique d’invoquer l’existence au transcendant, mais plutôt la nécessité philosophique de l’existence.
Avec l’explication ci-dessus, l’objection de Kant selon laquelle « les expressions existentielles ne sont pas nécessaires » ne sera pas non plus soulevée.. De plus, l’objection de Hume selon laquelle « aucun théorème sur l’existence ne peut être logiquement nécessaire » surgit lorsque nous cherchons à prouver la nécessité logique de l’être nécessaire dans l’argument du Siddiqiyin, tandis que l’argument du Siddiqiyin cherche à prouver la nécessité philosophique, qui est la nécessité éternelle de l’être nécessaire.
2. L’existence d’un prédicat n’est pas réelle
Kant distingue soigneusement entre l’existence et les autres perfections, le même problème que la similitude des deux était à la base de l’argument existentiel de Descartes:
1° Tout ce qui n’ajoute pas au concept d’une essence n’est pas une partie de cette essence.
2° L’existence de quelque chose n’ajoute rien au concept de nature. (C’est-à-dire qu’en termes de nature du réel au lieu de l’imaginaire, aucune propriété n’est ajoutée à l’essence ; un dollar réel n’a aucune propriété qui manque au dollar imaginaire).
3, par conséquent, l’existence n’est pas une partie de l’essence. (C’est-à-dire qu’il n’y a pas de perfection qui puisse être le prédicat de quoi que ce soit.).
La critique de Kant discrédite la première forme de l’argument existentiel présenté par Anselme. Du point de vue de Kant, l’argument d’Anselme conduira vraiment à cela:
1° Toutes les perfections possibles doivent être portées sur l’Être Absolument Parfait..
2. L’être est une perfection possible qui peut être portée sur un être absolument parfait.
3, donc, l’existence doit être portée sur un être absolument parfait.
Selon la critique de Kant, la proposition mineure est fausse. L’existence n’est pas une perfection qui peut être portée sur quoi que ce soit. L’existence n’est pas une propriété, mais un exemple de propriété ou d’objet. Nature, Il donne la définition et donne un exemple de ce qui a été défini. L’essence est donnée en imaginant quelque chose, L’existence de quelque chose n’ajoute pas à cette imagination, mais ne fait que fournir à son objectivation. Ainsi, l’existence n’ajoute ni ne diminue rien au concept d’un être absolument parfait. Il s’agit d’une objection exemplaire à l’argument existentiel de l’époque de Kant à nos jours.
La phrase exacte de Kant est la suivante.: ([23])
L’existence n’est clairement pas un prédicat réel, ni un concept de quelque chose qui peut être ajouté au concept d’un objet. L’existence n’est que l’état d’un objet, ou une partie d’une détermination en soi. Dans l’application logique, l’existence est exclusivement l’interface d’une proposition. Le théorème « Dieu est omnipotent » contient deux concepts, chacun ayant ses propres origines, à savoir Dieu et l’omnipotence. Le mot minuscule « est » n’est pas un prédicat additif, mais sert seulement à placer le prédicat « par rapport à » le sujet. Maintenant, si j’ai le problème (Seigneur) avec toute sa cargaison (Le pouvoir absolu en fait partie) Permettez-moi de prendre tout cela d’un coup et de dire: « Il y a Dieu » ou « il y a un Dieu », je n’ajoute pas de nouveaux prédicats au concept de Dieu, mais je substitue seulement le sujet en soi, avec tous ses prédicats par rapport au concept que j’ai.. L’un et l’autre doivent impliquer la même chose, et c’est pourquoi nous pensons au concept qui exprime simplement la possibilité, parce qu’il lui appartient comme une chose purement donnée (Utilisation du terme: Il l’est.) Il n’y a rien à ajouter de plus. Ainsi, la chose réelle n’implique rien de plus que le simple possible. Le vrai 100 $ ne contient pas plus que les 100 $ possibles.. Parce que, Puisque les cent dollars possibles signifient le concept et que les cent dollars réels sont l’origine et son statut en soi, donc là où l’appartenance et l’origine contiennent quelque chose de plus que le concept, le concept qui est le mien n’exprimera pas la totalité de l’origine …
En ce qui concerne le contenu de Kant, les points suivants méritent d’être soulignés selon la philosophie de Mulla Sadra:
1, Kant dit: Mulla Sadra est également d’accord avec Kant dans la mesure où l’existence d’un prédicat n’est pas comme les autres prédicats, mais il n’accepte pas que l’existence d’un prédicat ne soit pas un prédicat, car si l’on n’a pas vu un éléphant et que l’on demande: « Y a-t-il un éléphant ? » et nous disons « Oui, il y a un éléphant », cette phrase constitue une proposition, et la proposition de cette réponse est évidente par elle-même parce qu’elle est vraie et falsifiée. Mais du point de vue de Mulla Sadra, c’est différent des autres propositions dans lesquelles nous attribuons quelque chose à quelque chose. De l’avis de Mulla Sadra, les propositions sont divisées en deux catégories : (Ceux dont les prédicats existent) et trilogie. (Ceux dont les prédicats sont autres que l’existence) Ils sont divisés. Les premiers théorèmes sont également appelés clauses de cardamome simples et les deuxièmes théorèmes sont également appelés clauses de cardamome composées. Dans le cas des dispositions composées, le prédicat est du type du prédicat avec un attachement, qui est la vérité de la proposition et l’exactitude de la référence du prédicat au sujet subordonné est basée sur l’hypothèse d’une instance pour le prédicat autre que l’instance du sujet, qui en même temps la proposition doit exprimer son union avec le sujet. Dans la phrase « Ali est sage », Ali a son propre exemple et le sage a son propre exemple. Et cela signifie déclarer l’alliance des deux à l’étranger.. C’est-à-dire qu’Ali a un exemple spécial qui est aussi un exemple de sage. Cependant, dans le cas de dispositions simples, il n’est plus possible que le prédicat ait une instance distincte du sujet, dont la preuve exige la réalisation de deux faits distincts qui sont réunis. Ce type de prédicat est attaché à l’extérieur de moi([24]) On l’appelle. C’est la précision et la distinction par rapport aux considérations de sagesse transcendante qui ont été négligées par Kant.
2, Kant dit: « L’existence n’est que l’interface d’un jugement » et continue: « Le théorème de Dieu est omnipotent, il contient deux concepts, chacun ayant ses propres origines, à savoir Dieu et le pouvoir absolu. ». À la lumière de l’originalité de l’existence, l’expression « chacun a sa propre origine » est précisément l’existence réelle qui imprègne la réalité en dehors de l’esprit. Il ne s’agit pas de l’existence d’une relation, mais d’une réalité qui n’est pas destinée à communiquer entre les deux composantes d’une proposition, mais l’existence réelle de chacune de ces deux composantes. Selon Mulla Sadra,([25]) L’existence est indépendante et relationnelle de deux manières, dans laquelle la relation du sujet et du prédicat est une manière de l’existence de la relation, et l’effet est en relation avec la cause de l’existence., L’existentialisme est un lien. Par conséquent, contrairement à la vision substantielle de Kant, qui ignore cette division de l’existence comme exclusive à l’existence relationnelle, Mulla Sadra considère l’existence comme étant soit indépendante, soit relationnelle. Et avec les fondements de sa philosophie de l’originalité existentielle, il apporte ses propres arguments pour les deux types d’existences.
3. Le point de vue de Kant selon lequel l’existence n’est pas une chose supplémentaire et additive au concept est en harmonie avec le point de vue de Mulla Sadra à certains égards. Parce que Mulla Sadra considère également l’existence d’une partie de l’essence comme valide et l’existence comme authentique. Ce qui est extérieur ne fait pas partie de l’existence, et l’essence est conceptualisée dans le sens de la limitation des existences spéciales. Et toutes les propriétés sont des significations substantielles qui sont fondamentalement opposées à l’existence.
D’un autre côté, Mulla Sadra considère que le concept d’existence dans l’esprit est superflu à l’essence, ce qui peut être superflu à l’essence dans l’esprit. En tout cas, il s’agit d’autre chose que l’originalité de l’existence et la validité de l’essence.
4, Kant affirme que cent dollars réels sont plus que cent dollars possibles. (Dans l’esprit) et conclut que cent dollars imaginés n’augmentent pas du tout malgré l’extérieur de mon concept. Il dit: ([26])
Donc, si je pense à un objet de n’importe quelle sorte et à n’importe quel type de prédicat que je veux (Même jusqu’à ce qu’ils soient complètement déterminés.)Avec l’augmentation du fait que cet objet est, la moindre chose n’est pas ajoutée à l’objet.. Parce que sinon, c’est exactement la même chose [que j’avais pensé] Il n’existerait pas, mais il y aurait plus d’objet que je n’avais pensé dans sa signification, et je ne pourrais pas dire que c’est exactement ce que mon concept existe..
Le point de vue de Kant est cohérent avec le point de vue de Mulla Sadra selon lequel l’essence est la même dans le monde extérieur et dans l’esprit puisqu’elle est l’essence. L’essence est parfois réalisée sous la forme d’une existence extérieure et parfois elle est réalisée sous la forme d’une existence mentale, de sorte que l’extériorité ne rend pas son essence plus grande ou différente de sa forme mentale.
Les deux problèmes ci-dessus étaient parmi les problèmes philosophiques les plus fondamentaux qui ont été introduits dans les arguments existentiels et cosmologiques, de sorte que la discussion a été discutée en détail et de manière comparative. Nous aborderons brièvement les autres objections:
3. Les mots « être nécessaire » n’ont pas de sens cohérent
Cette objection a été soulevée pour la première fois par Hume. Son but dans cette déclaration est clair dans son argumentation. En résumé, son argumentation est la suivante: Il est toujours possible de concevoir n’importe quoi, même Dieu, comme n’existant pas, et tout ce qui est possible pour sa non-existence n’est pas nécessaire pour son existence, ce qui signifie que si la non-existence de quelque chose est possible, son existence ne sera pas nécessaire. Par conséquent, cela n’a aucun sens de parler de quelque chose comme d’un être logiquement nécessaire.
La réponse de Hume à cette objection a également été clarifiée en réponse à la première objection. D’abord, Dans l’argument du Siddiqiyin, il n’y a aucune tentative de prouver la nécessité logique de l’existence pour l’être nécessaire, ce qui, selon l’interprétation de Hume, est cette nécessité pour le concept de l’être nécessaire (Pas la nécessité de l’existence objective). Deuxièmement,L’objection de Hume est due à la confusion entre les deux types de prédicats, qui s’est également produite dans certains types d’arguments existentiels, et cela a également été l’une des idées de Mulla Sadra, qui distingue entre les deux types de prédication intrinsèque et le prédicat artificiel prévalent. Il croit qu’il est vrai que la négation du concept de l’existence de l’être nécessaire est impossible, mais cela est intrinsèque au premier concept, c’est-à-dire que le concept d’existence est inséparable du concept de l’être nécessaire dans l’esprit, mais cela ne signifie pas qu’il faille avoir une contradiction dans la privation de l’instance de l’existence du concept de l’être nécessaire. La privation d’existence ne crée pas de contradiction par le port artificiel commun de l’être nécessaire. Le concept de l’être nécessaire est le portage intrinsèque de l’être nécessaire, mais en termes de pré-transport artificiel commun, c’est une question subjective qui a été créée dans le conteneur de la conscience humaine et de la perception en tant que réalité possible et peut être détruite, de sorte que le concept de l’être nécessaire est le transport commun de l’existence possible. Dans l’argument du véridique, la réalité intrinsèque de l’existence n’est pas utilisée pour le concept d’un être nécessaire, mais plutôt la nécessité d’avoir un objet éternel. Troisièmement, La question de la possibilité et de la nécessité, qui est plus proche des arguments cosmologiques, n’est pas au centre de la discussion dans l’argument du Sadiqin. Dans l’argument du Siddiqiyin, la discussion porte sur la pure vérité de l’existence, et non sur la nécessité de l’existence d’êtres possibles. La discussion sur la possibilité et la nécessité est plus discutable dans l’argument de la possibilité et de la nécessité. En réponse à cette question, la réponse à l’autre objection de Hume selon laquelle « il n’y a pas d’être dont l’existence puisse être rationnellement prouvée » a également été clarifiée. Les détails de la déclaration de Hume ont été discutés dans son objection à l’argument existentiel.
ایراد مطرح شده یعنی کلمات واجب الوجود معنی سازگاری ندارند «از دیدگاه کانت به اینصورت مطرح شده است: ([18])
مردم در همه زمانها از موجود مطلقاً ضروری سخن گفتهاند، ولی سعی نکردهاند بفهمند آیا اصلاً میتوان شیئی اینچنین را بتصور در آورد؟ و چگونه؟ بلکه بیشتر بدنبال اثبات وجود او بودهاند. شکی نیست که تعریف لفظی این مفهوم آسان است، یعنی بگوییم: واجب الوجود چیزی است که عدم آن غیر ممکن است. ولی ما بدین طریق در رابطه با شرایطی که ضروری میسازند تا عدم یک شیء را که مطلقاً تصورناپذیر است لحاظ کنیم، آگاهی افزونتری بدست نمیآوریم؛ و این شرایط دقیقاً همانهایی هستند که در صدد دانستن آنها هستیم، یعنی اینکه آیا، بوسیله این مفهوم اصلاً چیزی را میاندیشیم یا نه؟ چرا که با بکار بردن کلمه نا مشروط، همه شرایطی را که فاهمه نیاز دارد تا چیزی را ضروری لحاظ کند بدور افکندهایم، و این استعمال لفظ بعنوان شیء بطور نا مشروط ضروری بهیچوجه برای من مشخص نمیسازد که آیا ما درباره چیزی میاندیشیم یا شاید اصلاً هیچ چیز را به اندیشه نمیآوریم.
طلبه همینطور نوشت:
Erreurs dans l’argument صدیقین Avicenna prouvant l’existence de Dieu
Bonjour cher ami
J’ai recommander s’il vous plaît lire première série نظزیه.
Erreurs dans l’argument صدیقین Avicenna prouvant l’existence de Dieu
نقد مبانی حکمت متعالیه
تشکیک و سنخیت در وجود:
چیزی به نام «تشکیک» فقط یک برداشت ذهنی است. در کائنات و جهان هستی هیچ وجودی با وجود دیگر رابطه تشکیکی ندارد. آن چه در عینیت هستی هست موجودات متعدد با وجودهای متعدد است.
مثال معروف ـ که یادگار فهلویون است ـ نور نیز چنین است؛ زیرا این ذهن است که از نورهای مختلف و متعدد الوجود یک مفهوم تشکیکی برداشت میکند.
گاهی قضیهای در ذهن صحیح است و در خارج از ذهن مصداق ندارد. تشکیک از این قبیل است که میتوان آن را در ذهن یک «حقیقت» نامید؛ امّا چنین حقیقتی در خارج وجود ندارد. درست مانند تفکیک وجود از ماهیت که در ذهن یک «حقیقت» است؛ امّا در خارج چنین حقیقتی وجود ندارد.
مثال نور یک مثال صد در صد عوامانه است و اگر پذیرفته میشود از باب «در مثل مناقشه نیست» پذیرفته میشود وگرنه خود منطق ارسطویی هیچ ارزشی بر «تمثیل» قائل نیست.
نظر به این که قدیمیها توان توضیح و فهم تفاوت نورها با همدیگر را درک نمیکردند (آنطور که تفاوت فلان گاو با گاو دیگر، فلان درخت با درخت دیگر و… را درک میکردند) گمان میکردند که فرق نور با نور دیگر فقط در شدت و ضعف است بهمین دلیل نور را مثال میآوردند تا مفهوم ذهنی تشکیک را به مخاطب بفهمانند که در همان حدّ شناخت آنها از نور نیز مسأله فقط عنوان «مثال» و «تمثیل» داشت؛ زیرا حداقل شناختی که آنها از نورهای متعدد داشتند واقعیتی بود به نام «عدد» و «متعدد بودن».
کثرت، عدد و متعدد بودن موجودات، یک «واقعیت» است و یک «حقیقت»؛ امّا «تشکیک» صرفاً یک برداشت و مفهوم ذهنی است که با واقعیت و حقیقت خارجی مطابقت ندارد و کاملاً نقیض آن است. اینک ما که در صدد معرفت حقایق و واقعیات خارجی هستیم آیا عاقلانه است یک تصور ذهنی محض را اصیل دانسته و حقیقت و واقعیت خارجی را اعتباری یا «وهمی» بدانیم؟!
اینجاست که دقیقاً روشن میشود فلسفه ارسطویی امروزی نه تنها یک فلسفه «اصاله الذهن»ی است بل در مواردی پایه آن «اصاله الوهم» است.
هر مفهوم ذهنی که مطابق خارجی نداشته باشد مخلوق ذهن است و بس؛ «عدم» یک مفهوم ذهنی است که مطابق خارجی ندارد وگرنه عدم وجود میشود.
بنابراین نقیض آن که «وجود» است هرگز مطابق خارجی ندارد در خارج هر چه هست موجود است نه وجود، وجود صرفاً یک برداشت ذهنی است و مخلوق ذهن است.
بگذار من نیز مثال بیاورم: معانی مصدریه تنها در ذهن وجود دارند و در خارج وجود ندارند. گفتن، دیدن، رفتن و… Et… فقط مفاهیم ذهنی هستند آنچه در خارج تحقق و حقیقت و واقعیت مییابد عمل گفتن، عمل دیدن و عمل رفتن، است. معانی مصدریه گرچه حقایق ذهنیه هستند؛ لیکن حتی آثاری که به آنها بار میشود به عمل آن مفهوم بار میشود مثلاً «عمل قتل مجازات دارد» نه معنی مصدری و مفهوم ذهنی آن.
به قضایای پرسشی زیر توجه فرمایید:
آیا «انسان» در خارج وجود دارد؟ بلی دارد.
آیا درخت در خارج وجود دارد؟ بلی دارد
آیا وجود در خارج وجود دارد؟ نهخیر.
در دو پرسش اول و دوم مراد این است که مفهوم ذهنی انسان، مفهوم ذهنی درخت در خارج واقعیت دارد یا نه؟ ـ ؟ اما قضیه سوم مصداق اتم تناقض است یعنی یک چیز در عین این که مفهوم ذهنی باشد مفهوم ذهنی نباشد.
آیا خداوند در خارج «موجود» است یا «وجود»؟ ـ ؟ خداوند در خارج موجود است نه وجود.
درست است که معنی «اسم مفعولی» نیز اشکال دیگری دارد؛ لیکن لفظ موجود را با تفریغ از مفعول بودن میتوان در مورد خداوند، به کار برد اما لفظ وجود را در مورد خدایی که در خارج از ذهن وجود دارد به هیچ وجه نمیتوان به کاربرد.
حضرات به این تناقض توجه نمیکنند میگویند «خداوند وجود» است خداوند «حقیقه الوجود» است این لفظ زیبا و فریبنده «حقیقه»، در اینجا دهان خیلیها را میبندد؛ امّا «حقیقه الوجود» چیست؟ یا چیزی است خارجی و یا صرفاً ذهنی در صورت دوم که تکلیف روشن است و در صورت اول این هنوز اول دعواست کدام موجود است که در خارج حقیقه الوجود نیست و باطل الوجود یا موهوم الوجود است؟ کدام موجودی فارغ از حقیقه الوجود است؟
اگر بگویید مراد از حقیقه الوجود مقابل موهوم الوجود نیست یک معنای دیگر است در این صورت یک مفهوم صرفاً ذهنی میشود که مطابق خارجی ندارد.
ارسطوئیان برای فرار از یک تناقض ذهنی به تناقض عینی فوق دچار میشوند و میگویند: در تقابل عدم و وجود آنچه از وجود میفهمیم تنها یک چیز است: L’existence de.
خواه وجود خدا باشد یا وجود شجر، چیز سومی در بین نیست اگر چیز سومی را فرض کنید تعبیری از عدم خواهد بود که تناقض میشود.
درست است در عرصه مفاهیم ذهنی چنین است و این یک حقیقت ذهنی است؛ لیکن به شرح زیر:
۱ ـ عدم در خارج عدم است. عدم در خارج وجود ندارد.
۲ ـ پس نقیض آن که وجود است نیز در خارج وجود ندارد وگرنه تناقض در بین نمیماند.
۳ ـ پس آن وجود که در خارج وجود ندارد یک مفهوم تشکیکی است، نه وجود موجودات عینی.
۴ ـ بنابر این، تشکیک را از عالم ذهن خارج نکنید و به عالم عین سرایت ندهید وگرنه درست در مرکز تناقض قرار خواهید گرفت و حقایق و واقعیت خارجی را انکار خواهید کرد همان طور که خیلیها که مردانگی و شجاعت کافی را داشتند واقعیات خارجی را رسماً انکار کردند از آن جمله است صدرا.
نتیجه اول: وجود واقعیات، هیچ ارتباطی با تشکیک ندارد.
نتیجه دوم: خداوند «شی» است ـ شیء لا کالا شیاء ـ و واقعیت خارجی دارد؛ امّا «حقیقه الوجود» همان مفهوم ذهنی وجود است و شیء خارجی نیست.
نتیجه سوم: بنابر این اگر «وجود» را که مفهوم صرفاً ذهنی است «جنس» بگیریم و آنرا به دو «نوع» تقسیم کنیم (وجود واجب الوجود و وجود ممکن الوجود) هیچ اشکالی ندارد همانطور که در متن حدیث «شیء» جنس است اشیاء انواع آن؛ زیرا در این بحث ذهنی، جنس و نوع صرفاً یک نامگذاری است.
به عبارت دیگر: دو اصطلاح «جنس و نوع» داریم گاهی جنس و نوع به کار میبریم که جنسیت و نوعیت ذهنی در خارج نیز مطابقت دارد و گاهی جنس و نوع به کار میبریم که در خارج مطابقت ندارد. مفهوم ذهنی وجود خدا جنس و نوع دارد و چون خدای ذهنی نوع دارد مجبور میشویم که وحدانیت خدا را اثبات کنیم اگر خدا در ذهن نیز نوع نداشت چه نیازی به این همه بحث توحیدی میداشتیم.
پس از اثبات وحدانیت واجب الوجود پی میبریم که حتی همان نوعیت ذهنی نیز غیر از وهم چیزی نبوده است. این که عادت کردهایم در مبحث کلیات منطق (قبل از اثبات وحدانیت خدا در متن فلسفه) میگوییم هر مفهومی یا واجب الوجود است یا ممتنع الوجود و یا ممکن الوجود، تنها یک فرض و به اصطلاح بازاری «علی الحساب است» و ربطی به مباحث عینی ندارد.
این که ارسطوئیان در منطق، هر مفهوم کلی را به واجب، ممتنع و ممکن تقسیم میکنند کدام یک از مفاهیمهای زیر است:
۱ ـ وجود یا واجب است یا ممتنع یا ممکن.
۲ ـ ماهیت یا واجب است یا ممتنع یا ممکن.
۳ ـ شی یا واجب است یا ممتنع یا ممکن.
بدیهی است هر سه؛ زیرا هر کدام از «وجود»، «ماهیت» و «شی» مفهوم هستند حتی وجود که در تقابل با ماهیت قرار دارد باز یک مفهوم است.
بنابراین ارسطوئیان رسماً و عملاً برای خداوند ماهیتی قائل هستند؛ لیکن ماهیت واجب. آنگاه میآیند در بخش الهیات فلسفه نتیجه میگیرند که خداوند ماهیت ندارد.
پس باید گفت: این که وجود جنس است و دارای دو نوع واجب الوجود و ممکن الوجود مانند همان بحث ماهیت، یک تعبیر علی الحساب در منطق و مقدمات کلام است تا جریان سخن راه بیفتد وگرنه در هر دو مورد یعنی هم در مورد ماهیت و هم در مورد جنس و نوع، قضیه ذهنی مطابق خارجی ندارد و هم چنین است قضیه «مفهوم الوجود تشکیکی».
امّا حکمت متعالیه با اصرار تمام این قضیه را از عرصه ذهن خارج کرده و به عینیتهای واقعی سرایت میدهد. اشکال و اشتباه در همین نقطه و نکته است.
در نتیجه حکمت متعالیه سر از سفسطه متعالیه درآورده و واقعیات عینی را ـ علاوه بر ماهیتها ـ تعدد وجود و کثرت وجود موجودات را انکار میکند.
آیا «کثرت»، «تعدد»، «متعدد بودن» صرفاً توهم یا اعتبار محضه هستند؟
اساساً یعنی چه؟
باز هم بفرمایید: شما سخن ما، مراد ما، مقصود ما را نمیفهمید. میگویم: راستی نمیفهمیم؛ زیرا این طور میفهمیم که چون سفسطه است قابل فهم نیست.
نتیجه نهایی: وحدت وجود غیر از یک توهم و غیر از یک «سفسطه» چیزی نیست تا چهرسد به «وحدت موجود» که در متن «اسفار» حکمت متعالیه آمده است.
خداوند موجودی است که موجِد سایر موجودات است او موجِد الوجود، موجِد العقل، موجِد الروح، موجد الجسم و موجد… Est.
امّا تشکیک، تفکیک وجود از ماهیت، نوع داشتن خدا، نوع نداشتن خدا، جنس و فصل داشتن خدا و نداشتنش، همه و همه مفاهیم ذهنی و مخلوق ذهن شما هستند.
میگویند: بالاخره باید جواب بدهی: خدا جنس، نوع و فصل دارد یا ندارد؟ باید یکی از دو طرف قضیه را بپذیری: یا دارد یا ندارد.
میگویم: چیزهایی به نام جنس، نوع و فصل یا توهم محض هستند یا حقیقت دارند در صورت اول که بحثی نداریم و در صورت دوم باید گفت: این چیزهای حقیقتدار مخلوق خداوندند در غیر این صورت خودشان خدا میشوند.
امّا ما میگوییم اینها در عینیت خارجی حتی به عنوان مخلوق نیز وجود ندارند. اینها همه انتزاعات ذهن هستند که ذهن از تعدد و کثرت اشیاء خارجی و با بررسی چگونگی «کثرت» انتزاع میکند. آنچه واقعیت دارد کثرت است که به هر کدام از شکلهای آن یک نام (جنس، نوع، فصل) میگذارید. حتی خود همین نامها متعدد و کثیر و سهتا هستند.
Par conséquent, le genre, l’espèce et la saison sont en fait des créations de l’esprit humain, de sorte qu’ils ne peuvent pas inclure Dieu.
Cependant, la négation du genre, de l’espèce et de la saison de Dieu n’exige pas que Dieu soit le seul « être » qui n’est qu’un concept mental et n’a pas d’existence extérieure. D’où vous est venu ce « concomitant » ?
Et avec quel argument l’avez-vous prouvé ?.
C’est vrai lorsque vous prouvez: یا باید خداوند جنس، نوع و فصل داشته باشد و یا باید «صرف الوجود» باشد؛ امّا دون اثباته خرط القتاد: خداوند هم جنس، نوع و فصل ندارد و هم صرف الوجود نیست. صرف الوجود مخلوق ذهن است خواه در مورد خدا باشد خواه در مورد ممکنات.
و نیز نفی ماهیات از خداوند دلیل صرف الوجود بودن خدا نیست.
پس خدا همانطور که جنس ندارد، نوع ندارد، فصل ندارد، همانطور هم صرف الوجود نیست، فعل محض، شاهد و تماشگر محض، نیست. بنابراین اگر قضایای ذهنیای که مطابق خارجی ندارند را به عالم عین و واقعیات سرایت ندهید و دچار این اشتباه نگردید خواهید دید که هیچ راهی برای وحدت وجود نیست و چنین مقولهو مقالی جز توهم و سفسطه چیزی نیست.
صوفیان را میسزد که چنین مقولههایی را به زبان آورند؛ زیرا کاری با برهان و استدلال ندارند و پای استدلالیان را چوبین میدانند. عقل را در آتش عشق دود میکنند امّا حکمت متعالیه و صدرا ـ اعلی اللَّه مقامه ـ که در صدد مبرهن کردن شعارهای عاشقانه صوفیان به وسیله «منطق و فلسفه ارسطویی» است، چرا.؟.
فرق میان صوفیان و صدرا در این مسأله این است که صدرا قضایای ذهنی را اصیل میداند و عینیات را محکوم به توهم و خیال میکند؛ امّا صوفیان نه کاری با تعقلات ذهنی و براهینی که از قضایای ذهنی تشکیل میشود و نتیجه (نامشروع) عینی میدهد دارند و نه با تعقلات عینی و قضایای عینی. اساساً عقل صدرایی را محکوم و پای استدلالی وی را چو بین میدانند.
در حقیقت صدرا و حکمت متعالیه نه (آن طور که معروف است) جامع و آشتیدهنده اشراق و مشاء است و نه جامع و آشتیدهنده تصوف با فلسفه (عشق با تعقل) است بل او وحکمت متعالیهاش از هر دو (از هر چهارتا) کاملاً بیگانه است.
آن صوفی که میگوید: «مافی جبّتی الاّ اللَّه» یعنی وجودم، ماهیتم، جنسم، نوعم و فصلم همه و همه خدا هستند و ذرهای از این حد پایین نمیآید او همه واقعیات و ذهنیات را خدا میداند. صدرا ابتدا برخی از واقعیات را اعتباری و غیر اصیل فرض میکند، آنگاه تنها اصیلها را به یک اصیل تبدیل کرده و آن را خدا مینامد.
البته صدرا در اسفار همان شعار «ما فی جبّتی الاّ اللَّه» را داده و به وحدت موجود قائل شده؛ لیکن در عرشیه تنزل کرده و به وحدت وجود رسیده است.
نتیجه نهایی دوم: خداوند نه جنس دارد، نه نوع دارد، نه فصل دارد، نه صرف الوجود ـ که صدرا از آن «حقیقه، الوجود» تعبیر میکند ـ است. پس چیست؟ نمیدانم.
شاید گفته شود نمیدانم که جواب نمیشود! ولی در خود حکمت متعالیه نمیدانمهای زیادی هست. صدرا در اولین مسأله از کتاب عرشیه میگوید: «وحدته وحده اخری مجهوله الکنه کذاته تعالی» در همین جمله به دو نمیدانم تصریح کرده است: کنه وحدت خدا را نمیدانم وکنه ذات خدا را نمیدانم.
اکنون که بناست نمیدانم بگوییم چرا از اول این کار را نمیکنیم میرویم همه شجر و حجر و تراب و هوا و انسان و حیوان و… را خدا میکنیم و به وحدت وجود بل به وحدت موجود حکم میکنیم همه واقعیات و مسلمات را انکار میکنیم آن وقت در آخر به نمیدانم میرسیم؛ چه اجباری به این اصرار منحرف کننده داریم؟.
وقتی که فراتر از قرآن و فراتر از فلسفه اهلبیتعلیهم السلام پیش برویم این چنین سرگردان شده و بهوسیله عقلمان نتایج ضد عقلانی میگیریم در عین حال باز به «تعطیل عقل» میرسیم و میگوییم: نمیدانم، عقل بدانجا راه ندارد.
چرا به سوره توحید، به آیه «لیس کمثله شیء« و امثالشان و نیز به حدیثهای «شیء لا کالاشیاء» و امثالش قانع نمیشویم؟ به سخن امیرالمؤمنینعلیه السلام «مع کل شیء لا بمقارنه وغیر کل شیء لا بمفارقه « بسنده نمیکنیم و کمر همت میبندیم تا فراتر از آن برویم؛ زیرا میگوییم چگونه میشود «خدا با همهچیز باشد بدون مقارنت و غیر از همهچیز باشد بدون مفارقت»؟ آنگاه میخواهیم بالاتر از حضرت علیعلیه السلام برویم و به کنه مسأله برسیم در نتیجه به سفسطه میرسیم و شگفت این که پس از پذیرش سفسطهها باز به نمیدانم و تحدید و تعطیل عقل میرسیم.
در حالی که اساس این دو جمله حضرت علیعلیه السلام گویای این پیام است که قوانین کائنات و مخلوقات را در مورد خدا جاری نکنید و به وسیله عقل که مسؤلیت و توانش تنها کاوش در مخلوقات است به تحلیل وجود خدا نپردازید. مگر او به سخن خودش توجه ندارد که معیت بدون مقارنت و غیریت بدون مفارقت برای عقل ما قابل تحلیل نیست ـ ؟ او میگوید همین جا توقف کنید و پیشتر نروید.
حضرت علیعلیه السلام میفرماید: «مع کل شیء»، لازمه این سخن تعدد و کثرت حقیقی و واقعی اشیاء است.
صدرا میگوید: «عین کل شیء»، این سخن انکار تعدد وجود و کثرت وجود است.
حضرت علیعلیه السلام میگوید: «لا بمقارنه» معیت بدون مقارنت.
صدرا میگوید: «لا معنی للمقارنه اصلاً» زیرا وجود واحد با چهچیزی مقارن شود. غیر از او چیزی نیست پس قضیه سالبه به انتفای موضوع است اساساً دوئیّتی نیست تا معیّت باشد و معیّتی نیست تا مقارنتی باشد.
حضرت علیعلیه السلام میفرماید: غیر کل شیء.
صدرا میگوید: عین کل شیء.
حضرت علیعلیه السلام میگوید: لا بمفارقه.
صدرا میگوید: غیریتی نیست تا مفارقتی باشد.
حضرت علیعلیه السلام میفرماید: اَنشاء الاشیاء.
صدرا میگوید: نه تنها چیزی را انشاء نکرده بل او توان انشاء و ایجاد را ندارد؛ چرا که «ذاته بالفعل» ذات خداوند «فعلیت محض» است فعلیت محض توان هیچ کاری را ندارد تنها میتواند «مصدر» شود چیزی از او «صادر» شود حتی او نمیتواند چیزی را از خود صادر کند. به همین جهت نام آن را «صادر اول» میگذارند نه «مصدور اول«.
حضرت علیعلیه السلام میفرماید: انشأ الاشیاء لا من شیء کان قبله.
صدرا میگوید: نشاء الاشیاءُ من شیء وهذا الشیء هو نفسه اشیاء از خود خدا صادر شدهاند. میگوید «انّ وجوده اصل الوجودات« پس وجودات فرع وجود او هستند نه «موجَد» و «مُنشأ». زیرا مصدری که حتی توان صادر کردن را نیز ندارد چارهای ندارد جز «اصل بودن» که موجودات دیگر فرعها و شاخههای او باشند.
نه منطق حکمت متعالیه در خداشناسی میتواند منطق علیعلیه السلام باشد و نه حکمتش میتواند حکمت علیعلیه السلام باشد و نه خدایش میتواند خدای علیعلیه السلام باشد.
قرآن میگوید: هواللَّه احد.
صدرا میگوید: هو کل الاشیاء. و چون غیر از «همه اشیاء» چیزی نداریم و آنگاه که «کل الاشیاء» یک و واحد شدند به توحید میرسیم. توحید یعنی جمع کردن همه اشیاء در قالب واحد. در این صورت آنچه از خدا نفی شده تنها «عدم» است توحید مقولهای نیست که میان وجودها مطرح شود بل توحید همان حدّ و مرز وجود و عدم است.
بتهبل یک موجود است نه عدم، پس او هم خداست همین طور لات و منات. معلوم نیست پیامبر اسلامصلی الله علیه وآله چرا با بتپرستان مکه درگیر شده بود تقصیر ابوجهل این بود که همه اشیاء را خدا نمیدانست تنها یک یا چند شی را خدا میدانست گاو هندی هم موجود است آن هم خدا است.
پس توحید عبارت از سلب الوهیت از هبل و گاو هندی نیست بل اعطای الوهیت به همه اشیاء است.
یک مرد دیگر هست که او مردانهتر از صدرا هم سخن گفته، شیخ محمود شبستری:
مسلمان گر بـدانستی که بت چیست بدانستی که دین در بتپرستی است
حیف که برخی پیروان، اینگونه مردانگی را لوث و مضمحل میکنند و سخنان این بزرگان را تأویل میکنند تاویل «مالا یرضی صاحبه».
قرآن میگوید: اللَّه الصّمد.
صدرا میگوید: همه غیر صمدها خدا هستند.
قرآن میگوید: لم یلد.
صدرا میگوید: او «مصدر» است.
آیا فرق میان «مصدر» و «شیء یلد» هست؟
قرآن میگوید: لم یُولد.
صدرا میگوید: همه یُولدها خدا هستند.
قرآن میگوید: ولم یکن له کفواً احد.
صدرا میگوید: وجود الآحاد ووجود کل من الاحاد عین وجود اللَّه. وانمّا الکثره للماهیات والماهیات اعتبارات. ودهها «اصل» دیگر. اساساً هیچ سازگاریای میان حکمت متعالیه و قرآن و اهلبیتعلیهم السلام وجود ندارد آنچه از آیه و حدیث در متون ارسطوئی از آن جمله اسفار و عرشیه آمده، استخدام قرآن و اهلبیتعلیهم السلام است بر اهداف و مقاصد خودشان.
میگویند ارسطوییان از آن جمله صدرا قرآن و حدیث را مطابق نظر خودشان تاویل میکنند. ایکاش چنین بود و در این صورت تا اندازهای از بزرگی مشکل وسهمگینی اشتباه، کاسته میشد. آنان هرگز به تاویل بسنده نکردهاند بل قرآن و حدیث را زیر مهمیز استخدام گرفته و بابی انصافی کامل آنها را مجبور کردهاند که برایشان خدمت کنند.
گاهی قرآن و حدیث را بدون تاویل به عنوان مقدمه گرفته آنگاه از مقدمات قرآنی نتیجه ضد قرآنی و از مقدمات حدیثی نتیجه ضد حدیث گرفتهاند.
ایکاش حضرات راه خودشان را میرفتند و کاری با قرآن و حدیث نداشتند. در این «به خدمت کشیدن قرآن و حدیث» صدرا بیش از همه و فراتر از همه رفته است.
اشتباه میان «ذهن» و «عقل»: در تکمیل این مبحث که به محور عین و ذهن میچرخید توجه به نکته مهم زیر لازم است: دست اندر کاران فلسفه ارسطوئی و حکمت متعالیه در مقام تعریف مقولهها و شرح اصطلاحات، عقل را یک چیز و ذهن را چیز دیگر میدانند. امّا در موارد زیادی بطور ناخودآگاه هر تصور و توهم ذهنی را «مُدرک عقلی واقعی» میپندارند بدین سان حد و مرز موهوم ذهنی با شیء عقلانی ذهنی از بین میرود و در نتیجه، این مرزشکنی شتاب میگیرد و مرز میان وجود ذهنی محض با وجود ذهنیای که مطابق خارجی دارد را از بین میبرد. و این مقوله روانشناختی در شناختشناسی آنان کاملاً به چشم میخورد.
برگرفته از سایت بینش نو
دارالصادق علیه السلام
Erreurs dans l’argument صدیقین Avicenna prouvant l’existence de Dieu
این اشکال کانت مورد توجه بعضی فیلسوفان تحلیلی نیز قرار گرفته است. کسانی دیگر همچون برتراند راسل([28])، جان هاسپرز([29]) و جی. ال. مکی([30]) نیز صورتهایی دیگر از این اشکال را مطرح کردهاند.
این ایراد بیشتر ناظر به براهین وجودی است که به مفهوم واجب الوجود متکی هستند. اما در برهان صدیقین که بر اصالتوجود و حقیقت هستی و حقیقت محض آن مبتنی است کارایی چندانی ندارد. در مقابل باید دید ملاصدرا در نحوه فهم از واقعیت وجود و حقیقت محض آن چه میگوید: او معتقد است مفهوم وجود از بدیهیترین مفاهیم است و بنفسه ادراک میشود. این مفهوم ظاهر به ذات و مُظهر غیرش است ولی کنه وجود در نهایت خفاست. کنه واقعیت آن خارجیت است و اگر این واقعیت بعنوان خود امر خارجی به ذهن درآید خود باعث نفی آن واقعیت میشود. ملاصدرا در ابتدای کتاب المشاعر میگوید:
انّیت وجود از همه اشیاء از جهت حضور و کشف آشکارترین است و ماهیت ذاتش از جهت تصور و به کنه آن رسیدن مخفیترین است. ([31])
پس درک حقیقت وجود از تأمل در وجود و منظور از اصالت وجود حاصل میشود و نه از نفی بعضی معانی آنگونه که کانت میگوید. این شهود در عین ظهور دقت فلسفی را نیز میطلبد. به همین جهت است که گفته شده است موفقیت برهان صدیقین در گرو تصور دقیق از مسائل مطرح در آن است و دشواری درک آن در مرحله تصور است و اگر این تصور بخوبی حصول یابد دیگر مشکل تصدیقی وجود نخواهد داشت بلکه خود تصور تصدیق آنرا بهمراه خواهد داشت. در فرازی که در انتهای دعای عرفه آمده است. به این مسئله بخوبی اشاره شده است: ([32])
کیف یستدل علیک بما هو فی وجوده مفتقر إلیک أیکون لغیرک من الظهور ما لیس لک حتی یکون هو المظهر لک، متی غبت حتی تحتاج إلی دلیل یدلّ علیک … (چگونه میتوان با چیزی که در هستیش نیازمند به توست، بر تو استدلال کرد؟ آیا چیزی جز تو ظهوری دارد که تو نداشته باشی تا بتواند روشنگر تو باشد؟ کی ناپدید شدهای تا به دلیلی که بر تو گواه باشد نیاز داشته باشی؟)
۴٫ زنجیره بی نهایت ممکن است
این اشکال را هم کانت و هم هیوم مطرح کرده است. موفقیت بسیاری از براهین جهانشناختی در گرو اثبات امتناع تسلسل بینهایت علل یا محرکها یا … Est. و این اشکال کانت و هیوم بیشتر ناظر به این مقدمه بعضی براهین جهانشناختی است. با توجه به دیدگاه ملاصدرا، اگر سخن در باب تسلسل بینهایت علل معدّه باشد این تسلسل محالی را لازم نمیآورد و این نظر کانت و هیوم نمیتواند خطا باشد ولی اگر تسلسل در علل هستی بخش باشد که ممکنات را به واجب مبتنی میسازد این تسلسل بینهایت محال است. در فلسفه ملاصدرا بنابر اصالت وجود دیگر بحث بر سر امکان ماهوی نیست، بلکه بیشتر صحبت بر سر فقر وجودی (یا با توسع معنا امکان فقری) است زیرا با توجه به فقر ذاتی وجودی هر موجودِ ماسوای باری، این تسلسل بینهایت اصلاً نمیتواند معنا پیدا کند. لذا اشکال کانت و هیوم جایی در برهان امکان فقری نمییابد.
از مطالب گذشته روشن شد که برهان صدیقین ملاصدرا نسبت به برهان امکان و وجوب در این مطلب دارای برتری است زیرا دیگر نیازی به ابطال دور و تسلسل در عرضه برهان نیست. و این بینیازی را ملاصدرا ویژگی برهان صدیقین خویش نسبت به براهین صدیقین ما قبل خود (همچون برهان صدیقین ابن سینا) میداند. ملاصدرا در انتهای بیان خویش از برهان صدیقین میگوید: ([33])
پس این مسیری که آنرا پیمودیم محکمترین و ارزشمندترین و سادهترین طرق بود بگونهای که طی کننده این مسیر در شناخت ذات خداوند و صفات و افعالش دیگر نیازی نداشت که چیزی غیر از او را حد وسط برهان قرار دهد و همچنین احتیاجی به ابطال دور و تسلسل نیافت.
۵٫ برهان جهانشناختی مبتنی بر برهان نامعتبر وجودی است
این اشکال کانت ناظر بر برهان جهانشناختی است که علیرغم اشکالهایی که در استدلال او وجود دارد ولی از آنجا که برهان صدیقین نه از واقعیات امکانی آغاز میکند و نه مفهوم وجوب وجود را دلیل بر وجود واقعی آن میداند لذا نه در قالب برهان وجودی و نه در قالب برهان جهانشناختی است بنابرین محل بحث این برهان نخواهد بود.
۶٫ اگر واجب الوجود فقط به معنای نابود نشدنی باشد، در آنصورت ممکن است عالم خود واجب الوجود باشد
این ایراد نیز فقط به نوع لایبنیتسی برهان جهانشناختی ناظر است. از آنجا که برهان صدیقین هیچ معنایی از وجوب وجود را به معنای نابود نشدنی لحاظ نکرده است بنابرین محل ایراد نیست. نابود نشدنی بودن باریتعالی میتواند از صفات خداوند باشد که در مراحل پس از برهان به آن وقوف حاصل خواهد شد و در مقدمات برهان استفاده نشده است.
۷٫ از معلولهای متناهی علتی متناهی نتیجهگیری میشود
پس باید از برهان جهانشناختی خدایی متناهی نتیجه شود. استدلال هیوم در این اشکال به سنخیت علت و معلول بر میگردد. برداشت هیوم از سنخیت علت و معلول یکسانی آن دو از همه جهات است. در صورتی که سنخیت غیر از تساوی از هر جهت است. واجب و ممکن از حیث وجود هم سنخ هستند ولی این نمیرساند که شدت وجود در هر دو یکسان باشد. ملاصدرا در مقدمه برهان، مسئله اشتراک معنوی وجود را مطرح کرد که وجود در واجب و ممکن به یک معنی است ولی در ادامه میافزاید همین ما به الاشتراک که سنخیت واجب و ممکن را فراهم میکند خود ما به الامتیاز موجودات میگردد. و از آن معنای تشکیک وجود را نتیجه میگیرد. وقتی ما به الاشتراک همان ما به الامتیاز باشد و بالعکس در این صورت اختلاف وجودات به شدت و ضعف و تقدم و تأخر بر میگردد که این همان معنای تشکیکی بودن وجود است. با توجه به مطالب گفته شده ضرورت ندارد معلول متناهی به علتی متناهی وابسته باشد بلکه باید اگر معلول از جنس وجود است علت نیز از همین جنس و وجود در هر دو به یک معنی باشد. همان که در برهان امکان فقری و صدیقین حاصل است.
دیدگاههای دیگر طلبه
Les actions des chiites iraniens: La Kaaba et la ruine de mur en pierre noire se tournent vers rock la cuvette des toilettes
Vous avez dit la vérité, votre souffle est chaud..
Les actions des chiites iraniens: La Kaaba et la ruine de mur en pierre noire se tournent vers rock la cuvette des toilettes
Combien de mensonges
En fait, c’est après la mort d’Abu Tahir al-Qarmati que les Qarmati savaient qu’il était impossible d’atteindre leur objectif, donc le jour de l’Aïd al-Adha en 339, Sanbar ibn Hasan al-Qarmati a sorti la Pierre Noire, qui était bien conservée pendant cette période et dans une couverture d’argent, en présence du gouverneur de La Mecque et l’a placée à sa place avec la même couverture d’argent. Ils l’ont sorti de sa place et l’ont rendu plus fort en utilisant un nouveau collier en argent. Le collier a été retiré en 585 sur ordre de Dawud ibn Isa al-Hasani, le souverain de La Mecque.
Crachat sur l’honneur de l’administrateur de Dorari
Les actions des chiites iraniens: La Kaaba et la ruine de mur en pierre noire se tournent vers rock la cuvette des toilettes
Dans toutes les sources, les Qarmates ont pris la Pierre Noire au moment du meurtre et du pillage de La Mecque et elle a été installée sur le mur de la maison de quelqu’un pendant 20 ans, et il y a une source à ce sujet que l’utilisation de pierres de toilette n’est pas mentionnée et c’est un mensonge complet..
Les ismaéliens étaient une secte sanguinaire et déviante dont les branches, les Qarmatis, qui suivaient le mahdisme de Muhammad ibn Isma’il al-Khawi et avaient un caractère semblable à celui des Khawarij, et en fait, les érudits contemporains se réfèrent à leur règne comme l’un des premiers gouvernements « communistes » de l’histoire.
J’aimerais que la chère opposition ne publie pas de contenu qui se diffamerait elle-même en s’appuyant sur des mensonges et de la bêtise, ce qu’elle a fait
Parce que la nation n’a pas attaché les vaches, et ce n’est pas le temps des Rezapals où le peuple écoute les bouches bénies des serviteurs et les coupes des courtisans.
Les actions des chiites iraniens: La Kaaba et la ruine de mur en pierre noire se tournent vers rock la cuvette des toilettes
La vérité est amère
Les actions des chiites iraniens: La Kaaba et la ruine de mur en pierre noire se tournent vers rock la cuvette des toilettes
Trempé dans la pierre
Calme-toi et pleure, Knoe.
Section: Non classé
La réponse:
Le pollen du bien que vous n’avez pas à être conduite la même objection est طبیعتتان
_______________________________________________________________________________
Liberté de la République d’Azerbaïdjan du Sud l’indépendance
Un message silencieux de nation de l’Azerbaïdjan :L’Azerbaïdjan ne s’ingère pas dans les affaires intérieures de l’Iran.
Après les événements sanglants liés à la population musulmane en l’an 1359, drazarbaijan ojanbakhten کثيري nombre de personnes à cet événement historique, qui est enfin de retour avec Israël à admettre qu’une erreur de la rhbarit du mouvement populaire en Azerbaïdjan, lorsque l’orientation de l’Ayatollah Shariat qu’en plus à la tâche comme un homme de À l’intérieur le système, appelé par le remplacement de Khomeiny a insisté, omitavan a déclaré que dans le cas de la première celui qui a été labellisé le système par opposition à une science avec des religieux totalitrhai de la rhbarit, construit, avec la première contre-attaque par le régime, les gens ont jeté leur obrai seule vie, le menton et la germination des onhaita tonnes (b) E la confession et le repentir du peuple d’Azerbaïdjan. l’expérience avec une telle montre un changement dans le système en se fiant à des affiliées dans la règle وکساني règle naradi subordonné n’est pas possible, l’expérience amère de l’autre dans l’okhunbar année 1385 De l’expérience, dans laquelle protestation civile du pays, opprimée par l’insulte à l’Azerbaïdjan pour nombreuses années othaghir a toujours été tributaire de médias shownista, précisément dans le silence de la mdaian de droits de l’homme oamadi ! Ohairt et کوجه sont parmi les meilleurs dans les villes d’okhiabanahai de l’Azerbaïdjan, par le régime بخاک et exprime la hmani constant que le sang était la tête de l’Azerbaïdjan verte patrie, minamidend et janfshaniha وفداکاريهاي binzir azrbaijaniha à leur manière, que l’Iran.! Admettre et reconnaître, bnaghan com, uchshmha vers le bas dans la langue de Bureau, puisqu’ils iront à la patrie de verte,!Comme u oazarbaijani rouge Azerbaïdjan. soldat est omoajab salaire et anesthésique dans les jours difficiles de la chauffe et il n’est plus! En effet, en mai 1385 De Iran. mais cette séparation n’était pas responsable, mais ceux qui ont le œil azéri sur les crimes du régime cette année-là en Azerbaïdjan, pas quand. * jangjoi soldat Alexia GOASMAT Azarbayjani, membre, doit être comme l’iranien et la campagne de beetle, devenant l’un de nos promos pour sezaish, tari F. Sow membre کندفاصله à بکجا de l’insecte est en hausse ?. Le correct ari mikhanid, Azerbaïdjan en juin 1385 Séparé de l’Iran. Cette séparation n’est pas shrmegin amaazarbaijan et répondra à la longue histoire de la série, ce qui:Être séparée de l’Azerbaïdjan et l’Iran, mais aussi ceux qui étaient Azarbayjani Azarbayjani comme Geber saisonnier. de l’Iran en ce qui concerne le mouvement vert de l’Iran et les réponses aux glaih de ce mouvement vers le mouvement vers l’Azerbaïdjan ملّت npiosten est à noter en ce qui concerne le fait que je choisis pour cette nation (G) vous avez votre (Mais les durs moment que vous avez besoin de trouver ghyart, Azerbaïdjan) Il ressemblait à un petit enfant à exprimer leurs connaissances liées à Oranj accompagner leur uchshm sur leur mibandid allé due passifs, tel dreann (Joignez-vous à la nation de l’Azerbaïdjan, le mouvement vert)Lorsqu’un non raisonnable. pourquoi vous questions liées à l’Azerbaïdjan à onmidanid pas de khodmrbot, dans l’émerveillement, comment le message de nation d’Azerbaïdjan gardé message silencieux ? téléchargement nation azerbaïdjanaise vous est :L’Azerbaïdjan ne s’ingère pas dans les affaires intérieures de l’Iran.
Voir l’établissementLiberté de la République d’Azerbaïdjan du Sud l’indépendance
آکراد mtoham
Voir l’établissementAujourd’hui, on pense que le nord de l’Irak, le nord de la Syrie et le sud-est de l’Anatolie ont longtemps été kurdes et que les Kurdes ont été présents en Mésopotamie, en Anatolie et en Syrie avec les tribus assyriennes, syriaques, arméniennes, babyloniennes et sumériennes. C’étaient les langues officielles du Moyen-Orient, ils n’ont jamais eu d’alphabet indépendant, et ils ont emprunté les alphabets cunéiforme, syriaque et arabe aux langues mésopotamiennes, syriaques et arabes..
La réalité est que les autochtones ont été initialement اکراد Zagros comme le bois et le Lac ČR et….. Et commencer par les Turcs Seldjoukides en conquêtes d’Anatolie( Le gouvernement romain oriental) L’Anatolie orientale jusqu’au pied des Kurdes était dans cette ouvert lorsque les Kurdes comme un mercenaire au service des unités Seljuk et progressivement sur la moitié est de l’Anatolie qui a vaincu l’arménien a été contraint de l’immigration et اکراد ainsi que اتراک à l’Anatolie seldjoukide et, bien sûr, survivre les conquêtes ottomanes de اتراک à l’ouest de l’Anatolie a également infecté d D il a été contraint lors de grec et mille ans le processus de ترکسازی et کردسازی à l’est et l’ouest de l’Anatolie a continué jusqu'à la fin de la seconde guerre mondiale et le gouvernement Ottoman hamidiyeh اکراد( La fonction du Sultan Abdul Hamid) La soi-disant Alliance laisserait le comité avec les ناسیونالیستهای et les Arméniens d’Anatolie orientale compensation pour toujours et le propriétaire du terrain et qu’ils étaient مایملک et migration forcée dans l’ouest de l’Anatolie ainsi que 5 millions de Grèce continentale à l’ouest de l’Anatolie, la Grèce est contraint de quitter un coup de main.
Dans le nord de l’Irak et la Syrie, la présence des Kurdes au nord-est de l’époque est révolue et c’est donc une holaku en temps opportun les villes dans le principalement kurde Erbil et Kirkouk aujourd'hui, tels que forcé et وحکاری et ghamshlo et حسکه et Dahouk…. N’est pas rendue mais nn آسوری آسوری de ces villes ont tous son nom l’indique cela, mais il y a des zones dans l’attaque avec le califat holaku Abbasi avec stimulation de Nasir al-Din Tusi اکراد en معیت la Horde a commencé à la conquête et de destruction et de meurtre dans les domaines susmentionnés et, progressivement, les zones avec طوایف کوچنده Et combattants turkmènes et a de nouveau été résidentiel. Donc وواقعیت est que la Corée du Nord et du Sud de l’Anatolie et Syrie (Turquie) Propriété آسوری dans l’original syriaque et arménien et moins de 900 ans et est progressivement tombée entre les mains de اکراد et اکراد des Arméniens et des chrétiens syriaques comme آسوری et descente *!!!!!! Ils apprennent. Et ce truc de پانترکها bas ndarandba, sauf que پانکردها gravement امپریالیزم aide matérielle et spirituelle des médias occidentaux et pour l’application de moyens affaiblissent et insécurité à terme et du Moyen Orient ont été choisis.
Beaucoup d’ânes turcs mangeant 💩
Voir l’établissementJe suis un Marandi et tous mes citoyens et mes provinciaux croient tous fermement qu’un jour la fausse République d’Azerbaïdjan, qui a été autrefois séparée de force par les Russes bâtards d’Iran, rejoindra Mam Mihan, c’est-à-dire l’Iran, et c’est une minorité très, très humble. Panturk sera bientôt terminée.On ne sait pas combien de faux mercenaires de la République d’Azerbaïdjan Erdoğan sont analphabètes et obsessionnels et n’ont pas de profit pour ces pan-sécessionnistes.Tous les 30 millions d’Azéris mon compatriote soldat du ventre, mais notre mère soldat Iran et défendu la tache de notre sol Et les éléments sécessionnistes de la bash du père d’Erdogan
Voir l’établissementVive l’Iran et les excuses nobles et méprisées des chefs de la fausse République d’Azerbaïdjan et des têtes puantes de la fausse Turquie, que si nous voulons retourner aux frontières historiques, la Turquie doit également retourner dans le pays, c’est-à-dire le Grand Iran..
Manghurd signifie littéralement le mot.
Voir l’établissementSalutations à vous.. Je m’appelle Tabrizi, ma patrie est l’Iran. .
Voir l’établissementPeut-être êtes-vous un manghurd ou... Nos ancêtres étaient des humains, pas des loups.
Tu m’as fait rire.
Kass Nant est un âne déraciné
Voir l’établissementJe suis un Marandi et tous mes citoyens et mes provinciaux croient tous fermement qu’un jour la fausse République d’Azerbaïdjan, qui a été autrefois séparée de force par les Russes bâtards d’Iran, rejoindra Mam Mihan, c’est-à-dire l’Iran, et c’est une minorité très, très humble. Panturk sera bientôt terminée.On ne sait pas combien de faux mercenaires de la République d’Azerbaïdjan Erdoğan sont analphabètes et obsessionnels et n’ont pas de profit pour ces pan-sécessionnistes.Tous les 30 millions d’Azéris mon compatriote soldat du ventre, mais notre mère soldat Iran et défendu la tache de notre sol Et les éléments sécessionnistes de la bash du père d’Erdogan
Voir l’établissementVive l’Iran et les excuses nobles et méprisées des chefs de la fausse République d’Azerbaïdjan et des têtes puantes de la fausse Turquie, que si nous voulons retourner aux frontières historiques, la Turquie doit également retourner dans le pays, c’est-à-dire le Grand Iran..
Yashasin Marandi
Voir l’établissementCertains de nos concitoyens rêvent encore d’abandon, ne savent pas qu’Arordoghan a rêvé pour eux comme Ilham Aliyev Ghulam s’est fait boucher l’oreille.. Mais ils sont devenus aveugles.
Voir l’établissementVive l’Iran et l’Iran
Les rats de casserole étaient présents tout le temps, mais ils n’osaient pas
En fait, Pan Turk ou Pan Kurd, tous ces gens devraient voir leur arbre, probablement qu’un insecte quelque part dans la brindille est faux