در بخش کامنتهای مطلب پیشین، یکی از خوانندگان از من خواست تا در رابطه با مقاله ی جعلی تارنمای لوور (با موزه ی لوور پاریس اشتباه نشود!) پیرامون هویت کورش هخامنشی توضیحی بنویسم.

واقعیت این است که ما امکان پاسخگویی به همه ی این تحریفاتی که روز به روز دامنه اش فراتر می رود را نداریم و این وبسایت لور هم دستکم دهها مطلب جعلی و تحریف تاریخی انتشار داده و پاسخ به همه ی اینها در توان ما نیست.

از طرف دیگر هم هیچ آدم عاقلی برای کسب اطلاعات تاریخی سراغ وبسایت لوور نمی رود. بنابر این من بر خلاف خواسته ی این دوست مخاطبم قصد پاسخگویی نداشتم؛ اما در این مورد خاص به موضوع جالب تری از خود مقاله برخوردم که انگیزه ای برای نوشتن این مطلب شد که به آن هم در ادامه اشاره خواهم کرد.

ظاهرا شخصی به نام «سجاد مومنی» این مطلب را نوشته و دقیقا معلوم نیست این نام هم مانند آن «مهران بهاری» یا به قول خودش «مئهران باهارلی» ،جاعل پان ترک ها، جعلی است یا دست برقضا جاعل لوورها شخصیت حقیقی از آب درآمده؟ هر که هست و هرچه هست؛ دروغهای این شخص را درباره هویت غیر ایرانی آریو برزن در همین پایگاه پاسخ دادیم و یکی از اشکالاتی که به آن مطلب گرفتیم اینکه چرا هیچ رفرنس و منبعی برای ادعایش نداده؟

ظاهرا در مطلب جدیدی که درباره هویت کوروش کبیر نوشته، کتابنامه ای هم دست و پا کرده که با مقاله اش در این نشانی موجود است:

پارسی خواندن کورش یک جعل تاریخی

کورش پس از رسیدن به قدرت زبان عیلامی را زبان رسمی اعلام میدارد، این یک نکته بسیار مهم است. طبق آن تاریخی که به ما تحمیل می دارند، قبل از کورش مادها فرمانروای این سرزمین بوده اند، همین مورخان اعلام می دارند که زبان مادی از زبان های ایرانی بوده است که با پارسی از یک خانواده بوده است و شباهت بسیار زیادی داشته است. پس آنگونه که می گویند می بایستی زبان پارسی که مشابه اش در طول حکمرانی حاکمان ماد زبان اول بوده است بعنوان زبان اصلی انتخاب می گشته است.

سجاد مومنی

عضو شورای نویسندگان لور

مقدمه:

در این مقاله قصد دارم با آوردن شواهد و قرائن متعدد این فرضیه را که کوروش عیلامی بوده است و پارسی نبوده است را قوت ببخشم، در این مقاله و سلسله مقالات بعدی این امر را که پارسی خواندن کورش جعل تاریخ است را ثابت خواهم کرد و به این امر می‌پردازم که چگونه بعد از مرگ کورش و روی کار آمدن کمبوجیه اشراف پارس به کمک یهودیان بر علیه سلسله عیلامی خاندان کورش کودتا کردند و از آن پس به جعل گسترده تاریخ پرداختند.

شاید اولین چیزی را که ما باید در مورد کورش بدانیم خواستگاه وی باشد، در همه‌ی اسناد قدیمی خواستگاه کورش آنشان ذکر شده است.‌ خود کوروش در همه جا خود را آنشانی می‌خوانده است و دیگران هم او را به نام کورش آنشانی می‌دانسته‌اند. آنشان یکی از ایالات عیلامیان بوده است که شامل مناطق ایذه، ممسنی فارس و کهگلویه و بویر‌احمد را در بر می‌گرفته است. آنشان بیشتر نماد پایتخت عیلام را داشته است و ایالت سوسیانا بنوعی پایتخت مذهبی عیلامیان بوده است. در منابع قدیمی گاهاً ما در یکجا نمی‌توانیم بین آنشان و عیلام فرق قائل شویم گاهاً یک چیز عیلامی را بنام آنشانی هم نامیده‌اند. نام آنشان بسیار قدیمی‌تر ازپیدایش پارس است.

مثلا حماسه گیل گمش که قدیمی‌ترین حماسه جهان می‌باشد و بر روی الواح گلی در میان‌رودان یافت شده است نام آنشان ذکر می‌شود، دراین داستان گیل‌گمش قهرمان داستان کمانی دارد کمانی دارد که در داستان به آن کمان آنشانی می‌گویند، که منظور کمان عیلامی است و این احتمالا نشان از این دارد که نخستین و بهترین کمان‌های دوران باستان توسط عیلامیان ساخته می‌شده است.[2]

در منبع قدیمی دیگری بنام تاریخچه نابونیدوس، یکی از نوشته‌های باستانی بابلی که به خط میخی بر روی لوح گلی نوشته شده است و اینک در موزه بریتانیا در لندن نگهداری می‌شود، درباره کوروش و ورودش به بابل اطلاعات دقیقی را در اختیار ما می‌گذارد. در این کتیبه کوروش تنها با نام کوراش آنشانی یاد شده است، در هیچ جای این لوح ما نمي‌بينم گفته باشند كوروش پارسي يا پارسوا.[3] در ستون سوم و خط 26 ام این کتیبه، بطور آشکارا کوراش را مردی با لباس و پوشش عیلامی توصیف می‌کند. [4]

خوزه آلوارز‌مون محقق و استاد دانشگاه سیدنی ضمن تحلیل این نوشته‌های باستانی می‌گوید” نکته بسیار مهم این است که ما بفهمیم چرا شخص مورد بحث در این نوشته‌ها پوشش عیلامی دارد؟” سپس به بعضی از پژوهشگران که بدون در دست داشتن هیچ دلیلی می‌گویند در این نوشته منظور پوشش عیلامی، پوشش پارسی است ایراد می‌گیرد و می‌گوید: این تصور که ما باید لباس عیلامی را بدون دلیل لباس پارسی ترجمه کنیم باید از بیخ و بن منسوخ گردد.”[5] سپس با نام بردن از بعضی مورخان چون ( آستروناخ یهودی، ویسهافر، برانت و…) که طرز تفکری اینگونه دارند می‌نویسد: “در حقیقت این مورخان و بسیاری دیگر مانند آنها تفاسیری به این نوشته‌های بابلی نسبت می‌دهند که تماما ناحق و بی‌جهت هستند.”[6] در اینجا فقط منظور لباس عیلامی نیست، استاد گرامی آلوارز مون آن را attire تفسیر کرده است و تاکید کرده است که معنای آن پوشش و آرایش کلی است که شامل لباس، تاج و… می‌شود.[7]

براستي اگر كورش پارسی بوده باشد، چرا باید با لباس عیلامی وارد بابل شود؟ مگر نه اینکه تمام پادشاهان در هنگام تاجگذاری، عبادت، حضور در مجالس و مجامع عموی، جنگ، لشگر کشی و سفر لباس خانوادگی و سلطنتی قوم خویش را می‌پوشند؟ اغلب سلسله‌ها و دودمان‌ها چه کوچک و چه بزرگ پوشش خاصی را برای خود داشته‌اند. چرا کوروش باید در این واقعه‌ی مهم لباس عیلامی بپوشد؟

اگر به کتیبه‌ها نگاهی بیندازیم، خواهیم دید که داریوش پارسی در نگاره‌ای که از داریوش در کتیبه بیستون تصویر کرده‌اند دارای لباس و پوششی کاملا مغایر با عیلامیان است. چرا حتی یک نگاره از کوروش بجا نمانده است که او را با لباس پارسی نشان دهد؟ چرا تنها نقشی که امروزه به کورش نسبت می‌دهند، کوروش را تماماً با چهره و آرایش عیلامی نشان می دهد؟ بعضی‌ها اظهار می‌دارند، که” پارس‌ها که اجداد کوروش بوده‌اند، در آغاز ورود به فلات ایران به آنشان حمله برده‌اند و آنجا را پایگاه قدرت خویش کرده‌اند و از آن زمان نسل کوروش حکمران محلی آنشان گشته است.”

هیچ سندی حتی کوچک در دست نیست که به ما ثابت کند پارس‌ها به آنشان حمله برده باشند و در آنجا حکمران گشته باشند. مورخان و نویسندگان پان پارس قدیمی‌تر ادعا می‌کردند؛ که در حمله آشور بانیپال به عیلام در 647 قبل از میلاد عیلامیان بکلی از بین رفتند و برای همیشه از صحنه هستی نابود شدند. بعدها خودشان به بی مایه بودن این فرضیه پی بردند و ادعا کردند؛ که در حمله سال 647 قبل از میلاد آشور بانی پال به عیلام هر چند عیلام بکلی از بین نرفتند، اما از صحنه سیاست و قدرت کنار رفتند. در حقیقت باید بگویم حمله 647 قبل از میلاد آشور بانی پال به ایالت شوش در عیلام، در حد یک تسخیر کوتاه مدت و غارت ثروت و تخریب چند معبد و قلعه و… بوده است و در حدی نبوده است که عیلامیان را با خلل جدی روبرو سازد.

کورش پس از رسیدن به قدرت زبان عیلامی را زبان رسمی اعلام می‌دارد، این یک نکته بسیار مهم است. در اکثر نوشته‌های بدست آمده در دوران کورش زبان عیلامی زبان اول و بیشترین نوشته‌ها و لوح ها به این زبان نوشته شده است و زبان دوم هم اکدی است و در بعضی از کتیبه‌ها چند خط کوتاه هم به زبانی که مورخان نامش را پارسی باستان گذاشته‌اند نوشته شده است که زبان مردم پارسوا بوده است.

اگر آنگونه که بعضی از مورخین می گویند کورش پارسی بوده است چرا زبان پارس‌ها را زبان اول اعلام نمی‌دارد؟ طبق آن تاریخی که به ما تحمیل می‌دارند، قبل از کورش مادها فرمانروای این سرزمین بوده‌اند، همین مورخان اعلام می‌دارند که زبان مادی از زبان‌های ایرانی بوده است که با پارسی از یک خانواده بوده است و شباهت بسیار زیادی داشته است. پس آنگونه که می‌گویند می بایستی زبان پارسی که مشابه‌اش در طول حکمرانی حاکمان ماد زبان اول بوده است بعنوان زبان اصلی انتخاب می‌گشته است. کوروش هم که طبق نظر این مورخان پارس بوده است پس چه دلیلی داشته است که زبان عیلامی را بعنوان زبان اول انتخاب نماید؟

نکته مهمتر پیرامون این قضیه اینست که اگر نظر این مورخان که می‌گویند عیلامی‌ها بعد از حمله آشور بانی‌پال کاملا ضعیف گشته بودند و پارس‌ها به کشور عیلام حمله می‌کنند و حاکم می‌شوند درست است، چگونه است که زبان عیلامی در دوران کورش کاملا کارآمدی خود را از همه نظر حفظ کرده است و پارسی جایگزین آن نگشته است؟

آیا بهتر نیست اینگونه فکر کنیم که کوروش که خود عیلامی بوده است زبان مادری و آبا و اجدادی خود را زبان اول اعلام نموده است؟

اگر شرایط را آنطور که می‌گویند در نظر بگیریم، چون زبان رسمی سالیان سال مادی بوده است می‌بایستی بعد از انتقال قدرت باز هم زبان مادی مورد استفاده قرار بگیرد یا حداقل یکی از زبان‌های نزدیک به آن چون پارسی. آیا ما شاهد یک جانبداری و تعصب فراوان بر روی زبان عیلامی از طرف کورش نیستیم؟ این تعصب بر روی زبان عیلامی به چه دلیل است؟ آیا مورخان پان پارس و حامیان‌شان پیرامون این برهه از تاریخ یک دروغ بزرگ به ما تحویل نداده اند؟

میخائیل روستوتسف (m. rostovtzef f ( در تاریخ جهان باستان می‌گوید؛ “کورش در تمام امور سیاسی از همان سیاست‌ها و شیوه‌های حکومتی عیلامیان استفاده می‌کرده است.”[9] ,[8]

بنا بر اطلاعات بدست آمده از کتیبه‌ها دین و مسلک کورش هم همان دین و مسلک مردم زاگروس و بین‌النهرین بوده است، وبه هیچ وجه دین و مذهب پارسیان نبوده است. [10]

اگر بنابر فرض مورخانی که می‌گویند چند نسل قبل کورش پارسیانی بوده‌اند که به آنشان آمده‌اند و قدرت را بدست گرفته‌اند، چگونه است که اینان بدین سرعت دین و آیین شان عوض شده است؟ حتی اگر خوش‌بینانه به این قضیه بنگریم و بگوییم که پارسیان حتی دین‌شان را به مردم عیلام (بقول این مورخان تضعیف گشته) تحمیل نکرده‌اند، می‌بایستی حداقل در نزد خودشان دین و مسلک‌شان را حفظ کرده باشند. آیا هیچ دلیل منطقی برای پارسی نامیدن کورش وجود دارد؟

نتیجه گیری: حقیقت این است که داریوش پارسی زمانی که با کمک یهودیان و اشراف پارس موفق شد تا برنامه کودتا بر علیه پسران کورش یعنی کمبوجیه و بردیا را عملی کند، ابتدا برای دور کردن جنایت از خود داستان جعلی گوماته مغ را سرهم کرد و سپس برای کسب مشروعیت و ثابت کردن اینکه تنها جانشین برحق کوروش است، سعی کرد تا شناسنامه پارسی برای کوروش صادر کند، برای این امر هم افسانه زایش کوروش را ساخت و خود و کوروش را در دو خط موازی به یک نیای مشترک وصل کرد.

در مقالات تکمیلی مفصلا به بررسی کودتای داریوش و اشراف پارس با یاری بنی اسراییل، غصب سلطنت و تاریخسازی جعلی آنها خواهم پرداخت.

ادامه دارد…

1- e.g. Gordon (1967), bakhtiari territory

2- Epic of gilgamesh,

3- The Nabonidus Chronicle (British Museum)

4- The Nabonidus Chronicle ‘ (columniii –line 26)
5- j alvarez mon , Notes On The ‘Elamite’ Garment Of Cyrus The Great
6- j alvarez mon , Notes On The ‘Elamite’ Garment Of Cyrus The Great
7- j alvarez mon , Notes On The ‘Elamite’ Garment Of Cyrus The Great
8- history of ancient world, michael rostovtzef f
9- walter hinz “the lost world of elam” translated by jeniffer barnes, london 1972

10- Dandamayev Cyrus (iii. Cyrus the Great) Cyrus’ religious policies.

برای خواننده دقیق به فرض اینکه هیچ آشنایی قبلی هم با موضوع نوشته نداشته باشد؛ نویسنده در همان مقدمه توضیح داده که هدفش جعل و تحریف واقعیت است و دیگر نیازی هم به خواندن باقی مطلب نخواهد بود.

در مقدمه این مطلب آورده شده:

در این مقاله قصد دارم با آوردن شواهد و قرائن متعدد این فرضیه را که کوروش عیلامی بوده است و پارسی نبوده است را قوت ببخشم، در این مقاله و سلسله مقالات بعدی این امر را که پارسی خواندن کورش جعل تاریخ است را ثابت خواهم کرد و به این امر می‌پردازم که چگونه بعد از مرگ کورش و روی کار آمدن کمبوجیه اشراف پارس به کمک یهودیان بر علیه سلسله عیلامی خاندان کورش کودتا کردند و از آن پس به جعل گسترده تاریخ پرداختند.

اینکه شما یک فرضیه را قوت ببخشید همان نیست که چیزی را ثابت کنید چون برای هر کدام از اینها شیوه ها و ابزارهای متفاوتی بکار می برند.

برای اینکه فرضیه ای را قوت ببخشیم نوع استدلالی که بر مبنای مفروضاتمان بکار می بریم صرفا نتایج مد نظرمان را تقویت می کند، اما چیزی را اثبات نمی کند؛ یعنی از مفروضاتمان لزوما به نتیجه نمی رسیم و از ابتدا هم چنین قصدی نداریم . اما در استقرا مفروضات ما هر آنچه که هست قطعا ما را به نتایجی میرساند اینجا دیگر بحث بر سر آوردن شواهد و قراین برای قوت بخشیدن به یک فرضیه نیست.

وقتی یک نویسنده در همان ابتدای نوشته می گوید می خواهم فرضیه پارسی نبودن و ایلامی بودن کورش را قوت ببخشم و در ادامه می نویسد اصلا کورش ایلامی بوده و پارسی بودنش جعل است؛ به زبان بی زبانی به خواننده حالی می کند که هدفم چرندبافی و تحریف تاریخ است! چون در همان گام نخست ابزار فرضیه سازی را از حکم تاریخی بازنشناخته فلذا اصلا صلاحیت استدلال ندارد.

از این مقدمه که بگذریم یکسره به موخره اش برویم و نگاهی به منابع اش بیاندازینم:

در مقالات انگلیسی عموما از دو نوع استاندارد «ام ال ای» و «ای پی ای» برای کتابنامه استفاده می کنند سایتهای مرجعی مانند بریتانیکا هم زیر مقالاتشان هر دو شیوه را برای ارجاع کاربران ذکر می کنند. اما همه ی اینها برای نشان دادن اعتبار مرجع است و برای یک نوشته ی وبلاگ و صرفا نمایش اعتبار منابع به هیچکدام از این شیوه های منبع نویسی نیاز نیست کافی است شما اطلاعاتی را در اختیار خواننده قرار دهید تا بداند شما مطالبتان را از جای درستی آوردید و بتواند به منابع شما که در واقع مفروضات مقاله هستند رجوع کنند. این اطلاعات شامل نام نویسنده، سال انتشارکتاب، نام انتشارات ،نام کتاب و صفحه مورد نظر کتاب است. اگر مرجعمان اینترنتی باشد هم به آسانی می توانیم نشانی آن صفحه را درج کنیم. انگلیسی بودن یا نبودن مرجع هم به اعتبارش ربطی ندارد و چیزی به آن نمی دهد. دیگران هم اگر از مراجع انگلیسی استفاده می کنند دلیلش این است که در دسترس تر هستند چون علی القاعده مقالات و کتب علمی به زبان انگلیسی بیش از هر زبان دیگری منتشر می شوند و ترجمه ها هم که نهایت کار علمی ما ایرانیان است در همه ی موارد در دسترس نیست. اما اگر همان مرجع معتبر به زبان فارسی هم موجود بود؛ قطعا برای خواننده فارسی زبان ارجح است و لازم نیست از ته یک کتاب، کتابنامه اش را در بیاوریم و آن هم جراحی شده ته مقاله ی خودمان درج کنیم! مثلا اینجا که به انگلیسی نوشته «حماسه گیلگمش»

2- Epic of gilgamesh,

خود «حماسه گیلگمش» چه ایراد دارد که انگلیسی اش را بنویسیم؟ حالا که انگلیسی اش را هم نوشتیم مرجع اش کجاست؟ این حماسه گیلگمش از کجا آمده؟ نویسنده خودش کتیبه سنگی را خوانده و از سومری ترجمه کرده؟ که به فرض محال اگر هم چنین کرده باشد در آن صورت هم باید به ترجمه خودش و با ذکر محل انتشار و تاریخ آن ارجاع بدهد. اما اگر ترجمه از دیگری است آن نسخه ترجمه شده به دست چه کسی برگردان شده ؟ کجا چاپ شده و چطورو با چه هدفی بخشی از آن در این نوشته آمده که قرار است ما را به جعلی بودن هویت کورش برساند؟

مشاهده می کنید که این مرجع به هیچ عنوان مرجع نیست بقیه این منابع هم با مصیبت قابل ارجاع اند. دست بر قضا من یکی از این مطالب را روی اینترنت پیدا کردم و خواندم که درباره ی آن هم توضیح خواهم داد و دلیل نگارش این نوشته هم در واقع همان مقاله است.

اما پیش از هر چیز می خواهم به طورت مختصر چند خطی من باب منابع قابل استناد در حوزه ی مطالعات تاریخی بنویسم چون این موضوع جعل تاریخ مشکل هر روزه مان شده! اینکه واقعا در مواجه با چنین مقالاتی خواننده چطور باید تصمیم بگیرد؟ مثلا چطور باید بدانیم که آیا کورش پارسی است یا پارسی بودنش جعل فارسها است؟ و یا چطور بفهمیم که کورش ایلامی یا ترک ترکستان است؟ به فرض که درباره ی موضوع کورش هم اطلاعاتی را از پیش داشتیم؛ اگر با موضوع مقاله آشنا نبودیم چه باید بکنیم؟

پاسخ قطعی به پرسش بالا ارجاع به دانشنامه ها است. دانشنامه ها بهترین مرجع عمومی برای دانش بشری هستند و همیشه هم در دسترس اند متاسفانه به جز لغت نامه دهخدا که در مواردی می توان به عنوان یک دانشنامه از آن بهره گرفت هیچ دانشنامه ی معتبری به زبان فارسی روی اینترنت وجود ندارد. اما در زبان انگلیسی دانشنامه های متعدد و حتی تخصصی موجود است که به ما اطلاعات زیادی می دهند. مهمترین ویژگی دانشنامه های اینترنتی مانند بریتانیکا و ایرانیکا (در موضوعات مربوط به ایران) بروزرسانی دایم آنها است چون دانش انسانها محدود است و همواره گسترش می یابد با گسترش دانش ما در حوزه های مختلف، مقالات دانشنامه ها هم دایما بروز رسانی می شوند.

در مورد کورش کبیر مقاله سایت بریتانیکا و سایت ایرانیکا مقالات مرجع هستند. در بسیاری از موارد مقالات دانشنامه ها هم توسط چندین متخصص نوشته می شوند مثلا در بریتانیکا آمده که بخش اعظم مقاله توسط ریچارد فرای نوشته شده؛ پروفسور فرای معتبرترین ایرانشناس حال حاضر است با اینجال باز هم در مقاله تغییراتی اعمال کردند یا احتمالا بخشهایی افزوده اند.

تا آنجا که به کورش مربوط است؛ هر دو این مقالات نشان می دهند که کورش هخامنشی پارسی بوده و به قول این دوست پان لرمان ، پارسی بودنش جعل نیست حتی اگر زبان انگلیسی هم ندانیم تکنولوژی به کمکمان آمده و می توانیم با سایت گوگل مقالات را به صورت محدود ترجمه کنیم و دستکم از کلیات نوشته آگاه شویم.

مع الوصف اگر در آینده هم شواهد جدیدی بدست آمد و ثابت شود که کورش هخامنشی ترک ترکستان یا عرب حجازی بوده و اجماعی در مورد این کشف جدید توسط علمای این رشته حاصل شد؛ آنگاه مندرجات این دو مقاله دانشنامه که پیوند دادم، ویرایش خواهند شد؛ اما تا آن زمان کورش هخامنشی کماکان پارسی است.

به جز دانشنامه ها، مهمترین منابع، کتب آموزشی هستند که توسط انتشارات دانشگاهی به چاپ رسیدند و در دانشگاهها برای دانشجویان آن رشته تدریس می شوند. منابع آموزشی عموما توسط یک نفر نوشته نمی شوند و از دانشنامه ها تخصصی ترند و با هدف آموزش منتشر میشوند؛ در صورتی که دانشنامه ها صرفا اطلاعات عمومی حول یک موضوع ارایه می دهند بنابر این برای موضوعات تخصصی تر باید به کتب درسی رجوع شود. البته کتابهای درسی دو اشکال عمده دارند نخست اینکه به اندازه ی دانشنامه ها در دسترس نیستند و یا دسترسی به آنها رایگان نیست و دوم اینکه دایما بروز نمی شوند. نتیجه می گیرم آن دسته از کتب آموزشی دانشگاهی که توسط انتشارات دانشگاهی معتبر به چاپ رسیده اند، اهمیت دارند که تاریخ انتشارشان به زمان ما نزدیک تر باشد.

پس از این دو گروه کتابهایی مرجع هستند که توسط اساتید دانشگاهی با مرتبه استادی (استاد تمام) در یک رشته منتشر میشوند. این کتابها لزوما به اندازه کتب آموزشی اهمیت ندارند چون آن مطالب با تصحیحات و بازخوانیهای متعدد بیرون می آیند با اینحال این کتابها هم که با اهداف آموزشی منتشر می شوند قابل ارجاع اند در اینجا هم نویسنده بسیار اهمیت دارد.

در مرتبه ی بعدی مقالات قرار دارند؛ مقالات لزوما جنبه ی آموزشی ندارند؛ بر خلاف کتابهای آموزشی دانشگاهی که هدفشان انتقال اطلاعات به دانشجویان است برخی مقالات صرفا برای متخصصین نوشته می شوند و هدفشان هم طرح فرضیات و نظرات جدید است بنابر این خیلی مهم است که خواننده عادی توجه کند یک نوشته علاوه بر اینکه توسط چه کسی نوشته شده و کجا انتشار یافته ، با چه هدفی نوشته شده؟ چه لحنی دارد و دقیقا چه استنتاجاتی می کند؟ و از همه مهتر پارادایم و نظر اجماع علمای آن رشته در مورد موضوع آن مقاله چیست؟

اساسا علم جدید همینطور کار می کند کسانی فرضیاتی را مطرح کرده و شواهدی را برای تقویت مفروضاتشان مطرح می کنند. برخی از فرضیات به شدت هنجارشکن و در تناقض با نظریات حاکم هستند اما لزوما جعل محسوب نمیشوند. از صدها فرضیه که حول یک موضوع خاص مطرح می شوند معدود نظریاتی بیرون می آید تا در نهایت برخی از آنها به عنوان نظریات مطرح و برخی دیگر به عنوان یک باور علمی مورد پذیرش جامعه علمی قرار گیرند بنابر این یک فرضیه برای اینکه مورد پذیرش قرار گیرد راه طولانی در پیش دارد به همین جهت در مورد محنوای مقالات با دقت بیشتری هم باید برخورد کرد.

آخرین مرجعی که می توانیم در تحقیقاتمان بکار ببریم ؛ منابع دست اول هستند؛ مانند همین نویسنده سایت لوور که به حماسه گیلگمش رجوع کرده و البته نشانی اش را هم نداده؛ یا ناصر پورپیرار که به تورات خیلی علاقه دارد ؛ منابع دست اول هم در صورت ارجاع باید با نظر علمای طراز اول آن رشته همراه شوند. مخصوصا در حوزه ی علوم انسانی و علوم اجتماعی این مسئله مهم تر هم هست چون ما در اغلب موارد، اطلاعتمان بسیار محدود است و روش درستی را بکار نمی بریم. هر چه یک شخصیت در یک حوزه شناخته شده تر باشد بیشتر هم میتواند به چنین منابعی استناد کند با اینحال کماکان از نظر موافق دیگر محققان بی نیاز نیست.

اما مطلبی که مرا واداشت به همه ی این توضیحات ، مقاله ای از کتابخانه دانشگاه کمبریج است که از یک جورنال باستانشناسی آمده ونویسنده هم یک لکترور(و نه استاد) دانشگاه سیدنی به نام خاویه الورزمور است جالب اینکه نویسنده ی سایت لر نام کوچک لکترور دانشگاه سیدنی را هم تغییر داده! به هر روی این نویسنده «خاویه» یا به قول نویسنده ی لوور «خوزه»، نه استاد است نه دانشیار است و نه استادیار و صرفا در دانشگاه تدریس می کند. این مقاله هم همان مرجع ادعای سایت لوور است نسخه ای از مقاله را می توانید از اینجا بگیرید.

بی تردید دوستان پان لریستمان به طور اتفاقی و در اثر وبگردی اوقات فراغتشان در کتابخانه ی دانشگاه کمبریج، این مقاله که لزوما یک مقاله ی تخصصی است را پیدا نکردند و به طریقی نسخه فارسی شده اش را دستشان دادند. البته نکته ای که برای من جالب است همکاری بخش باستانشناسی دانشگاه سیدنی با باستانشناسان دانشگاههای اسراییل است که لزوما هم چیز عجیبی نیست اما این دو نمونه آخرین برنامه سخنرانی هایشان است.

به طور خلاصه در این مقاله کوشش شده تا بر مبنای مندرجات یک لوحه به نام لوحه نبونید در بریتیش میوزیوم و موارد دیگر درباره ی پوشاک و پاره ای آداب کورش هخامنشی و کمبوجیه این فرضیه را مطرح کند که شاید شهر انشان در قرن ششم پیش از میلاد پیشینه ی ایلامی داشته و کورش هم از میان همان گروه آمده باشد:

To conclude, available textual, artistic and material evidence invites us to consider that, within the context of elite late neo-Elamite garments, the author of the Nabonidus Chronicle may have done no more than state the obvious: in 538 bc Cyrus went to Babylon clad in traditional, Elamite-style, ceremonial attire, conceivably to be identified with a fine, cotton-made, fringed garment, ornamented with ladder bands including golden bracteates. To a Babylonian audience, so it seems, the king of Anšan may not have been recognized independently from an Elamite cultural heritage. It must be conceded, however, that much remains unknown about the cultural characteristics of the city of Anšan during the sixth century bc and about how the Elamite past of Anšan was perceived during this time. In this latter context, the label Anšanite may have acquired a different meaning from one that would have been familiar to a Babylonian audience: it may have come to represent a new political reality that was viewed in the highlands of Iran as increasingly distinct from an earlier Elamite configuration

دقت کنید در این مقاله مطلقا چیزی اثبات نمی شود و نویسنده هم چنین ادعایی ندارد. صرفا فرضیه ای را مطرح کرده و کوشش می کند تا با ارایه شواهدی مفروضاتش را تقویت کند اما به هیچ نتیجه ی قطعی نمی رسد.

پرسش اساسی اینجا است که چه کسانی و با چه اهدافی چنین مقالاتی را از میان هزاران مقاله انتخاب کرده و به فارسی برمی گردانند؟ چه کسی هزینه ی چاپ این مقالات را و با چه هدفی تقبل می کند تا دست آخر از شورای نویسندگان سایت لوور سردر بیاورد؟

چون اگر قرار به ترجمه باشد مطالب بسیار مهم تری درباره تاریخ ایران و هخامنشیان هست که هنوز به فارسی برگرداننده نشده است. پیشتر هم توضیح دادم امکان ایجاد یک خطر جدی در میان بختیاریها وجود ندارد چون ملی گرایی در میان این گروه بسیار ریشه دار است اما امکان ایجاد نوعی قومگرایی برای تضعیف نیروها و توان بالقوه ما در میان این قوم وجود دارد تا برای دیگر جریانات تجزیه طلب در خوزستان و کردستان و آذربایجان فضای فعالیت بیشتر پدید بیاورد.