הינדי סוגד לפרה.. התמונה היא במרחב הציבורי. מקור: defence.pk

תקופת הלימודים שלי באיראן עדיין לא הייתה התופעה של אכילת סנדוויץ' ממשלתית, ושתינו את הסנדוויץ' בבטחה וללא חשש לקלון.. עוגות וכריכים היו מצרכים בסיסיים של זמננו, אשר כמה קראו בצחוק "משתיקי קול". משתיקי הקול האלה נשארו מוזרים בימים שבהם היו לנו שיעורים מבוקר עד ערב, או בימי הרמדאן. אני זוכר שקניתי אחד כזה בארוחת הצהריים יום אחד לפני שבע או שמונה שנים, וצמתי במקום די בודד.. ג'נטלמן ניגש אלי עם מראה מסודר למדי ושאל: "אתה לא יודע שזה רמדאן ושאתה לא צריך לצום?" אמרתי, "כן, אני יודע, אבל לא כולם חושבים כמוהו, ויש כאלה שלא צמים כמוני".. אבל אתה חייב לכבד את דעתי, הוא אמר.! אמרתי שאתם צריכים לכבד את דעתי ואת דעתם של אחרים כמוני! הוא אמר: "זו המדינה האסלאמית ורוב האנשים צמים ובגלל שהם צמים הרבה, אז דעתי עדיפה".. עניתי שאם כן, מספר התומכים באמונה לא יוכיח שהיא נכונה, וההפך לא יוכח כנכון.. הוא אמר, "אם אתה מאמין בדמוקרטיה, אתה לא צריך לצום".. ראיתי את ההמולה שהנחתי לפניו את שאריות העוגה והסנדוויצ'ים.. למעשה, הייתי כל כך רעב שאם המכונית הייתה מגיעה הייתי מטפל קודם בעוגה ובכריכים, ואז הייתי הולך למכחישים..

تفاوت ظریفی میان اهانت و ایراد اتهام وجود دارد. اغلب فرق میان این دو را نمی دانند و همین موضوع می تواند اسباب سو تعبیر یا سو استفاده شود. برای منظور نخست صفتی را بدون در نظر داشتتن مفهوم حقیقی آن و صرفا برای تحقیر طرف مقابل بکار می برند؛ به این عمل اهانت و در برخی موارد فحاشی می گویند. اما موارد دیگری هم هست که صفات ناخوشایند در مفاهیم اصلی خودشان بکار برده می شوند و در اینصورت چنین عملی دیگر اهانت نیست و ایراد اتهام است.

برای نمونه، اگر به زنی نسبت «فاحشگی» بدهیم صرفا برای اینکه او را تحقیر کرده باشیم، نام اینکار اهانت است. اما اگر منظور از این انتساب، دقیقا همان فعل فاحشگی و تن فروشی باشد و چنین واژگانی در معنای حقیقی خود بکار برده شوند – به نحوی که گوینده و مخاطبش از مفهوم مدنظر آن آگاه باشند – دیگر نامش توهین نیست و اتهامی است که متوجه دیگری کردیم؛ چنانچه این اتهام اثبات شود یعنی دلایل منطقی برای آنچه نسبت دادیم داشته باشیم، حقیقتی را بیان کردیم؛ و در غیر اینصورت به دیگران دروغ بستیم و درحکم افترا است.

برای ایراد اتهام، بهتر است از ادبیات فاخرتری استفاده کنیم که فحاشی قلمداد نشود. اما صرف ادبیات فاخر هم لزوما بدین معنا نیست که قصد اهانت نداریم. چنانکه با ادبیات فاخر هم می شود به دیگران اهانت کرد و یا با ادبیات سخیف هم ایراد اتهام نمود.