چند هفته پیش، یک خبرنگار اسراییلی از جواد ظریف درباره وضعیت مجید توکلی، زندانی جنبش دانشجویی، پرسید که او در پاسخ گفت اصلا توکلی را نمی شناسد. عدم آشنایی آقای وزیر با توکلی موجی از واکنشهای اعتراضی وبلاگنویسان را دربر داشت؛ تا جایی که ظریف مجبور شد موضوع را تماما انکار کند.

محمد جواد ظریف و لوران فابیوس.

توافقنامه اتمی جمهوری اسلامی و کشورهای غربی تحت شرایطی امضا شده که دو طرف معاهده خود را پیروز آن دانستند. غربی ها از بابت اینکه بدون حمله ی نظامی جلوی دستیابی ایران به تسلیحات اتمی را گرفتند، شادمانند و جمهوری اسلامی هم مسرور است که برنامه ی اتمی اش تماما برچیده نشده، بخشی از دارایی هایش آزاد شده و تاسیسات هسته ای اش هم کماکان برجای می ماند. اما بازندگان و برندگان واقعی این توافق چه کسانی هستند؟

بطور کلی غرب به رهبری آمریکا را باید بزرگترین برنده این توافق دانست. غربی ها هیچ امتیاز واقعی به ایران ندادند؛ مگر امتیازاتی که همه ی کشورهای جهان بطور طبیعی از آن برخوردارند–مانند حق دسترسی به دارایی های ملی یا تجارت خارجی. و در ازای چیزی که ندادند؛ امتیازات بزرگی دریافت کردند که از جمله آنها دسترسی مستمر به تمام تاسیسات اتمی ایران فراتر از پروتکل های ان پی تی، تعلیق پیشرفت در برنامه اتمی و از بین بردن دخایر اورانیوم بیست درصد ایران است–که بالقوه می توانست به ساخت سلاح اتمی منجر شود. همه ی این دستاوردها بدون شلیک حتی یک گلوله و با کمترین هزینه بدست آمده.

برای اینکه بدانیم مردم یک کشور چه اندازه نزد رهبران آن حرمت دارند؛ لازم نیست که شناخت عمیقی از اوضاع آن کشور داشته باشیم. گاهی حتی دیدن چند تصویر ساده از خواندن صدها صفحه مقاله گویاتر است.

اگر به مجالسی که رهبر جمهوری اسلامی در آن حضور دارد دقت کنیم، شخص خامنه ای همواره بر روی مبل راحتی جلوس کرده و باقی مدعوین در کنار یا در مقابل رهبر جمهوری اسلامی و بر روی زمین نشسته اند.