از برکات انقلاب یکی هم این بود که ما هنوز ندانستیم باید به این مضحکه ی اسلامی بخندیم یا برایش گریه کنیم. به گمانم اگر داخل باشید باید بیشتر گریه کنید و اگر ببرون آمده باشید بخندید؛ ولی احوط آن است که هر دو کار را با هم بکنید!

اخیرا امام خامنه ای (ع)، جانشین خدا و نماینده امام زمان، چنین افاضه فرمودند که انگلیسی زبان علم نیست و غلط کرده اگر کس گفته زبان علم است. از آنجا که خود حضرت مانند الباقی ائمه و پیامبران بی سواد است و چیزی بارش نیست، طرفدارانی جاهل تر از خودش هم دنباله ی این حرفها را گرفتند. تا این لحظه قرار شده عربی جایگزین انگلیسی شود و مقالات (کدام مقالات؟!) را هم فارسی بنویسند.

محمد مختاری را آنطور که از اسلام ناب انقلابی محمدی سراغ داریم، در کمال ناجوانمردی با دستان و چشمان بسته شده بدون اینکه کوچکترین امکان دفاع داشته باشد، به دستور مراجع تقلید شیعه خفه کردند.

امروز مطلبی را در فیس بوک سعید بشیرتاش دیدم که نحوه ی کشتن محمد مختاری، شاعر و نویسنده و دبیر کانون نویسندگان، در قتل های زنجیره را توصیف کرده بود؛ متوجه شدم تعدادی از آمران و قاتلین قتل های زنجیره ای در فهرست انتخاباتی اصلاح طلبان معرفی شده اند. از اینرو لازم دیدم برای ثبت در تاریخ هم که شده مطلبی را بنویسم.

در طول نه سالی که وبلاگ نویسی کردم چه آن یک سالی که در ابتدا ایران بودم و در بلاگفا می نوشتم، چه بعدتر که به آمریکا آمد هیچگاه از مختاری ننوشتم. محمد مختاری را از کودکی می شناختم. آقای مختاری شوهر عمه ی من بود (شوهر دختر عمه که ما عمه صدا می کردیم).

محمد مختاری که من می شناختم شخصیت آرام و متواضعی داشت. از آن دسته آدمهایی بود که کوچک و بزرگ، پیر و جوان جذب مهربانی و فروتنی اش می شدند. زمانی که ایشان کشته شد من چهارده – پانزده ساله بودم بنابر این آشنایی با آرا و نظراتش نداشتم که هیچگاه بخواهم مطلبی درباره اش بنویسم. علاوه بر آن امروز هم که هفده سال از رفتن مختاری می گذرد من بیشتر به مختاری که عضوی از خانواده ما بود قرابت دارم تا مختاری شاعر و نویسنده ی نامدار.

اما موضوعی که می خواهم اشاره کنم و باید برای آینده درس عبرتی بشود دلیل کشته شدن آقای مختاری است.

سپاه پاسداران جمهوری اسلامی.

از نادرستی های عالم یکی هم این است که به لات هرزه و بی سر و پایی بگویید حق با تو است؛ وقتی که حق واقعا با او نیست.

اگر به یک هرزه بگویید که حق با او است برای اینکه هرزگی و اوباشی گری نکند؛ به او چنین فهماندید که با هرزگی کردن می تواند صاحب حق و احترام شود؛ آن هم زمانی که خودش می داند نه حق دارد و نه احترام.

اگر جرات نه گفتن به یک هرزه را ندارید اصلا با او دهان به دهان نشوید؛ اما اگر با چنین جانوری مواجه شدید حقیقت را فدای عافیت طلبی و ترس نکنید.حقیقت را فدای عافیت طلبی کردن، عافیت نمی آورد و فقط حق و حقیقت را از میان برمی دارد.

آیت الله بروجردی، مبدع نظریه ی نسبیت.

از انیشتین نقل می کنند: تنها دو چیز در جهان نهایت ندارد، کائنات و حماقت انسان؛ و البته من درباره ی اولی شک دارم.

شخصی در وبلاگ من کامنت گذاشته و ارایه نظریه نسبت انیشتین را به آیت الله بروجردی نسبت داده. پس از خواندن این کامنت من سری به سایت آیت الله بروجردی زدم و متوجه شدم که تلویجا چنین ادعایی در این سایت هم مطرح شده.

اینکه انیشتین که از اساس منکر وجود خدا بود، از مریدان این ملا محسوب می شده یک موضوع است؛ اینکه نظریات فیزیک جدید از درون قرآن و نهج البلاغه و بحارالانوار ملا ممد باقر مجلسی در بیایند موضوعی حتی جالب تر است.

برای کسانی که آگاهی ندارند کل جهان اسلام، و از جمله کشور ایران، ظرف هشتصد سال گذشته، و پس از حمله ی مغول، جز ملا و مفتی تولیدات دیگری نداشته.

بزرگترین دشمن دانایی جهالت نیست؛ توهم دانایی است. – استیون هاوکینگ

استیون هاوکینگ، فیزیکدان و کیهانشناس، بار دیگر تاکید کرد که اعتقاد به وجود خدا مربوط به گذشته ی انسان است. پروفسور هاوکینگ پیشتر در یک مستند تلویزیونی بطور خلاصه استدلالهایش را در ارتباط با دلایل نبود خدا شرح داده بود. این مستند را پیشتر به پارسی برگرداندم، که تحت لایسنز استفاده ی عادلانه (برای مصارف صرفا آموزشی؛ Fair use)، می توانید از اینجا دریافت کنید. (بقیه ی مستند های من را از اینجا ببینید.)

اخیرا بسیاری از رسانه های دولتی جمهوری اسلامی از قول هاوکینگ چنین جعل کردند که او «ادعایش را درباره خدا پس گرفت.» جعل مطلب از قول دانشمندان و متفکران در نظام اسلامی تبدیل به یک رویه شده؛ چنانکه حتی سران نظام هم در اینباره جعل می کنند. اخیرا اظهارات رییس مجلس خبرگان رهبری جمهوری اسلامی درباره ی ایمان انیشتین به مذهب شیعه و امام صادق هم بازتاب گسترده ای داشت. (درباره ی عدم اعتقاد انیشتین به وجود خدا این مطلب را ببینید.)

پدر ژپتو در شکم ماهی.

اگر شما هم تصور می کنید که یک انسان نمی تواند برای چند دهه در شکم یک ماهی زندگی کند؛ چون اساسا شکم ماهی جای زندگی کردن نیست؛ یا اگر تصور کردید یک نفر امام هزار و دویست ساله نمی تواند در چاه باشد و اگر هم کسی بگوید که امامش در چاه است و خود او هم نماینده آن امام غایب است؛ یا احمق است، یا شارلاتان است و یا هر دو؛ شما احتمالا هنوز مشاعرتان را از دست ندادید و عقلتان سر جایش است. و همین موضوع که عقل شما سر جایش است شما را تبدیل به یک تهدید امنیتی برای سران جمهوری اسلامی می کند.

اخیرا یک نفر را در ایران اعدام کردند صرفا به این علت که مدعی شده بود حضرت یونس پدر ژپتو نیست که در شکم ماهی زندگی کند. من هم تصور می کنم حضرت یونس پدر ژپتو نباشد؛ بلکه پدرژپتو داستان پینوکیو بسیار بهتر و جذاب تر از حضرت یونس شخصیت پردازی شده بود و قابل تحمل تر بود.

برای اینکه بدانیم مردم یک کشور چه اندازه نزد رهبران آن حرمت دارند؛ لازم نیست که شناخت عمیقی از اوضاع آن کشور داشته باشیم. گاهی حتی دیدن چند تصویر ساده از خواندن صدها صفحه مقاله گویاتر است.

اگر به مجالسی که رهبر جمهوری اسلامی در آن حضور دارد دقت کنیم، شخص خامنه ای همواره بر روی مبل راحتی جلوس کرده و باقی مدعوین در کنار یا در مقابل رهبر جمهوری اسلامی و بر روی زمین نشسته اند.

خدای هندی. تصویر در قلمرو عمومی.

هندیان احتمالا بیش از هر ملت دیگر خدایان متعدد دارند. چند سال پیش یک قاضی هندی دو تن از این خدایان به نامهای رام و هامونا را به دادگاه احضار کرد. دادگاه برای تعیین مالکیت یک قطعه زمین برگزار شده بود که از یک سو شخصی مدعی مالکیت آن زمین بود و از سوی دیگر این دو خدا را مالک حقیقی آن می خواندند. از آنجا که خدایان یک طرف دعوای حقوقی بودند؛ قاضی برای هر دو نفر احضاریه نوشت و چون نشانی معلوم نداشتند، مطابق قانون، احضاریه دادگاه را در مطبوعات محلی منتشر کردند. علی القاعده اگر کسی یا چیزی (در اینجا دو خدای باستانی) مدعی مالکیت مالی باشد، حتما باید بتواند در دادگاه حاضر شود و ادله قانونی هم ارایه دهد.

احمد خاتمی، امام جمعه تهران.

احمد خاتمی، امام جمعه تهران، معتقد است که اگر جمهوری اسلامی مشکل برنامه اتمی را حل کند، غرب خواستار تساوی زن و مرد در ایران خواهد شد. پذیرش چنین خواسته بی شرمانه ای بدین معنا است که خاتمی و رفقایش با آن چند قلاده ضعیفه ای که برای عمل جفت کشی و تولید مثل در اندرونی نگه می دارند، حقوق برابر داشته باشند؛ که هیچ مسلمان متشرعی چنین ننگ بزرگی را نمی پذیرد.

از آنجا که برابری زن و مرد تنها خواسته ی نامشروع و غیر انسانی غربی ها نیست، در زیر ما چند پیشنهاد بی ناموسی دیگر که غربی ها ممکن است به جمهوری اسلامی بدهند را فهرست می کنیم تا خاتمی یادش نرود در نماز جمعه بعدی به آگاهی امت اسلام برساند.

ویدیویی از اکبر عبدی، هنرپیشه سینما، منتشر شده که در بخشی از آن به یهودیان با عنوان «جهود» اشاره می کند. ظاهرا این گفته ها اسباب اعتراض برخی هموطنان یهودی شده که به دلایل نامعلوم معتقدند لغت جهود توهین آمیز است.

عنوان کلیمی — که برخی جایگزین یهود و جهود کردند و بکار می برند — از صفت اسلامی موسی، پیغمبر دین یهود، آمده که مسلمانان به او موسی کلیم الله گفتند. کلیم به معنای هم سخن است و در دستور زبان عربی، صفت مشبه است بر وزن فعیل، که از سه حرف کاف، لام میم (مانند کلمه) ساخته شده. کلیم الله یعنی آن کس که خدا با او هم سخن می شود. این واژه بطور قطع مفهوم و بار مذهبی دارد و در آغاز یک نام قومی نبوده؛ با اینحال هر گروهی حق دارد نام قومی خودش را انتخاب کنند و اگر یهودیان کلیمی را بیشتر می پسندند باید همان را برایشان بکار برد.

استیون هاوکینگ و بیل گیتس

استیون هاوکینگ، مشهورترین دانشمند حال حاضر جهان است که از سن ۲۱ سالگی در شرایط فلج دستگاه عصبی بسر می برد. هاوکینگ را بچه ها با کارتون خانواده سیمپسون میشناسند؛ مردم عادی او را با بیماری عجیب و نظریات جنجالی اش درباره وجود خدا و پیدایش کائنات بیاد می آورند؛ و در دنیای علم با برجسته ترین کار علمی اش به نام تابش هاوکینگ شناخته می شود. اما نکته ی مهم درباره ی هاوکینگ این است که همه ی کارهای علمی او به عنوان یک اختر فیزیکدان و یک دانشمند، در دوران بیماری وی و ظرف ۵۰ سال گذشته انجام شده.

در یک مصاحبه با خبرگزاری بی بی سی، زمانی که خبرنگار بی بی سی از هاوکینگ می پرسد، انتظار می رفت که وی تنها مدت کوتاهی زندگی کند و اگر تنها بخواهد یک عامل را نام ببرد که باعث شده وی این مدت طولانی را دوام بیاورید، آن عامل چیست؟ هاوکینگ پاسخ می دهد: زمانی که من ۲۱ ساله بودم به بیماری عصبی حرکتی مبتلا شدم. این بیماری ای است که هیچ درمانی ندارد و مبتلایان به آن را ظرف دو یا سه سال می کشد. اگر من امروز در سن هفتاد سالگی هنوز زنده ام بخشی مربوط به مراقبت عالی است که در طول این سالها از آن برخوردار بودم و کمک کرد که در شغل علمی خود هم موفق باشم. این موفقیت ها من را فعال نگه داشت. من امیدوارم که سرگذشت من نمونه ای برای کسانی باشد که در شرایط مشابه هستند. هیچوقت تسلیم نشوید.